Fálkinn - 23.04.1943, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
W. SOMERSET MAUQHAM:
Frú Bamaby frá Arizona
Jeg var orðinn leiður á Capri,
en þar hafði jeg dvalið um hríð,
og afrjeð að fara til Positano
í nokkra daga. Jeg leigði mjer
fiskihát og rjeri þangað, en tók
mjer hvíld á leiðinni, fór í sjó,
fjekk mjer hádegisverð og
blundaði á eftir. Þessvegna
kom jeg ekki til Positano fyrr
en um kvöldið.
Jeg arkaði upp brekkuna. Á
eftir mjer kom þrekvaxinn
kvenmaður með koffortið mitt
á þöfðinu. Þegar jeg kom á
gistihúsið var mjer sagt, að
jeg væri ekki eini gesturinn
þarna.
Þjónninn, sem hjet Guiseppe,
var gamall kunningi minn. Og
um þetta leyti árs, þegar fátt
var um gesti, var hann bæði
skóburstari, dyravörður, stofu-
stúlka og kokkur. Hann sagði
mjer að ameríkanskur signor
hefði dvalið þarna á gisthúsinu
í þrjá mánuði.
„Er hann málari, rithöfundur
eða eitthvað þess háttar?“
Mjer fanst þetta skrítið. Um
þetta leyti árs voru ekki aðrir
útlendingar vanir að koma til
Positano en þýskir farfuglar
með slitna bakpoka, og þeir
voru aldrei nema blánóttina.
Jeg gat ekki skilið hvernig
nokkurn mann gæti langað til
að dvelja hjerna þrjá mánuði,
nema þá það væri einhver,
sem vildi fela sig. Og nú vildi
svo til að öll London hafði
verið á öðrum endanum út af
því, að alkunnur en óheiðar-
legur kaupsýslumaður hafði
flúið fyrir nokkru; datt mjer þá
í hug að kanske væri hann
þessi dularfulli gestur. Jeg þekti
hann rjett i sjón og vonaði að
hann mundi ekki kippa sjer
upp við þó að hann hitti mig
þarna.
„Þjer hittið signore á Marina
sagði Guiseppe, þegar jeg bjóst
til að fara út aftur. „Hann
borðar miðdegisverðinn þar.“
En hann var þar ekki þegar
jeg kom. Jeg spurðist fyrir um
hvað væri matarkyns á boðstól-
um, og fjekk mjer einn amer-
icano, sem alls ekki er sem
verst uppbót fyrir cocktail.
En eftir nokkrar mínútur
kom inn maður, sem ekki gat
verið neinn annar en samgestur
minn á hótellinu. Jeg varð eig-
inlega fyrir dálitlum vonbrigð-
um þegar jeg sá, að þetta var
ekki strokni kaupsýslumaður-
inn.
Þetta var magur, fullorðinn
maður, mjög útitekinn eftir
heila sumarveru við Miðjarðar-
hafið og andlitið fíngert og
göfugmannlegt. Hann var í af-
arvönduðum rjómagulum silki-
fötum og gekk berhöfðaður.
Hann var gráhærður og snoð-
kliptur, en hárið þjett. Hann
var eins og heimsborgari í allri
framgöngu. 1 bogadvrunum
staðnæmdist hann og rendi aug-
unum yfir tíu—tólf borð, þar
sem borgarar bæjarins sátu og
spiluðu dómínó. Augu hans
staðnæmdust á mjer.
Svo brosti hann vinalega og
kom að borðinu til mín.
„Mjer er sagt að þjer sjeuð
nýkominn á gistihúsið. Gui-
seppe ráðlagði mjer að jeg
skyldi kynna mig sjálfur, úr
því að hann gat ekki komið
hingað og gert það. Er yður
nokkuð ver við að borða mið-
degisverð með mjer, þó að jeg
sje algerlega ókunnugur yður?í!
„Nei, því fer fjarri. Má jeg
ekki bjóða yður sæti?“
Hann sneri sjer að stúlkunni,
sem var að bera á borð fyrir
mig, og sagði á ágætri ítölsku,
að jeg ætti að vera gestur hans.
Svo leit hann á þennan amer-
icano, sem jeg hafði fyrir fram-
an mig.
„Jeg hefi fengið þá hjerna til
þess að útvega gin og franskan
vermouth fyrir mig. Má jeg
blanda hnausþurran cocktail
handa yður?“
„Já, þakka yður kærlega fyr-
ir.“
Hann blandaði fyrsta flokks
cocktail handa okkur og svo
tókum við með endurnærðri
matarlyst til við snarlið, en það
var ílesk og ansjósa. Gestgjafi
minn var viðkunnanlegur og
glaðklakkalegur karl, og mas-
aði 1 sífellu.
„Þjer verðið að afsaka ef yð-
ur finst jeg tala of mikið,“
sagði hann eftir dálitla stund.
„En þetta er í fyrsta skifti eft-
ir þrjá mánuði, sem jeg fæ að
lala ensku. Þjer verðið víst ekki
lengi hjerna, og þessvegna lang-
ar mig til að nota þann tíma
eins og hægt er.“
„Finst yður ekki tíminn lengi
að líða hjerna í Positano?“
„Jeg hefi leigt mjer bát, og
jeg fer í sjó og svo ræ jeg til
fiskjar. Jeg les líka talsvert
mikið. Sem betur fer hefi jeg
mikið af bókum. Ef yður lang-
ar til að Jána hjá mjer ein-
hverja bók, þá skal mjer vera
mikil ánægja að þvi.“
„Jeg býst við að jeg hafi nóg
að lesa, en hinsvegar væri gam-
an að sjá hvað þjer hafið. Það
er altaf gaman að sjá annara
manna bækur.“
Hann leit snögt á mig og það
var kaldhæðnisglampi í augun-
um.
„Þær lýsa eigandanum altaf
talsvert," sagði hann.
Þegar við höfðum snætt
hjeldum við áfram að tala sam-
an. Maðurinn var víðlesinn og
margfróður og hafði áhuga fyr-
ir mörgu. Hann talaði af svo
miklu viti um málverkalist, að
jeg fór að hrjóta heilann um
hvort hann væri listdómari eða
málverkakaupmaður. En loks
komst jeg að þeirri niðurstöðu
að hann væri háskólaprófessor.
Jeg spurði hann að heiti.
„Barnaby,“ svaraði hann.
„Jæja,“ það nafn er á hvers
manns vörum upp á síðkastið.
„Er það? Hvað eigið þjer
við?“
„Hafið þjer ekki heyrt getið
um frú Barnaby, sem vekur
mesta athygli í London núna?
Hún er landi yðar.“
„Jú, jeg hefi oft sjeð hennar
getið í blöðunum núna upp á
síðkastið. Þekkið þjer hana?“
„Já, jeg þekki hana vel. Hún
hjelt stórbrotnustu samkvæm-
in, sem haldin voru í London
núna í vor, og jeg fór i hvert
skifti sem hún bauð mjer. Það
gerðu allir. Hún er merkilegur
kvenmaður. Hún gerði sjer
ferð til London til þess að taka
þátt í samkvæmislífinu þar, og
það gerði hún líka svo um
munaði. Öll veröldin lá á mag-
anum fyrir lienni.“
„Hún mun vera forrík?“
Hún er meira en forrík, held
jeg, en það voru ekki pening-
arnir, sem riðu baggamuninn.
Það er svo mikið til af ríkum
konum frá Ameriku. Nei, það
var persónuleiki frú Barnaby
eingöngu, sem gerði fólk hrif-
ið af lienni. Hún kemur til dyr-
anna eins og hún er klædd, og
þykist ekki vera annað en hún
er. Hún er eðlilegasta mann-
eskja í heimi. Hún er engin
uppgerðardrós. Þjer vitið víst
deili á henni?“
Hinn nýi vinur minn brosti:
„Það kann að vera að frú
Barnaby sje borin á höndum
Lundúnabúa, en að því er jeg
best veit, þá kannast fáir við
hana d Ameríku.“
Jeg hrosti líka, en bara inn-
vortis. Mjer var ómögulegt að
hugsa mjer hve mjög þessum
prúða og fíngerða manni niundi
bregða, ef hann kyntist liinni
stórbrotnu og liispurslausu frú
Barnaby, málæðinu í henni og
sögum hennar um alt það
skrítna, sem hún hafði upplif-
að um æfina.
„Jeg skal segja yður svolítið
frá henni. Maðurinn hennar er
sagður vera mjög hrjúfur og ó-
slípaður demantur, mesti krafta
jötun, eftir því sem henni seg-
ist frá. Hún segir að hann geti
steinrotað naut með hnefanum.
1 Arizona gengur hann undir
nafninu Skammbyssu-Mike.“
„Það er alls ekki svo vitlaust.
Hversvegna er hann kallaður
svo ?“
„Vegna þess að hjerna einu
sinni á árunum skaut hann tvo
menn til bana í sama skotinu.
Hún segir að hann sje besta
skammbyssuskyttan fyrir vest-
an Klettafjöll. Nú er hann
námueigandi, en áður hefir
hann verið kúreki og vopna-
smyglari og hver veit hvað
margt annað.“
„Þetta er þá ekta wild-west-
maður, að því er mjer skilst,“
sagði prófessorinn, og mjer virt-
ist hann verða súr á svipinm
„Að minsta kosti setur hann
ekki alt fyrir sig. Það er ljóm-