Fálkinn - 20.08.1943, Blaðsíða 6

ö
F Á L K I N N
- litlo 5nBnn
Húfan
Arabans
Eflir Bernard Doumens
Hvort var þetta tilviljun eða
dularfult fjTÍrbrigði, sem gerist
í þessari sögu?
LANGUR og slánalegur Arabi i
síðuin og skítugum slopp og
berfættur, en þóttalegur á svipinn,
strunsaði mcð virðuleik fram bjá
stjettinni fyrir neðan enska klúbb-
inn.
„Æ, Maurice!" kallaði Daisy Morg-
en og setti strút á rauðu varirnar,
utan um stráið, sem hún notaði við
að sötra í sig þriðja cocktailinn.
„Sjáðu þessa skrítnu húfu, sem hann
beldur á í liendinni. Jeg vildi óska
nð hann setli hana á hausinn á
sjer.!“ Og hún skellihló að þessari
tilhugsun. En Arabinn leit ósjálfrátt
við og leit á liana.
Filmdísin Daisy Morgan setti á
sig sólgleraugun til að draga úr
ofbirtunni, svo að hún gæti sjeð
manninn betur. Þessi sólgleraugu í
skjaldbökuskeljarumgerðinni var
hún vön að nota í myndartökusaln-
um til þess að hlífa augunum við of-
birtunni frá kvikasilfurlömpunum
þar.
Tvö stóru, grænu augun í umgerð
dökkleitrar skeijarinnar voru líkust
hófblöðku, sem syndir á lygnu vatni.
Maurice Randier starði hugfang-
inn á hana og gat aldrei fengið sig
fullnægðan á þvi að horfa á hve
í'ndlifsdrættir hennar voru fallegir.
Hann hafði kynst Daisy fyrir þrem
mánuðum, af einberri tilviljun.
Hann liafði sjeð hana í fjörunni —
luin lá og sólbakaði’ sig í sandinum
nokkur skref frá lionum, í fjeleg-
ustu stuttbuxunum, sem hann hafði
nokkurntima augum litið. Rauðgullna
hárið var eins og geislabaugur um
höfuðið. Hann gat ekki litið af henni
margar mínútur í einu og liann
þráði óstjórnlega að fá að kynnast
þessari opinberun fegurðarinnar. En
hvernig sem hann lagði sig í bleyti
gat hann ómögulega fundið neina
nýtilega átyllu til að kynna sig fyrir
henni. Hann varð því bæði forviða
og glaður er hann komst að raun um,
að hún sat við hliðina á honum við
matborðið á gistihúsinu um kvöldið.
Og síðan hafði hann elt hana á
röndum a hvern þann stað, sem hún
átti að leika í kvikmynd á, .......
og nú voru þau bæði komin til Zues.
„Elskan mín,“ hvíslaði Randier,
, farðu varlega! Þú mátt ekki gant-
ast að honum. Þessi veslingur á
ekki annað en sitt eigið stolt; liann
lifir sennilega miklu meira hunda-
lífi en þú getur ímyndað þjer.
Iíúfan, sem liann er með í hendinni
er áreiðanlega ekki venjulegt fata-
plagg. Það mun vera „töfrahúfa“,
sem þeir kalla, Arabarnir.“
„Segirðu þetta salt, Mauriee! Mik-
ið ansi væri jiað gaman! Þá húfu
vil jeg kaupa!“ brópaði liin fagra
leikkona, sem liafði va'iist því að
fá alt sem henni datt í liug.
„Það er ómögulegt. Þú skalt ekki
láta þjer detta í liug að reyna það,“
livíslaði Randier og varð liræddur.
„Jeg hefi lifað innan um þetta fólk
árum saman og þekki skapferli þess
og venjur. Þeir telja þessa húfu,
sem þú segist vilja kaupa, lielgan
dóm. Þegar þeir setja hana upp og
muldra nokkur ákveðin orð úr Kór-
aninum þá verður liún ósýnileg.“
„Altaf batnar það! Jeg býð hon-
um þúsund dollara fyrir þessa töfra-
húfu.“
jDANDIER vissi að lnin stofnaði
sjer í mikla hætlu með þessu,
og liann var hræddur um að Arab-
inn, sem einblíndi á hana, gæti ef
til vill heyrt til hennar. Hann lægði
röddina eins og liann gat og út-
skýrði fyrir henni að liúfan væri
gerð úr skinni af froskum, sem
væru drepnir að viðhöfðum ýmis-
konar bænalestri og særingum. Það
var skilyrði, að froskarnir væru
skornir á liáls á miðnætti um jafn-
dægur, meðan klukkan væri að slá
tólf, og skera varð með hníf úr
nýju stáli. Þegar húfan hafði verið
saumuð átti að lita hana með svört-
um lit frá Ispalian, hlöndúðum stein-
salti.
Silkiskúfurinn, sem var fesTur við
toppinn á húfunni gaf dulsæringun-
um fullgild áhrif.
Daisy hlustaði ekki nema með
öðru eyranu á þessar skýringar
lians, — henni fanst þær vera flókn-
ar og leiðinlegar. En hún hafði ekki
augun af Arabanum; hann stóð skamt
frá borðinu þeirra og hallaði sjer
upp að múrnum.
Áður en Randier gat varnað lienni
þess liafði hún stiklað á sjö senti-
metra háum hælunum Jiangað sem
umrenningurinn stóð og einblíndi á
hana án afláts. Það eina með lífs-
marki í hinu sviplausa, steingerða
andliti hans voru tinnusvört augun
brennandi, en af smá viprum í munn-
vikunum mátti marka hve æstur
hann var.
Daisy bað hann tvisvar að setja
upp húfuna, en það reyndist árang-
urslaust. Þá þreif hún liana af hon-
um og keyrði liana ofan á nauð-
rakað höfuð hans og hló ertnis-
hlátri.
Arabinn skalf en svo rjetti hann
úr sjer. Það var eins og hann hækk-
aði þegar hann greip um silkiskúf-
inn og muldraði nokkur óskiljanleg
crð.
í sama vetfangi rak Daisy upp
ó]i og tók báðum höndum um höf-
uðið á sjer.
„Æ, Maurice! — Hversvegna kem-
ur þú ekki? Flýttu lijer!“ lirópaði
luin. „Sást þú ekki Arabann, sem
stóð lijerna fyrir nokkrum sekúnd-
um? Sástu hann ekki? En nú er
hann horfinn. Getur þú sjeð hann?“
Hún gaf sjer ekki tíma til að bíða
svars, en óstöðvandi orðaflaumur
rann upp úr henni. Loks hækkaði
röddin svo að hún varð að orgi.
„Hjálpaðu mjer’, elskan mín! Hvers-
vegna hjálpar þú mjer ekki? Hvar
ertu?“ Svo varð röddin veikari,
smátt og smátt — og loksins stundi
hi’m; „Nú sje jeg ekkert framar ....
ekkert nema rauða lioku alt í kring-
um mig!“
Randier og læknirinn á staðnum,
sem sat þarna skamt frá, brugðu við
og gátu gripið hana áður en hún
valt um þar sem hún stóð.
Randier bar hana burt. Sonur
Islams stóð enn í sömu sporum.
I.ann hjelt á húfuni í hendinni, al-
veg eins og hann hafði gert áður.
Eitt augnablik hafði hann rekið
upp lágan, storkandi hlátur — það
var þegar unga stúlkan æpti. Ni
stóð liann þarna eins og þetta kæmi
honum ekkert við, og enginn drátt-
ur bærðist í andliti hans, en aðeins
svörtu augun fylgdu hinum þremur
eftir, og þau voru hörð og ógn-
andi, cn Jió dapurleg um leið.
„Hún hefir fengið snögga blindu,“
sagði læknirinn er þeir flýttu sjer
með liana á sjúkrahúsið. „Unnusta
yðar hefir ákaflega viðkvæm augu.
Við verðum að láta liapa vera í
myrkri og hafa fullkomna ró í
nokkrar vikur.“
Randier svaraði engu. Hann hugs-
aði með skelfingu til þeirrar hótun-
ar, sem Arabinn hafði látið fylgja
Daisy um leið og þeir báru liana
á burt:
„Lát hinn almáttuga þrýsta hinu
leynda innsigji sínu á augu hennar
og hjarta!“ »
ALBINOAR
eru þeir menn kallaðir, sem vantar
litarefni (pigmentkorn) í innri liúð-
ina og’ verða liessvegna hvitir, bæði
á hörund, hár og meira að segja
augu. Skritnast liykir þegar svert-
ingjar fæðast með Jiessum ósköp-
um, eða Eskimóar. En Jietta kemuc
líka stundum fyrir í dýraríkinu.
Þannig eru þess dæmi, að hvít ljón
hafa verið sýnd á fjölleikahúsum.
Og flestir islendingar munu hafa
sjeð alhvíta liesta, sem eru liá jafn-
an glaseygðir um leið.
PERSNESKIR DÚKAR
geta verið ótrúlega endingargóðir.
Sjahinn af Persíú á t. d. gólfdúk, sem
er yfir 200 ára gamall. Hann er á
gólfi anddyrsins mikla í höll lians i
Teheran, og sjer ekkert á litum
lians og hvergi slit á honum, frem-
ur en hann væri nýr.
STÆRSTA JURT
sem menn vita um í lieiminum, er
þarategund ein, sem vex í höfunum
í hitabeltinu. Sir Ernest Shackleton
fann þennan jötunjiara á einni ferð
sinni suður í höf, skamt fyrir sunn-
an miðjarðarbauginn. Stóð toppur-
inn á liaranum upp úr sjónum, en
þegar liann var mældur reyndisl
hann vera 152 nietrar á liæð. Til sam-
anburðar má nefna, að hæsta trjfc
sem menn vita um, ástralskur eucal-
yptus, getur orðið 120 metra liár.
MISSISSIPPI
er lengst fljót jarðarinar, Jiegar
kvíslin Missouri er talin með. F.r
lengdin frá upptökum Missouri til
ósa Missisippi 6530 kílómetrar, eða
fimm sinum meiri en áin Rin.
HÖRUND YÐAR Í>ARFNAST
FILMSTJÖRNU
FEGRUNAR-SNYRTINGAR
Ef hárguil verður á Lux handsápunni um stundarsakir
I nágrenni við yður, þá skuluð þjer ekki láta hug-
fallast fyiir það. Þjer getið látið sápustykkið endast
miklu lengur en áður. Því að Lux handsápan gefur
svo rikulegt löður, að aðeins lítið af henni getur gert
mikil ahrif.
Þaö er eyðsla, til dæmis, að dýfa sápunm í vatnið,
eða lála liana liggja í því. Vætið hendurnar eða
þvottaklútinn og strjúkið svo sápustykkinu einu sinni
um, og þá fáið þjer nægilegt sápulöður.
Frægar kvikmyndadísir og aðrar fagrar konur un
allan heim liafa komist að raun um, að besta ráðið til
þess aö lialda hörundinu unglegu og mjúku, er að nöta
Lux handsápuna að staðaldri.
LUX
HANDSÁPAN
Paramount-
stjárnan
DOROTHY
LAMOUR