Fálkinn - 20.02.1942, Side 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 403
Lúrjett. Skýring.
1. drykkur, 7. gæði, 11. ráfa, 13.
konu, 15. samstæðir, 17. yndi, 18.
fugl, þf., 19. þyngdareining, 20.
leyfi, 22. tvíliljóði, 24. tónn, 25.
hálfmelt fæða, 20. sjóntæki, 28. fari,
31. fylgja eftir, 32. núningur, 34.
stefna, 35. hlaup, 36. skora, 37. upp-
væg, 39. skammstöfun, 40. afhend-
ing, 41. klettur í sjó, 42. tók, 45.
beygingarending, 46. sögn, 47. þrír
eins, 49. jarðvegur, 51 eyrðarleysi,
53. eigir, 55 leik—, 56. rödd, 58.
fyr, 60. tíni, 61. einkennisstafir, 62.
ull, 64. eira, 65. fornafn, 66. band,
68 annars, 70. keyr, 71. eimurinn,
72. baða, 74. svækja, 75. ungmenna-
félag.
Lóðrétt. Skýring.
1. tilkall, 2. titill, 3. hissa, 4.
spyrja, 5. eldsneyti, 6. samstæðir, 7.
skyggja, 8. sló eign sinni á, 9. eða
(enskt), 10 vinna, 12. óglöð, 14.
efni, 16. frostharka, 19. tafl, 21.
-ker, 23. skip, 25. skraut, 27. ein-
kennisstafir, 29. féll, 30 lirind, 31.
keyri, 33. vatnspóstar, 35. sneiða,
38. vel að sér, 39. verða, 43. full-
komlega, 44. hrip, 47. dokuðu, 48
eldsvoða, 50. hreyfing, 51. tónn, 52.
skammstöfun, 54. var kyr, 55. vinn-
ingur, 56. peysa, 57. ekki vel, 59.
hundur, 61. stinga sér, 63. áttum, 66.
á litinn, 67. þrír eins, 68. bókstafur,
69. refsa, 71. skammstöfun, 73. efna-
fr. skammstöfun.
G. K.
POWNALL HERSHÖFÐINGI.
Frh. af bls. 11.
niálaráðherra setti hann í háa stöðu
og hljóp þá fram hjá 100 mönnum,
sem nær stóðu fyrir aldurs sakir.
Pownall er lágur maður vexti en
gildur og herðabreiður, snyrti-
menni í framgöngu, tálar rólega en
sjaldan, og þykir orðfár bæði i
ræðu og riti. Þannig er sagt, að
fundargerð sem liann skrifaði af
þriggja stundarfjórðunga liermáia-
fundi í ensku stjórninni hafi ekki
verið nema átta lníur. Hann reykir
mikið pípu.
Ameríska vikublaðið ,,Time“
bendir á það, 12. f. m. að setu-
liðsforingjar í Austurlöndum þ. á.
m. Singapore eigi of náðuga daga
og venjist á iðjuleysi og íþrótta-
dútl og gleymi að hugsa um hern-
að. Það getur ekki orðið sagt um
Pownall að hann hafi vanist hóg-
lífi, því að hann hefir haft miklu
að sinna síðan styrjöldin hófst.
En íþróttamaður er hann. Hann
var besti sundmaður sinnar samtíð-
ar, er ágætur golfmaður, skotmað-
ur ágætur, skiðamaður og hesta-
maður. Laxveiðimaður er hann
mikill og nokkru fyrir strið var
hann bæði hjer á landi og í Noregi
við laxveiðar.
Þetta er það helsta, sem sagt
verður i stuttu máli um sir Henry
Royds Pownall — manninn sem
misti „lykilinn- að Asju“ úr hönd-
um sjer.
Ingibjörg var að bjóða honum liressingu.
Hann hafði ekki einu sinni tíma til að svara
henni, þvi að í anddyrinu var slasaður sjó-
inaður, sem hann þurfti að hlynna að, áður
en hann sinnti öðru. ,
Þegar Haraldur var að bjástra yfir hon-
um varð lionum litið upp og sá þá hjarma
af eldi i þorpinu.
„Drottinn minn! Það er fólk í Knudsens-
húsinu ennþá!“
Hann þreif í einn sjómanninn, sem lá
sofandi á gólfinu og vakti síðan fleiri og
benti á logann.
„Við verðum að fara út aftur,“ hrópaði
hann. „Þar er ennþá fólk í lifshættu niður
við sjó.“
,.Það er Pjetur Tönning og móðir hans,“
sagði einhver annar. „Pjetur er veikur - -
þessvegna getur hann ekki bjargað sjer.“
„Á siað!“ hrópaði Haraldur. „Hvet-jir
koma með mjer? Fjelagar, það eru tvö
mannshf i veði!“
Fáeinir sjómenn gegndu kallinu en þó
með semingi og úrtölum, og ljetu á sjer
skilja, að það væri elcki ómaksins vert að
bjarga fylliraftinum lionum Pjetri. En und-
ir niðri voru þeir samt reiðubúnir til að
hætta lífinu fyrir hann líka. Það var skylda
þeirra — það höfðu þeir lært þegar þeir
voru hörn og mæður þeirra sögðu þeim frá
afrekum feðranna.
Það var liarður róður á móti straumnum.
Timbur, þaksperrur, trjágreinar og trjábol-
ir flutu í sjónum og rákust hvað eftir ann-
að á bátinn, svo að honum lá við að livolfa.
Tvivegis vildu sjómennirnir liætta sókninni
og snúa við, en Haraldur andæfði þeim og
fjekk þá til að halda áfram.
„Við verðum að hjarga þeim og við skul-
um gera það, fjelagar!“
Pjetur var einn af þeim, sem fyrir mörg-
um árum liafði bjargað veslings vini hans
frá druknun.
Loks komust þeir að húsinu. Þar stóð
ekki upp úr nema þakið, eins og svört kista.
Haraldur skreið við annan mann inn um
gluggann og náðu þeir fyrst í gömlu kon-
konuna og svo i Pjetur og komu þeim út í
bátinn. Síðan náðu þeir í kistu Pjeturs og
tvo kassa.
Þau komust aftur að Bólstað lieil á húfi.
Þeim gekk þetur heim, því að nú var straum-
urinn með.
Haraldur vaknaði ekki fyr en um miðjan
dag daginn eftir, og verkjaði i allan skrokk-
inn og hafði dreymt illa og haft martröð.
Hann var þó nokkra stund að átta sig á
hvar hann væri og hvað liefði eignlega gei-st
kvöldið áður.
Faðir hans stóð við rúmið og kinkaði
kolli til hans.
„Þetta var vel af sjer vikið, drengur
minn. I nótt hefir þú afplánað afbrot þitt
við Walter. Jeg er stoltur af þjer!“
„Nei, pabhi, sú synd er ekki afplánuð
fyr en jeg hefi hreinsað nafn Walters og
sameinað þau Ingihjörgu og hann aftur.
Jeg verð að hindra að hún giftist Königs-
berg kapteini, hvað sem það kostar.“
Gamli kennarinn andvarpaði.
,.Jeg er hræddur um, að ekki sje neitt
hægt við því að gera. Við Frísar höfum
strangar skoðanir á skyldum og loforðum.
Auk þess nær það ekki nokkurri átt að
móðga Königsberg, því að liann er síðasta
von Amrums. Hann hefir þegar hjálpað
honum og mun gera það betur síðar.“
Svo sagði liann Haraldi frá uppsögn fast-
eignaveðlánsins og að Königsberg hefði lof-
að, að senda Amrum upphæðina fyrir nýár.
„Það væri víst hægt að kljúfa það á ann-
an hátt,“ sagði Haraldur æstur. „Jeg fer
beint þangað, undir eins og jeg er búinn
að klæða inig.“
„Kirstín kemur í dag,“ sagði gamli Car-
sten hægur. „Jeg gerði henni orð og sagði
henni að þú værir kominn.“
„Jeg verð kominn aftur frá Bólstað þeg-
ar hún kemur.“
Það sló hrollkulda móti Haraldi undir
eins og hann kom út. Vatnsglóðið hafði
sjatnað, en eyðileggingin var hræðileg.
Hrunin hús, luæ af dauðum skepnum, akr-
arnir umturnaðir og alþaktir leðju, með
trjábolum og timbri á við og dreif ....
Brak úr seglbát hjekk upp i einni eikinni.
Og alstaðar var fólk á rölti, auðsjáanlega
að leita að einhverju, sem það hafði mist.
Ingibjörg kom á móti Haraldi í skinn-
jakka. Hún var þrútin um augun. Hún tók
i hendina á honum og sagði lirærð: „Guði
sje lof, að þú slapst lifandi frá þessu! Kir-
stin hefði ekki afborið, éf þú hefðir týnt
lífinu í nótt.“
„Hún hefir haft raunir lengi, veslingurinn.
Jeg hefi alls ekki verðskuldað, að hún hefir
haldið svona trútt við mig.“
Ingibjörg reyndi að brosa.
„Það er sagt um okkur Frísa, að við sje-
um trygglyndir, þú veist það.“
Á leiðinni heim að Bólstað tók hann í
hægri hendina á henni og sneri gullhringn-
um til á fingrinum á lienni.
„Hvaða skilning leggur þú í trygglyndi?"
spurði hann lágt og horfði fast á hana.
Hún skildi hvað hann átti við og flýtti
sjer að kippa að sjer hendinni.
„Að maður haldi þau loforð, sem maður
hefir gefið,“ svaraði liún og röddin var
hörð.
,.Þú ert ekki hamingjusöm, Ingibjörg. Þú
getur ekki orðið hamingjusöm í samhúð-
inni við þennan ókunnuga mann, því að
þú elskar ennþá........“
„Hai-aldur!“ tók liún fram i og það lá
við að hún æpti. „Við skulum ekki tala um
þetta. Viltu lofa mjer því að minnast ekki