Fálkinn - 01.01.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K. I N N
YKCStU
LC/&NbWRHIR
Leyni-klefinn
Yngsta hirðmærin í höllinni var
fegursl þeirra allra; hún var með
fíngerða glógula lokka, stór, blá
augu og varirnar voru eins og
kirsiber á litinn og hendurnar nett-
ar og hvítar. En drotningin hafði
altaf horn i síðu liennar.
„Þú lilýtur að vera skelfing
heimsk, úr ])vi að þú gelur ekki
saumað nærri eins vel og hinar
hirðmeyjarnar," sagði gamla drotn-
ingin og þreif ísaumsdúkinn af
Angelu, en það hjet hún þessi unga
hirðmey.
„Jeg er altaf að reyna að vanda
mig, en það gengur ekki betur en
þetta,“ stamaði Angela. Og það komu
tár fram í augun á henni.
„Jeg liefi ekkert við þær hirð-
meyjar að gera, sem ekki kunna úl-
saum,“ sagði drotningin. „Þegar
hann sonur minn, ungi konungur-
inn giftir sig, þá verða allar hirð-
meyjarnar að geta saumað fína kjóla
handa drotningunni.“
Angela andvarpaði. Hún vissi vel,
að konungurinn ætlaði að fara að
giftast prinsessunni úr nágranna-
ríkinu, sem var svo Ijót og drembi-
lát, en svo feikna rík. Hún sárvor-
kendi unga konginum að eiga að fá
þessa gribbu fyrir konu. og angr-
aðist í hvert skifti, sem minst var
á hjónabandið hans.
Einn daginn þegar hún var á
gangi niðri í garðinum kom kongur-
inn til hennar og sagði:
„Angela, jeg vil miklu fremur gift-
ast þjer — þú ert fallegasta og besta
stúlkan i veröldinni. En mjer er
þröngvað til að giftast prinsessunni.“
Og þá grjet Angela, því að henúi
þótti svo vænt um kónginn, og lang-
aði svo mikið til að giftast honum.
Hún gekk út úr garðinum og út á
veg, en þar mætti hún gamalli konu,
sem var mjög einkennileg í útliti,
en brosti vingjarnlega til hennar.
„Þú skalt ekki vera hrædd, Angela
fagra,“ sagði gamla konan. „Jeg veit
vel hvað þú ert að hugsa um, og jeg
skal hjálpa þjer, því að þú ert ekki
aðeins falleg heldur ertu líka góð.
Heyrðu nú! Farðu inn í gamla hall-
arturninn, sem enginn kemur í frarn-
ar, og littu kringum þig þar og þá
muntu finna silkiband, sem er fest
í eina hurðina. Fetaðu þig áfram
með silkibandinu, og hjerna eru
tveir lyklar, sem þú skalt festa við
beltið þitt. Með þeim getur þú lokið
upp öllum hurðum. Og svo muntu
sjá sjálf hvað þú átt að gera.“
Angela varð forviða á þessu, en
hún gerði eins og gamla konan sagði,
tók við lyklunum hennar, þakkaði
fyrir sig og fór heim. Þegar hun
kom upp í turninn sá hún undir
eins silkibandið, og hún tók í það
og fetaði sig áfram með því. Það lá
alla leið upp á efsta loft á turninum,
en þar nam hún staðar við dyr.
Það var rifa á hurðinni og Angela
gægðist inn. Hún varð ekki litið
hissa þegar hún sá, að þarna inni
sátu þrir dvergar og voru að sauma
í undurfallegan siikidúk. Þetta var
svo fallegur útsaumur, að Angela
hafði aldrei sjeð annað eins. Hvorki
gamla drotningin nje unga prinsess-
an, sem ætlaði að giftast konginum,
höfðu nokkurntíma átt aðrar eins
dýrindis hannyrðir.
Fjórði dvergurinn stóð yfir þeim
með skriðljós i hendinni og horfði
á handaverkin. „Þetta verður fallegra
og fallegra með hverjum deginum!“
sagði hann hrifinn. „Nú farið þið
víst að verða búnir með það?“
„Eftir þrjá daga ætlum við að
vera búnir með það. Lítlu á slæð-
una, sem hangir þarna — finst þjer
það ekki myndarleg brúðarslæða?"
sagði einn af hannyrðadvergunum.
„Jú, þetta er dýrindis hýalín!
Mikið verður hún fín, dvergaprins-
essan, í öllu þessu skarti! Og skrítið
er það, að við skulum hafa getað
tekið alt silkið, gullvírinn, perlurnar
og gimsteinana frá konginum hjerna,
án þess að hann saknaði nokkurs.“
Nú hlóu hinir dvergarnir, og einn
þeirra sagði:
„Ef liann vissi, að alt þetta væri
hjerna, þá mundi hann svei mjer
verða glaður, því að þá þyrfti hann
ekki að giftast prinsessunni, sem
verið er að neyða hann til að gift-
ast. Hún er ljót og drembilát, en for-
rik, og hann giftist henni eingöngu
af því, að hann er svo fátækur."
„Hann mundi eflaust giftast lienni
Angelu, fallegu hirðmeynni, ef hann
gæti,“ sagði einn dvergurinn. „Og
það mundi nú sópa að henni, ef hún
klæddist í alt þetta skart!“
Angela stóð grafkyr og hlustaðt,
svo læddist hún hljóðlega niður stig-
ana aftur. En á þriðja degi, þegar
útsaumnum var lokið, fór Angela til
kongsins og bað hann að koma með
sjer. Þau námu staðar fyrir utan
dyrnar og nú heyrðu þau einn dverg-
inn segja:
„Hjer eru ein ósköpin eftir af
gulli og silki!“
„Við getum notað það i kjóla, ein-
hverntíma seinna,“ sagði annar.
„Nei, það er best að þið afhendið
mjer það undir eins!“ sagði ungi
kongurinn og gekk með reiddu sverði
inn i klefann, og Angela á eftir hon-
um. Dvergarnir æptu og lögðu á
flótta, en skildu öll skartklæðin eft-
ir. Iíongurinn og Angela tíndu þau
saman og fóru með þau ofan í höll-
ina, og nú sagði kongurinn:
„Nú skalt þú verða brúður inín,
Angela, klæddu þig ‘ undir eins i
brúðarskartið, því að nú þarf jeg
ekki að giftast leiðinlegu prinsess-
unni.“
Það gerði hún og svo voru þau
gefin saman. Og öllu fólkinu í rík-
inu þótti vænt um, að kongurinn
skyldi hafa fengið svona fallega og
góða konu.
r*
Maðurinn (í örvæntinyu, við kouuna sína): — Hundurinn hefir náð
í tennurnar mínar. Blístraðu á hann eins oy þú getur.
-------------------------
S k r í 11 u r.
_________________________i
— Það' hellirignir, og þó spáði út-
varpið besta veðri.
— Er þaö ekki sem jeg segi: ú
varpstækiö okkar hlgtur að vera
bilaðt
— Ná skaltu bara hegra öll skrítnu
orðin, sem hann pabbi kann.

— Hvað jeg skammast mín fgrir
þessa rifu. Það hefir sjest í bert hör-
undið á mjer.
GERIST ASKRIFEHDUR FÁI.Ii WS HRINGIB f 2210 , L*“"
_______________________________________________________ framleiðanda til negtenda.
KAUPIÐ »FÁLKANN«