Fálkinn - 29.05.1942, Blaðsíða 9

FÁLRINN
9
„Tíu þúsund louisdora, gotl og
vel,“ svaraði hann. „Hvað eru
tíu þúsund louisdorar fyrir mig?
Jeg kom til að fá lykilinn og
það ætla jeg mjer að gera.“
De Nangis fór að borði úti í
horni, þar var hlek og penni.
„Þjer viljið fá undirskrift
mína?“ spurði de Vitz.
Hann hló um leið og hann
skrifaði undir skuldbindingu
um, að borga de Nangis tíu þús-
und louisdora — liann hló þeg-
ar hann skrifaði nafnið sitt.
Honum fanst altaf á sjer, að
það væri einhver dularmátlur,
sem knúði hann til þessa
sterkari máttur en lians eigin
vilji.
Hann hjelt hlaðinu í annari
hendi og rjetti hina fram eftir
lyklinum.
De Nangis fleygði lyklinum
yfir horðið og tók við blaðinu.
„Farið nú og finnið hana,“
sagði liann. „Henni hefir eflaust
leiðst, að við skulum hafa setið
svona lengi yfir borðurn."
„Jeg skal finna frú de Nan-
gis,“ sagði liann.
„Þjer ratið leiðina,“ Urraði
greifinn og stakk blaðinu í vas-
ann.
„Jeg veit, hver hurðin það
er,“ svaraði de Vitz. Hann sncri
burt og fór út úr stofunni, i
anddyrinu tók hann silfurstjaka
með logandi kertum og lagði af
stað upp breiða eikarstigann
honum var orðið rórra núna
hvað var þetta annað en æfin-
týri, þar sem hjarta hans sjálfs
var ekki með í leiknum!
„Jeg tek myndina," hugsaði
hann með sjer.
Það var grafhljótt í höllinni.
Ósjálfrátt leit de Vitz við hvað
eftir annað; kyrðin virtist í'ela
í sjer óteljandi þögul hljóð —
fótatak — andvörp — pilsaþyt.
Loks komst hann að dyrun-
um, sem liann kannaðist svo vel
við. Dyrunum, sem liann hafði
svo oft sjeð frú de Nangis hverfa
inn um — þar sem liann hafði
svo oft staldrað við fyrir utan
til þess að rejuia að stinga hrjefi
i lól'a hennar, þegar hún gengi
hjá.
Hann tók í hurðina og fann
að hún var læst — hann stakk
litla lyklinum í skráargatið, leil
við og slarði eflir endilöngum
göngunum —- nú hlaut de Nan-
gis að laumast á eftir honum
og reyna að reka hníf á kaf í
bakið á lionum.
• En hann sá engan — hann
opnaði hurðina og fór inn.
Það var dimt í lilla anddyr-
inu, sem liann var staddur í,
en hann fann greinilega til ná-
vistar liennar gegnum myrkrið.
„Madame!“ hvíslaði liann.
„Madame de Nangis!“
Hann lyrfti stjakanum til að
sjá betur frá sjer. Þetta var lílið
berbergi og jniklu vistlegra en
önnur salakynni, er hann hafði
sjeð í höllinni. Veggirnir voru
hvítir með rósavöndum ináluð-
um i reitina. — Útsaumur og
Þettu eru leifur af þýskri Junker-sprengjufliigvjel, sem lenti
i viðureign við Hurricane-vjel frá enska flughernum. Enskir
flugmenn eru að skoðn leifarnar af vjelinni.
myndaumgerð lá á einum stóln-
um með rauða damasks-áklæð-
inu.
I cinum af þessum stólum sat
gömul kona og svaf. De Vitz
hrökk við og það selli að hon-
um angistartilfinningu.
Ilann skoðaði gömlu konuna
— hún var ekki ein af heima-
fólkinu, en liann hafði sjeð hana
niðri í þorpinu. Hún hafði sofn-
að yfir saumaskapnum sinum,
— heilmikið af hvítu líni —
sem var á víð og dreif um alt
herbergið.
De Vitz læddist framhjá henni
inn í næsta herbergi, dyrnar
þangað voru í hálfa gátt.
Þar varpaði silfurlampi með
rauðu áklæði daufu ljósi yfir
afar skrautlegt svefnlierhergi.
Upp að veggnum' andspænis
dyrunum stóð stórt rúm með
tjaldhimni yfir og hliðartjöldin
voru úr blábleiku silki.
Fyrir framan rúmið stóðu
inniskór úr rósasilki, gulur
morgunkjóll hafði verið lagður
yfir stólbak og það liafði ekki
verið tekið tii í herberginu.
„Mjadame,“ sagði hann ldjóð-
lega, en þó skýrt. „Madame de
Nangis!“
Svo kallaði hann á þernuna,
sem hann hafði mútað:
„Therése!“
Ekkert svar.
Augnablik hlustaði hann eins
og hann gat, en það heyrðist
ekkert hljóð nema hroturnar í
kerlingunni fyrir framan.
Honum var litið á myndina á
veggnum — þetta var, þegar
öllu var á botninn hvolft, það
eina, sem liann var að leita að.
Hvað kærði hann sig um Mar-
iu greifafrú — hann hafði aldrei
lcært sig um liana, jafnvel ekki
á því augnabliki, sem hann borg-
aði tíu þúsund louisdora fyrir
lykilinn að svefnherberginu
liennar.
Myndin var stór og ramminn
þungur og hann svipaðist uin
eftir einhverju bitjárni til að
skefa myndina úr umgerðinni.
Honum varð aflur litið á tjald-
sængina — hláhleiku tjöldin
voru dregin fyrir — og hann
fjekk skyndilega löngun til að
draga þau frá og sjá frú de
Nangis.
Hann nálgaðist rúmið — það
sá á litla hönd milli tjaldanna.
Litla hönd með einkennilega
gulhvítum fingrum. Undir eins
og hann sá þessa fingur, vissi
hann, að frú de Nangis var dáin.
Hann svipli tjaldinu til hlið-
ar. Rósrauða birtan varpaði
fölskum roða á lcinn ungu kon-
unnaar. Hárið var slegið og lá
út á koddann.
Hún var alldædd, í gulum
rósagerðarkjólum, sem liann
hafði sjeð hana í seinast.
Skyrtan var hnept frá og lít-
ið krossmark liafði runnið ofan
af brjósti hennar og lá á lak-
inu við hliðina á lienni.
De Vitz góndi á liana eins og
fábjáni.
„Jeg held, að jeg hafi elskað
hana,“ sagði liann, „jeg held, að
jeg liafi elskað hana, þrátt fyrir
alt.“ Og nú ruddi reiðin furðu
lians frá.
„Hann myrti hana — hann
myrti hana!“ Hann tók liana í
faðm sjer og kysti liana héitt
og innilega — liann mintist alt
í einu snertingarinnar, er kald-
ur silfurlykillinn kom við var-
irnar á lionum. Svo lagði hann
liana varlega i rúmið aftur.
Hann rak upp óp — af bræði
og örvæntingu.
Þá vaknaði gamla konan i
fremra herberginu.
Hún kom ldaupandi lafhrædd,
mcð líkklæðin í eftirdragi. Þeg-
ar hún sá grcifann, staðnæmd-
ist hún þegar.
„Hvað er þetta, greil'i.... ?“
hún stamaði og þagði svo.
„Hvenær dó hún?“
„I gærkvöldi.... En hvers-
vegna eruð þjer kyr, þegar allir
aðrir flýja á burt?“
„Flýja á burt? Hafa nokkrir
flúið á burt?“
„Alt vinnufólkið — liver ein-
asta manneskja — og það er
ekki nokkur manneskja í þorp-
inu, sem þorir að koma nærn
höllinni.“
„Engin?“
„Engin nema jeg — og jeg
er of gömul til að verða hrædd.“
„Ilrædd við hvað?“
„Veit greifinn það ekki? Hef-
ir húsbóndinn ekki sagt yður
það? Húsbóndinn sjálfur þorði
ekki að koma nærri henni, þó
að honum liefði verið gefið stór-
fje til þess.“
„Hversvegna?" spurði de Vitz
óttasleginn, en í hjarta sínu
vissi hann svarið.
Gamla konan — sem var al-
veg ósnortin af öllum ótta við
dauðann — svaraði lionum lík-
ast því og hún hefði gainan að
svarinu:
„Hún dó úr svartadauðanum,
lierra greifi — og þjer andið
að yður dauða í hverju andar-
taki!“
De Vitz, dæmdur maðurinn,
skildi liefnd de Nangis.
ÁRÁSARFLUGVJELIN AFRGEIDD.
Þegar úrásir eru gerðar frá ensku.m flugstöðvum á flugvelli
Þjóðverja í Belgiu, Hollandi og hernumda Frakklandi, fara
þœr að jafnaði fram að næturlagi. Það eru mest ameríkanskar
Havoc-flagvjelar, sem notaðar eru til þessara árása — sam-
bland af sprengju- og orustuflugvjel. Á mgndinni sjest bensín-
bifreiðin, sem er að fglla eldsnegti á flugvjelina áður en hún
leggur i ,,næturæfintgrið“.