Fálkinn - 17.09.1943, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
pass. Það var eins og Masterman
væri í dásvefni meðan hann var að
vinna spilið. Kom nú á daginn, að
sögn barónsins hafði verið tylliboð;
hann átti ekkert og Masterman tyndi
i sig spil Davidsons 'eins og læknir
dregur úr tennur. Yið náðum fyrsta
útgangi og launuðum hinum að
nokkru leyti lambið gráa. Svo fóre
þrjú spil stórtíðindalaust, en næst
bauð Masterman þrjú grönd aftur.
Enginn þorði að dobla þau og Mast-
erman vann. Við unnum annan út-
gang og um fimmtíu bitir.
Nú höfðum við sætaskifti og bar-
óninn og jeg áttum að freista gæf-
unnar. Hún brosti ofurlítið við okk-
ur og Wergelhaven barón komst aft-
ur í gott skap og hjelt áfram sög-
unni:
■—- Krókódílaveiðar fara þannig
fram, að maður fer niður að fljót-
inu fyrir dögun, bindur geit á hent-
ugum stað, klifrar upp í trje og bíð-
ur þangað til krókódillinn keniur.
— Morguninn eftir klukkan 4 fót-
um við Stangeland, geitinn og svert-
inginn. Við komum niður að M;ss-
issippi kl. 5, bundum geitina í
rjóðri og hröltum upp í trje. —
Eigi mun jeg gleyma því trje, svo
lengi sem jeg lifi. Þetta var deyj-
andi trje, ekki neitt hátt, en með
gríðarlega miklar greinar, — þar
hefði vel inátt koma fyrir heilum
veitingaskála, svo sem Robinson i
Paris — jiekkir þú staðinn? Við
settumst að, svo sem á 3. eða 4.
grein, hlóðum byssurnar og kveikt-
um okkur í pípunum. — Mjer fanst
þetta álíka hversdagslegt og að spila
poker. — Stangeland . tók upp pok-
ervjelina sína — og áður en varði
hafði jeg spilað af honum heila ný-
lendu á preríunni. — Þrír spaðar
doblunarlaust gera 27, fórir hónor-
ar á einni hendi 72. Masterman
stokkar og gefur — eina preríu —
eftir mínútu tvær — og svo þrjár.
—• Og án þes að raupa liafði Stange-
land veðjað öllu. Hann átti ekki
annað eftir en íbúðarhúsið. — Eft-
ir hálftíma á,tti liann ekki — þar frá,
meina jeg — ekki annað eftir en
húsið og svertingjann og meðspilar-
ann. Þá sagði Stangeland: „Nú er
víst mátulegt, að við hugsum til
hinna krókódílanna!“
— Hvað áttu við með hinna kró-
kódílanna? spurði jeg af forvitni.
— Jeg á við þá, sem eiga heima í
Mississippi, sagði hann vingjarn-
lega, „þá sem eru fœddir þar, heið-
arlegir krókódílar, á fjórum fólum,
sem ekki þurfa að sækja um skil-
ríki sín til þess, að verða amerískir
ríkisborgarar.“
— Jæja áttu við þá? sagði jeg. —
Eru þessir krókódílar ekki jafn hör-
undsharðir og ameriskir borgarav
yfirleitt, má jeg spyrja?
— Enn þá seigari, sagði Stange-
land, en þó ekki eins þykkskurnaðir
og sumir innflytjendur.
Nú tók svertinginn Jim fram i:
— Massa, massa sjá!: Þokan! Fljóts-
þokan! Hvað eigum við að gera,
Massa, lierra? — Við litum kringum
okkur, og svo mikið var víst að við
skerptum augun, en þarna var ekki
neitt annað en fyrsta flokks morg-
unþoka frá Mississippi <— og í bak-
sýn preriubál logandi, eins og eim-
yrja af sígarettu. Hvert sfem við !it-
um — til hægri eða til vinstri, beint
fram eða aftur á bak, sáum við ekk-
ert annað en þoku. Jeg liefi Ýerið
uppi í flugvjel — sjö þúsund metra
yfir jörðinni — og þá fanst mjer
jeg vissulega vera einmana, er jeg
leit niður i þokuna neðan undir.
En jafn einmana og mjer fanst jeg
vera þarna í þokunni yfir Mississ-
ippi, hefi jeg aldrei verið. Þarna
fyrir neðan var stargresisengi, eins
og bryddingu meðfram Missisippi
og skamt fyrir neðan hana sást i
fljótið, en einhversstaðar í liina átt-
ina var óðal Stangelands, þetti. er
jeg liafði unnið af lionum í poker.
Einhversstaðar var stigur milli flóð-
keldanna og runnans, en til bess að
finna liann varð maður að vera rat-
vísari en síðasti Móhíkaninn, i ann-
ari eins þoku. Og ef maður viltist
og lenti niður við fljótið gal þaft
hugsast, að maður lenti í annars-
konar krókódílaveiðum en maður
hafði lagt upp i. Jæja, þá gal verið
að geitin okkar slyppi og að það
yrði ísak, sem fórnað yrði fyrir
hrútinn. Þokan varð æ þjettari, og
mi mintist jeg þess, að þokur stæðu
stundum heila viku, og hafði heyrt
talað um fólk, sem viltist í þeim og
varð kolbrjálað. En í sama hili
lieyrði jeg geitina jarma fyrir neð-
an okkur, vesældarlega, eins og
hún liefði orðið föst í dýraboga.
Svo vældi hún þrisvar sinnum. Mae
— ma-e-e — nia-e-e! Svo brakaði í
einbverju, eins og það væri bitið
sundur af sterkum skoltum, og við
lieyrðum þunglamalegt brölt, eins og
hálf tylft af flutuingsmönnum væri
að bisa við eitthvað á gólfmotlu.
Stangeland kipti að sjer byssunni
og skaut — aldrei gleymi jeg bloss-
anum úr byssunni þarna í þokunni.
Það var eins og verið væri að
kveikja i reniiYotum bómullarballa
og kveikt á liverri eldspýtunni eftir
aðra. Tennurnar nötruðu í hlámann-
inum Jim; liann var jafn grár og
þokan í framan og tautaði: „Skjótið,
Massa, skjótið. Drepið þá! Þeir eru
þarna, að minsta kosti tíu, og eru
að berjast um veslings geitina!“ —
Stangeland skaut og skaut, en ekkert
liljóð lieyrðist sem bæri því vitni
að liann hefði hitt, og loks lagði
liann frá sjer byssuna, tók upp pok-
ervjelina og sagði: „Við komúmst
ekki heim, og ekki vil jeg lenda í
Mississippi. Það er ekki um annað
að gera en að spila áfram, og nú
spila jeg um negrann!“ Jim skalf og
titraði og jeg sagði: „Gott og vel,
en hvað á jeg að leggja undir á
móti?“ „Eina preriu,“ sagði Stange-
land og svo spiluðum við. Stange-
land tapaði. „Nú legg jeg byssuna
nndir,“ sagði Stangeland. „Viltu
leggja eina preriuna þína undir á
móti lienni?“ —- „Til i það,“ sagði
jeg. Stangeland vann. „Nú legg jeg
undir preríu á móti preríu,“ sagði
hann. Stangeland vann aftur. „Nú
legg jeg tvær preriur undir á móti
einum akri.“ Hann vann. Og svo
vann hann í einni striklotu allar pre-
riurnar, alla akrana og eldhúsið i
liúsinu. „Nú legg jeg eldhúsið undir
á móti borðstofunni," sagði Stange-
land. „Gott,“ sagði jeg, og svo fór
borðstofan. „Og nú borðstofuna á
móti svefnlierberginu,“ sagði Stange-
land. „Gott!“ — Og svo fór svefnher-
hergið. „Og nú setustofuna á móti
svefnherberginu,“ sagði Stangeland,
og svo fór setustofan. Eftir hálf
tíma átti jeg ekkert eftir af auði
mínum, nema negrann Jim. Jeg hafði
einmitt farið að líta á pokervjelina
lil þess að athuga livorl nokkuð væri
athugavert við liana — en ekki gat
jeg sjeð að svo væri — og þá sagði
Stangeland: „Þessi þoka getur orðið
bæði í dag og á morgun og hinn
daginn; guð cinn veit hvað lengi
hún getur haldist, en eitt veit jeg
og það er, a<J ef við verðum leng-
ur lijerna i trjenu þá færðu malaria.
— Jeg? sagði jeg spyrjandi. „Hvers
vegna einmitt jeg?“ — „Einmitt þú,‘
sagði Stangeland, „því að jeg setti
i mig kínin úður en jeg fór að lieim-
an, en því hefir þú vist gleymt.“ —
,,GIeymt?“ hrópaði jeg. „Ráðlagði
nokkur mjer að gera það? Bölvuð
veri þokan og allir krókódílar og
fljótið og þú og pokervjelin þin
en lijeðan skal jeg fara hverju sem
tautar." — „Og hvernig fer þá með
krókódílana,‘ sagði Stangeland. „Jeg
meina, ef þeir eru þarna niðri enn.“
— „Það er ekkert liægara, en að
komast að því, sagði jeg. „Jeg liefi
tapað öllu, íem jeg átti á þessari
pokervjel þinni, en þó á jeg að
minsta kosti eitt eftir, og það cr
Jim. — Niður með þig, negraskratti,
og líttu eftir hvort krókódílarnir
eru þarna enn ]iá!“ Negrinn Jim
fór að skæla og bar sig illa. „Hvað
meinarðu, svarta kvikindið þitt,“
sagði jeg. „Hefi jeg ekki grætt þig
heiðarlega í spilum og ert þú ekki
skítpligtugur til þes að lilýða hús-
bónda þinum i blíðu og stríðu, þang-
að til dauðinn aðskilur okkur?“
Negrinn öskraði eins og hnífur hefði
verið rekinn í brjóstið á lionum, en
þá greip jeg byssuna og kom hou-
um í skilning um, að lionum væri
hollast að gera skyldu sína, og — . .
— Hvað var nú að tarna? Litlá
slemm, hundrað, fjórir hónorar á
einni hendi hundrað, og annar 01-
gangur fimm liundruð? Þakka ]ijer
fyrir gott samspil, kæri vinur, og
hverjir eiga nú að spila saman?
Masterman og jeg? Gott! Masterman
stokkar og gefur — hvar var jeg i
sögunni?
Við baróninn höfðum tekið út í
annað sinn og unnið rúm 900. Nú
áttuin við Davidson að vera saman.
Við vorum alveg ótrúlega liepnir.
Hvernig átti Davidson að vita, að
jeg segði pass til þess að láta ekki
vita af hjörtunum mínum? Hann
vissi það; það var eina svarið; bar-
óninn fór upp i þrjú hjörtu, sem
jeg doblaði, og við tókum fjögur
ströff. Hvernig átti Davidson að
gruna, að jeg átti drotninguna fimtu
í laufi, þegar hann átti sjálfur af-
ganginn af litnum, frá ásnum og nið-
ur úr. Aðeins eitt svar er til: liann
grunaði það, nei, hann vissi það,
liann bauð sjálfur litla slemm i laufi
og baróninn tvöfaldaði liiklaust það
boð og við unnum. Frásagnargleði
barónsins þagnaði eins og.gosbrunn-
ur, sem hættir .að streyma, þegar
skrúfað er fyrir vatnið, en i þögn-
inni eftir fyrsta útgang Davidsons
— sex hundruð — flýtti jeg mjer að\
minna baróninn á, að við liefðum
ekki enn lieyrt niðurlagið á sög-
unni:
— Jæja, livernig fór þetta? Kom-
ust þið heim — eða —
— Við komumst lieim, svaraði
Wergelhaven barón stuttur í spuna.
Það er að segja negralausir.
— Negralausir? Svo að krókódíl-
arinr hafa þá jetið liann!
— Nei, liann strauk, ískraði i bar-
óninum. Hann strauk undir eins og
hann komst ofan úr trjenu — sið-
asti afgangurinn af spilayinningn-
um mínum, — það eina, sem eftir
var af öllum búgarðinum! Hann
strauk frá góðum og mánnúðlegfim
húsbónda, aðeins af því að hann
var hræddur uin, að hann yrði lát-
inn fara á fleiri krókódílaveiðar.
Alveg eins og að tíu digrir krókó-
dílar væru eitthvað liræðilegir —
jeg læt ykkur nú um það, livaða
álit þið hafið á sliku. En við hinir
komumst heim, þrátt fyrir þokuna,
og sama kvöldið hypjaði jeg mig á
bnrt frá Stangeland, af óðalinu, sem
jeg að rjettu lagi átti að eiga — var
það jeg, sem doblaði hjá hinum,
sagðirðu Masterman? Þetta er bölv-
uð lygi — nú, jæja, það var víst jeg,
en það borgar sig ekki að þrefa um
óuð, þvi að þeir höfðu fengið ann-
an útganginn hvort sem var. Ellefu
liundruð í lireinan vinning — það
munar um minna!
Jeg leit á klukkuna og sýndi með-
spilurum minum á hana þegjandi.
Hana vantaði tuttugu mínútur í níu.
Jeg liafði rjettar tuttugu mínútur
til þess að ná í lestina. Baróninn
stakk upp á því að jeg skyldi doka
við og sleppa alveg Ítalíuferðinni,
en jeg færðist undan og neyddist til
þess að lieimta að við gerðum upp.
Það kom á daginn, að jég
einn i gróða! Bæði baróninn, Dav-
idson og Masterman höfðp tapað —
en næst kom það á daginn, að eng-
inn af þesstnn spilamönnum, sem
voru svona óliræddir við tuttúgu
aura bit, hafði nokkurn eyri til að
hnrga með .... Jeg hringdi ú þjón-
inn, borgaði það sem við höfðum
fengið og flýtti mjer af stað.
— í guðs friði, góðir vinir! Af-
sakið, að jeg- skuli vera jafn illa
siðaður og negrinn, Jim og strjúki,
: '“aðinn fyrir að haga mjer eins og
geitin. En segðu mjer nú Wergel-
liaven, dálítið, sem þú mintist ekki
á í sögunni: Það var þá þarna, sem
þú fjekst malaría?
—- Það var þarna, sem jeg fjekk »
aðeins einn vinning: malaría, sagði
Wergelhaven, daufur í dálkinn.
Ozolo
Desinfector
er ómissandi i
vaska, sálerni
og í uppþvott-
arvatnið. Ilm-
urinn gjör-
breytir híbýl-
um yðar.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co. h.f.
Sími 3183.