Fálkinn - 15.03.1940, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
<§>; i 2 3 4 5 6 <3> 7 8 9 10 11 m
12 m 13 IðSI ^!* 1 * * * 5 * 1'
tti 17 m 18 m 19 m 20 j m 2 1
22 23 m 24 25 26 | m 2, 1 i
28 í 1 2y m 30 M 3, 32
33 m 34 3 b m 36
37 m 38 39 m 40 4 1 | m 42
<§>: m 43 m í§>; m 44 m m
i ft •10 í3> 47 48 m 49 | | 1 I - m 50 51
Ó2 .',3 m :>4 bb l m 56 57 i
58 | 59 1 1 1 M 60 0 «i 1.
62 !<s>: 63 04 ■ ! 65 J I m 60
67 íÍ88 1 <8> m «« 70 m 71 |
m 7! 1 1 73 74 75 m
m 76 ( 1 m 77 I i
NÝJASTA PARÍSAIiTÍSKA!
Tvær ungar Parísarstúlkur á leið
til skrifstofunnar sinnar me'ð gas-
grímuhylkin.
Ameríski mannvinurinn og auð-
kýfingurinn Carnegie var einu sinni
á ferðalagi í Kákasus. Uppi í fjalla-
dal einum kom liann að kirkju og
var verið að messa j)ar, svo að
hann fór inn og settist. En ekki
hafði hann setið lengi, þegar prest-
urinii ljet kórsveinana fara af stað
með ölmusiibaukana. Carnegie lagði
100 dollara í baukinn. Þegar öl-
mususöfnuninni var lokið taldi
presturinn peningana og tilkynti
söfnuðinum, hve mikið hafði safn-
ast. —
— Já, bræður, í dag hafa safnast
tvær rúblur og fimtán kópekar og
ef peningaseðillinn, sem ókunnugi
maðurinn hefir gefið okkur, er ekki
ftdskur, ])á höfum við auk jjess
fengið liundrað dollara. Bræður, lál-
um okkur biðja guð þess, að seðill-
inn sje ekki falsaður!
(Damunchc lllustré, París).
Krossgáta nr. 322.
Lárjett. Skýring.
1 hraustur. 7 átt. 13 strönd. 14
grafin. 16 svar. 18 sk. st. 20 hygg. 21
sýslueinkenni. 22 umhyggja. 24 hand-
verksm. 27 mannsn. 28. lijelt að. 30
kvenmannsn. 31 allslausár. 33 striklota
34 fiskur. 36 óslöðugt. 37 forsetning.
38 tekja. 40 slóði. 42 tónn. 43 suma.
44 þraut. 45 á áttavitanum. 47 storka.
94 skuli. 50 — segir allan vilja. 52
Spil. 54 liorg á ítaliu. 56 keisari'. 58
gælunafn, kvenk. 60 togari. 61 hvild.
62 fæða. 63 á húsum. 66 s]Til. 67
gælunafn, kvenk. 68 álpast. 69 horn-
tegund. 71 tveir ólíkir. 72 reiðmaður.
74 spónn. 76 gildar. 77 ættarnafn,
Lúðrjett. Skýring.
2. forsetning. 3 athugið! 4 rjúpa.
5 sarga 6-fll sorg. 7 + 75 háski. 8
áreiða. 9 brött. 10 forsetning. 12
binda. 15 flík. 17þrælkun. 19þvaðra.
20 datt. 23 undir framhaldsgreinum.
25 grufl. 26 vera vegviss. 27 tunna.
29 ríki. 32 barnið. 34 um útlit, erl.
35 speglar sálarinnar. 39 mannsn.
sk.st. 41 lieppni. 45 í bátum. 46
raerki á snyrtivörum. 48 peninga.
49 fornafn. 50 — flýgur fugla hæst —
51 slátraði. 53 kvenmannsnafn. 55
álpast. 57 töluorð. 59 sauðir. 61 á
hverju ári. 64 skaðast. 65 viðbætir.
68 veðra, danska. 70 mjúk. 72 knatl-
spyrnufjel. 11+73 kann við sig. 74
á áttavitanum.
Lausn á krossgátu nr.321
Lárjett. Ráffning.
1 fín. 4 skoffín. 10 þot. 13 árás.
15 útrás. 16 arka. 17 Ranka. 19 tug.
20 afurð. 21 körg. 22 óma. 23 ufsi.
25 sigg. 27 skek. 29 ól. 31 farsóttir.
34 gá. 35 laut. 37 aukar. 38 maur.
40 buna. 41 N. N. 42 RE. 43 axla.
44 egg. 45 andvana. 48 Inn. 49 Ra.
50 Ýli. 51 gró. 53 an. 54 skin. 55
ugla. 57 beinn. 58 rammi. 60 arinn.
61 mön. 63 rulla. 65 kunn. 66 barón.
68 mals. 69 amt. 70 manninn 71 rak.
Lóðrjett. Ráffning.
1 fár. 2 Irak. 3 nánös. 5 kú. 6
Ottó. 7 frumbók. 8 fága. 9 ís. 10
þrusk. 11 okri. 12 tað. 14 skrifta. 1 (>
afferma. 18 agga. 20 auki. 24 Sólherg
26 granninn. 27 strengur. 28 Már-
anna. 30 Lauga. 32 sund. 33 tara.
34 gulna. 36 ung. 39 axi. 45 alinn.
46 Véhjörn. 47 argar. 50 ýkiun. 52
ólmum. 54 seint. 56 amlar. 57 brum.
59 illa. 60 aka. 61 man, 62 Nói. 64
ask. 66 Ba. 67 N. N.
SKIPSBROTSMENN.
Þetta eru nokkrir skipsbrotsmenn
af griska skipinu „Kosti“, sem fórst
á lundurdufli í Eyrarsundi. Mönn-
unum var bjargað og sjóferðabækur
þeirra liggja á borðinu fyrir framan
þá.
Þegar Bernhard Shaw fjekk fyr-
irmæli um ])að hjá lækni sínum, að
hann yrði að fara að jcta ket, ef
liann vildi lifi halda, skrifaði liann
þetta: „Jeg er í afleitri klípu. Mjer
er boðið líf, ef jeg vilji jeta ket. En
,ieg vil heldur deyja en verða mann-
æta. í arfleiðsluskrá minni eru ýmis
fyrirmæli um útför mína. í líkfylgd-
inni mega ekki vera svartklæddir
syrgjendur, heldur naut, hænsni.
sauðir, ofurlítill kaggi með lifandi
fiskum og allar þessar skepnur eiga
að vera með sorgarslæðu til heiðurs
manninum, sem kaus heldur að
deyja fremur en að jeta samborgara
sína."
(Daily Cronicle, London).
Einhverjit sinni er hún var ein nieð hon-
um, tók hún báðum höndum um höfuðið á
honum, liorfði i augu honum og sagði:
„Hve lengi á jeg að bíða þess, að þú færir
mjer dóttur hingað á heimilið og hiðjir mig
um móðurblessunina?“
Hann fór bjá sjr og brosti.
„Hefirðu getið þjer til "
„Að þú sjert ástfanginn? Ójá, drengur
minn. Jeg er livorki blind nje heyrnarlaus."
„Er þjer alvara? Og jeg sem hjelt, að jeg
færi svo varlegá og levndi svo vel tilfinn-
ingum mínum.“
„Og samt veit itver einasta manneskja á
neimilinu þetta,“ sagði móðir hans hlæj-
andi.
„Hver einasta manneskja á heimilinu?"
Hann hrökk við.
„Jeg lieyrði af tilviljun í gær, að eldakon-
an og vinnnkonan voru að tala um livað
þær hlökkuðu til, að fá ungfrú Franzow
fvrir húsmóður. Þær voru fyllilega sammála
um, að þær gætu ekki óskað sjer hetri hús-
móður.“
Hann vafði móður sina önnum.
,,Og þú? Ert þú á sama máli?“
„Já, það er jeg Walter. Mjer þykir orðið
mjög vænt um Natösju og jeg er viss um
að liún er rjetta konan handa þjer.“
Doktor Evsoldt tók um hökuna á sjer og'
var hugsandi.
„Bara að jeg væri viss um, að hún vildi
mig?“
Frú Eysoldt var skemt.
, Ertu hræddur við að biðja þjer stúlku?
Annars ertu nú ekki vanur að vera feiminn
við slúlkur. Jeg befi meira að segja oft ver-
ið leið vfir, hve heimakominn þú gerir þig
lijá kvenfólkinu. Þetta síðasla æfintýri
með rússnesku dansmeyna var mjer ekki
vel við, segi jeg þjer satt.“
„Við skulnm ekki minnast á jiað. Hún er
mjer ekki meira virði en glas af kampavíni
á gleðskaparkvöldi. Jeg vildi komast i vímu
og jeg fjekk full mikið.“
Hann leit upp og horfði Ijómandi augum
á móður sína.
„En Natasja, hún er eins og sjaldgteft,
dýrt vín, sem maður nýtur með andagt og
jiakklæti lil gjafarans allra góðra hluta.“
„Jæja, láttu þá sjá að þú náir í hana áður
en einhver annar tekur hana frá j)jer, Walter.
I>að eru ekki margar konur á við hana.“
Hann þrýsti fast að hönd móður sinnar
og spratt upp.
„Á morgun skal jeg láta til skarar skríða.
Á morgun les jeg henni fyrir nýju uppgötv-
unina mína, sem jeg legg síðustu hönd á
í dag og spyr hana, livort liún vilji eiga
helminginn af ágóðanum af henni.“
Frú Eysoldt tók fvrir munninn á honum.
„Þú mátt ckki komast svona að orði. Sönn
ást spyr aldrei um peninga og tekjur. Hjóna-
bandið er ekkert verslunarmál.“
Doktor Eysoldt bló.
„Jeg vildi lika miklu heldur segja henni
hve heitt jeg elski hana og hve lieitt jeg
jn'ái, að hún verði konan mín. Bara að jeg
væri ekki svona feiminn við að segja henni
það. Setjum nú svo, að hún kæri sig ekkert
um mig! Stundum finst mjer að hún haii
ekki hugmynd um, að jeg sje ástfanginn af
henni. Kanske hún viti ekki, hvað ást er.“
„Þú verður að gera skyndiatlögu að henni.
Margur blómhnappurinn springur út við
fyrsta kossinn.“
Walter Eysoldl horfði beint fram. Augu
lians voru dreymandi og ástfangin slíkt
liafði aldrei áður sjest, i hinum kuldalegu
augum kaupsýslumannsins.
„Á morgun,“ hvíslaði hann eins og hann
væri að tala við sjálfan sig, „á morgun ætla
jeg' að höndla hamingjuna og sleppi henni
aldrei framar.“