Fálkinn - 18.07.1941, Síða 5

F Á L K I N N
a
arnir geysuðu, sprengjunum rigndi
riiður, rústirnar hrundu saman en
sj’ólfboðaliðarnir börðust sleitulaust
við ofureflið.
Og loksins! Dagsbrúnin skar sig
gpgnum eldbjarmann. Skordýr næt-
lirinnar flugu heim í skjól hreiðra
sinna, skildu eftir dauða og særða,
könur og krakka, hóa og lóga, unga
og aldraða — skildu eftir rústir
k'irkná og einkaheimila, verslana og
níatsötuhúsa, sjúkrahúsa og elliheim-
ila. — Sprengjuregnið hætti, merki
var gefið. En bólin brunnu ófram.
Blessuð dagsbirtan sigraðist brátt á
hinum válegu hlossum eldanna. Gif-
urlegir reykjarmekkir liðuðust upp
frá etdstöðvunum víðsvegar um borg-
ina. Þeim fór þó smáfækkandi og
þegar slökkviliðið hafði sigrast á eld-
varginum á einum stað þustu slökkvi-
liðsmennirnir með tæki sin til þess
að lijálpa fjelögum sínum, sem enn
áttu í orustu við eldinn annarsstaðar.
Óhreinir, gegndrepa og dauðþreytt-
ir en þó brosandi þrátt fyrir skelf-
ingar átburðanna um nóttina og
meðvitundina um hættuna sem ávalt
elti þá, börðust þeir án hvíldar eða
Vprulegrar hressingar alla nóttina.
Sjálfboðaliðar kvenna, bæoi lv.F.U.K.
og aðrar, stóðu sig ekki síður en karl-
mennirnir. Þær stúlkurnar voru á-
valt á ferli með góðgerðarbifreiðar
sínar og.gáfu slökkviliðsmönnum og
öðrum er börðust við eldana lieitt
te og brauð til hressingar. Þær voru
brosandi við starfið eins og engin
hætta væri á ferðum. Það er dásam-
legt og Jærdómsrít að sjá framkomu
þessa fólks á stund hættunnar.
Allstaðar var nú fólk ó ferli. Versl-
unarmenn fóru að tina saman skemd-
an varning. Bóksalar í Charing Cross
röðuðu aftur i hillurnar reyfurum og
fræðiritum, sem ekki höfðu brunnið
eða eyðilagst af vatni, reyk eða ó-
hreinindum. Heimilislaust fólk stóð
rólegt í röðum með smópinkla í liend-
inni —- aleiguna — og biðu eftir að-
stoð. Aðrir stóðu með örvæntingar-
Svip við rústir þess, sem var höll
þeirra í gær, — eina heimilið — og
biðu þess að hjálparsveitir næðu
út ættingum og vinum, sem inni voru
grafnir, tifs eða tiðnir. Allstaðar
blasti við hrylling eyðilegingarinnar.
Var þetta lieimsendir? Var þetta liá-
mark siðmenningarinnar?
Við reikuðum lengi niður á Water-
loo Bridge. Okkur var litið upp óna
að þinghúsinu, Big Ben sló ótta þung
traust högg og i gegnum þau fanst
mjer óriia svarið við þeirri hræðilegu
hugsun, sem barðist í Imga mjer! —
„There will always be an England."
Jeg kvaddi Hilmar og fórum við
báðir heim að leggja okkur í nokkra
tíma. Þegar jeg kom aftur á kreik
um 12 var ölt umferð komin á sinn
vana gang. Jeg fór niður í Gity i
verslunarerindum, bjóst varla við að
skrifstofan yrði opin þennan dag, viti
menn, það voru allir mættir eins og
ekki neitt liefði í skorist, og varla
var minst á ógnir næturinnar, það
var aðeins einn sem sagði við mig
„it was rather a noicy night“, þeir
eru sem sagt allir eins og klettar i
liafi, þessi árós hafði ekki meiri á-
hrif á þeirra „moral“ en þó vatni sje
skvett á gæs.
Tveimur dögum síðar sá jeg nitján
líkkistum ekið framhjá Finsbury
Square, slökkvitiðsmenn gengu í heið-
ursfylkingu fyrir föllnum fjelöguln
sínum. Mjer fanst við þessa sjón eiiis
og kyrðin strengdi heit þeirra er gófu
tíf sitt fyrir lýðræðið. Jeg er sann-
færður um, af því sem jeg hefi sjeð,
og er jeg búinn að vera í Englandi
meira og minna síðan stríðið braust
út, að Bretar geta ekki tapað, þeir
verða altaf fastari og sterkari við
hverja plógu er á þeim dynur.
Fálkinn hefir spurt Zoega nokkurra
spurninga viðvíkjamli daglegu lífi
fólks í London og þeim breytingum,
sem á því liafa orðið síðan fyrir sfríð.
Og fyrsla spurningin er vitanlega sú,
hvort fólk fái nóg að borða.
— Já, það er engin þiirð ó mat i
Englandi, en vitanlega er alt gert til
þess, að afstýra óþarfa eyðstu. Hinir
margrjettuðu miðdegisverðir gistilnis-
anna sjóst t. d. ekki nú, en það sakn-
ar þeirra enginn. Öllum finst for-
svaranlegt að fá einn fiskrjett og
einn ketrjett í sömu móltíðinni ásamt
ábæti eða súpu. Margt er skamtað,
sem til matar þarf, en skamturinn er
það ríflegur, að enginn þarf að sakna
neins. Sama er að segja t. d. um fatn-
að. Það hafa verið settar liömlur við
því, að fólk sem liefir peninga geti
keypt sjer óþarfa fatnað.
— Hvernig er ípeð skemtana- og
útilíf.
— Það hefir lireyst mjög mikið.
Nú legja altir stund á að komast sem
fyrst heim, er þeir hafa lokið vinnu.
Það hefir reýnst þýðingarlaust að hafa
t. d. leikliús og kvikmyndahús opin
eftir kl. 8 á kvöldin, en í staðin
byrja þessi hús nú sýningar kl. 2
síðd. Veitingaliúsin standa líka tóm
á kvöldin, það er i „lunch-tímanum“,
sem þau hafa nóg að gera, en eftir-
miðdags- og kvöldsetur á veitinga-
húsum tíðkast nú ekki. Fólk fer sem
sagt beint heim, enda hafa flestir
meiri störfum að gegna lieima við en
áður, eða stunda ýms sjálfboðaliðs-
störf utan vinnutíma síns.
— Verður maður ekki mikið var
við skemdarverkin af loftárásunum?
— Auðvitað verður maður það.
Þau eru mörg í rústum liúsin í Lond-
on. Eri það er alveg ótrúlegt, hve
fljótt er verið að gera við þær skemd-
ir, sem teppa mundu iunferð og
valda almennum vandræðum. Við
sjáum t. d. sprengju falla niður á
miðja götu í kvöld. Eftir hana er
stór gígur og umferðin stöðvast. En
að morgni er oftast riær búið að
fylla gíginn og meira að segja mal-
bika hann eða steinleggja, svo að
þarna er eins og aldrei liefði komið
sprengja. — Þá er það eitt, sem vek-
ur athygli og það eru toftvarnar-
byrgin á neðanjarðarbrautunum. Þar
liafa þúsundir manna heimkynni sín,
raðir af kojum, þrjár liver upp af
annari og hver með sínu númeri
standa þar ó stjettunum og ])ar gist-
ir fólkið. Þar er sjeð fyrir hreinlæt-
isaðbúð og þar er hjúkrunar- og eft-
irlitsfólk og þar getur maður fengið
ti> og brauð. Þetta eru öruggustu stað-
ÞÝSKUR NÝLENDUSKÓLI.
í Þýskalandi hefir i nokkur ór
stíCað öflug stofnun, sem vinnur að
þvi að kenna 'ungum Þjóðverjum
svonefnda „nýlendufræði“. Þeir eiga
að kynnast lífi og nóttúru hinna lieitu
landa, til þess að verða við því bún-
ir að taka að sjer verkstjórn þar suð-
ur í sólinni, er Þjóðverjar liafa tekið
nýlendur Frakka og Breta! .4 skóla
stofnunarinnar er m. a. vermiskáli
með suðrænum gróðri, og þar er
myndin tekin. Hún er af tveimur
bananatrjám.
Safni maður af handahófi 1000 mis-
munandi blómjurtum og greini þær
i flokka eftir lit þá verður útkoman
sú, að 280 reynast hvítar, 22G gular,
220 rauðar, 141 blá, 73 fjólubláar, 30
grænar, 12 rauðgular, 4 brúnar og 2
nærri því svartar.
Þrátt fyrir vaxandi áliuga fyrir
rannsóknum dýra og jurtagróðurs í
hinum niiklu djúpum úthafanna, verð-
ui þess eflaust langt að bíða, að
komið verði upp „akvaríum“ fyrir
úthafsfiska. Þessir fiskar lifa nefni-
lega á svo miklu dýpi og undir svo
miklum þrýstingi, að það liefir ekki
tekist að smíða vatnsker, sem þoli
liann. En án þrýstingsins geta fisk-
arnir ekki lifað. Þeir tútna út og
springa þegar þeir koma í vatn með
litlum þrýstingi.
KAUPIÐ »FÁLKANN«
Myn'din er tekin eftir loftárás, á efstu hæð barnaspítala i London. Hjúkr-
unarkonnrnar eiga mikið starf fyrir liöndum, að taka til eftir heimsóknina
irnir í stórborginni núna. En þrátt
fyrir þessa gesti gengur umferðin
sinn vanagang, eins og áður.
— Að endingu langar mig, segir
Zoiiga, — að minnast nokkrum orð-
um á íslenska sendiráðið í London.
Jeg hefi þurft mikið á því að halda
og mjer hefir aldrei brugðist aðstoð
])ess lieldur þvert á móti. Það er ekki
liægt að liugsa sjer ákjósanlegri mann
í þá stöðu en Pjetur Benediktsson
sendifulltrúa, og þetta er ekki minn
dómur lieldur og enskra manna mik-
ilsmetinna, sem jeg liefi ótt tal við.
Það er eins og hann geti greitt allar
flækjur, enda er maðurinn lipur og
fylginn sjer í senn og telur ekki eftir
sjer að vera hjálplegur. En það veit
jeg, að lianri og starfsfólk lians á
ekki náðuga daga. Jeg hefi komist að
því af eigin reynd, að þar er stund-
um cnginn 8 stunda vinnudagur
heldur stundum tvöfalt lengri. Við ís-
lendingar höfum ástæðu til að vera
þakklátir fyrir að hafa eignast svo
góða sendisveit á þeim stað í heimin-
um, sem mestur varðar nú.
j
FUGLAVEIDAIÍ MEÐ HUNDI.
eru litt tíðkaðar lijer á landi, en er-
lendis þykir sá ekki veiðimaður, sem
ekki ó vel vaninn hund til þess að
sækja veiði húsbónda síns. Hjer er
veðihundur með önd i kjaftinum.
VATNAVAXTAVERÐIR.
Þar sem vorleysingar koma skjót-
lega verða oft stórtjón af árflóðum
og oft mannskaðar. Víða eru liafðir
sjerstakir verðir ofarlega við ár til
þess að fylgjast með órvextinum og
aðvara aðliggjandi sveitir ef hætta
þykir yfirvofandi. Svo er t. d. i
Sviss, en þaðan er þessi mynd, af
tveimur vatnavaxtavörðum.