Fálkinn - 18.07.1941, Síða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 383
Lárjett. Skýring.
1. haf, 4. miðlari, 10. höfuðborg,
13. rugl, 15. skyldmenni, 10. góð-
mennsku, 17. ekki þessari, 19 ógift-
ur, 21. virða, 22. sjór, 24. rengir, 20.
aukaþóknun, 28. líkamshluta, 30. farða,
31. fyrir utan, 33. kvartett, 34. 3 eins,
36. samrœður, 38. komast, 39. brjóst,
40. miðið, 41. farvegur, 42. svar, 44.
sterk, 45. 2 eins, 40. seitlaði, 48. yfir-
gefin, 50. frískur, 51. ruddaskaparins,
54. skjól, 55. skref, 50. glöddust, 58.
margfalt, 00. frosins, 02. dugleg, 03.
kvnstofn, ef., 00. vofu, 07. ílát, 68.
fljót, ef., 09. egg.
Láðrjett. Skýring.
1. eyða, 2. mikla, 3. ráfá, 5. óvissa,
0. tónn, 7. árásir, 8. frumefni, 9. togaði,
10. sjómanns, 11. æstur, 12. blettur, 14.
kjáni, 10. greind, 18. eklunarfæri, 20.
fallbyssufóðursins, 22. mann, 23. ílát,
25. fleti, 27. lagið, 29. lita, 32. elskaðir,
34. gana, 35. hell, 30. smyrja, bh., 37.
skakk, 43. eftirför, 47. kúla. 48. stafur,
49. óþrif, 50. stríðinn, 52. herðaskiól,
53. bjána, 54. matháka, 57. kunni við
sig, 58. geta, 59. hæf, 00. veitingahús,
01. var kyr, 04. drykkur, (>5. sam-
tenging.
LAUSN KROSSGÁTU NR.382
Lárjett. Ráðning.
1. s s s, 4. fantana, 10. Lea, 13. lölck,
15. kríli, 10. borð, 17. ádrepa, 19.
traðka, 21. dæla, 22. bar, 24. enni,
2(i. fangabúðina, 28. Ara, 30. kin, 31.
raf, 33. fa, 34. haf, 36. Rut, 38. rý, 39.
Antonar, 40. sögulok. 41 nn, 42. rit,
44. gin, 45. N. N., 40. dís, 48. fat, 50.
ósa, 51. landafundir, 54. sápa, 55. ung,
50. írar, 58. sótara, 60. óðagot, 02.
marr, 03. grúts, 00. kuti, 07, ára, 08.
hanskar, 09. R.A.F.
Láðrjett. Ráðning.
1. slá, 2. södd) 3. skræfa, 5. aka, 0.
nr., 7. timabil, 8. ál, 9. nit, 10. loðnar,
11. erki, 12. aða, 14. Kela, 10. bann,
18. pantanirnar, 20. reisugildið, 22.
bak, 23. rún, 25. lafandi, 27. ófýknar,
29. ranni, 32. Arons, 34. hor, 35. fai.
30. rög, 37. tún, 43. safnhús, 47.
slátra, 48. fau, 49. tug, 50. óíagur,
52. apar, 53. írak, 54. sóar, 57. rota.
58. smá, 59. aga, 00. ösa, 01. tif, 04.
R. N„ 05. T. R.
Hún dró andann djúpt.
„Þjer haldið að það sje bróðir ininn, seni
Jiefir myrt Cluddam. Það var ekki líann
jeg veit það betur en nokkur annar.“
„Hvernig getið þjer vitað það?“
„Af þvi að það var jeg sjálf, sem gerði
það,“ svaraði liún fuilum liálsi. „Nú getið
þjer handtekið mig.“
En Barry hristi bara höfuðið. „Það er
fallegt af vður, að reyna að bjarga Jnóður
yðar,“ sagði liann. „En það stoðar ekki.“
„Hvað eigið þjer við?“
„Jeg á liara við það, að liver svo sem
liefir drepið Cluddam, þá eruð það ekki
þjer, undir neinum kringumstæðum. Við
getum gert grein fyrir liverri selcúndu sem
leið eftir að þjer fóruð af skrifstofunni lijá
honum og voruð um nóttina Iijá Grace
Jenkins, þangað til Jaek Vane sá yður i
„Carriscvot“. Jafnvel þó yður liefði langað
til að drepa Cluddam liel'ðuð þjer ekki
fengið tækifæri til þess, og annars býst jeg
ekki við að það liafi nokkurntíma flökrað
að vður að gera það. En, mr. Page, el' þjer
eruð reiðubúinn til, að líta skynsamlega á
þetta mál, skal jeg reyna að gera yður
þetla eins ljett og jeg get, vegna sýstur
yðar. En ef ekki--------“
Ilann dró handjárn liálfa leið upp úr
vasa sínum.
Blóðið kom fram í kinnarnar á Dick þeg-
ar hann sá þau.
„Þjer þurfið ekki þessi áhöld,“ sagði
liann. „Jeg skal ekki sýna mótþróa. Farðu
nú aftur lil Vane, Eva. Þú færð bráðum að
taia við mig aftur. Settu þelta ekki fyrir
þig. Það lagast all einhvernveginn.“
„Það er alveg rjett hjá honum, ungfrú
Page,“ sagði Marrible, sem liafði ekki sagt
eitt orð fyr en nú. „TTeystið því, að það
besta sem þjer getið gert er að fara heim.
A morgun getið þjer gengið í að útvega
bróður yðar lögfræðilega aðstoð. Má jeg
fylgja vður að vagni yðar?“
Eva horfði á þá á víxl. Hún kæfði niðri
í sjer andvarp um leið og hún faðmaði
bróður sinn og kysti liann. Svo sneri hún
frá án þess að segja orð, en Marrible fór í
humátt á eftir henni.
Blyth afhenti William og' James Dick
Page og fór síðan inn á varðstofuna í
Tower, þar sem varðmaðurinn glenti upp
augun þegar lionum varð lilið á nafnspjald-
ið lians. Hann kallaði á varðhafandi liðs-
fcringja og Barry hað um að fá lánaðan
síma til Scotland Yard til að hringja á
lögreglubifreið. Það komst greiðlega í kring
og vagninn var fljótur á leiðinni. Blytli
kom Page inn í vagnin og settist svo inn
sjálfur, ásamt Marrihle, sem liafði látið
Vane um að sjá fyrir stúlkuni og liaft vit
á að gera ekki l'rekari tilraunir lil að hugga
liana eða gefa henni góð ráð.
„Þjer vilduð kanske lileypa mjer út við
Charing Cross,“ sagði Marrible þegar vagn-
inn var runninn af stað. „Þjer þurfið ekki
meira á mjer að lialda, svo að jeg ætla að
ná mjer í leigubíl og aka lieim.“
„Eins og þjer viljið — og þakka yður
fyrir hjálpina,“ sagði Barry.
Þegar Marrible kom heim lokaði liann
sig inni í vinnustofu sinni, tók simann og
hað um númer.
„Eruð það þjer Ro\vland?“ spurði liann.
„Mjer datt i hug, að jeg mundi liitta vður
heima, en hinsvegar datt mjer líka í hug,
að þjer munduð ekki húast við að heyra
l'rá mjer. Jeg er hræddur um, að þjer hafið
verið klaufskur núna, Rowland, og jeg liefi
aðvarað yður áður og sagt yður, að jeg
sælti mig ekki við, að menn sjeu klaufskir
þegar þeir eru að vinna fyrir mig.“
Hann brosti þegar hann heyrði ahgistina
í Rowland, er hann svaraði:
„Klaufskur, mr. Marrible. Jeg — jeg skil
ekki livað þjer eigið við, sir. Jeg fram-
kvæmdi skipanir yðar alveg eins og þjer
sögðuð mjer fyrir.“
„Og yður datt í hug í því sambandi, að
þarna væri ágætt tækifæri lil að koma
mjer fyrir kattarnef. Var það ekki? En þeir
voru ekki nógu leiknir, Ro\vland.“
„Það veit sá sem alt veit, mr. Marrible,
jeg get ekki ......“
„Þetta getur verið nóg í bili.“ Orð Marr-
ihle voru eins og svipuhögg. „Þjer hjelduð,
að þegar jeg væri dauður, mundi engin
hætla verða á, að það kæmist upp um yð-
ur,“ lijelt liann áfram og virlist ekki heyra
mótmæli liins og afsakanir. „Jæja, en jeg
er nú ekki dauður. Jeg gæti ofurselt yður
lögreglunni þegar í stað, en jeg hefi ekki í
huga að gera það — ennþá. Það gæti nefni-
lega hugsast, að jeg þyrfti á yður að halda
í annað skifti, áður en jeg læt hengja yður.
Jeg ætla að gefa vður færi ennþá. Þjer far-
ið á burt frá Englandi undir eins í fyrra-
málið eða eftir klukkan tólf í kvöld. Þjer
farið lil Varsjava og setjlst þar að á gisti-
liúsinu, sem skartgripunum var rænt á, frá
greifafrúnni, fyrir tveimur árum. Þar verð-
ið þjer að vera þangað til þjer fáið fvrir-
skipanir frá mjer.“
„En verslunin mín, mr. Marrible — versl-
unin min!“
„Fjandinn liirði verslunina yðar.“
„Gefið þjer mjer tveggja daga frest,"
ragði Rowland hiðjandi. „Aðeins tvo daga.
Jeg — jeg er að gera stóra verslun, sem jeg
þarf að ganga endanlega frá, jeg — —“
„Ekki meira um það. Jeg liefi sagt, hvað
jeg óslca að þjer gerið.“
„Og' ef jeg neita því,“ sagði Rowland
gramur.
„Ef þjer neitið því, kunningi, sendi jeg
litlu sendinguna til Scotland Yard. Þessa
sem jeg hefi sagt yður frá, þjer munið það?
Annars getur verið að jeg geri það hvorl
sem er, svona fvrir varúðar sakir.“
Hann brosti þegar liann lieyrði Rowland
hölva í símanum, og lagði frá sjer lilustnia.
Svo fjekk hann sjer wliisky, fór að hátta og
sofnaði vel.
Morguninn eftir þegar hann kom niður
lil að fá sjer árbítinn, tilkvnti Durand liá-
tíðlega, að sama veðrið mundi haldast á-
fram. Marrible braut morgiinblaðið súpd-
ur. Hann rak augun í fvrirsögn og las með
mikilli athygli:
FORNGRIPASALI FINST DAUÐUR EFTIIÍ
SKAMMBYSSUSKOT.
Dularfullur atburður í Suður-London.