Fálkinn - 29.05.1942, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 417
Lárjett. Skýring.
l.aðframkomin, 6. á fuglsfæti, 12.
þunn föt, 13. strá, 15 verslunarmál,
16. ófullkomin, 18. numið, 19. upp-
hafsstafir, 20. bæjarnafn, 22. regla,
24. fraus, 25. steintegund, 27. upp-
eldin, 28. eins, 29. snör, 31. þefa
bh., 32. annast, 33. dugnaður, 35.
verslun, 36. krossgáta, 38. lágt hljó,
39. agnið, 42. óbein, 44. lið, 46.
fyrirfólk, 48. púkum, 49. mannsn.,
51. væta, 52. 3 samhljóðar, 53. mál-
ug, 55. hijóð, 56. tveir fyrstu, 57.
dýramál, 58. þrá, 60. tveir samhlj.,
61. óyndishljóð, 63. lílcamshluti, 65.
gefst upp, 66. fótabúnaður.
Lóörjett. Skýring.
1. kvennheiti (gamalt), 2. tveir
eins, 3. skordýr, 4. fornafn þolf.,
5. of litla, 7. afskaplega, 8. dýra-
mál þgf., 9. matur, 10. tónn, 11.
óráðvanda, 12. slæpast, 14. veiddi,
17. not, 18. uppiskroppa, 21. liáð,
23. bæjarnafn ef., 24. sár, 26. Para-
dis, 28. minkaði, 30. stafirnir, 32.
svefnlæ.ti, 34. stafurinn, 35. sam-
komustaður, 37. amboðið, 38. eymd-
arhljóð, 40. bit, 41. nærandi, 43.
illmálg, 44. gefum ldjóð, 45. mökk,
47. fara aftur, 49. höfðingja, 50.
liuguð, 53. viðurkenning, 54. jarðar-
gróður, 57. nöldur, 59. öðlist, 62.
i enda orðs. 64. skammst.
LAUSN KROSSGÁTU NR.416
Lárjett. Ráöning.
1. krans, 7. hlass, 11. lausn, 13.
óklár, 15. át, 17. álas, 18. slóð, 19.
hr„ 20. kát, 22. LR, 24. áð, 25. blá,
26. Aron, 28. gramm, 31. drap, 32.
Ines, 34. err, 35. linoð, 36. inn, 37.
vá, 39. SA, 40. tak, 41. markaskrá,
42. ösl. 45. la, 46. op, 47. kám, 49.
köll, 51. mar, 53. apar, 55. arga, 56.
karta, 58. Ásta, 60. lag, 61. bú, 62.
ra, 64. tún, 65. lf. 66. sarp, 68. bann,
70. N. N„ 70. birta, 72. ilsig, 74.
hníga, 75. Albín.
Lóörjett. Ráöning.
1. kráka, 2. al 3. nag, 4. sull 5. uns,
6. dós, 7. hlóð, 8. láð, 9. ar, 10. skráp,
12. sarg, 14. klám, 16. tárin, 19.
hlaða, 21. tonn, 23. barnakarl, 25.
brot, 27. né, 29. re, 30. mr„ 31. DN,
33. svall, 35. harpa, 38. ára, 39.
sko, 43. skraf, 44. lögg, 47. kast
48. Ártún, 50. la, 51. ma, 52. rt, 54.
pá, 55. Allah, 56. kúrt, 57. aral,
61. bara, 63. ansa, 66. sig, 67. pal,
68. bik, 69. Níl, 71. bi, 73. G. B.
lyftu huga fólksins, seni átti heinia árið út
og árið inn, á stóru, flötu sljettunum. Gömlu
kúabændurnir höfðu altaf litið á fjöllin sem
athvarf fyrir sálina, og fóru þangað á frí-
dögum sínum í skemtiferðir til þess að
veiða í litlu fjallavötnunum, sem lágu í af-
skektum dölunum. Fjöllin höfðu einhver
löfraáhrif á þá og nú varð sál Sjönu fyrir
samskonar áhrifum. Hjer voru trje og vilt-
ir runnar, vilt blóm og alls konar vilt dýr.
FjTsta vorgolan hafði sópað fjöllin og þau
voru dásamleg í kvöldsólinni.
Þau hjeldu upp eftir langa stund enn,
steinþegjandi, «n þá komst bíllinn upp á
l'jallshrygg og fyrir neðan þau lá Myllu-
borg með lunda sína og' trje, litla gistijiúsið
og ferðamanna-tjaldstaðinn, sem var rjett
á bakkanum á litlu vatni, sem var salír-
blátt á titinn í bláu kvöldskuggunum, sem
fyltu litla dalinn. Þetta var staður, sem
Sjana þekti vel og hafði þekt frá því hún var
smákrakki. Og Mylluborg var lika hluti al'
ættarsögu Lýðs-ættarinnar því malarinn,
sem hafði uppgötvað staðinn og' bygt gisti-
liúsið, var reyndar ömmubróðir Sjönu.
Ættingjar hans og niðjar voru þarna ennþá
og núverandi gestgjafi var sonarsonur stofn-
andans. Ilann rak einnig tjaldstaðinn fyrir
skemtiferðafólkið, og þetta tvent hafði fært
borginni gull og gróða. Hún þekti bládjúpa
vatnið og hvert trje í lundunum, sem uxu
alveg fram á bakkann og nú komu upp alls-
konar gleðilegar endurminningar í huga
liennar og feyktu burt áhyggjunum, er þau
óku niður eftir lilykkjótta veginum, niður
brekkuna. Alt í einu var hún liætt að liata
Kobba og sjálfa sig, frænku gömlu og jafn-
vel fýlliraftinn liann Villa Frikk. Hún fann
til sælu í kvöldsólinni, og góðvild, sem
nálgaðist ást, til allra, sem hún þekti. Þess-
ar tilfinningar komu snögglega, því að hún
var ung og hún var hamingjusöm.
Áður en rökkrið í dalnum var orðið að
myrkri, fóru þau út að róa á litla vatninu,
á einum bátnum hans frænda hennar. Þau
töluðu varla orð, en Ijetu bátinn renna,
öðru livoru, milli vatnsliljanna við bakk-
ann, og horfðu á fuglana sem þutu upp,
hræddir og gargandi, þegar báturinn rann
inn í sefið. Og alt i einu var hún farin að
horfa á Ivobba öðruvísi en hún hafði nokk-
urn tíma gert áður — i laumi, og fór að
hugsa um hann — hvernig hann liti út í
raun og veru, hvort hann væri ekki að gera
sig merkilegan til þess að hrífa kvenfólkið,
hvað hann eiginlega ætlaði sjer með hana,
livaða eiginleika liann hefði, sem gerði það
að verkum, að liún vildi umgangast liann,
þrátt fyrir alt, hversvegna henni hefði al-
drei dottið í liug, að þrátt fyrir alt kynni
liún að giftast honum, einhverntíma, þegar
hún væri veik fyrir. Hún þekti galla hans
— hann var of kátur, honum varð ekki
meira fvrir því að draga sig eftir kvenkyn-
inu en ketti og loks var hann ekkert sjer-
lega vel mentaður. Henni leiddist að hann
skyldi aldrei geta talað um leikrit eða bæk-
ur, hagfræði, eða jafnvel stjórnmál, ef þau
fóru úl fyrir þennan þrönga heim, sem
var Flesjuborg, en þar var hann óþarflega
vel að sjer í stjórnmálunum. Hann gat al-
drei talað um neitt, nema það, sem lá hon-
um á hjarta í því augnablikinu — það sem
hafði skeð sama daginn. Henni fanst hann
lifa um of í augnablikinu, án þess að vita
eða hugsa neitt um það, sem háleitara var,
eða alt það hugðnæma, sem hún liafði lært
að dást að i skólanum i Austurríkjunum.
Hún var altaf að segja sjálfri sjer, að aldrei
gæti hún ált mann, sem liefði enga menn-
ingarlega undirstöðu, því það var einmitl
framtíðardraumur liennar í sambandi við
frama og völd að hafa einskonar andlega
miðstöð á heimili sínu í Flesjuborg. Þar
ætlaði hún að hafa fyrirlestra, hljómsveitir,
söngvara og málverkasýningar. Hún ætlaði
að ...........
í sama vetfangi hafði hún steingleymt,
hvað hún ætlaði að gera, því nú var liún
snögglega gripin nýrri innsýn, hvað Kobba
snerti. Þetta stafaði af því að líta snöggv-
ast á hann, þar sem liann sat á móti henni
og leit snöggvast við, til þess að liafa gát á
stefnu bátsins. Hann hafði farið úr jakk-
anum og brett skyrtuermuniim upp fyrir
olnboga, og reri nú fyrirhafnarlaust eins og
sá maður, sem þekkir krafta sína, maður,
sem liefir líkama og sál samstemcl og er
laus við allar grillur, ótta og heimsku. Og
alt í einu var hún faí’in að lmgsa með sjálfri
sjer: „Hann á heima lijerna já vatninu og
milli trjánna, rjett eins og viltu dýrin eiga
hjer heima. Sjálf á jeg ekki nærri eins
heima lijer.“ Og þetta var ástæðan til þess,
að liann hreif liana. Þessvegna var hann ó-
mótstæðilegur — af þvi að hann var heil-
brigður eins og dýrin. Þetta varð henni alt
ljóst, í einu og sama vetfangi og hún hálf-
skammaðist sín fyrir þessa snögglegu með-
vitund um hið rjetta eðli ástarinnar,
skammaðist sin af því að hún liafði lialdið
sig vera yfir slíkar tilfinningar hafna. Og
hún varð lirædd um leið. Ilún gæti farið
að gráta, er hún horfði á liann róa bátnum
yfir vatnið.
En þá var þetta snögglega augnablik op-
inberunarinnar alt í einu liðið hjá, og hún
mundi ekki lengur, hvað hafði opinberast
henni. Hún heyrði hann segja: „Eigum við
ekki að snúa við og fá okkur kokkteil?“
Og þar sem skuggi þessa ótta, sem hafði
komið svo snögglega, var enn ekki liðinn
frá henni, sváraði hún fljótt: „Jú, við skul-
um gera það. Það er að verða dimt.“
Iiann sneri bátnum og reri lengi, þegj-
andi, en glotti til þennar einu sinni eða
tvisvar, eins og til þess að segja henni, að
veðrið væri yndislegt og að hann nyti þess
að sitja svona andspænis henni. Svo þegar
þau fóru að nálgast litlu bryggjuna, sagði
liann: „Jeg þarf að spyrja þig að nokkru
seinna.“
Ósjálfrátt lioppaði í henni hjartað. Hún
vildi ekki, að hann færi að biðja sín, af þvi
að þá hefði hún orðið að segja nei. En engu
að síður var tilhugsunin þægileg og lcitl-
andi. Hún vildi gjarna lialda áfram afi hitta