Fálkinn - 03.09.1943, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
Thomas Radaall:
Indíánablóð
A ÐEINS fáum árum eftir
gullfundinn mikla spýtti
Klondike fiestum æfintýra-
mönnunum út úr sjer aftur.
Jim Sarker var einn af þeim
fáu, sem sluppu þaðan með
fjármuni. En engum var eigin-
lega ljóst hvernig hann hafði
farið að því að græða pening-
ana. Sumir töldu, að hann væri
* heiðarlegur gullgrafari, en aðrir
að hann hefði rekið danskrá í
Dawson City. Og enn aðrir sögðu
að liann væri falsspilari, sem
liefði grafið gull — úr vösum
annara.
En þó var eitt vist. Þegar hann
fór frá Klondike þá vildi liann
komast sem lengst — helst til
austurstrandar Canada. Hann
hafði með sjer konuna sína, sem
%'ar Indiáni af siwash-ættbálk-
inum, og hörundsbrúna dóttur,
sem hafði augun hennar móður
sinnar en andlitsfall föður síns,
og hafði litið Ijós þessa heims
uppi í snæriki Yukon-dalsins.
Enginn vissi hvað Indíána-
konan hjet, því að Sarker nefndi
aldrei nafn hennar þegar hann
talaði við hana. Hún klæddist
eins og hvít kona, en fötin fóru
henni svo skringilega, og hún virt
ist ekki kunna vel við sig í þeim
heldur. Enginn gat giskað á ald-
ur hénnar, tuttugu og fimm eða
fjörutíu og fimm, andlitið var
klunnalegt, hárið strítt eins og
hrosstagl, og líkamsvöxturinn
eins og mjelpoki. Það eina, sem
ráðið varð af dimmuin og fá-
skiftnum svip hennar var það, að
henni leiddist óumræðilega
mikið.
Sarker mun • hafa verið um
þrjátíu og fimm ára, stór og
sterkur með blá augu af tví-
ræðri gerð — þau fengu á sig
fjólubláan lit þegar hann reidd-
ist. Andlitið var skarpt og beina
mikið, svipurinn bar vott um að
maðurinn ætti þau hyggindi,
sem í liag koma. Dóttirin hjet
Bonanza, en sjer til liægðar-
auka kallaði Sarker hana altaf
Nancy.
Sarker rjeð til sín trjesmiði
frá Halifax og Port Stewart.
Þeir settust að milli skjóllítilla
trjáa við Foxfjörðinn og bygðu
þetta býli, sem fólk síðar nefndi
„vitfirringahæli Sarkers“. Þar
var bæði bókasafn og billiard-
stofa, stór anddyrissalur með
frönskum myndavefnaði, sem
síðar vitnaðist um, að hefði
verið ofinn í New Jersey, þegar
hann lenti á nauðungaruppboð-
inu. I húsinu voru tiu stór
svefnherbergi á .annari hæð.
Þjónustufólkið var framandi,
komið langa leið að. Þurra-
drumbslegur og fáskiftinn mað-
ur, sem hjet Thrale, og tvær
magrar miðaldra konur. Þau
sváfu í litlu húsi út af fyrir sig,
einu af þessum smáhýsum, sem
löldust til eignarinar. Klukkan
átta á hverju kvöldi fór vinnu-
fólkið út til sín, en Jim, kona
hans og Nancy urðu ein eftir í
aðalliúsinu.
Nancy Sarker óx og dafnaði
og varð skankalöng stelpa, gædd
óbilandi atorku föður síns og
þögli móður sinnar. Hún kall-
aði föður sinn .Tim. En enginn
vissi hvað hún kallaði móðui
sina. Hún reikaði á daginn nið-
ur í i'jöru og fór í könnunar-
í'erðir inn i innstu afkima í
firðinum, á eintriáningsbáln-
um sínum. Hún kunni að lialda
á byssu, ekki miður en faðir
hennar, var synd eins og selur,
og sigldi vjelbát betur en
Thrale.
EGAR hún varð fimhin ára
fór Sarker að tala um að
menta hana. Hún átti að verða
mentuð dama. Hún átti að um-
gangast fyrirfólk, og hann von-
aði að með tímanum mundi
hún ná í finan mann og eign-
ast fín börn, verða ættmóðir
þeirra, sem sætu eignina á kom-
andi tímum. Hann liafði sjálfur
kent henni að Iesa og skrifa,
cn hann þekti sín eigin tak-
mörk. Hann reyndi að fá kenslu-
fóstru handa lienni, en engin
fjekst til að fara þarna út á
lijara veraldar.
Svo lauk þessu þannig, að
þrátt fyrir þó að liann liefði
ýmislegt við það að atliuga,
sendi hann hana í stúlknaskóla
í Montreal. Mánuði síðar kom
hún aftur með harðort brjef
frá skólanum. Sarker sendi
liana i annan skóla og þar var
hún í þrjá mánuði. Skólastýran
skrifaði reiðiþrungið brjef og
sagði, að hún liefði hagað sjer
prýðilega þrjá fjórðu hluta
skólatímans, en síðan eins og
vitlaus ótemja.
Þessi frjett fjell Sarker illa.
Hann sendi Indíánakonu sína
burt, borgaði farið undir hana
með skipi og járnbraut til
Skagway og gaf henni stóra
fjárhæð. Þar með hvarf konan
hans í gröf gleymsku og þagn-
ar, eitthvað vestur í óbygðir.
Ætt hennar mun eflaust liafa
tekið henni opnum örmum, úr
þvi að hún átti peninga. Nancy
virtist láta sjer standa á sama
um móðurmissinn og þótti
Sarker vænt um það í fyrstu.
En siðar fór það að valda hon-
um áhygna. Hann mintist þess,
sem skólastýran liafði skrifað.
En þriðja tilraun hans með
skólamentun Nancy tókst. Nan-
cy varð þar áfram og lærði
ensku til fullnustu og að tala
frönsku gegnum nefið. Píanó-
kennarinn skrifaði að liún væri
fæddur píanóleikari. Og þegar
hún kom heim i leyfinu næst,
hafði Jim keypt flygil handa
henni til þess að gleðja hana.
En þá vildi Nancy hvorki heyra
hljóðfærið nje sjá.
„Jeg á frí, Jim,“ sagði hún
og ypti öxlum.
Tveimur árum síðar kom
Nancy heim til veru. Hún var
átján ára. Sarker var hrifin í
fyrstu. Hann hafði dirfst að
vona, að hún hefði eignast ýms-
ar fínar vinkonur, en það hafði
hún ekki. Hún sagði honum
alveg umsvifalaust, að hún gæti
ekki felt sig við neina af þess-
um stelpum, og væri guðsfegin
að vera laus við þær. Eina fólk-
ið, sem lienni hefði líkað vel
við i skólanum, var eldhúsfólk-
ið. Og nú fór Jim að hafa ú-
hyggjur af framtíð Nancy.
Til þessa hafði heimili Jims
verið algjörlega skilið frá um-
heiminum. En svo var það einn
morgun í maí að grámálaður
togari kom í augsýn og varpaði
akkerum úti á firði. Bátur kom
í land með tollara í skutnum.
Höfðu farið sögur af þessu
merkilega húsi þarna norður-
frá, og yfirvöldin hafði farið
að gruna, að það stæði í sam-
bandi við smyglanirnar, sem
svo mikið kvað að þarna við
ströndina. Þetta var ef til vill
ekki láandi, því að Sarker átti
besta vjelbátinn á þessum slóð-
um, keypti mikið af bensíni og
olíu og setti upp auglýsinga-
spjöld alt í kringum landareign
sína, með orðunum: „Aðgangur
bannaður!“ Já, hann skaut
meira að segja á ókunnuga,
sem hættu sjer inn á landar-
eignina hans.
Tollarinn hjet Tercel, lagleg-
ur, greindur, ungur maður.
Það sópaði að horium í ein-
kennisbúningnum þegar hann
steig úr bátnum upp á granít-
bryggjuna og heilsaði Jim Sark-
er, sem kom á móti honum.
Tercel var öllu frekar forvit-
inn en að hann hefði grun á
Sarker, en skipun var skipun.
Hann svaraði þóttafullum spurn
ingum Sarkers með því, að
skýra stuttlega frá erindi sínu.
Sarker bölvaði. En svo fór hann
að skellihlæja. Tercel liló lika.
Það var óhugsandi, að smyglun
væri rekin á þessum stað.
„Þeir háu herrar hefðu fyrst
átt að athuga landsuppdráttinn
svoIítið,“ sagði hann.
„Komið þjer inn með mjer
og fáið yður glas,“ sagði Sarker.
Það er sjaldgæft að tollem-
bættismenn lendi á svona stöð-
um, en upp frá þessu bar það
ekki sjaldan við, að fiskimenn
frá Port Stewart sæi togara
liggja fyrir festum á firðinum,
og tollfulltrúann ganga í land
til þess að fá sjer glas með
Sarker. Eða þeir sáu liann í
eintrjáningi Sarkers, með eina
af byssum hans, að skjóta
stokkendur, og' oft var Nancj"
dóttir Sarkers með í þeim ferð-
um. Hann fnrðaði hve Nancy
kunni vel að fara með byssu
og haga seglum, en annars var
hann ekki hrifinn af henni.
Honum leist miklu betur á
stúlkurnar í IJalifax. Og því
varð hann eigi lítið forviða, þeg-
ar Sarker bauð honum að ger-
ast tengdasonur og erfingi, eitl
sinn er þeir sátu yfir whisky-
glösum, kvöld eitt í október.
„Svo er mál með vexti, að
bjartað í mjer er bilað, Tercel,“
sagði liann. „Einn góðan veð-
urdag fer það líklega í baklás,
svona —“. Hann smelti fingr-
um. „Einn læknirinn hefir sagt
að jeg geti lifað eitt missiri,
annar vonar að liann geti grætt
á mjer peninga eitt eða tvö ár
enn. Það getur verið að jeg
gabbi ylckur alla, liver veit?
En hvað sem öðru líður þá
langar mig að koma Nancy á
vísan samastað áður en það er
orðið of seint. Hún er allra
besta stúlka, Tercel, og liún
hefir fengið gott uppeldi. Jeg
liefi skjöl og skilríki fyrir því.
Hún hefir skapið mitt, og er
þar með ekki lítið sagt. En
ætli hún sefist ekki þegar hún
eignast noklcra króa sjálf, til
' að stjana við, og svo mann, sem
veit hvað hann vill. Mjer skilst
að þjer sjeuð sá rjetti. Þjer tal-
ið eins og heiðursmaður. Hvort
sem um skip eða konur er að
ræða þá er alt komið undir