Fálkinn - 03.10.1941, Qupperneq 10

10
F Á L K 1 N N
YN8fW
LC/&NMJRNIR
Öll rauðu eplin.
Hugsið ykkur að þið væruð koiuiu
lil landsins, sem þessi saga gerist í!
Ykkur langar sjálfsagt í epli en þið
fáið þau ekki. Það er eittlivað annað
en lijá bóndanum, sem sagði:
— Jeg sje að við getum ekki torg-
að öllum eplunum úr garðinum mín-
um í haust. Þessvegna held jeg að
við verðum að selja öll rauðu eplin
þarna.á stóra trjenu neðst í garðin-
um — hin eplin verða meir cn nóg
handa okkur.
— Selja? Það á að selja okkur!
hvisluðu rauðu eplin þegar þau
lieyrðu þetta. Og þau fundu lil sín
af uppliefðinni.
— Þetta er mikill lieiður, sagði
pcrutrjeð, sem stóð þarna hjá. —
Það eru ekki nema fallegustu og
bestu eplin sem fólk vill kaupa —
sjeu blettir eða vankantar á þeim,
er ekki liægt að selja þau nema fyrir
hálfvirði í mesta lagi. Og sjeu þau
ormjetin þá vill enginn iíta við þeim.
— Við erum hvorki blettótt nje
ormjetin! sögðu rauðu eplin og litu
hróðug kringum sig. En sum eplin
þögðu þvi að þau fundu að onnur
iiafði jetið sig inn í þau. En þau
vonuðu að enginn tæki eftir því.
— Niðurföllnu eplin duga ekki i
anna ðen svínamat, sagði plómutrjeð
við girðinguna, — það er alveg um
þau eins og niðurföllnu plómurnar
— vinnumaðurinn tínir þær upp í
hjólbörur og fleygir þeim í svínin.
— Uss, uss! sögðu rauðu eplin með
skelfingar fyririitningu. — Ekki
mundi okkur þykja gaman að láta
svínin bryðja okkur.
— Hvað viljið þið þá? spurði
perutrjeð.
— Við viljum láta selja okkur!
svöruðu öll rauðu eplin einum rómi.
Gamla eplatrjeð skellibló að krökk-
unum sínum, það liristist af hlátri
svo að fáein af eplunum, sem voru
ógnlítið ormjetin, duttu niður og kút-
veltust i grasinu. Þar staðnæmdust
þau innan um hálfþroskaðar plóníur
og perur.
Hin tvö trjen hlóu líka og svo
sögðu þau: — Jæja, þið eplin talið
eins og þið hafið vit til! Þið viljið
láta selja ykkur — ójá, en hvað svo?
Hvað haldið þið að verði um ykkur?
Það vissu eplin nú ekki, en þau
vonuðu, að þau kæmust á einhvern
ósköp fínan stað. Og svo þreyttust
þau aldrei á að pískra um það, með-
an þau bjengu þarna á greinunum
og voru að þroskasl í haustsólinni,
hvað eiginlega mundi verða af þess-
um fínu eplum, sem ætti að selja.
Þau höfðu vitanlega ekki hugmynd
um þetta og þessvegna dreymdi þau
stóra drauma um framtíðina og ósk-
uðu sjer margs.
Svo voru þau tínd al' trjenu einn
morguninn, þau voru vafin í pappír
og raðað saman hlið við hlið ofan
í kassa og svo vissu þau ekki meir
— þau fundu bara að þeim var lyft
upp og þau voru borin, keyrð og sið-
an lyft upp á ný og svo var þeim
ekið aftur .... þetta var svo skrítið
að þau rugluðust alveg í ríminu,
þangað til loksins að þau fundu, að
nú varð breyting á.
Því að kassarnir sem þau lágu í.
voru opnaðir aftur, pappírinn tekin
ofan af þeim og svo kom ókunn hönd
ofan í kassann og tók um þau og
lyfti þeim upp.
— Litið þjer á, þetta eru Ijómandi
falleg rauð epli! Einmitt epli sem
hæfa yður, Epla-Stína! Það eru þessi
epli, sem börnunum þykir vænst um
að fá, og- þjer skuluð fá þau með
gamla verðinu!
— Jæja, það er þá best að jeg
kaupi þau, sagði vinaleg rödd og nú
fengu eplin að sjá þessa konu, sem
kaupniaourinn hafði kallað Epla-
stinu. Hún var nærri þvi eins og
epli í framan sjálf — eins og gárótt
vctrarepli — lítil og gömul og með
svo mikið af sjölum og klútum, að
það lá við að hún væri eins og hnyk-
ill í laginu.
Eplastina liafði sýslað með epli
Jengst af æfinni. í fyrsta lagi var
hún dóttir garðyrkjumanns og hafði
lijálpað honum þegar hún var barn,
síðan giftist hún einum af vinnu-
mönnum hans og loks þegar hann var
dáinn og börnin þeirra komin að
beiman, vildi Epla-Stina samt ekki
hætta við eplin.
Hún fjekk leyfi lil að hafa svolit-
inn söluskúr við götu milli tveggja
stórra skólaliúsa og þar sat hún i
hvaða veðri sem vera skyldi og seldi
ávexti — einkum epli.
— Það er miklu hollara að börnin
fái falleg rauð epli að borða en dí-
sætan brjóstsykur eða súkkulaði!
sagði Epla-Stína. — Það er miklu
hollara og eplin eru svo einstaklega
góð á bragðið!
Að vísu voru það sum börn, sem
kusu heldur að fara inn i sælgætis-
búðina á horninu og kaupa sjer sæt-
indi, en þó voru liin miklu fleiri sem
komu til Stínu og keyptu sjer linefa
af plómum, peru eða epli. Og Stína
var engin smásál. Það kom oft fyrir,
l>egar hún sá lítinn dreng sem enga
peninga átti, renna augurium til á-
vaxtanna, að liún kallaði á hann og
sagði:
— Taktu þjer epli þarna, kunningi!
Og það ljet enginn drengur segja
sjer tvisvar.
Nú fjekk Epla-Stína öll rauðu eplin
og hún nuddaði þau þangað til þau
voru orðin spegilfögur og það var
blindös kringum skúrinn hennar þeg-
ar hún fór að selja þau.
Þá kom gamall og viðfeldinn karl
að skúrnum til Epla-Stínu. Hann nam
staðar og sagði með aðdáun:
— En hvað þetta eru Ijómandi
falleg og rauð epli! Heyrið þjer, það
er best að jeg kaupi þau öll, jeg ætla
að gefa þau á jólatrjesskemtunina á
barnaliælinu. Það er einhver inunur
fyrir börnin að fá ])etta eða súkku-
lað.i og brjóstsyluir!
— íólatrje .... Hvað er það?
sþurðu öll eplin þá.
— Það veit jeg! sagði snjótitlingur
sem var að vappa þarna skamt frá.
— Það er stórt, grænl grenitrje, sem
er skreytt með logandi kertum og
fiöggum óg.glitþræði og með stjörnu
í toppinum. Ekkert i heiminum er
eins fallegt og jólatrje!
— Við eigum að sjá jólatrje! Við
eigum að fá að sjá það fallegasta í
beimi! hvisluðu eplin og svo voru
þau borin heim á barnahælið og þar
tóku stúlkur með hvítar svuntur á
móti þeim og lirópuðu upp af kæti
þegar þær sáu hve falleg eplin voru.
— Við höfum átt fagra æfi og
deyjum i fegurð! sögðu eplin hvert
við annað þegar þau voru hengd á
iÉm
Sótarinn: — Við skulum halda trú- Fyrverandi skipbrotsmaSur notar
lofuninni leyndri, að minsta kosti neyðarmerki til að kalla á seinlátan
fyrsta kastið.
þjón.
Svefniim er stundúm óvœr nótt-
ina áður en maður á að taka próf i
bílakstri.
— En lwað jeg hlakka til að hálta
i kvöld.
— Það geri jeg líka.
—• Ertu þá með skókreppu eins
og jeg.
Maðurinn í sófanum: — En hvað
þú erl vænn að segja okkur drauga-
sögur. Góði segðu okkur eina til.
jólátrjeð. — Við komum af trje og
endum með því að hanga á öðru trje
og börnunum þykir svo vænt um
okkur að þau mega til að jeta okkur!
getur maður hugsað sjer það betra?
Maðurinn sem hafði skipaö við-
gerðarmanninum að láta bílinn
fjaðra vel.
Jens bókhaldari kennir heim, ljóm-
andi af gleði, faðmar konuna sína og
segir:
— Elsku Gudda, skrifstofustjórinn
hefir fengið nýja stöðu!
— Vertu ekki að fagna því. Það
kemur einhver þursinn í hans stað.
— Já, það er jeg! Það er jeg!
— Hvað skulda jeg yður, læknir,
fyrir að liafa Iæknað í mjer heyrnar-
leysið?
— Fimtíu krónur.
— Ha? Sextíu krónur?
— Nei. Sjötiu krónur.
,V