Fálkinn - 18.09.1942, Blaðsíða 13

R Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 430
Lárjett. Skýriiu/.
1. gaf>n, 5. illvi'ðri, 10. óákv. for-
nafn, 12. liula, 14. maður, 15. tima-
bils, 17. mæna, 19. eyri, 20. blóm-
anna, 23. á frakka, 24. veit, 26. sögu-
persóna, 27. opinská, 28. reiðir, 30.
grindur, 31. gjóta, 32. straumhvöri'-
in, 34. goð þf., 35. stúlku, 36. mygla,
33. fornafn, 40. ungviði, 42. enda,
44. fugl, 46. bæjarnafn, 48. Norður-
landabúi, 49. skepnur, 51. ilma, 52.
bæjarnafn þgf., 53. skepnu, 55. l>-æ-
vísir, 56. hænir, 58. stafur, 59. garða,
61. skjálftinn, 63. slánna, 64. holur,
65. sögn.
Lóðrjett. Skýring.
1. Afmæli, 2. nögl, 3. rótlaus, 4.
beygingarending, 6. fangainark, 7.
kona, 8. sagnmynd, bh., 9. ríkisfyr-
irtæki, 10. skepnur, 11. inunnur, 13.
áreynsla, 14. viðbætar, 15. spil, 16.
fyrirmynd, 18. krafturinn, 21. hljóm,
22. frumefni 25. lítilsvirti, 27. als-
gáðra, 29. mæðu, 31. vesalinga, 33.
þrír eins, 34. titill, 37. ómjúk, 39.
maður, 41. engi, 43. blóms, 44. lin-
gerð, 45. mæða, 47. hvetja,, 49. titill,
50. einkennisstafir, 53. gróður, 54.
á litinn, 57. skel, 60. atviksörð, 62.
einkennisstafir, 63. tveir eins.
LAUSN KROSSGÁTU NR.429
Lárjett. Ráðning.
1. þófta, 5. Breta, 10. fírug, 12.
skálm, 14. sinan, 15. eir, 17. kúpan,
19. arg, 20. illmæli, 23. ane, 24. kref,
26. klima, 27. efni, 28. stýri, 30. ani,
31. Esjan, 32. Java, 34. erja, 35. lam-
aðs, 36. ástuld, 38. rafi, 40. kufl,
42. lasni, 44. s.v.b., 46. Rögnu, 48.
glys, 49. skírn, 51. raus, 52. egs, 53.
skálans, 55. ryk, 56, rella, 58. lag,
59. koðna, 61. raula, 63. Ártún, 64.
nýtni. 65. btáir.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Þingeyjarsýslan, 2. óra, 3. funi,
4. T. G„ 6. R. S„ 7. ekki, 8. tau, 9.
Alpafjallgarður, 10. firt, 11. kíminn,
13. manna, 14. saksa, 15. ella, 16.
ræmi, 18. neinn, 21. L. K.„ 22 la,
25. framans, 27. esjuför, 29. ívafi,
31. ertur, 33. aði, 34. esk, 37. ölger,
39. svilar, 41. dúska, 43. alger, 44.
skál, 45. brag, 47. núinn, 49. sk, 50.
N. N„ 53. salt, 54. skrá, 57. lúi, 60.
oti, 62. an, 63. ál.
með því að segja, að jafnskjótt sem blaðið
væri komið vel á fætur, skyldi liann taka
við kaupi,- sem sjer fyndist sæmilegt. Og
meðan á samtalinu stóð, ljetust þau bæði
telja það sjálfsagðan hlut, að hann yrði
eilifur starfsmaður Gunnfánans.
Hr. Ríkharðs var sýnilega eitttivað á-
hyggjufullur, eftir þennan fund, því að hon-
um loknum náði hann í Sjönu og bauð
henni upp á te, á veitingastað einum þar
skamt l'rá. Þegar þangað var komið, sagði
hann við hana. „Við þurfum að gera nauð-
svnlegar ráðstafanir, áður en jeg fer aftilr
frá blaðinu.“
Sjönu varð hverft við og spurði: „Er það
ætlun yðar að fara að vfirgefa hlaðið bráð-
lega?“
„Nei, en jeg fer,‘ þegar minu verki er
lokið og þá er gott að vita, bvað gera skal.
Annars þarf jeg að skreppa til Austurríkj-
anna núna einbvern daginn.“
Hún var svo viðutan meðaii hún hlust-
aði á hann, að liann varð að leggja helm-
ingi meiri áherslu en hann var vanur, á
611 atriði, til þess að hún skyldi fylgjast
með.
Alt i einu sagði hann: „Þjer voruð svo
gunnreifar í fyrstunni. Hvað gengur að
yður nú? Hefur nokkuð komið fyrir?“
Hann hafði liálft í hvoru vonað, að bún
yrði hreinskilin og segði alt af ljetta um
Kobba Dorta, en því fór fjarri. Hún svar-
aði aðeins: „Það gengur ekkert að mjer.“
Hann sagði: „Einhverntíma keinur að
því, að jeg verð að fara og þá verðið þjer
aðalritstjóri. Náttúrlega, ef alt fer vel og
blaðið hefir efni á því, gæti jeg útvegað
ykkur einhvern duglegan ungan mann i
Austurríkjunum. En þangað til vil jeg að
minsta kosti kenna yður alt, sem þjer þurf-
ið að kunna.“
Hún leit á hann undirfurðulega, en sneri
sjer síðan undan og sagði: „Jeg hefi mesta
þörf á þvi, ef þjer gætuð kent mjer al-
menna skynsemi."
Hann hló. „Þjer hafið nóg af henni.“
„Nei, einmitt alls enga. Bara að þjer
hefðuð dálítið, sem þjer megið án vera.“
„Hvað eigið þjer við með því?“
„Það, að jeg vildi að jeg gæli tekið öllu,
sem fvrir kemur, jafn rólega og þjer gerið.
Þjer koniist aldrei í uppnám. Gerið aldrei
fljótfærnisvitleysur. Og hafið altaf vald
vl'ir sjálfum yður og öllu öðru. Stundum
dettur mjer í hug, að þetta geti ekki verið
einleikið."
„Og langar yður sjálfa til að verða
þannig?“
„Já, því að það ljettir svo undir með
manni í lífinu."
Hann brosti og svaraði: „Yðar höfuðkosi-
ur er sá, að alt er einleikið, sem yður kem-
ur við. Þjer stökkið upp á nef yðar annaö
veifið og eruð svo ekkert nema bros liina
stundina.- Stundum eruð þjer hundleiðar á
öllu og eftir skamma stund getið þjer orðið
rómantisk og tilfinninganæm, eða fylst guð-
móði og áhuga.“ Hann kveikti sjer í vindt-
ingi og sagði: „Jeg vildi, að jeg gæti veriö
þannig. Nei, almenna skynsemin er ekki
til mikils gagns, að öllu samanlögðu. Það
kemst engin sjerlega langt á henni einni
og ánægjuna, sem liægt er að hafa af henri,
vil jeg helst ekki minnast á, ógrátandi."
All í einu datt lienni í hug, að þarna
væru þau farin að ræða sínar instu tilfinn-
ingar. Þau voru farin að tala livort um
annað og aldrei hafði hún kunnað jafnvel
við hr. Ríkharðs og nú. En henni var lítið
um að heyra sjer eignað rómantiskt filfinn-
inganæmi.
En á næsta augnabliki spilti hann þossu
öllu með því að bæta við: „Jeg er engiim
sálkönnuður. Jeg kann ekki það verk. Mjer
er meinilla við það að tala um sjálfan mig
— en það get jeg að minsta kosti sagt vður,
að það er ekki altaf liægt að sjá utau á
fólki, hvernig þess innri maður er:‘‘
Hana langaði til að beiðast útskýringar
á þessum orðum, en það var cins og þelta
eina orð „sálkönnuður“ liefði steindrepið
allan kunningsskap þeirra í fæðingunni.
Hún fann sig.aftur orðna unga og heimska.
Hún sagði lieldur en ekki neitt: „Ætli við
ættum ekki að fara að líta á blaðið; það
er víst um það bil fullprentað.“ Hún slökti
í vindlingnum sinum, stóð upp og stefndi til
dyranna. En hún fann, að einhver brevt-
ing var orðin milli þeirra. Nú var henni i
fyrsta sinn verulega lilýtt til hans, og fanst
hún verða að hjálpa honuni á einn eða
annan liátt, þótt ekki vissi hún, hvernig.
Og hvernig var yfirleitt liægt að hjálpa
manni, sem var eins sjálfum sjer nógur
og hr. Ríkharðs?
Á leiðinni á torgið aftur, varð henni ó-
sjálfrátt litið til hliðar, sem snöggvast, og
sá grænan bil, sem stöðvaðist við umferð-
armeki, og í bílnum sat Kobbi Dorta. Hana
langaði mest íil að kalla til hans, en hætti
vitanlega við það. En hún gat aðeins sjeð
út undan sjer að hann horfði á þau, og
hún sagði við sjálfa sig: „Það á ekki úr að
aka, að altaf þarf hann að sjá mig, ein-
mitt þegar jeg er í fylgd með hr. Ríkharðs.“
Hefði hún verið ein á ferð, var lireint ekki
óhugsandi að hún liefði kallað til lians. Nú
invndi Kobbi halda, að eitthvað væri milli
hennar og aðkomumannsins, og Iíobbi var
ekki lambið að leika sjer við, ef hann varð
afbrýðissamur. Hún hugsaði: „Þá þarf jeg
víst ekki að hugsa frekar um árshátíðina.
Nje annað! Nú er alt úti og úti um alt.
Kanske er það líka mjer fyrir bestu.“ Samt
liafði hún ekki raunverulega gefið upp
alla von. Alt þangað til herferðin væri í
fullum gangi, gat verið vonarneisti.
Umferðarmerkið breytti lit og græni liíll-
inn þaut áfram leiðar sinnar, og hafði
næstum rekist á smábíl. Þegar þau vorn
komin vfir götuna, sagði hr. Rikharðs:
„Ættum við ekki að leggja mestu stifnina
til hliðar og nota skirnarnöfnin, þegar við
tölum saman? Jeg kann svo illa við þess-
ar þjeringar. Má jeg kalla þig Sjönu? Ailir
kalla mig Tuma, og jeg vildi, að þú vild.'r
gera það líka.“
„Já, ætli Tumi sje ekki eins golt nafn
og bvert annað?“ svaraði Sjana klókinda-
lega.
Hann leit snöggt á hana, en andlit iienn-
ar var svo sviplaust og hrekklaust, að sýni-
legt var, að þetta hefði verið sagt úl. í
bláinn.