Fálkinn - 28.05.1943, Qupperneq 13

fÁLKIN«
13
KROSSGÁTA NR. 457
Lárjett. Skýring.
1. Evrópubúi, 6. Óregla, 12. Gróðr-
arblettur, 13. Átt, 15. Veina, 16. Heið-
ur, 18. Borg í Afríku, 19. Tveir sam-
liljóðar. 20. Verða,, 22. Mælitæki,
24. Sagnmynd, boðh., 25. Svalt, 27.
Fellt, 28. Grini, 29. Árbók, 31. Manns
nafn, 32. Dýr, 33. Krydd, 35. Lok,
36. Sjúkdómur, 38. Deyða, 39. Mæla,
42. Farartækja, 44. skop, 46 Vell-
irnir, 48, Kunningja, 49. Annríki,
51. Detta, 52. Fleirtöluending, 53.
Þrír ómerkir, 56. Dulnefni, 57.
Reiður (forn ending), 58. æðir, 60.
Tveir samhljóðar, 61. Nískur, 63.
Kvakar, 65. Rastir, 66. Mjakast.
Lóðrjett Skýring.
1. F’uglinn, 2. Goð, 3. Fornafn 4.
Eind, 5. Mannsnafn, 7. Prófað, 8.
Uppgengin, 9. K—■, 10. Tveir satn-
liljóðar, 11. Mótgangur, 12. Gælunai'n.
14. Orðill, 17. Fugl, 18. Skrípanafn,
21. Þyngja, 23. Jarðargróður, 24.
Band, 28. Þráði 30. Hvalategund,
32. Sögupersóna, 34. Skammstöfun,
35. Blaðaskammst., 37. Heimsk, 38.
Gælunafn, 40. Æðir, 41. Fátækur
(forn ending), 43. Á andliti, 44.
Þytur, 45. Hvetja, 47. Sýður, 49.
Reiðra, 50. Maður, 53. Eyðilegging,
54. Ósaði, 57. Gremja, 59. Þrír eins,
62. Tveir raddstafir, 64. Gæð.
LAUSN KROSSGÁTU NR.45G
Lóðrjett ráðning.
1. g b s, 2. Óróa, 3. Málmey, 5.
Ann, 6. Ná, 7. Aldafar, 8. La, 9.
Eru, 10. Spanna, 11. Taða, 12. Óri,
14. Kron, 16. Agni, 18. Úrgaíigsfati,
20. Guðsorðanna, 22. Raf, 23. Rex,
25. Óþokkar, 27. Flautir, 29. Ekill,
32. Lanir, 34. Aus, 35. S.O.S. 36.
Sóa, 37. Möl, 43 Stangir, 47. Ódreng,
48. Aga, 49. Agn, 50. Óskars, 52.
Riga, 53. Gekk, 54. Kria, 57. Trúa,
58 Tel, .59. Rán, 60. Bak, 61. Ask,
64 r n., 65 ni
Lárjett ráðning:
1. Góm, 4. Vanaleg, 10. Stó, 13.
Brák, 15. Nálar, 16. Apar, 17. Sól-
rúú, 19. Uggaði, 21. Amor„ 22. rar,
24. Unna, 26. Engjaferðin, 28. Þey,
30. Fax, 31. All, 33. O K, 34. Ans,
36. Som, 38. a a, 39. Kisugot, 40.
Þórönnu, 41. Kl., 42. s s s, 44. Aðl,
45. 11, 46 Gló, 48. Ata, 50. Óri, 51.
Draugagangs, 54. Krit, 55. Ann, 56.
Nekt, 58. Tregir, 60. Bakara, 62.
Eina, 63. Árina, 66. Krús, 67. Lag,
68. Annríki, 69. Sak.
llún játti því brosandi.
„Þetta fólk, seni við nú höfum talið upp
— voru það einu kunningjarnir hennar?“
„Já, áreiðanlega.“
„Gott og vel. Hver þeirra heinisótti hana
oftast?“
Hún lileypti brúnum. Eftir augnabliks
uinhugsun svaraði hún: „Rudd gamli, hann
var þarna altaf eins og grár köttur — lierra
Ridgeway kom næst oftast — ellegar herra
Pole.“ Hún þagði drjúga stund og sagði
svo: „Já, jeg held að Pole hafi komið oftar
— einkum í seinni tíð.“
„Sko, klerkinn!" tautaði sjómaðurinn.
Tom, er var sestur aftur á gamla staðinn
sinn á gólfinu, lagði nú orð i helg.
„Hvað var það að gera, þetta fólk, þegar
það kom í lieimsókn?“
Bláu augun störðu undrandi á liann. —
Hún leit fyrst á sjómanninn og siðan nið-
ur til Tom.
„Hvað það var að gera?“ endurtók hún.
„Jeg veit það svo sem ekki .... það fór alt-
af inn til. frænku.“
„Gastu nokkurntíma heyrt, úvæning af
samræðum þeirra?“
Hún hristi höluðið. „Það gel jeg varla
sagt. Aðeins orð og orð á stangli.“
„Var frænka gamla sólgin í konfekt?
Eða var hún máske vön að bjóða gestum
sinum það?“ Sjómaðurinn talaði liægt og
með nokkurri áherslu.
Stúlkan hrökk við. Hún sneri höfðinu
hægt og starði á hann galopnum augum.
Það kendi furðu i röddinni, er hún spurði:
„Hvað .... hvað áttu við?“
„Jeg spurði að eins ....“ Sjómaðurinn
velti vöngum og skoðaði hausinn á píp-
unni sinni.
En hún hafði ekki af honum augun. „Já,
en .... en hvers vegna spyrðu. Hvers
vegna?“ Alt í einu reisti hún sig aftur upp
á olnbogann. „Af hverju er liann að spyrja
uni þetta, Tom? Seg þú mjer það, Tom!“
Hún talaði óeðlilega hátt og hjelt áfram
að stara á sjómanninn. Það rumdi eitthvað
i Tom, sem ekkert varð af ráðið.
,Jeg spurði einungis af því, að mig langar
til að vita það,“ sagði sjómaðurinn.
„Hún .... hún . . . . “ stamaði stúlkan.
„Hún borðaði aldrei sælgæti, aldrei nokk-
urntíma. Hún sagðist ekki vera neinn sæl-
keri. En .... en . .. .“
,En bvað?“ spurði hann vingjarnlega.
„En fyrir svona þrem til fjórum vikum,
kom konfektaskja með póstinum — og það
var skrifað utan á hana til frænku. Hún
fór að hlæja, þegar hún opnaði höggul-
inn og sá hvað var i honum, og braut lengi
heilann um, frá hverjum hún væri, en botn-
aði ekkert í því, sagði hún .... Og svo
faldi hún hana einhversstaðar inni hjá sjer.
En þegar jeg mintist eitthvað á konfektið
nokkrum dögum seinna, varð hún bálvond
og sló mig utan undir. Hún hótaði mjer
öllu illu, ef jeg snerti nokkurntíma á þess-
ari öskju .... En uppfrá þessu tók hún
upp á því, að spyrja alla sem komu, hvort
þeir vildu ekki konfekt! Meira að segja
Red gamla. Og . . og þess vegna varð mjer
svo ilt við, þegar þú fórst að tala uin kon-
fektið . .. .“
„Já, það er von, auminginn .... Jæja,
við skulum ekki hugsa meira um það.“ —
Hann sneri sjer frá lienni, og á svip lians
var ekki að sjá, að honum þætti sjerlega
mikið til þessara tíðinda koma. Stuttu
seinna mælti hann:
„Nógu skrítið þetta með konfektið. Send
ingin virðist hafa komið við hjartað á kerl-
ingunni. Ilefirðu annars nokkra hugmynd
um, hvar askjan muni vera niðurkomin?“
Rödd hans var kæruleysisleg, næstum því
letileg; svipurinn meinhægur og brosandi.
„Jeg veit ekkert um hana .... hún faldi
hana aftur. En skiftir það nokkru máli?“
„O, nei, eiginlega ekki. Mjer datt bara í
hug að spyrja.“
Alt í einu settist hún alveg upp og sprikl-
aði með fótunum undir úbreiðunni.
„Jeg vil heldur sitja framan á.“
„Láttu það þá eftir þjer!“ sagði sjómað-
urinn og flutti sig til á rúminu Hún sveifl-
aði fótunum niður á gólf og settist við lilið-
ina á honum sem snöggvast greip hún and-
an á lofti eins og hana kendi til í bakinu.
„Þetta er betra,“ sagði hún svo og varp
öndinni ljettar.
„Það segirðu satt.“ Sjómaðurinn horfði á
hana með ánægjusvip. „Heyrðu góða ....
Voru ekki einhverjar skepnur þarna í
húsinu hjá ykkur? Það var einhver fugl
((
„Bill!“ hrópaði hún upp yfir sig með
hryllingi, og færði sig nær honum. „Sá
andstygðarfugl. Jeg hata liann.“
Sjómaðurinn hneigði höfuðið. „Jeg varð
eklcert sjerlega hrifinn heldur. En höfðuð
þið ekki eitthvað fleira en þetta fiðurfje?"
„Hvað er oi-ðið af varginum, sem hún
kallaði hundinn sinn,“ gall Tom við neðan
af gólfinu.
„0, Teenie!“ Hreimurinn i rödd hennar
var blandinn hatri og öfund. „Teenie er
dauður.“
Sjómaðurinn tók örlitið viðbragð. „Dauð-
ur, sagðirðu. Sástu ekki eftir honum?“
„Mjer var engin eftirsjá að honum!“
Sjómaðurin deplaði augunum, svo litið
bar á, framan í Tom. Hann sagði:
„Hvenær sástu kvikmyndina síðast, Vallie
mín?“
„Það eru einar þrjár, fjórar vikur síð-
an.“ Hún gnísti tönnum og bætti við. „Og
fegin varð jeg! Hún grjet og barmaði sjer
öll ósköp — og faðmaði hann svo sjálf.“