Fálkinn - 29.05.1942, Blaðsíða 12

12
F ÁLKI.NN
Louis Bromfield: iO
AULASTAÐIR.
„Jeg man svo langt, að J)ú varst það lika,
Villi. Og jeg' man þegar þú varst helsli
kavalérinn i öllum Suðurríkjunum.”
Fhi þetta gerði Villa bara upp með sjer.
Hrukkótta, gamla andlitið varð að einu
brosi. Haim rak upp hjáróma hlátur, sem
átti að vera kæruleysislegur, og tók í'lösk-
una upp úr skrifborðsskúffunni. „Hvernig
væri að fá sjer einn lítinn, frú Lýðs?“
Villa til mikillar furðu, svaraði hún: „Það
væri kanske ekki svo vitlaust.“
Gamla prentvjelin dunaði á neðri hæð-
inni. Dagsverkinu var lokið og hún var ein-
kennilega þreytt, sigruð og gömul, í lmga
sínum.
Villi náði í tvo pappírsbikara úr vatnskæl-
inum, helti í þá og lyfti sínum. Einhver ein-
kennilegur, fjarlægur svipur kom í augna-
ráð hans. „Skál J. E.!“ sagði hann. Þegar
hann hafði rent úr sínum bikar, bætti hann
við: „Einhvernveginn er eklíi x-jetl bragð að
konjakinu úr pappírsbikar.“
Þessi tár gerðu það að verkum, að Sjana
varð að koma við í Bostonbúðinni, fara þar
inn í kvennaherbergið og laga á sjer máln-
inguna. Þetta tafði fyi'ir henni og varð því
síður en svo til þess að bæta skapið. En
Kobbi Dorta var þegar farinn að bíða eftir
lienni, í græna bilnum sinum, fyrir framan
húsaþyrpingu föður síns. Bæði það að sjá
bílinn og svo það, er Kobbi sjálfur stökk
út, brosandi og kom á móti henni, varð lil
þess að hressa huga liennar, en ekki vissi
hún, hvort átti meiri þált í því bíllinn eða
Kobbi.
„Fyrirgefðu, að jeg kem svona seint,“
sagði liún, „en það hefir alt gengið öfugt
hjá mjer i allan dag.“
„Þú ert vel þess virði að bíða eftir þjer,
livenær sem er.“
„Mjer leiðast svona gullhamrar.“
Nú klifruðu þau bæði upp i bílinn og
hann setti vjelina i gang. „Þú ert slæm með
það að snúa mann út af laginu,“ sagði
Kobbi.
„Hvernig þá það?“
„Altaf að segja nxjer að þegja.“
„Fyrirgefðu, en mjer finst bara svona
gullhamrar minna mest á talmyndir."
1 rauninni var hún ekki eins andvíg svona
tali og hún ljet. Henni þótti í rauninni vænt
um það -7— nenxa livað hún var hrædd um
að svona væri hann búinn að tala við hxxndr-
að stúlkur áður. Ósjálfrátt fanst henni
Kobbi vera þannig maður, og það sem
vei'ra var: hún dróst að honxuxx einmitt
vegna þess, að haixn var svona nxaður. Ilún
skammaðist sín fyrir að kunna vel við svona
tal og kunna vel við liann fyrir að lala svona.
En verst þótti lxenni, að hún sjálf skyldi
vera óhamingjusöm og því afundin við þá,
seixx henni þótti vænst um.
Eftir augnabliks þögn sagði hún:
„Já, jeg' er að minsta kosti i illu skapi i
dag.“
„Hversvegna?“
„Það hefir alt gengið mjer öndvert síðan
í morgun.“
„Hvað, til dænxis ?“
„Æ, ekkert. Við skulunx ekki vara að tala
unx það.“
Hún hvorki gat nje vildi segja honum
alla söguna, sem hófst unx morgunin. á ó-
notuixx Öddu. Hún vildi ekki einxi sinni
segja lionunx einn af atburðuixx dagsins, al'
því það hefði verið drottinssvilc gagnvart
Villu frænku. Þetta var einmitt aðalgallinn
á vináttu þeirra Kobba — að hún gat ekki
liaft liann að trúnaðarmanni án þess að
svíkja frænku í tryggðum um leið, og ofur-
selja hana og alla Lýðsættina Dortaættinni.
Og hún sagði við sjálfa sig, að heldur skæri
hún úr sjer tunguna en aðhafast slíka fúl-
mensku.
„Get jeg nokkuð hjálpað þjer?“
„Nei.“
Hann glotti og notaði þannig það vopnið,
seixx best beit lil þess að gera hana ósjálf-
bjarga. „Þú verður orðin góð, þegar við
komuin til Mylluborgar og fáuxn okkur
einn strammara.“
„Getur vei'ið.“
„Hvað senx öllu öðru líður, er veðrið ynd-
islegt.“
Og þarna sagði liann satt. Veðrið gat ekki
hetra verið og hann fann á sjer veður, eins
og skepnur gera. Voi'ið var þegar konxið
með græna slikju yfir sljetturnar og fram
með skurðununx. Þetta var veður, þegar
hver maður hefði átl að finna til velsælu
af því að vera til. Þannig voru tilfinningar
Kobba, en hún sat þarna við hliðina á lion-
um, önug og í illu skapi. En eftir því sem
þau óku lengra, færðist einhver friður yfir
hana og taugarnar konxust nokkurnveginn
í sanxt lag.
Altí einu sagði liann: „Frænka þín konx
að heimsækja okkur i nxorgun.“
llún þóttist heyra eitthvert háð í rödd-
inni og vissi, að hann glotti, en vildi ekki
líta á liann, til þess að verða ekki reið. IJún
svaraði því heldur stuttai'alega: „Hvaða
frænka? Frú Lýðs?“
„Já, jeg veit ekki af neinni annari."
„0, jeg á frænkur unx landið þvert og
endilangt. Mín ætt er orðin görnul í land-
inu.“ Þarna náði hún sjer niðri á honum
fyrir háðið, en næstum samstundis skanxm-
aðist hún sin fyrir það.
„Okkur þykir altaf gaman þegar hún
kemui'.“
„Já, þið hlægið visl dátt, þegar hún er
komin út úr dyrunum?“
í þetta sinn ansaði liann henni ekki, en
alt í einu, eftir að þau liöfðu ekið stundar-
korn áfram þegjandi, sagði liann: „Þú erl
einhver leiðinlegast kvenpersóna, sem jeg
hef nokkurntíma fyrir liitt. Jeg veit eklci
lxvei’svegna jeg er að kæra mig nokkurn
hlut unx þig,' en liklega er Jxað af því, að
þú ert svo lagleg.“
„Þakka þjer fyi'ir orðið."
„Og svo veg'na þess, að þú erl ekki svona
í raun og veru.“
„Jeg veit vel, hvernig jeg er raun og
veru.“ Hana langaði til að hæta því við, að
hún væri eigingjörn, önug og þrætugjörn,
en vildi þó ekki gefa svo mikinn höggstað
á sjer.
„Maður af í-jetta taginu gæti haft þig
góða.“
Þetla fanst henni heldur móðgandi. Tár-
in komu franí í augu hennar, blinduðu
hana og fyltu hana nýrri reiði. Hún svar-
aði: „Ef þú hættir ekki að tala um mig,
stekk jeg út úr bílunum og fer gangandi
heim.“
Hann svaraði engu, en lxenni lil mikillar
undrunar ók liann bílnum út á vegarbrún-
ina og stöðvaði vjelina. Siðan sagði hann:
„Sjáðu nú til! Við verðum að fá einhvern
botn i þetta. Það er eirigin ástæða til að fara
til Mvlluborgar, ef við þurfuni að vera að
rífast all kvöldið.
„Jeg er ekki að rífast.“
„Jeg veit ekki hvað þú vilt kalla það, en
víst er um það, að hvorugt okkar líefir sjer-
lega ánægja af samtalinu.“
„Fyrirgefðu. Jeg slcal reyna að hætta, en
þetta er líka þjer að kenna.“
„Kann að vera.“
IJann tók liönd hennar. Höndin á lionum
var stór, falleg og hlýleg. Hann sagði: „Jeg
skal vera góður, ef þú vilt lofa því sama.“
Hún svaraði drænxt: „Golt og vel. Ef þú
segir ekki nxeii'a, fyrr en við erum komin
til Mylluborgar."
„Jeg skal lofa því.“
Hann setti vjelina í gang aftur og þau
óku af slað þegjandi, en hún fór að hugsa
unx þetta sarna, sem svo oft hal'ði haldið
fyrir hénni vöku, sem sje, að það væri
heimskulegt af henni að vera að lialda á-
fram að hitta Kobba, þegar lnin vissi að alt
mælti í gegn því, að neitt gotl gæti af þvi
hlotist. Hún sagði við sjálfa sig, að þelta
skyldi vei’ða í síðasta skifti, sem hún hitti
hann. Eftir kvöldið i kvöld skyldu samvist-
ir þeirra hætta og þá lilyti hún ef til vill
sálarfrið og kæmist í hetra skap. Og allir
yrðu ánægðir, Villa frænka, Adda gamla,
og jafnvel viðbjóðurinn liann Villi Frikk.
Þau voru þögul alt þangað til þau konxu
upp að undirhlíðurium, en þá varð henni
að orði, hugsunarlaúst og óviljandi: „0,
jeg elska þetta land. Hjer vil jeg vera og
livergi annarsstaðar.“
„Viltu ekki einusinni fara aftur til Aust-
urrikjanna?"
„Nei, þar er ekkert svigrúm. En hjer er
liægt að dx-aga andann.“
„Já, víst er hjer víðlent.“
„Víðlent, þó, þó! Sá hann nú ekkerl ann-
að við landið en víðáttuna? Hana langaði
U1 að rek% upp fyrirlitningarhlátui', en stilti
sig. Hvað gat aðskotadýr eins og liann, vil-
að um landið, þar sem hvert trje og liver
steinn minti á Lýðs-ættina — þessa iniklu
frumhérja-ætt?
Eftir því senx þeim miðaði upp eftir fjalls-
hlíðunum og áleiðis til Mylluborgar, gleymdi
lxún rifrildinu og skapið batnaði. Fjöllin
höfðu einhvernveginn þá náttúru, að þau