Fálkinn - 17.09.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Æfintýri Buffalo Bill
Allir hafa heyrt getið um hinn
mikla veiðimann og njósnara, Buff-
alo Bill. í Fálkanum munu fram-
vegis birtast nokkrar sögur af æv-
intýrum, seín þessi iirausti og snjalli
veiðimaður lenli í á uppvaxtarár-
um sínum. Ekkert kveifarmenni
jiar!
„CODY LITLI“
Eins og þeir vita, sem lesið hafa
eitthvað úr ævintýrum Buffalo Bills,
fæddist WiIIiam Cody, eins og hann
hjet fullu nafni, í Scott umdæmi í
Iowa. Hann sá fyrst dagsins ljós
árið 1846, þegar lönd Rauðskinn-
anna voru svo hættuleg þeim, sem
þorðu að leggja út á auðnir prerí-
unnar, fjallanna eða hinna skugga-
legu skóga, að það var álitið manns-
ins eigin líkfylgd, sem lagði af stað
í hina hættulegu för. „Cody litli“
gekk jjess vegna í svo erfiðan lífs-
ins skóla, að erfitt er að ímynda
sjer. Hann lærði fljólt að gjalda líku
líkt og hann hafði jafnvel sýnt það
áður en foreldrar hans fluttu frá
Iowa til Kansas og settust að við hin
ar erfiðu kringumstæður i þvi vilta
landi, að hann var fullkomlega fær
um að sjá um sig sjálfur.
Hann var enn ungur strákur, þeg-
ar faðir hans, ísak Cody, setti upp
verslun við Indíánana á Salt Creek
Valley, og það var meðan fjölskylda
hans var í þessu hjeraði, jaS Billy
lagði grundvöllinn að þekkingu sinni
á eðli Indíánanna, sem kom honum
að svo góðu haldi seinna meir og
aflaði honum orðstýrs sem mesta
veiðimanns og njósnara, sem uppi
hefir verið.
Billy dvaldi öllum stundum inni
í Indíánaþorpinu og oft fór hann
á veiðar með striðsmönnunum og
lærði leyndarmál preríunnar og
hufflanna.
Annar uppáhaldsstaður Billy var
Leavenworth virkið, þar sem hin
einlæga og óttalausa framkoma hans
fjell í góðan jaröveg, bæði hjá liðs-
foringjunum og hermönnunum.
Einu sinni, þegar hann var i
virkinu kom stór sending af hestum
þangað, hestum, sem höfðu verið
teknir viltir á preriunni i Texas og
áttu að ganga til hersins þarfa. Hest-
arnir sluppu frá fylgdarmönnunum
og fóru svo langt i burtu, að óger-
legt var að ná þeim aftur, nema
senda mjög fjölmenna sveit með
mikinn útbúnað.
Hestarnir gengu viltir í svolítinn
tima, færðust smám saman í áttina
til síns upprunalega heimalands og
voru orðnir algerlega ótamdir aft-
ur.
En þá var j)að Billy Cody, sem
náði mörgum þeirra, einum og ein-
um í einu, og fór með þá til virkis-
ins. Birgðaumsjónarmaðurinn varð
svo hrifinn af dugnaði piltsins, að
hann sagði dag einn við hann:
„Billj', ef hestastóðið verður mikið
lengur frjálst, verður helmingi verra
að ná ])ví en viltum hestum. Hvað
segirðu um að gera nú eina duglega
árás á stóðið? Jeg skal borga þjer
tíu dollara fyrir hvern hest, sem
þú kemur með til baka!“
Billy tókst á loft af fögnuði. —-
Heima var hann önnum kafinn í
nokkra daga við að búa sig undir
verkið fram undan.
Hesturinn hans, sem liann kallaði
„Þrjót“, var ekki nógu fljótur að
hlaupa til þessa verks. Hann varð
að fá betri reiðhest og reið þess
vegna til virkisins, til að hitta liðs-
foringja, sem átti hest, ótrúlega fljót-
an að hlaupa.
Hann fahn liösforingjann og bauð
honum „Þrjót“ fyrir sextíu dollara,
sem hann hafði með ýtrustu spar-
semi safnað, riffil og mörg skinn
fyrir hestinn. En eigandi „Jarps“,
eins og hesturinn var kallaður, neit-
aði með öllu að selja þessa kosta-
skepnu, og Billy var um það bil að
gefast upp á öllu saman, þegar hon-
um datt alt í einu ráð í hug.
„Liðsforingi!“ kallaði hann, „jeg
hefi heyrt að liú sjert mesta skytta
í virkinu."
„Ja, víst er um það,“ sagði liðs-
foringinn stoltur og brosti í kamp-
inn.
„Heyrðu mig nú,“ sagði' Billy. —
„Jeg skal leggja alt, sem jeg bauð
þjer áðan að veði gegn „Jarpi“, að
jeg skýt betur en þú!“
„Nei, hættu nú, Billy,“ sagði liðs-
foringinn. „Það væri alls ekki Iieið-
arlegt. Jeg get ekki verið þektur fyrr
ir að taka bæði hestinn þinn og pen-
inga í einu.“
„Nú, það bað þig heldur enginn
um það. Jeg býð þjer aðeins að
skjóta á móti mjer, með liestana okk-
ar og alt, sem jeg bauð þjer áðan
að veði.“
Liðsforinginn hafði nú heldur orð
fyrir að vera fyrir skildinginn og
að ljafa álit á sjálfum sjer, enda fór
það svo, að hann gekk inn á þessa
skilmála og keppniri var ákveðin
strax.
En liðsforingjarnir i víginu urðu
að fá að heyra um þetta og þeir á-
kváðu, til að vera 'Sanngjarnir við
.Billy, að keppnin skyldi ekki vera
fyrr en viku seinna. Skyldi dreng-
urinn æfa sig reglulega með bæfi
skammbyssu og riffli, því að keppn
inni var hagað þannig, að jieir
skyldu hvor um sig skjóta tíu skotum
með riffli á 50 og 100 metra færi,
sex skotum með skammbyssunni á
20 metra l'æri og öðrum sex ríð-
andi á fullri ferð fram hjá markinu.
BiIIy byrjaði strax að æfa sig, þó
að liann treysti hinni óskeikanlegu
hittni sinni, og á dómsdegi kom hann
inn í virkið með bros á vör.
Allir, sem vettlingi gátu valdið
fóru út að sjá keppnina. Það fjell
í hlut liðsforingjans að skjóta fyrst.
Hann lyfti upp rifflingum og skotin
fiinm á fimmtíu metra færi komu
í bunu út úr rifflinum, öll i mark-
ið.
Billy flautaði örlitið, er hann sá
hittni mótstöðumannsins, en skot
Hans: — En sú þoka, Frans.
■ Frans: — Já, liugsaðu þjer! Þok-
án var svo mikil á knattspyrnuvell-
inum, að við hjeldum áfram leikn-
um í nærri þvi hálftíma, áður en
við uppgötvuðum að okkur vantaði
knöttinn.
Skáldið: — Jeg hefi samið nýtt
hetjuleikrit og það liefir verið tekið
til sýningar.
Vinurinn: — Hver er hetjan í
leiknum?
Kona skáldsins: — Það er leikhús-
stjórinn.
Kurteis lögregla:
— Það er bannað að ganga þenn-
an stig. Jeg verð að skrifa yður upp.
— Æ, þá næ jeg ekki í brautar-
lestina; hún fer eftir fimm mínút-
ur.
— Jæja, hlaupið þjer jiá bara. Jeg
hleyp með yður og skrifa yður upp
á leiðinni.
Vinnukonan (skelfingu lostin): —
Æ, frú. Einn af jurtapottunum datt
út um gluggann og beint á höfuðið
á manni, sem gekk fram hjá.
Frúin: — Jeg vona bara, að það
hefi ekki verið potturinn með fall-
egu túlípönunum.
Ljósmyndarinn: — Ilann sonur
yðar pantaði þessa mynd hjá mjer.
Faðirinn: — Hún er lík lionum.
Hefir liann borgað hana?
Ljósmyndarinn: — Nei, ekki gerði
hann nú það.
Faðirinn: — Það er ennþá lík-
ara honum.
— Hvers vegna sitjið þjer ált af
til vinstri í leikhúsinu?
— Vegna þess að læknirinn hefir
bannað mjer að sofa k hægri hlið.
hans voru ekki síðri. Hann hitti öll-
um skotunum nær en liðsforinginn,
enda ætlaði alt af göflunum að ganga
af fögnuði áhorfenda, sem lijeldu
flestir með Cody litla.
A hundrað metra færi voru skot
liðsforingjans hetri en skot Billys,
og' standandi með skammbyssuna
voru skot hans einnig betri. En þeg-
ar þeir komu ríðandi á fullri ferð
hafði Billy aftur yfirhöndina.
Liðsforinginn komst í illl skap,
já hann var jafnvel reiður. Hann
liafði ekki búist við slíkri skotfimi
hjá Billy.
„Jæja, Billy,“ sagði hann og hló
hátt til þess að dylja reiði sína,
„hvernig eigum við þá að gera út
uni þetta?“
’Billy hafði þegar gert sjer jiað
ljóst. Hann hafði lesið um Vilhjálm
Tell, og án jiess að segja orð náði
hann í töskuna sína, tók upp epli
og setti það milli eyrnanna á hesti
sinum.
Lesiö niöurlag þessarar sugu
' í næsta blaði.
— Jeg byrjaði tilveruna, án þess
að eiga skó á fæturna á mjer. en nú
á jeg 200.000.
— Þvílik ósköp. Hvernig farið
þjer að því að láta bursta þá alla?
Gesturinn: — Þjer skuluð fyrir
alla muni ekki ómaka yður til að
fylgja mjer til dyra!
Húsbóndi: — Það er ekkert ómak.
Það er ekkert nema ánægja.
Læknirinn (fyrir uppskurðinn):
— Niu af tiu sjúklingum deyja af
þessum uppskurði. Get jeg gert nokk-
uð fyrir yður, áður en við byrjum?
Sjúklingur: — Já, í guðs bænum
gefið lijer mjer frakkann minn og
hattinn.
Egils ávaxtadrykkir
r r®: . i Jt Laitozone
V | jaðmjólk
\ 1 rnýkir vatnið
\ LpitVjone f og gefur yður
i bXuXSKd mjúka og sterka húð.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co. h.f.
Sími 3183.
r
S k r í 11 u r.
J