Fálkinn - 02.06.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn. 7
„Já, þetta er alveg rjett hjá yður,“ sagði
hann er hann tók eftir vírspotta, sem lijekk
út úr kilinum. Hafið þjerekki hníf á yður?“
Purley var lengi að leita í vösunum, þang-
að til liann kom með hníf og rjetti póst-
meistaranum hann.
„Þakka yður fyrir,“ sagði póstmeistarinn
og fór að skafa umbúðirnar af endanum á
vírnum til þess að geta hnýtt endana saman.
„Það er einhver af þessum bjeuðum síma-
strákum, sem hefir fordjerfað þetta. Það var
i lagi fyrir rúmum klukkutíma, því að þá
notaði jeg bókina. Ef þeir rekast hingað inn
oftar þá skulu þeir eiga mig á fæti.--
Hótanir Murdoehs urðu að lágu tauti, því
að liann var með allan hugann við að reyna
að þræða vírnum gegnum bókina, en hann
var ekki beinlínis liðugur í fingrunum. Áð-
ur en viðgerðinni var lokið hafði Ridley
skelt aftur vasabókinni sinni og var að
stinga áhöldum sínum í vasann.
„Nú er jeg búinn“, sagði hann. „Jeg lagði
brjefið á borðið. Þakka yður kærlega fyrir,
Murdock. Það sjer ekkert á brjefinu eftir
mig, svo að enginn þarf að vita að jeg bafi
snert á því, ef því er að skifta.“
Purley labbaði í hægðum sínum að horð-
inu og tók upp brjefið, sem var óupptekið.
Hvað meinti fulltrúinn með öllum þessum
mælingavitleysum og stækkunarglerinu? —
Leynilögreglumaðurinn gal skilið, að honum
væri áríðandi að fá að vita hvað í brjefinu
stæði, en hitt fanst honum liámark heimsk-
unnar að fara að mæla umslagið eins og
gerfinjósnarar í skáldsögum. Og svo alt
þetta bull um miðlafundi og anda. — Hann
var hugsandi þegar hann fór með yfirmanni
sinum á lögreglustöðina aftur.
„Þetta tókst ágætlega,“ sagði Ridley, opn-
aði vasabókina sína og lagði hana á borðið.
„Var þessi vírspotti laus, eða losaðir
bú-------?“
„Jeg losaði hann,“ sagði Purley og glotli.
„Skemdir að yfirlögðu ráði, á eignum hins
opinbera,“ svaraði fulltrúinn. „Jeg gleymi
að refsa fyrir það. En það kom að tilætl-
uðum notum. Jeg náði afriti af hjerumbil
öllu brjefinu.
„Ha-a?“
„Innihald brjefsins, já.“ Það hefði verið
mannúðlegra af Ridley, ef hann hefði ekki
dregið hinn svona lengi á upplýsingunum.
„Hjerna er það. Jeg náði ekki alveg öllu
innihaldinu, en nógu til þess að sjá, að við
höfum dregið núll. Hjerna er efnið:
,,Kæra Kate:—
Þakka þjer kærlega fyrir þinn hlýja samúðar-
vott í tilefni af missi ástvinar míns. Það gerir
hversu stóra sorg sem er Ijettbærari, að finna að
aðrir taka þátt í henni með manni. Jeg get varla
gert mjer grein fyrir því ennþá, hve mikið jeg
hefi misi. Þegar við komum lil Soulhb.....
vonandi það að Ilarry mundi ...... hressast
aftur. En hjer virðist vera harmsögustaður; i
morgun kom lögregluþjónn ..... var að leita
að manni, sem var horf .... skil ekki lwers-
vegna jeg var spurð um hann. Jeg býst við
hjerna þangað til jarðarförin er gengin um garð
þá hlakka jeg til að nota þitt góða boð
..... lœt þig vita síðar, hvenœr þú mátt eiga
von á mjer. Það verður gaman ........ dvelja
einhversstaðar þar sem maður er ekki einn. Þín
Janet.
„Við höfum gert okkur alt þetta ómak til
ónýtis,“ hjelt Ridley áfram. „Þetta er bara
venjulegt svar við hluttekningarbrjefi. En
bvað sem því líður þá var þetta skemtileg
tilraun.“
Purley hristi höfuðið. „Er yður alvara að
segja, að —“ sagði liann.
„Mjer er alvara að staðliæfa, að þetta er
rjett afrit af brjefinu sem lá í umslaginu, að
svo miklu leyti sem jeg gat sjeð það. Jeg á
ekki þessa uppgötvun sjálfur.“
, En þjer gátuð ekki — þjer opnuðuð ekki
' :efið?“
„Nei, jeg opnaði þaó ekki.“
„Hvernig fóruð þjer þá .... ?“
„Munið þjer ekki livað jeg sagði yður um
miðilinn, sem las lokuð brjef á miðilsfundi ?“
„Jú, en jeg hjelt að það væri einskonar
töfrabragð og aðrir hefðu verið í vitorði með
miðlinum."
„Hann sagði að andarnir læsu brjefin
fyrir sig.“
„Já, en hvernig er farið að þessu?“
„Það er vínandi, sem hjálpar til þess, en
ekki andar eins og þjer meinið. Lítið þjer
á. Nú skal jeg sýna yður það.“
Ridley tók blað upp úr vasanum og skrif-
aði á það nafn sitt og heimilisfang, bæði
með bleki og blýant. Svo lagði hann það í
umslag og lokaði þvi.
„Eruð þjer viss um, að þjer getið ekki
lesið þetta án þess að opna umslagið?“
spurði hann og rjetti Purley brjefið.
-,,Jeg er alveg viss um það,“ svaraði hinn.
Honum var nóg að renna augunum á svell-
þykt umslagið, til að svara neitandi.
Ridley tók nú glas úr vasa sínum og lielti
nokkrum dropum úr því í bómull og strauk
umslagið. Pappírinn var undir eins gagn-
sær, svo að auðvelt var að lesa bæði blek-
og blýantskriftina i gegn.
„Þetta er aðeins hálft bragðið,“ sagði hann
svo. „Það má nota margt til þess að gera
pappír gagnsæan. Til dæmis sterín, olíu o.
fl. En þjer getið ekki makað pappír i oliu
og fengið eigandanum hann aftur eftir
nokkrar mínútur. En jætta efni sjáið
þjer nú!“
Um leið og hann sagði þetta hafði voti
bletturinn smáfærst saman um leið og vín-
andinn gufaði upp og eftir örstutta stund
var pappírinn í umslaginu orðinn eins og
Iiann átti að sjer.
„Þetta er sniðugt bragð til þess að sýna
kunningjunum. En það verður að nota hrein-
an vínanda. í methylalkóhóli er vatn og það
setur bletti á pappírinn, en eftir hreinan
vínanda sjást engir hlettir. Steinolia dugir
vel líka, en það er svo mikil lykt af henni.
Orðin sem vantar voru undir límingunni á
umslaginu. Yínandinn kemst ekki gegnum
tvö lög af pappír og lag af lími. Þjer hafið
víst haldið að jeg væri að gera að gamni
minu.“
„Jeg vissi ekki hvað jeg átti að halda,“
stamaði Purley vandræðalegur. „Jeg gat
ekki sjeð hvað þjer ætluðust fyrir. Þessar
mælingar — —
„Þær voru bara látalæti. Ekki lil neins
gagns, svo jeg viti, nema til að villa Mur-
doch gamla sýn og gefa mjer átyllu til að
handleika umslagið. Jæja, livað sem því líð-
ur þá er þetta alt unnið fyrir gíg, og við
verðum að byrja á nýjan leik.“
III. KAPÍTULI: Tomlin skerst í leikinn.
Ridley fulltrúi hafði mælt svo fyrir við
na.turvörðinn á stöðinni, að hann skyldi lát-
inn vita ef einhverjar óvæntar frjettir kæmu
úr Castle Road, en hann fjekk að sofa í friði.
P. .1. Jones, fyrri næturvörðurinn, hafði lát-
ið hoðin ganga áfram áður en hann fór al'
stöðinni, en það gerðist ekki neitt athuga-
vert. Johnson & Johnson útfararstjórar
l öfðu komið með líkkistu í húsið síðdegis
um daginn og ekkjan hafði um kvöldið
luugðið sjer til frú Valette, sem hafði
saumastofu fyrir sorgarfatnað, er hún saum
aði á einum sólarhring. Það átti auðsjáan-
lega ekki að breyta út af venjulegum og
villimannalegum jarðarfarasiðum.
Maðurinn sem hafði tekið við af Jones um
nóttina, hafði enn minni frjettir að segja.
Það var dimt í húsinu eftir klukkan hálf
tíi' og eins hljótt og vera ber i hverju
heiðarlegu húsi, þangað til klukkan sjö um
morguninn. Ridley las þessar tilkynningar
og kallaði varðmanninn þegar heim og bölv-
aði sjálfum sjer fyrir að vera að eyða tíma
í ástæðulausar eftirgrenslanir. Stöðvarvörð-
urinn sagði honUm, að hann hefði hringt til
Croft Villa og þar hefði ekkert verið að
frjetta. Skömmu síðar kom Rosenbaum og
sagðist hafa komið við á skrifstofunni og
þar hefði alt verið lokað eins og þeir höfðu
skilið við þar daginn áður.
Ridley hyrjaði dagsverkið með því að
fara með skrifaranum á skrifstofu Levin-
skys enn á ný og rannsaka hrjefaskifti veð-
lánarans. Þeir fóru þegjandi gegnum mörg
hólf af brjefum. lásu brjef eftir brjef og
lögðu þau til hliðar, því að ekkerl var á
þeim að græða.. Reikninga, tilkynningar og
kvittannir töldu þeir með öllu þýðingar-
laust fyrir málið. Skrifarinn gretti sig þeg-
ar þeir byrjuðu á neðsta brjefahólfinu.
„Það eru ekki miklar líkur til, að við
finnum nokkuð hjer,“ sagði hann, um leið
og hann dró út skúffuna. „Jeg mundi hafa
tekið eftir ef eitthvað grunsamlegt hefði
verið við brjefin síðustu tvær vikurnar.“
„Það skiftir engu máli,“ sagði Ridley,
„við verðum að skoða það samt, það dugir
ekki að hætla við hálfnað verk. þegar öllu
er á hotninn hvolft vitum við ekki hverju
við erum að leita að, svo að við megum
ekki ganga að neinu sem gefnu“.
Alt i einu rak skrifarinn upp stór augu
og sagði forviða:
„Þetta hefi jeg aldrei sjeð áður! Og þó
hefi jeg altaf haldið, að öll aðsend hrjef
færi gegnum mínar liendur. Þetta brjef hlýt-
ur að hafa verið senl heim til hans og hann
svo sett það sjálfur í skjalamöppuna.“
Hann losaði blað úr þunnum ljósrauðum
pappír úr möppunni, og rjetti fulltrúanum
jiað. Þetta var Ijelegur pappír, brjefsefni,
sem seld eru saman umslög og örk fyrir
fáeina aura hver tiu stykki. Lesmálið var
pár og efnið hótanir um, að „koma við-
takandanum fyrir kattarnef“ eða á þann
stað, að hann fyndist aldrei aftur. Brjefið
var ódagsett en hafði verið látið i möppuna
með brjefum, sem dagsett voru 25. april,