Fálkinn - 20.11.1942, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Daphne de Maurier: (höfundur Rebekku)
MÁFURINN
tr snildarverk, sem hver bókamaður þarf að eign-
ast. Bókin hefir af fróðum mönnum, verið talin
laka REBEKKU fram um ýmislegt.
Rebekku gleymir enginn, sem lesið eða sjeð hefir.
— MÁFURINN gleymist aldrei þeim sem lesa.
ÓHAMINGJUSÖM ENGLADROTNING
Frh. af bls. 5.
lega fyrir sjer. Fólki gat varla bland-
ast hugur um, að liún væri rugluð
og undir þeim kringumstæðum þótti
Georg prins það síður lóandi, þo
að liann sliti samvistum við hana.
Meðan drotningarefnið var á
þessu ferðalagf" hjó dauðinn skarð
heima í Englandi. Charlotta prins-
essa dó af barnsförum og vakti það
llarm um alt land. Þótti ekki grun-
iaust um, að henni liefði verið stytt-
ur aldur. Og þegar Caroline frjelti
andlátið sagði hún: „Dauði dóttur
minnar er ekki guði að kenna held-
iti'. mönnum.“
Þessi sorg varð henni þungbærari
en svo, að liún gæti kæft hana með
trúðleika raglensi. Og þegar Georg
III. dó, árið 1820, og hún kom heim
til Englands aftur, til þess að kalla
eftir rjettindum til drotningarkór-
énunnar, var hún brennimerkt af
sorg og þjáningum.
Almenningur í London tók henni
með miklum fögnuði, og hún fanu
að þar átti hún ítök enn. En aðra
gleði liafði hún ekki af heimkom-
unni. Georg konungur var nú stað-
ráðinn í, að fá fullan lagaskilnað frá
drotningunni og neitaði að táta
krýna hana með sjer. Og til þess að
varna því að hún kæmist í kirkjuna,
mælti hann svo fyrir, að þangað
mætu ekki aðrir koma, en þeir, sem
liefðu aðgöngumiða. Drotningin kom
að kirkjudyrunuin, aðgöngumiða-
Jaus, og var rekin frá!
Þessi smán var þyngri en svo, að
liún gæti borið hana. Nokkrum dög-
um síðar var lnin önduð.
konu og átía börn að liugsa fyrir, og til-
hugsunin uin morðingja á næstu grösum
fengu hárin, sem eftir voru á skallanum á
honum til að risa.
Næsta morgim var hr. Ríkharðs snemma
á fótum og komin út, áður en frú Lýðs og
Sjana komu til morgunverðar. Hann beið
ekki einu sinni eftir póstinum i von um
að fá brjef, stimplað í Boston.
Við morgunverðinn var Adda með „ves-
öldina“ sina og stundi þungan, en í þetta
sinn gal frúin ekki læknað hana, því að
bin rjettu meðöl voru eklci fyrir hendi —
hún vissi ekkert um heimkomu hr. Rík-
harðs kvöldinu áður, bakdyramegin. En
frúin tók samt eftir því, að vesöld Óddu
var af einhverju nýju og óvenjulegu tagi,
sem bún gat ekki vel gerl sjer grein fyrir.
Milli stunanna var Adda dularfull á svip-
inn, ibyggin og sigri hrósandi. Þegar loks
morgunveröinum var lokið, sagði frúin:
„Hvað gengur að þjer núna, Adda mín?“
Adda svaraði þvermóðskulega: „Ekkert.
Jeg er bara með vesöldina mina.“
„Á jeg ekki að biðja læknirinn að koma?“
„Þetta er ekkert, sem læknarnir ráða
við.“
Þá misti frú Lýðs þolinmæðina og' sagði:
„Kanske það sjeu eftirstöðvar frá því i
fyrrinótt?“
Við þetta spjótlag liefði Adda roðnað,
befði hún ekki verið of svört til þess. Eng-
inn í húsinu liafði nefnt þetta á nafn enn.
Hún bafði bara verið lögð i rúmið og
morguninn eftir var alt eins og ekkert
hefði óvenjulegt skeð.
„Það er því alveg óviðkomandi,“ svaraði
Adda. Siðan sneri liún sjer snögt við og
sagði alvarlega: „Jeg veil ekki bver fjand-
inn er hlaupinn i heimilið hjerna? ....
Það er líklega þessi vitlausi hr. Ríkharðs.
.Teg bef aldrei sjeð neinn mann, sem lík-
isl honum.“
Hr. Ríkliai’ðs hafði gengið til skrifstof-
unnar og komið vinnunni þar af stað. Síð-
an skrifaði bann miða til frú Lýðs og sagð-
ist hafa ýmislegt annríki, svo að liann gæli
ekki komið aftur fyr en um hádegi. Þegar
liann hafði skilið þennan miða eftir á
skrifstofunni í skonsunni, gekk hann út yf-
ir torgið og ljetti ekki fvr en liann kom i
Ríkisbankann — Flesjuborgardeildina.
Bankinn bafði rjett verið opnaður og
gjaldkerinn enn ekki kominn, svo að hann
varð að bíða dálitla stund, sjer til mikilla
leiðinda. Hann stappaði öðrum fæti i gólf-
ið og reykti vindling á meðan. Meðan hann
stóð þarna, heyrði hann ávæning af sam-
lali þvottakonunnar og sendilsins. Þvotta-
konan talaði með greinilegum pólskum
hreim.
„Jæja, þarna gátu þeir haft hendur i liár-
inu á henni Gasa-Maríu í gærkvöldi.“
„Hvex-nig gerðu þeir það?“ spurði send-
illinn.
„Það voru einhverjir óróaseggir, sem
brutu alt og brömluðu og svo var hún sett
i steininn.“
„Fyrir hvað?“
„Fyrir óspektir á almannafæri.“ Hún
vatt úr gólftuskunni og sagði: „Það er nú
bölvuð skönnn, hvað sem öllu öðru liður.“
Ríkbarðs var stundarkorn að átta sig, en
brátt tókst það samt, og liann hugsaði:
„Þeir eru þá harðhentari en jeg hjelt.“ En
hinsvegar var það ekkert furðulegl, þegar
þess var gætt, að þarna voru tveir leigu-
morðingjar á liælum hans sjálfs og nú
hafði óaldaflokkur Dorta hafið málsókn
gegn Gasa-Maríu. Honum þótli þetta á-
nægjulegt. Það sýndi, að þeir voru hrædd-
r — hræddir við hann og Gunnfánann og
Umbótanefndina og atkvæðin, sem Gasa-
María rjeð yfir, á einn eða annan hátt.
Þetta voru alt greinileg merki um undan-
liald af þeirra hálfu. Eins og María, var
bann á þeirri skoðun, að það væri fremur
Hirsh en Dorti gamli, sem stæði fyrir þess-
um síðustu aðgerðum. Og meðan hann beið
þarna datt honum nýtt í hug.
Þá kom gjaldkerinn og sneri sjer beint
til hans, en við þvi hafði hann ekki búist.
Þetta var lítill kubbur með borngleraugu.
Hann sagði: „Sælir, hr. Ríkharðs. Skeytið
er komið og alt i lagi. Hvernig viljið þjer
fá peningana?“
„Tólf þúsund í þúsund dalaseðlum og
liitt i hundrað dala.“
„Það er meira veðrið, sem við liöfum
hjerna núna. Gerið svo vel að fá yður sæti;
jeg kem með peningana eftir andartak. Það
er meira skurkið, sem þjer eruð að gera
með Gunnfánann! Þjer hafið verið eins og
af guði sendur fyrir frú Lýðs.“
„Það er nú ekki guð, sem sendi mig,
heldur var það bún, sem bjargaði mjer úr
fangelsi.“
Gjaldkerinn bló, eins og hann væri ofur-
lílið taugaóstyrkur. „Já, jeg hefi heyt alla
þá sögu. Ha! Ha!“
Síðan rjetti hann fram umslagið með
peningunum í, og hr. Ríkharðs stakk því i
vasa sinn. „Þakka yður fyrir,“ sagði hann.
„Mín er ánægjan að gera yður greiða,
Jeg gæli. Vel á minst: Jeg er genginn í
Umbótafjelagið. Og eins eru allir aðrir,
sem hjer vinna.“
„Það er ánægjulegt. Verið þjer nú sælir.“
Á leiðinni út var ln*. Ríkharðs að liugsa
um það, hvílík straumhvörf í framkomu
bankagjaldkera gætu orðið fyrir tilverkn-
að peningaskeytis upp á 15.00 dali, frá
Þjóðbankanum í New York. Hefði liann
komið hjer fyrir fjórum mánuðum, daginn
sem liann hitti frú Lýðs, befði honuni
sennílega verið flejrgt út.
Úr bankanum jfór hann beint á símstöð-
ina og skrifaði skeyti til aðalstöðva ríkis-
lögreglunnar í Omaha, svo hljóðandi: Hef
sennilega mikilsverðar upplýsingar að gefa.
Setjið yður i samband við T. R. Ríkharðs,
Gúnnfánanum, Flesjuborg.“ En nafnið, sem
liann ritaði undir skeytið, var ekki T. R.
Ríkbarðs.
Annað skeyti sendi hann til Kanada-
Pappírsfjelagsins. Þar stó,ð: „Ábyrgist ó-
takmarkaðan pappír fyrir frú Lýðs, Gunn-
fánanum, Flesjuborg.“ Þetta skeyti var