Fálkinn - 15.03.1940, Qupperneq 5

F Á L lv I N N
Hvildarstnnd i þýskum kafbál.
stöð þessarar herdeildar. Tylftir
vanra símþjóna eru þar að verki,
dag og nótt, til þess að tengja sam-
an hinar ýinsu lierdeildir á þessu
svæði. Nú reynii einn afgreiöslu-
maðurinn að ná i „Filinn“. Árang-
urslaust. Hann þrifur i mælingatæki,
þýtur að rafmagnsmiðstöðinni, rann-
sakar straminn í linunni lil „Fils-
ins“. Alt i ólagi, cinnig varalínan.
Alt þetta er tafarlaust tilkynt
varðstjóranum, sem fyrirskipar
hráðabirgðasamband yfir stöðina
„Máfur“. Jafnstundis er eftirlits-
flokknum gert aðvart og honum
fyrirskipað að leila að bilunarstaðn-
um. Fyrirskipanir til „Filsins“ eru
nú gel'nar annaðhvort þráðlaust eða
yfir „Máf“. En aðallínan jiarf að
komast í lag sem fyrst.
Eftir fáeinar minútur jiýtur bif-
reið af slað, fullskipuð símamönn-
um, sem hafa með sjer ötl nauðsyn-
leg tæki til læss að finna bilunar-
staðinn. Þessir menn þekkja hverl
trje, livern slein á þessari leið, síð-
an þeir lþgðu linuna og fóru að
liafa eftirlit með henni.
Eftif þriggja kilómetra akstur
stöðvar bifreiðin við skifti- og eftir-
litsstöð eina. Eins og köttur klifrar
einn upp simastaurinn, l'estir hlust-
unartækið við vírinn. Hann nær
undir eins sambandi við deildar-
stjórnina. Á þessari leið getur bilun-
in því ekki verið. Áfram jiýtur
billinn, sumstaðar yfir torfærur, að
næstu eftirlitsstöð. Hver mínúta er
dýrmæt, fullkomið S.imasamband
milli „Fílsins“ og deildarstjórnar-
innar er takmarkið — þvi að um-
leiðlan um „Máfinn" er ekki til
l'rambúðar.
Eftir fimm kílómetra akstur finna
þeir staðinn, þar sem leiðslan er
biluð: Eitl fallbyssuskot hefir eyði-
lagt hana; mannhæðardjúp er holan,
sem kúlan hefir sprengt. Holan hef-
ir þegar fylst gruggugu vatni, rjett
hjá eru fleiri slikar holur. Óvinirnir
hafa eytt mörgum skotum á þessa
simalínu, lió að eitt hefði dugað:
það eina, sem hitti leiðsluna.
Eftirlitsflokkurinn nær i vírbút-
ana, tengir hlustunartækið við þá,
nær sambandi við deildarstjórniná
og gefur skýrslu. Þar með er verki
hans lokið. Bráðabirgðaviðgerð verð-
ur ekki við komið. Deildarstjórnin
Ilrauchitsch yfirhershöfðinf/i Þjúðv.
skipar undir eins símalagningar-
sv'eit að fara á bilunarstaðinn, með
nægilegt efni til varanlegrar við-
gerðar. Effirlitsmennirnir cru ný-
búnir að gefa skýrsluna, jiá kemur
lagningarsveitin og tekur lil starfa.
Óvinunum er illa við það. Undir
eiiis hefja þeir aftur skothríð á
þennan stað. Aftur og aftur verða
simamennirnir að forða sjer í skóg-
inn eða í jarðholur. Samt tekst
þeim, á meðan hlje eru á skothríð-
unum, að leggja nýja símalínu, i
þetta sinn í stóran lcrók gegnum
skógarþykkni, og ganga frá henni
eftir listarinnar reglum. „Fillinn"
svarar aftur, nýja leiðslan cr tengd
við endann á aðalleiðslunni og nú
vita simamennirnir að deildarstjórn-
in er aftur i sambandi við „Filinn“.
Alment er lítið talað um þetta
vandasama starf simamannasveita
hersins. Samt þurfa þeir, sem aðrir
hermenn, að vinna verk sitl í stöð-
ugri lífshættu, rjett fyrir aftan aðal-
víglínuna. Það er komið undir starfi
þeirra, livort „taugakerfi" hersins er
i lagi eða ekki. Daglega reynir á
skipulag og samstarf símamanna-
sveitanna, dugnað þeirra, kjark og
fórnfýsi. Frarnh. ú bls. ih.
Iiafa verið lagðar ferfaldar hindran-
ir eða gildrur: 1) brattar brekkur,
hlaðnar upp af mönnum, þar sem
þær eru ekki til frá náttúrunnar
hendi, 2) breitt belti úr sementsþúf-
um, 3) brattar, upphækkaðar beygj-
ur eða bogar úr járni, og 4) skurð-
ir, tjarnir og mýrar, tilbúnar eða
raunverulegar. Bak við þetta fer-
falda hindranabelti taka liá við sjer-
stök vígi, útbúin skriðdrekavarnar-
byssúm. Vigi jiessi eru svo inörg og
svo ])jctt, að þau út af fyrir sig
myndu nægja til þess að stöðva
skriðdrekaárás, þó að allar hinar
hindranirnar næðu ekki tilgangi sin-
nm.
Það sem einkennir þýsku varnar-
línurnar mest, er breitt og endalaust
belti úr þúfum úr járnbentri stein-
sleypu. Þúfur þessar eru óreglulega
myndaðar, misháar, með mismun-
andi lialla og ójöfnu millibili hver
frá annari. Ef skriðdreki reynir að
aka yfir þessar j)úfur, lendir undir-
vagninn á einni þúfunni og festisl
þar, en drifkeðjurnar „spóla“ i loft
inu; skriðdrekinn er hreyfingarlaus,
a. m. k. um stund, og skotskífa fyrir
brynvarnarbyssur.
Svipaður er tilgangur hinna háu
heygja eða boga úr járni og stein-
steypu. Eins og ramgerðir, hálfir
þvottabalar standa þessar hindranir
víðsvegar með stuttu bili hvor frá
annari upp úr jörðinni. Enginn
skriðdreki gæti skriðið yfir þær.
Hann myndi velta eða þá a. m. k.
stöðvast nógu lengi, til þess að verða
varnarbyssunum að bráð.
Auk þeirra skriðdrekahindrana,
sem hjer hefir verið getið, eru alls-
slaðar gaddavírsgirðingar og jarð-
sprengjur, sem myndu eyðileggja a.
m. k. smærri skriðdreka, áður en
þeir nálgast þúfubeltin eða aðrar
stærri hindranir. Meðal þeirra má
:ið lokum telja snarbrattar brekkur,
og smátjarnir, sem allsstaðar þar
djúpa skurði og tilbúna mýrarpolla
sem landslagið leyfði, hefir þáínnig
verið fyrir komið, að áhöfn skrið-
drekans getur ekki tekið eftir þeim
fyr en um seinan.
Síðast eru svo sjálf varnarvigin.
Næst sjálfri víglínunni, er ekki um
annað að ræða en varnarbyssur í
jarðholum, fjallslilíðum o. s. frv. En
eflir jiví sem nær dregur aðalvarn-
arlínunni eru rammgerð vígi úr
stáli og steinsteypu með fallbyssum
af öllum stærðum, sem eru • setl
þannig, að ekki einn einasti fermetri
lands er óhultur fyrir skotum þeirra.
Bryndrekasveil
við hersýningu.
Skriðdrekavarnirnar eru ekki nema
hluti Westwall-girðinganna, samt
eru þær álitnar óyfirstigandi fyrir
hvaða skriðdrekadeild sem er.
Taugakerfi varnarlínunnar.
Símstöðvar varnarlínunnar þýsku
heita allar einhverjum nöfnum, oft-
ast úr dýrarikinu. Ein þeirra, Fíll-
inn, tilkynnir: „Síðan klukkan (i
aukin njósriarastarfsemi óvinanna
milli okkar og „Krákunnar". — .4
gatnamótum milli okkar og þorps-
ins síðustu 10 mínútur stórskota-
hrið.“
Deildarfoririginn, sem situr við
simann í herforingjavirkjunum, líl-
ur á landabrjefið. Röddin i sim-
anum heyrist segja: „Rjelt við skóg-
arjaðarinn fyrir . . . .“ Svo ekki
meir. Simasambandið virðist slitið.
„Fíllinn“ þagnar.
Foringinn nær í samband við
deildarstjórnina. Þar er aðalsim-