Fálkinn - 12.06.1942, Blaðsíða 8

8
F Á L K 1 iN N
K. Raytennau:
LAUGARDAG FYRIR LOKUNARTÍMA
fjEORG KESSEL aðalfjehirð-
ir i Berliner Handelsbank
fitlaði skjálfhentur við blýantinn
sinn. Hann var alt annað en á-
nægður með tilveruna. En ef
einhver hefði spurt hann, hvað
honum þætti að, þá mundi hann
ekki hafa getað gert grein fyrir
því. Upp á síðkastið liafði þessi
trylta, óstjórnlega löngun til að
lioppa yfir diskinn og flýja
þetta þrönga fangelsi, sem hann
liafði setið í meira en helming
æfi sinnar, kómið að honum
oftar og oftar. Þegar þannig
stóð á, fanst honum alveg eins
og tveir Georgar Kessel ættu
heima þarna í sama líkaman-
um. Annar þeirra var reglusami
embæltismaðurinn, sem án þess
að mögla rækti skyldur sínar
til hins ilrasta og mátti ekki
vamm sitt vita. En hinn var
glaumgefni svallarinn, sem var
einn daginn í Monte Carlo,
næsta dag í Zoppot, lijelt sig
með fríðum konum og upplifði
hin merkilegustu æfintýri.
Einmitt i dag fanst honum
alveg eins og sá síðarnefndi
væri að ná yfirráðunum. Georg
Kessel var úti á þekju, hætti að
vinna og leit á klukkuna.
Það var laugardagur, og eftir
nokkrar mínútur væri hann
Iaus og liðugur fram til mánu-
dags. Hann kendi þreytu, hugs-
anirnar voru á reiki út um víða
veröld og ljeku sjer að fárán-
legustu myndum.
EGAR GEORG KESSEL kom
lieim til sín og opnaði
skjalamöppuna, -sem venjulega
hafði ekki annað að geyma en
nokkur dagblöð, reyndist hún
full af þykkum seðlabunkum
— samtals um miljón mörkum.
Nú, hvað átti liann að gera?
Þjófnaðurinn mundi ekki verða
uppvís fyr en á mánudaginn.
Þannig hefði hann nærri því
tvo daga til stefnu, og hann
tók þann ásetning að fara fyrst
til Wien. Það var hægast að
sieppa yfir austurrísku landa-
mærin. Ef hann færi annars-
staðar yfir landamæri Þýska-
lands, gat hann búist við alls-
konar torfærum og erfiðleik-
um. Og svo var hann í tilbót
dável kunnugur i Austurríki.
Hann gæti til dæmis farið til
austurlanda í staðinn fyrir að
fara til Ameríku, s^m var
venjulegasta athvarf fólks, sem
þurfti að hverfa.
Auðvitað varð hann að fá
sjer falsað vegabrjef. — Mikil
heppni var það, að hinn Kessel-
inn hafði sjpð fyrir þessu í
líma og komið öllu svo fyrir,
að hann gat komið fram sem
Charles Spencer frá London.
Georg Kessel ók í makindum
á járnbrautarstöðina, alveg eins
og hann væri að fara i sunnu-
dagsheimsókn út úr borginni.
I Leipzig hafði hann nægan
tíma og gat breytt sjer í Char-
les Spencer áður en hann hjeldi
áfram ferðinni. Skegglaus og
með gleraugu steig hann inn i
lestina til Wien. Hann kom að
landamærunum um morguninn
og til Wien um miðjan dag.
Hann ók beint til Hotel Im-
perial, fjekk sjer bað og fór
síðan niður í veitingasalinn.
Hann bafði varla sest við
borðið fyr en hann greip hend-
inni í fáti eftir blaðinu, en
áttaði sig svo á síðustu stundu
og stilli sig. Hann varð að vera
rólegur og ekki gera neitt, sem
gæti orðið til þess að vekja
á lionum grun eða athygli.
Blöðin i Wien mundu ómögu-
lega geta sagt neitt frá banka-
þjófnaðinum í Berlín fyr en á
mánudaginn. Lögreglan mundi
ef til vill fá tilkynningu um
þjófnaðinn snemma mánudags-
ins, en Wienarblöðin gælu ó-
mögulega sagt lesendunum tið-
indin fyr en síðari hluta mánu-
dagsins. Þannig væri hann fylli-
lega öruggur fyrst um sinn. En
auðvitað varð hann að geyma
peningana, sem honum hafði
tekist að lcoma yfir landamær-
in alveg slyðrulaust, á örugg-
um stað. Hann gæti lagt þá í
tösku og komið þeim í geymslu
í farangursgeymslunni á járn-
brautarstöðinni.
Það var yndislegt veður og
sólin lokkaði hann út. Ef jeg
væri flón, liugsaði hann, —
mundi jeg nú fá mjer bifreið,
fá fallega stelpu mjer til föru-
neytis, kaupa skartgripi handa
henni og ausa peningunum í
allar áttir. Og þá mundi Kess-
els-málið upplýsast von bráðar.
En nú er jeg Cbarles Spencer
frá London og jeg ætla að hafa
mig hægan í lengstu lög.
Um kvöldið fór hann í söng-
leikhúsið og klukkan ellefu var
hann kominn heim i gistihúsið
aftur. Hann yrði að hvíla sig
vel áður en leitin byrjaði, svo
að Iiann yrði í fullu fjöri. Hann
gætti að, hvort skammbyssan
væri undir koddanum. Lögregl-
an skyldi að minsta kosti ekki
ná honum lifandi.
Ivlukkan var sjö, þegar liann
vaknaði. Hann ók á járnbraut-
arstöðina með litlu töskuna,
sem mest af peningunum var
í, og kom henni í geymslu þar.
Hann vonaði, að hann fengi
ráðrúm til að ná í hana aftur
seinna og koma henni á enn
óhultari stað. Hann lagði kvitt-
unarseðilinn í umslag, sem hann
skrifaði utan á til sjálfs sín
poste restante.
Hann leit á klukkuna. Nú
var um það bil verið að opna
Berliner Handelsbank og þess
mundi skamt að bíða, að milj-
ónarþjófnaðurinn uppgötvaðist.
Það mundi ekki verða langt
þangað til að geýsistór auglýs-
ingablöð yrðu límd upp í allri
Berlinarborg með mynd af
honum og loforð um há verð-
laun þeim til handa, sem hefðu
hendur í hári Georgs Kessels og
miljónarinnar.
Hann var ofurlítið óstyrkur
])egar hann kom inn í anddyri
gistihússins aftur. Þar stóð
dökkklæddur maður og var að
tala við ármanninn. Kessel
varð fölur. Hann langaði mest
lil að gera sig ósýnilegan,
hverfa eins fljótt.og hann gæti
— en hann stilti sig. Stórir
svitadropar komu fram á enn-
inu á honum. Nú leit ókunni
maðurinn við og börð og grá
rannsóknaraugu hvíldu á Kess-
ann og var þungstígur. Hann
el, sem sneri sjer undan að
stiganum. Hann gekk upp stig-
fann greinilega, að einhver kom
á eftir honuni. Hjartað í hon-
um var komið upp í háls og
honum fanst eins og þungum
hrammi væri stutt á öxlina á.
sjer.
Hann opnaði herbergishurð-
ina og vatt sjer inn fyrir, af-
læsti hurðinni á efti.r sjer og
þreif skammbyssuna. Nú heyrð-
ust skrefin nær úti á ganginum
— nú mundi verða barið á
hurðina. Hann lyfti skammbyss-
unni — fótatakið fór framhjá
dyrunum.
Hann lmeig ol'an i stól titr-
andi frá hvirfli til ilja og hönd-
in skalf þegar hann kveikti sjer
í sígarettúnni. Hugsum okkur
nú, að þetta væri ekki annað
en kænskuhragð að ganga fram
hjá herherginu hans fyrst?
Setjum svo, að dökkklæddi
maðurinn biði þarna fyrir ut-
an, eftir að liann kæmi út?
Kessel fór út að glugganum.
Það væri bráður bani að hoppa
út um gluggann. Hversvegna
hafði hann ekki fengið sjer
herbergi á neðstu hæðinni?
En — þarna niðri á götunni
gekk ókunni maðurinn, og var
með kvenmanni! Æ, þetta var
ergilegt -— taugarnar í lionum
voru eins og í gamalli kaffi-
kerlingu!
Hann var bankafjehirðir, reglu-
semin sjálf — en bak við sam-
viskusama hirðumanninn leynd-
ist æfintýramaðurinn, sem þráði
að flýja, kanna ókunna stigu
og velta sjer í peningum.-----
Hann fleygði sígarettunni,
stakk skammbyssunni í vasann
og fór út aftur. Blaðastrákarnir
voru á hlaupum á götunni með
nýjustu blöðin, og hrópuðu og
orguðu. Ivessel leit á blaðaaug-
lýsingarnar og las:
„Stórþjófnaður í Berliner
Handelsbank. Þjófurinn sást
síðast á Anhalter Bahnhof í
Berlín. Slungin og biræfin
ráðagerð. Hagur bankans
góður. 50.000 mörk í verð-
laun.“
Kessel lceypti tvö blöð og fór
að lesa þau. Þar var lýsing á
lionum og ljósmynd af lionum.
Kessel pýrði augunum á mynd-
ina. Nú fór að hitna undir fót-
unum á Iionum.
Ivessel borðaði miðdegisverð
á gistihúsinu og fór siðan inn
í kaffisalinn. Nú var honum
orðið rórra aftur. Hvað kom
þessi þjófnaður eiginlega hon-
um við — Charles Spencer frá
London? Hann fór nú að lesa
blöðin þau liöfðu margt af
þjófnaðarmálinu að segja. —
Hann las mjög litaða lýsingu á
fyrri æfiferli sínum.’ Nú var
myndin af honum sýnd í hundr-
uðum kvikmyndahúsa og lög-
reglan tilkynti, að það yrði ekki
langt þangað til þjófurinn næð-
ist. Útvarpið dreifði frjettum
um þjófnaðinn — lögreglan
liafði lagt net sitl um alla ver-
öldina.
George Kessel brosti fyrsl
borginmannlega, en eftir því
sem hann Ias meira af löngu
greinunum í blöðunum, varð
hann reiðari og reiðari. Þau
skril'uðu dálk eftir dálk um út-
lit hans, göngulag hans, tenn-
urnar í honum, hvaða malur
honum þætti bestur, hvað hann
gerði i tómstundunum. Hann
fleygði blaðinu út í horn.
Seinna um kvöldið fór hann
að skoða horgina og skemla
sjer. Hann fjekk brátl sam-
fylgd. Hún var ung og falleg,
og þeim kom saman um að
fara i næturklúbb. Hann talaði
bjagaða þýsku, og honum ljetti,
þegar liún Ijet orð falla um, að
hann væri Ameríkumaður.
„Ein af vinstúlkum mínum
þekti líka Ameríkumann,“ sagði
hún, er þau höfðu fengið kampa-
vín inn í stúkuna til sín. „Hún
hjelt fyrst, að hann væri milj-
ónamæringur af því að hann
jós út peningunum, en svo kom
það á daginn, að hann var bara
einfaldur þjófur. Lögreglan tók
hann. Þetta skeði hjerna —
þarna í barnum.“