Fálkinn - 18.07.1941, Síða 12

12
FÁLKINK
r....~......ir------
Francis D. Grierson: Framhaldssaga.
Tóma hú§ið.
LeynUögregflnsaga.
k- —.r^B^a 27. tg==iai=.. . ic= .. s
andiiin verður kanske nokkrum þúsund
pundum ríkari þegar........“
Hann þagnaði alt í einu, þegar stór raum-
ur með húfuna niðri í augum og hálsklút
upp fyrir munn smokraði sjer út úr dinnn-
um húsdyrum og geklc í veginn fyrir þá.
„Afsakið þjer, sir,“ muldraði hann. „Er
þetta ekki dr. Marrihle?“
„Nafn mitlit er það. En hver eruð þjer?“
spurði hann hvasl.
Maðurinn hölvaði. „Svo að þjer eruð þá
svínið, sem komuð honum bróður mínum
í æfilangt fangelsi,“ urraði hann og dró
rotkylfu undan huxnastrengnum og sló til
liaiis. En Marrible var viðbragðsfljótur.
Hann sá við högginu og tók dólginn hrygg-
spennu. Blyth hljóp að til að hjálpa honum,
en fann að liann misti alt i einu fótanna
og datt svo kylliflatur á götuna. Tveir menn
höfðu hlaupið á hann, aftan frá. Marrihle
var nautsterkur, en átti samt í vök að verj-
ast, að dólgurinn kæmi honum ekki á
hnje og dræpi hann með rotkylfunni, og
ekki gat líann lijálpað Blyth. Hann var illa
staddur liafði dottið á grúfu á gang-
sljettina, og annar tilræðismaður hans sat
á öxlunum á honum, en hinn var að draga
stóra sveðju úr slíðrum.
Þá heyrðist blístrað.
„Lögreglan,“ tautaði annar maðurinn,
sem var að eiga við Blyth, og svo hlupu
þeir báðir á burt, eins og' fætur toguðu.
Maðurinn, sem hafði ráðisl á Marrible,
bölvaði, liristi hann af sjer og flýði en
tveir menn í bláum kambgarnsfötum með
gráa flókahatla ó höfðinu komu hlaupandi.
Annár þeirra tók á rás eftir flóttamönn-
unum, en liinn tók fram vasaljós og laut
niður að Barry Blyth.
„Þetta er þá mr. Blyth?“ sagði hann.
„Hafið þjer meiðst?“
„Það get jeg ekki sagt,“ muldraði hann
og stóð á fætur. „Þeir pressuðu all loft úr
lungunum á mjer — annað var það nú
ekki. Marrible — er nokkuð að yður?“
Marrible studdist upp við vegg og tók
andann á lofti. „Nei,“ svaraði liann. „Hafið
þjer ekki áhyggjur af mjer. Annars munaði
minstu, að þrjóturinn Iiitti mig. Jeg er ekki
eins ungur lengur og jeg hefi verið, skiljið
þjer,“ hjelt liann ófram og lagaði á sjer
flibbann, sem hafði gengið úr skorðum í
áflogunum.
, „Hafið þjer nokkurn grun um, livaða
maður þelta var?“ spurði Barry.
„Nei, því fer fjarri. Ef jeg þekti hræður
allra þeirra, sem jeg hefi komið í tugthúsið
til lífstiðarábúðar, þá mundi jeg verá mörg-
um kunnugur.“
Lögreglumaðurinn rak upp stór augu.
„Afsakið, sir, er þetta ekki dr. Ashley
Marrible ?“
„Jú, nafn mitt ér það. Og hver ernð þjer
með leyfi að spyrja?“
„William, yfirlögregluþjónn í grenslana-
lögréglunni,“ svaraði liinn og lyfti hattinu-
um, eins og hann væri að heilsa dýrlingi.
„Já, yfirlögregluþjónn, þjer skuluð vita,
að við erum yður mikið þakklátir," sagði
Barry. „Við vorum býsna hart leiknir þeg-
ar þið komuð.“
„Mjer þótti vænt um, að jeg skyldi vera
á næstu grösum, sir,“ sagði yfirlögreglu-
þjónninn. „Jeg' vildi bara óska, að við Iiefð-
um komið nógu tímanlega til þess að góma
þessa þorpara. Þarna kemur James vfir-
lögregluþjónn aftur.“
James kom aftur með rifið hnje og dauf-
ur í dálkinn. Hann hafði runnið á banana-
liýði, sagði hann, og bófarnir höfðu kom-
ist ef langt undan. William var í þann veg-
inn að- senda lögreglustöðvunum tilkynn-
ingu, þegar Blytli bað hann um að gera
það ekki - honum til mikillar undrunar.
„Látið þá hlaupa,“ sagði hann. „Þjer get-
ið iitið eftir þeim á morgun. Við höfum
annað að hugsa um, sem er meira árið-
andi. Marrible, álílið þjer ekki líka, að
undir vissum kringumstæðum kynni það
ekki að saka, að við bæðum Williams yfir-
löregluþjón um, að koma með okkur?“
„Áreiðaiilega ekki,“ svaraði Marrible
samstundis. „Jeg hefi fengið nóg af svo
góðu í kvöld.“
Barry sagði svo yfirlögregluþjóninum,
hvað í vændum væri. Svo hjeldu þeir
Barry og Marrible af stað, en lögregluþjón-
arnir komu í humátt á eftir þeim. Þeir
fóru krókaleiðir til Tower Hill, og þar nam
Marrible staðar og benti. Niður með grind-
verkinu vottaði fyrir dökkri þúsl, sem
hvarf öðru hverju, þegar ský dróg fyrir
tunglið. Þeir læddust fyrir liornið á húsi
og biðu þar. Svo heyrðu þeir í vagni, sem
nam staðar skamt frá. Eftir dálita bið ók
vagninn á burt aftur og nam svo staðar
við eina hliðargötuna.
„Þetta er eflaust Jack Vane,“ hvíslaði
Blytli. „Hún hefir lofað honum að aka með
sjer, en ekki viljað að liann hlustaði ó,
meðan liún talaði við bróður sinn.“
„Jeg ætla að vona, hans vegna, að liann
hafi ekki verið að flytja hana í lífstíðar
tugtliús,“ sagði Marrible, en þagnaði þegar
grönn vera fór yfir götuna og nálgaðist
manninn, sem stóð við grindverkið.
Blylh lofaði þeim að tala saman rjettar
(50 sekúndur, svo hnippti hann í Marrible
og þeir læddust út á götuna úr fylgsni sínu.
Eva og bróðir hennar voru svo niðursokkin
í samtalið, að Blyth og Marrible voru að
kalla mátti komnir að þeim, þegar Eva
heyrði fótatakið, og leil við og kæfði niðri
i sjer ópið, sem sýndi, að hún skildi hvað
á spítunni hjekk.
„Gott kvöld, ungfrú Page,“ sagði Blytli
kurteislega en alvarlega. Þetta mun vera
Richard Page, bróðir yðar? Mig hefir lengi
langað til að tala við hann.“
Hann bar vasaljósið upp að horium og
hræðslan skein út úr andlitiriu á dökkhærð-
mn pilti, á að giska tvítugum. Hann var
grannvaxinn, í bláum sjómannajakka og
bláu vesti, hvorttveggja var of stórt og
auðsjáanlega ekki saumað á han. Hann
fölnaði og sneri undan birtunni.
„Þjer skuluð ekki reyna þetta,“ sag'ði
Barry aðvarandi. „Jeg. hefi menn hjerna
á næstu grösum, svo að yður þýðir ekki að
reyna að sleppa.“
„Hver eruð þjer?“ spurði pilturinn gram-
ur og systir lians svaraði: „Þetta er Blytli
fulltrúi frá Scotland Yard.“ Hún ljet sem
hún sæi ekki Marrible, alveg eins og liún
hafði gert, þegar þau sáust í fyrsta skifti
í París.
„Hvað viljið þjer mjer?“ spurði Dick.
„Mig langar til að vita, hvort Cluddam
vissi, að þjer hjelduð lil á kvistinum i
„Carriscot“ “ svaraði hann.
Eva tók hendinni aðvarandi á handlegg
bróður síns, en liann hristi hana af sjer.
„Hvað er við því að segja, þó jeg væri þar,“
svaraði hann reiðilega. „Cluddam var bófi.
Hann sveik af okkur aleigu okkar og það
sagði jeg við hann berum orðum. Jeg' hafði
ekki í önnur liús að venda, og jeg vildi
ekki nota peninga Evu, svo jeg-------
Hann þagnaði skyndilega og liorfði á
Blyth. „Hversvegna eruð þjer að spyrja mig
um þetta?“ muldraði liann og röddin varð
með öðrum hreim.
Blytli hikaði dálítið, svo sagði hannr
„Þjer þurfið ekki að svara mjer frékar en
þjer viljið. Jeg get ságt yður það í hrein-
skilni, að jeg hefi skipun um, að taka yður
fastan, sem grunaðan um, að vera bendlaÖ-
an við morð Cluddams. Jeg aðvara yður i
embættis nafni, þjer þurfið ekki að segja
neitt, ef þjer ekki viljið, en þjer eigið á
hættu, að alt sem þjer segið, verði nolað
sem vopn gegn yður. En munið, að jeg
liefi ekki handtekið yður ennþá.“
„Segðu honum altsaman, Dick,“ tók
stúlkan fram í. „Sjerðu ekki, að . . . .“
„Þegi þú, Eva,“ sagði liann hryssingslega.
„Jeg ælla mjer ekki að segja þessum bölv-
uðum lögregluþjón neitt. Við skulum láta
hann uppgötva sjálfan það sem hann vill
— er það ekki það, sem honum er horgað
kauþ fyrir.“
Blyth ypti öxlum. „Þelta er persónuleg
atliugasemd, en þjer eruð heimskt flón,“
sagði hann og hann meinti það. „Jæja, það
kemur ekki mjer við. Jeg tek yður með
injer á lögreglnstöðina, þar verður kæra
lögð fram gegn yður, og á morgun fáið
þjer að nota túlann fyrir rjettinum.“ Hann
sneri sjer að stúlkunni og sagði alúðlega og
kurteislega: „Mjer þylcir þetla leitt yðar
vegna, ungfrú Page. En þjer megið trúa
mjer-------“
„Trúa yður,“ greip hún fram í all-æsl.
„Hvernig ætti jeg yfirleitt að trúa nokkru,
sem þjer segið? Haldið þjer, að jeg sjái
ekki hvað það er, sem þjer hafið í hug.
Gott, yður skjátlast, mr. Blyth, og jeg skal
segja yður hversvegna.“