Fálkinn - 09.06.1939, Blaðsíða 6

0
F A L K 1 N N
|^lTIL bifreið rann rykugar
göturnar og sveigði inn á
hliðarveg, sem lá upp að stóru,
fallegu húsi. Hún staðnæmdist
við dyrnar og magur maðir
steig út. Hanu vjek sjer að
gömlum manni, sem sat í garð
inum, i skugga af trje.
Jeg gat því miður ekki skil-
ið þig í símanum, sagði sá magri.
Gamli maðurinn leit til lians
liálf sljóum augum og brosti:
Komdu sæll, Sidríey, sagði
hann og kinkaði kolli. Nei.
jeg gat ekki sagt þjer það, sem
mjer lá á lijarta, í síinanum.
Mjer þótti vænt um að þú komst.
Fáðu þjer stól og sestu hjerna.
Sidney, þú hefir nú verið lög-
fræðilegur ráðunautur minn í
yfir tiu ár — mjer finst mál lil
komið að hafa ofurlítið gagn af
þjer. Nú verðurðu að segja
mjer, hvað þú heldur að jeg
mundi geta fengið fyrir verð-
brjefin mín, ef jeg seldi þau?
Málaflutningsmaðurinn settist.
hugsaði sig dálitla stund um og
sagði svo:
— Það er vandgert að svara
því svona alveg að órannsök-
uðu máli, Henry. Hlulahrjef
olíufyrirtækjanna eru ekki eins
há núna og þau voru fyrir
skömmu. Þeir hafa orðið að
takmarka framleiðsluna. En jeg
gæti haldið, að það mundu fást
svo sem tíu þúsund dollarar fyr-
ir olíuhlutabrjefin þín, ef þú
seldir þau núna.
— Hm, jeg liafði einmitt hugs-
að mjer það. Og svo heldur
fólkið hjerna kringum mig, að
jeg sje miljónamæringur. En
heyrðu nú, Sidney — ástæðan
til þess að jeg spyr þig um fjár-
hagsáslæður mínar núna er sú,
að það kom dálítið fyrir mig
hjerna á dögunum. Nú skal jeg
segja þjer það.
Fyrir nálægt mánuði fór jeg
að fá hrjef, sem jeg botnaði
ekkert í, þó þau væru slíluð til
H. C. Moon — sem er mitt nafn.
Jeg hafði lmgsað mjer að minn-
ast á þetta við póstinn við tæki-
færi. En áður en úr því yrði
kom til mín ávísun á fimm
hundruð dollara, og sendand-
inn var maður í Chicago. Jeg
sá að hún gat ekki verið til mín,
svo að jeg lagði hana til hliðar
og einsetti mjer að fara með
liana á pósthúsið og tala við
póstmeistarann næsta skif'li, sem
jeg færi í bæinn.
En nú skaltu heyra! Sama
daginn, sem jeg fjekk þessa á-
vísun kom til min maður, sem
jeg hafði aldrei sjeð eða heyrt
áður og spurði gramur: Heitið
þjer H. C. Moon? Jeg svaraði:
— Já, nafn mitt er það, jeg heiti
Henry Clay Moon. Hvað heitið
þjer? Og hann svaraði jafn ön-
ugur og fyr: — Jeg heiti líka
H. C. Moon!
— Er það satt? sagði jeg. —
Jeg hjelt að jeg væri eini Moon
á þessum slóðum.
Moon er að vísu ekki al-
gengt nafn, sagði liann ofurlítið
hægari. Og svo sagði hann mjer
að hann hefði komið þarna i
bæinn fyrir nokkrum dögum,
en ekki þekt nokkra lifandi sál
þar. Hann hafði leigt sjer stofu
á gistihúsi og sagt Mort Neff,
skrifstofumanninum á gistihús-
inu, að hann ætti von á ýmsum
áríðandi brjefum og bað um að
senda þau upp í herbergi sitt
jafnóðum og þau kæmu. En
fyrsta daginn höfðu engin hrjef
komið, annan daginn ekki lield-
ur og þegar Mort Neff hafði
svarað honum þriðja daginn, að
engin brjef hefðu komið enn.
hafði hann harið í borðið og
hrópað: — Iljer hlýtur að vera
einliver misskilningur i tafli!
Jeg hjóst fastlega við brjefum,
og þau ættu að vera komin fyr-
ir löngu. Hvar eru brjefin mín?
Hann sagði mjer að Mort Neff
hefði verið eins og milli steins
og sleggju þegar liann svaraði:
— Hvað heitið þjer? Að liugsa
sjer að skrifstofumaðurinn
skyldi gela spurt um slíkt! -—
Nafn! öskraði liann til Morl
Neff. — Nú liefi jeg spurt eftir
brjefum til min þrjá daga í röð
og nú fyrst spyrjið þjer mig
að heiti! Lítið þjer í gestahók-
ina, maður! Jeg heiti Moon.
M-o-o-n! 1J. C. Moon!
Mort Neff varð forviða og
sagði: — Herra minn trúr, hjer
i bænum er kunnur maður, sem
heitir saina nafni. Jeg get hugs-
að mjer, að brjefin vðar hafi
lent hjá lionum.
Sá ókunni Moon sagði:
Hvar hýr þessi hinn Moon ? Ef
hann hefir fengið brjefin min,
hefði jeg gaman af að tala við
manninn.
Já, Sidney — þessi ókunni
Moon sagði mjer þetta alt, með
svo að segja þessum orðum,
sem jeg hefi sagt, og bætti svo
livast við: — Hafið þjer tekið
við brjefum, sem þjer áttuð
ekki ?
Jeg játaði að hafa gert það
og fór og sótti öll brjef, sem
jeg hafði fengið siðustu vikuna.
Við lásum þau sundur og hann
tók það sem hans var og skildi
mitt eftir. Jæja, Sidney — und-
ir eins og hann sá 500 dollara
ávísunina og sá að hún var í
lagi, lækkaði í honum rostinn
og hann varð kurteisin sjálf.
Jeg bað hann um að staldra
við og rabha við mig dálitla
stund — og áður en við vissum
af höfðum við komist að raun
um, að við vorum skyldir. Hann
var sonur Eb Moon, frænda
míns, sem jeg ólst upp með i
Indiana. Þetla var í fyrsta sinn
í fimtíu ár, sem jeg frjetti af
Eh Moon — síðan hann strauk
með stúlku, sem jeg var trú-
lofaður fyrir fimtíu löngum
árum.
Jeg talaði lengi við þenna
mann — H. C. Moon. Ilann
þekti Moonsfólkið eins og sína
tíu fingur. Oft liafði jeg brotið
heilann um, bvað orðið liefði
af Eb Moon og afkvæmum
lians. Þegar sonur Ebs loksins
stóð upp og ætlaði að fara,
sagði jeg: — Eu viltu ekki flytja
til mín og búa hjá mjer meðan
þú ert hjerna? En hann svar-
aði nei — liann vildi ekki gera
mjer óþægindi. Jeg endurtók samt
tilboð mitt og loks sagði hann:
Nú skal jeg segja þjer nokk-
uð, Ilenry frændi. Jeg ætlaði að
kvarta á pósthúsinu út af brjef-
unum mínum. En það verður
máske til þess að gera enn meiri
rugling, því að póstmennirnir
vita ekki hvað livor okkar á,
úr því að nafnið er það sama.
En úr þvi að þú hefir góðfús-
lega boðið mjer að vera hjá
þjer, þá ætla jeg að biðja þig
að lialda áfram að taka á móti
brjefunum mínum, meðan jeg
verð i bænum. Jeg sting uþp á,
að allur pósturinn sje sendur
liingað — svo kem jeg til þin
á hverjum degi og hirði það
sem jeg á. Hvernig lísl þjer á
það?
.Teg hafði ekkert við það að
athuga, og hann kom liingað dag-
lega að sækja brjefin og talaði
oft lengi við mig.
— Meðan jeg man, Henry
frændi — jeg á von á dálitlum
böggli, svona stórum hjerum-
bil — og hann sýndi jnjer lengd
og breidd þegar liann kem-
ur þá veist þú að jeg á hann,
svo að þú þarft ekki að opna
liann.
Alveg rjett. Daginn eftir kom
pósturinn með ábyrgðarböggul.
Jeg kvitlaði fyrir viðtökunni.
Málaflutningsmaðurinn hall-
aði sjer fram i stólnum: Þú
kvittciðir fyrir hann?
Já, jeg gerði það, svaraði
gamli maðurinn rólega.
Nokkrum mínútum síðar kom
H. C. Moon að sækja postinn
sinn. Og hvað heldurðu ....
— Jeg held, að upp frá þeim
degi hafir þú ekki sjeð son Ebs
Moon, H. C. Moon, svaraði
málaflutningsmaðurinn.
Gamli maðurinn starði for-
viða á liann.
— Hvernig gastu getið þjer
þess til, Sidney? spurði hann.
— Smásaga eftir George Milburn —
Hann þekti fólkið.
En nú skal jeg segja þjer
söguna til enda. Jæja, brjefin,
sem ekki voru til mín komu nú
strjálla en áður og bættu loks
alveg að koraa. En jeg tók eftir,
að nærri því á hverjum degi
kom brjef frá gimsteinaverslun
i Kansas City. Jeg spurði kon-
una mína og hún sagði, að þetta
væri sama verslunin, sem við
keyptum silfurborðbúnaðinn
okkar hjá, þegar við fórum að
efnast. Við liöfðum keypt tals-
vert næstu árin eftir það, en
ekkert síðustu árin. Jeg ákvað
loks að opna brjefin, ef vera
skvldi að þau væru til mín. En
öll brjefin hljóðuðu um og
höfðu að geyma reikninga fyrir
demantsfesti, sem kostaði tiu
þúsund dollara.
Jeg skrifaði versluninni þeg-
ar, og sagðist ekki liafa keypt
neina festi. Og í morgun fjekk
jeg brjef frá forstjóra verslun-
arinnar, þar sem hann segir, að
hann hafi í höndum kvittun
mína fyrir að hafa móttekið
hálsbandið, og að þeir hafi liaft
svo góð meðmæli um mig i
höndum og svo góða reynslu af
viðskiftum við mig áður, að þeir
hal'i talið liættulaust að senda
mjer hálsfestina. En peningana
yrðu þeir að fá og neyddust til
að leita aðstoðar laganna, ef jeg
sendi ekki þegar ávísun fyrir
upphæðinni. Þetta er nú ástæð-
an lil þess að jeg bað Jiig um að
finna mig, Sidney, — mig lang-
ar til að vita, hvor hefir rjetl
fyrir sjer i þessu máli.
Málaflutningsmaðurinn hristi
höfuðið og var alvarlegur.
Þú hefir ekki svo mikið
sem hálmstrá að halda í, Henry,
ef málið kemur fyrir rjett. Þeg-
ar þú kvittaðir fyrir móttöku
böggulsins, tókstn á þig ábyrgð-
ina á honum, gagnvart sendand-
anum. Jeg er hræddur um, að
það sje hægt að láta þig borga
bvert einasta cent af andvirð-
inu. - Hversvegna ráðgaðistu
ekki við mig fyr? Jafnvel þó
okkur tækist að hafa hendur í
hári svikarans svona löngu eftir
á, þá hefirðu enga sönnun fyr-
ir því, að þú hafir afhent hon-
nm böggulinn.
Auðvitað hefi jeg enga
sönnun fyrir því! Ilver segir
að jeg liafi yfirleitt afhent hon-
um böggulinn? Hann liggur
inni í peningaskápnum mínum,
þar sem jeg lagði liann sama
morguninn og liann kom. Það
sem jeg er að spyrja þig um,
hvort jeg sje skyldugur til þess
að borga það sem í lionum er,
ef jeg opna hann eða á jeg
að endursenda hann án þess' að
opna hann?
Nú, svo að þú afhentir
Moon aldrei böggulinn?
Nei, jeg afhenti honum
ekki neinn böggul. Jeg ætlaði
að fara að segja þjer það áðan,
en }iá tókstu fram i fyrir mjer.