Fálkinn - 12.03.1943, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
* Allt með íslenskum skipnm! *fí
KROSSGÁTA NR. 447
Lárjett skýring:
1. Sagnmynd, 4. Karlmanni, 10.
Maðka, 13. Skemmda, 15. Mynt, 16.
Fornafn, 17. Viðnám, 19. Hæðann ,
21. Stúlka, 22. Dýfing, 24. Mæla, 24.
Braski, 28. Friði, 30. Sagnmynd, 31.
Rönd, 33. Gran—, 34. Leðja, 36.
Framkoma, 38. Tónn, 39. Fótabún-
aður, 40. Samsöng, 41. Tveir eins,
42. Á andliti, 44. Halli, 45. Bor þf.,
46. Slefna, 48. Kennd, 50. Veitinga-
staður, 51. Sjúkdómsorsök, 54. Stétt
ljgf., 55. Þrir eins, 56. Stúlka, 58.
Hæla, 60. Brestur, 62. Hlíð, 63. Lækn-
ingu, 66. Gýgs, 67. Samtenging, 68.
Kvenmannsnafn, 69. Dreif.
Lóffrjett skýring:
1. Verslunarmál, 2. Hins, 3. Hörg-
ar, 5. Keyra, 6. Skammst., 7. Athuga-
semd, 8. Samtenging, 9. Sagnmynd
(danskt), 10. Sigrir, 11. Spyrja, 12.
Æða, 14. Guð, 16. Suða, 18. Bæjar-
nafn, 20. Draumarnir, 22. ílát, 23.
Titill,, 25. Ungviðin, 27. Fuglinn,
29. Timabil, 32. Vatnsföllin, 34.
Beita, 35. Rándýr, 36. Lagði af stað,
37. Þrír eins, 43. Ásigkomulag, 47.
Sóðania, 48. Kvenmannsnafn, 49.
Gælunafn, 50. Beygjur, 52. Efni, 53.
Vatn í Asiu, 54. Lætin, 57. Bera á,
58. Verða, 59. Æða, 60. Autt svæði,
61. Dreif, 64. Forsetning, 65. Lagar-
mál.
LAUSN KROSSGÁTU NR.446
Lóffrjett ráðning:
1. Fob, 2. Erja, 3. Skuggi, 5. Knú,
6. R. I., 7. Óðslega, 8. Þú, 9. Urr,
10. Titlar, 11. Ónýt, 12. Aur, 14. Igul,
16. Ósæt, 18. Granastaðir, 20. Út-
svarskæra, 22. Ala, 23. Agg, 25. 01-
bogar, 27. Skrafar, 29. Aurar, 32.
Erfir, 34. Fúi, 35. ttt, 36. Gæs, 37.
Las, 43. Festina, 47. Kattar, 48. Fró,
49. Stó, 50. Óyndis, 52. Utar, 53.
Tölt, 54. Auli, 57. Gins, 58. Sót, 59.
Ýsa, 60. Bar, 61. Nas, 64. El, 65. Nð.
. Lárjett ráffning:
1. Fes, 4. Skrópar, 10. Tóa, 13.
Orki, 15. Niður, 16. Óinu, 17. Bjuggu
19. Rústir, 21. igur, 22. Ala, 24. Tælt,
26. Glaðlegasta, 28. Lái, 30. Aga, 31.
Rek, 33. Bú, 34. Fat, 36. Gal, 38. rr,
39. Orrusta, 40. Kærasta, 41. ga, 42.
ftt, 44. sss, 45. If, 46. Ark, 48. Fes,
50. Óra, 51. Auðarstræti, 54. Atti, 55.
Ótó, 56. Röng, 58. Sútari, 60. Baldin,
62. Ólar, 63. Senna, 66. Tína, 67.
Tír, 68. Falaðri, 69. sss.
ótrúlega stæltir vöðvar þrýstu henni að sjer.
Varir hennar voru hálfopnar, hún and-
varpaði og gaf upp vörnina.
Þetta var langur koss. Sjómaðurinn dró
loks að sjer handlegginn. Hann brosti og
lagði höndina á hurðarlokuna. Konan stóð
grafkyr og þrýsti höndunum að brjósti
sjer. Maðurinn opnaði hurðina, sneri sjer
enn einu sinni við og bx-osti svo skein í
mjallhvítar ténnurnar. Hann laut áfram
og smeygði sjer út í mollulegt síðdegis-
sólskinið. Þar staldraði hann andartak og
horfði inn i svalt hálfrökkrið, þar sem
hún stóð.
„Sælai-, frú mín,“ sagði hann, „og ástar-
þakkir. En hyað liann er mildur í dag.“
Svo gekk lfann af stað og steig ölduna
eins og venja hans var. Konan kom þá út úr
húsinu, bar hönd fyrir augu og horfði á
eftir honum.
Þegar hann kom að vegamótunum, sneri
hann sjer við og veifaði til hennar. Hún
veifaði ekki á móti, og hi-eyfði sig ekki.
Hinar sterlcu og fögru línur líkamans í
dökkbláa Ijereftskjólnum, báru skýrt við
hvítann húsvegginn.
Sjómaðurinn hjelt áfram göngunni. í
fyrstu fór liann þjóðveginn, en beygði brátt
til hægi'i inn í freistandi og svöl ti-jágöng,
sem lágu í vesturátt. Grænt limið umvafði
hann á báða vegu og myndaði laufþak yfir
höfði hans. Hann fagnaði forsælunni og
naut þess, hve mjúkt var undir fæti. ITaiin
hjelt viðstöðulaust áfram göngunni, en öðru
hvoi'u hvörfluðu augu hans heilluð um ið-
gi-æna hálsa og elligráan skóg, umkringdan
feysknum limgirðingum; alt í kring fljett-
uðu krældóttir, mosavaxnir stofnar sitt
skrúðræna lim. Unaðslegur skógarkliður
fylti eyrun; flögr og skrjáf í gi’einum; ein-
staka hvellir flaututónar frá ósýnilcgum
fuglum; hávært þi’usk í lágskóginum liand-
an við gerðið; það brakaði veikt í visniun
greinum og mosanum undir fótum hans.
Eftir ótal beygjur greindust trjágöngin
alt í einu í tvær áttir. Annar stígurinn lá
upp að ramgeru hliði með hengilás fyrir.
Á milli trjánna eygði hann óljóst gamalt
bændabýli úr rauðum sandsteini og með
fornfálegu tígulsteinsþaki. Til hinnar hand-
ar var girðing, og meðfram henni liðaðist
vegurinn og hvarf inn á milli kopi.rlitaðra
trjástofna og laufkróna, sem sindruðu eins
og silfur í sólskininu.
Sjómaðurinn stökk yfir girðinguna og
gekk inn í skóginn. Hann varð þess brált
var, að trjen uxu í hlíð, sem varð bratíari
með hverju spori. Honum var heitt, en liann
herti samt gönguna. Stígvjelin hans urðu
glerliál á þurru laufinu, svo honum skrik-
aði oft fótur. Honum veittist æ erfiðara að
lialda áfram, og loks fleygði liann stafnum
sinum og bögglinum niður við trjárætur,
sem nærgætin náttúran hafði hulið mjúkri
ábreiðu. Hann settist niður og dró upp píp-
una sína og tóbakspunginn. En áður en
pipan var troðin, höfðu augu hans lokast
og höfuðið sigið niður á bringu. Hægt og
hægt mjakaðist hann út af, þangað til hann
livíldi steinsofandi með pinkilinn undir
höfðinu.
Það var komið undir kvöld, er hann
vaknaði; liann sá það á tiglótta munstrinu,
sem Ijós og skuggar ófu á jörðina undir
trjánum. Hann brölti á fætur, laulc við að
troða i pípuna sina og kveikti í. Hann reik-
aði áfram, reykjandi. Brattinn óx og skóg-
ui'inn varð gisnari. Um siðir kom hann á
grasi grónar grundir og fyrir handan þær
lá mjói, hvíti vegurinn. Nú var hann efst á
Derwick-hæðinni. Á vinstri hönd hlykkjað-
ist vegurinn aftur niður hlíðina, fram hjá
veitingakránni, alla leið til Derwick Abbas.
Á liægri liönd lá vegur, um mílu að lengd,
beint af augum, en i slakkanum utarlega
i hæðinni hallaði honum ofan i móti, og
þarlá gatan i seinförnum sneiðingum nið-
ur að markaðsbænum Mallow.
Alt umhvei'fið glóði i geislum kvöldsól-
arinnar. Sjómáðurinn fann, að liann var
orðinn sársvangur og þyrstur eftir hress-
andi síðdegislúrinn. Hann gekk yfir gras-
flákann, út á veginn og lijelt til vesturs i
áttina að litlu, hvítu liúsi, sem stóð í jaðrin-
um á beykilundi um 200 skref i burtu. Hann
hafði óljósa von um, að þar væri seldur
greiði. Að öðrum kosti gæti hann beðið
húsmóðurina eða vinnukonuna að selja
sjer mjólk og brauð.
Þegar hdnn var komin hálfa leið að
húsinu, kom liann auga á lága og renni-
lega, græna bifreið, sem stóð mannlaus fvr-
ir framan girðinguna. Þessi skrautlega bif-
reið stakk svo mjög í stúf við húsið, að von-
in um að finna þarna greiðasölustað óx
að mun.
Þetta var ekki venjulegt veitingahús. Það
brást þó ekki vonum lians að fullu. Rjett
við hliðið á hvítmáluðu girðingunni um-
hverfis húsið, var staur, og á hann var fest
spjald með eftirfarandi áletrun:
| Te 1/6 -
Það var garður hjá húsinu, með dálitl-
um grasbletti, blómabeðum og nokkrum
ávaxtatrjám. Á víð og dreif voru fjögur til
fimm smáborð með rauðköflóttum dúkum
og á þeim stóðu bollar og diskar. Við hverl
borð voru járnbentir garðstólar. Við stærsta
borðið sat miðaldra maður ásamt tveimur
konum, var önnur á aldri við liann, en hin
um tvítugt. Fas þeirra og klæðaburður var
greinilega í stíl við græna bílinn.
Með ávöxtum og rjóma 2/-
Gosdrykkir
Tóbak
Vindlingar