Fálkinn - 18.07.1941, Page 8
8
F Á L K 1 N N
A LT var á iSi og allir fullir
eftirvæntingar. Daginn eft-
ir á morgun átti kappleikur á-
hugamanna í golf að fara fram
á golfvellinum St. Peters, um
EnglandsmeiStaratignina. Gisti-
liúsin voru troSful'l af gestum og
hvergi herhergi aS fá í öllum
bænum. AllstaSar voru frjetta-
ritarar og frægustu golfmenn
víSsvegar aS voru þarna saman
komnir. Þar á meSal Hugli
Gilliam, sjálfur golfmeistarinn,
sem var kominn fyrir nokkru
ásamt konunni sinni, á Hótel
Strand.
En þarna var líka annar, ó-
væntur viSburSur aS gerast. AS
viS aS hursta skó og þessháttar.
Og nú lá hann á eldhúsgólf-
inu meS brotna höfuSskelina,
og hjá honum lá blótSiígt kúhein.
Kúbein innbrotsþjófsins og á
því voru engin fingraför, því
aS auSvitaS hafSi Jacob haft vit
á aS nota lianska þegar hann
vann níSingsverk sitt.
Hugh Gilliam, Englandsmeist-
ari í golf, vaknaSí klukkan átta
um morguninn. Hann haí'Si
vaknaS af draumláusum svefni
viS umgang og mannamál. Hann
sá meS syfjuSum áugum, aS
þernan setti bakka meS te á
„Innbrotsþjófur? Sam liefir lík-
lega reynt aS taka hann?“
„ÞaS lítur svo út.“
„Honurn IiefSi veriS hetra aS
liggja kyr í bólinu og láta þj'óf-
inn stela eins og hann vildi.“
Hugh góndi upp í loftiS.
„ÞaS lítur út fyrir gott veSur
þokuslæSingur, sem hverfur
hráSum, hugsa jeg. Bara aS þaS
yrSi eins gott á morgun
Hann drakk teiS í hægSum sín-
um. „Jeg held aS jeg fari mjer
hægt í dag. Æfi mig bara þrjá
tima. Ekki meira.“
„Jeg talaSi viS liann síSast í
gærkvöldi,“ sagSi frú Gilliain
hugsandi. „Jeg spurSi hann
hvort hann gæti eklci náS bletti
af rúskinnsskónum mínum.“
„IJvaSa skóm? Jæja gei-S.urSu
þaS?“
„ÞaS er liræSiIegt aS hugsa
soldán, aö minsta kosti! MaSur
getur ekki talaS uni morS til-
finningalaust, þó aS þú eigir aS
keppa á morgun.“
Han kipti aS sjer liendinni,
sem liann hafSi veriS aS rjetta
út eftir rakvjelinni.
„Láttu nú ekki svona hjána-
lega, Evelyn! Þú getur veriS
viss um, aS jeg verS aldrei
soldán — því aS mjer hefir skil-
ist svo, aS þeir eigi margar kon-
Hann skelti hurSinni á eftir
sjer þegar hann fór fram í haS-
herbergiS. Hann var stöSvaSur
þrisvar á leiSinni þangaS og
spurSur hvort hann liefSi heyrt
tíSindin.
AllstSar var lögregla og blaöa-
menn og hann sá hótelstjórann
MT
HEFMD
svo stöddu vissi þó enginn um
hann nema Jacob Bullen fiski-
maSurinn.
ÞaS var orSiS kyrt um allan
hæ þegar Jacoh um tvö-leytiS
um nóttina brölti varlega út um
eldhúsgluggann á Hotel Strand.
ÞaÖ var ósköp hljótt og ósköp
dimt, þvi aS þoku frá liafinu
hafSi lagt yfir allan hæinn,
Jakoh sá ekki nokkra lifandi
sál þegar liann laumaSist yfir
strætiS og niSur aS bátnum sín-
um í fjörunni. Og engin lifandi
sál heyrSi áraglammiS, er hann
rjeri út á voginn til aS lita eft-
ir netum sínum.
Þegar dagaSi ætlaöi hann aS
róa í land meö veiSina, eins og
hann var vanur. Hann ætlaSi aS
leggja aS í bátahöfninni svo all-
ir sæju. Hver mundi gruna
Jacob Bullen um, aS hafa veriS
á Hotel Strand um nóttina? Og
hver gat vitaS aS hann hafSi
beöiö eftir þessu tækifæri í
nærri því fimm ár? — Ekki
nokkur lifandi sál!
Jacob hrosti í kampinn undir
árunum. Hánn hafSi vandaS á-
ætlun sína vel, enda liaföi hann
haft nægan tíma til þess. Hann
mintist dagsins fyrir firnin ár-
um, þegar liann og Sam Cobh
höföu fundiö alla peningaseSl-
ana úti í víkinni — álta lmndr-
uS sterlingspund í seölum. Pen-
ingarnir voru í vatnsheldum
umbúSum og voru festir viS
beltiS á líki druknaSa manns-
ins. Jacob fanst þaS nærri því
ótrúlegt þá, aS svo miklir pen-
ingar gætu veriS til í heiminum.
En Sam Cobb strauk meS alla
jjeningana sömu nóttina — hann
hvarf úr bænum eins' o’g hann
hefSi orSiS uppnuminn og Ijel
engar menjar eftir sig. í fimm
ár sá engin liann eSa heyrSi.
En svo skaut honum upp þarna
í bænum einn góSan veSurdag,
fátækur og átti ekki málungi
matar. Enginn af fiskimönnun-
urn vildi hafa hann og loks
fjekk hann snöp á Strand Hotel,
náttborSiS hjá konunni hans.
IJan sá aö stúlkunni var mikiS
niSri fyrir.
„Já, frú!“ heyrSi hann aS
stúlkan sagöi í hálfum liljóöum,
„höfuSiS var brotiS — þaS var
IiræSileg sjón.“
Frú Gilliam liafSi sest upp í
rúminu og skelfingin skein út
úr andlitinu. „0, þaS er IiræSi-
legt!“ sagSi hún.
„ÞaS hlýtur aS hafa veriS
innbrotsþjófur,“ hjelt stúlkan á-
fram. „Sam Cobb hefir veriS
drepinn meS kúbeini, sem lá
hjá honum á gólfinu, útataS í
hlóSi . . Forstjórinn sagSi okk-
ur vitaulega, aS nefna þetta
ekki viS nokkurn mann, frú . .
en . . jeg meina . . . . “
Wiekley hótelstjóri hafSi grál-
bænt þjónaliö sitt um aS nefna
þetta hæSilega morS ekki viS
gestina — en eigi aö síSur var
nú veriS aö tala um morSiS á
tiu—tólf herbergjum, aS minsta
lcosti.
,ÞaS er ómögulegt aS halda
því leyndu til lengdar livorl
sem er,“ sagSi frú Gilliam.
„Aumingja Sam Cbbh .... jeg
vona. aS þeir finni morSingj-
ann.“
Hugh horfSi á eftir stúlkunni
þegar hún fór úl. Hann teygSi
úr sjer, stóS upp og fór aS te-
bakkanum og belti sjer í bolla.
„HvaS er um aS vera?“ spurSi
liann.
„ÞaS er hræSilegt. Þú þekkir
Sam Cobb, skóburstarann hjerna.
Hann hefir veriö myrtur í nótt.
NiSri í eldhúsi. Innbrotsþióf-
ur!“
„HvaS er aS heyra! Er hann
dauður?*
„Já.“
„ManngreyiS!“ Hugh rjetti
lienni tebolla og gekk út aS
glugganum meS bollann sinn.
sjer, aS hann skuli hafa verið
myrtur meSan viS láum lijer
ugglaus og sváfum.“
„Jú, auSvitaS. En það stoðar
ekki aS harma þaS, Evelyn.“
„Jeg er ekki aS liarma þaS, en
maSur getur þó ekki annaS sagt
en að það sje hræðilegt.“
Hugli setti bollann frá sjer.
„Auðvitað — jeg kenni í brjósti
um veslings manninn. En þetta
er nógu bölvað samt — nú verS-
ur vitanlega enginn friður fyrir
lögreglu og blaðasnápum hjer í
allan dag.“
„Mjer finst þú taka þessu full
rólega.“
„Bull. Þetta er vitanlega leið-
inlegt, en . . . .“
„Maður skyldi lialda, að þú
værir reiður út af þessu —
hræddur um, að það mundi
trufla þig frá æfingunum undir
golf-kepnina.“
IJann fór í slobrokkinn. „Nú,
jæja — þvi ekki það? Ekki er
það mjer að kenna, að maður-
inn var drepinn! ÞaS er af og
frá. Og það er mikilsvert fyrir
mig að hafa næði og ró í dag.“
„Þarna sjerðu — jeg hafði á
rjettu að standa.“
„Rjettu -— i hverju?“
„í því, að þú sjert tilfinninga-
laus.“
„Heyrðu nú, Evelyn — ef það
er nokkuð sem jeg þarf að forS-
ast í dag þá er það jag og ill-
indi. Skilurðu það? Ef jeg á að
hafa nokkra von um, að halda
meistaratigninni eitt árið enn,
þá verð jeg að liafa kyrð en ekki
geöshræringar í dag.“
„Jag og illindi? Heyrðu, Hugh,
livað áttu eiginlega við? Maður
skyldi halda, að þú værir orðinn
fara inn á skrifstofuna með
fjóra menn frá blöðunum.
Fjöldi forvitins fólks hafði safn-
ast saman fyrir utan gistihúsið
þegar Hugh kom út og ætlaði að
ganga spöl fyrir morgunmatinn.
Hann lieyrði slitur af því, sem
verið var að tala um: enginn
minntist á golfleikinn á morgun.
„Hauskúban var mölbrotin.“
„Hann var steindauður.“ „Kú-
bein!“ Undarlegt hve allir voru
óðir og uppvægir útaf þessu
morði.
Þegar liann kom inn aftur
fór hann beint inn í borðsalinn.
Evelyn var ekki þar — hún
hafði líklega beðið um árbítinn
upp á herbergið. Hann tók blað
og ætlaði að líta á veðurspána.
En komst ekki svo langt.
„GóSan daginn!“ sagði þjónn-
inn og rjetti honum matseðilinn.
„Já, þjer hafið víst frjett um
Sam?“
„Já,“ Hugh hafði frjett um
Sam.
„Hr. Wickey er auðvitað illa
við, að við tölum um það. En
„Það er víst ekki nokkur mað-
ur i allri sveitinni, sem ekki
hefir heyrt um það,“ sagði Hugh
háðskur.
„Það segið þjer satt. Það er
merkilegt hve slíkt er fljótt að
frjettast."
Þjónninn tók við pöntuninni
og livarf. Um leið fór digur
maður fullorðinn, við næsta
borð, að segja lconu sinni og
dóttur, livað hann mundi gera
ef hann væri njósnari frá Scot-
land Yard og ætti að rannsaka
þetta mál.
Hugh Gilliam flýtti sjer að
borða. Hann kveikti í vindlingi
og ákvað að fara út á golfbraut-
ina og liðka sig þar svo sem
- SiiKisstga cftir Jolin Laugmaifl. -