Fálkinn - 12.11.1943, Blaðsíða 6

F Á L K I N N
6
- LilTLR SRBfln -
Páskaliljur
Jóliann Scheving þýddi.
Nancy Patmore stóð með fullar
liendur af páskaliljum. og liorfði á
veginn, sem liggur frá Nottingham.
Það var heimskulegt að hugsa uni
hávaxna, unga manninn bláeyga,
með hrokkna og fallega hárið. —
En hún hafði nú liugsað um hann
í marga mánuði. Alt af síðan hann
keypti hlóm af henni i fyrsta sinn.
Nancy ræktaði blóm og seldi til
þess að auka með því tekjur þeirra
mæðgnanna, þar til þær fengju sell
liúsið og landspilduna, er þær áttu.
Faðir liennar var dáinn fyrir
tveimur árum, Nancy áleit að hún
gæti grætt mikið á blómasölunni.
En reynslan varð önnur. Viðskifta-
mönnunum fækkaði stöðugt. Svo að
mæðgurnar sáu að sala eignarinn-
ar var óumflýjanleg. Þær ætluðu
svo að flytja til lítils þorps, þar sem
Nancy ætlaði að ráða sig sem rit-
vjelarstúlku.
Málafærslumaður þeirra hr. Forst-
er, hafði ekki haft trú á blómaversí-
uninni, en vildi koma Nancy að i
fastri atvinnu. Og Nancy gramdist
að verða að iáta í minni pokann
i þessu máli. Hún leit yfir blóma-
beð sitt. Túlípanar, páskaliljur,
nellikur, rósir og fleiri blóm blöstu
þar við sjónum hennar. Hún gat ékki
hugsað til þess að vera án bióma.
Mollulegt loft í skrifstofu var miklu
verra en þessi vinna.
Nancy mundi þegar „liann“ kom
í fyrsta sinn. Hann hafði spurt hana
hvort lienni þætti vænt um blóm.
„Jeg elska þau,“ hafði hún svarað.
„þau eru mjer meira virði en alt
heimsins'gull,“ bætti hún við. Hann
liafði spurt hvernig verslunin gengi.
„Ilta,“ 'sagði hún.
Hann kvað staðinn of afskektan
og Ijet i tjós á skoðun, að tæp-
lega væri hægt að lifa á blómarækt
• eingöngu. Hann liafði þó hughreyst
liana með vingjarnleik sínum.
Hún óskaði eftir því að þessi
maður vildi kaupa húsið. Hann hafði
spurt live mikið það ætti að kosta.
Hann hafði oft komið og keypt blóm.
Og hvað sem þau töluðu um, þá
kom liann altaf að væntanlegri sölu
á éigninni. En síðast, er hann kom
ráðlagði hann henni að selja ekki
strax, bíða lieldur og vita hvort að
blómavershiin dafnaði ekki betur.
Nancy var á sama máli. Hún kveið
fyrir að ýfirgefa þennan stað, sem
henni þótli svo vænt um.
Einn dag hafði Nancy gefið Rob-
ert Norton, því svo lijet hann, kaffi.
Það var þá svo mikil rígning, að
honum þótti gott að sitja af sjer
mestu dembuna. Nú hafði hann ekki
komið í langan tíiha.. ög Nancy
fann nú hve mjög Iiún saknaði hans.
Ef til vill kæmi hann aldrei framar.
Það væri trúlegt.
Ean hún átti bágt með að sætta
sig við það. Um eitt skeið Iiafði
hann komið hvern þriðjudag og
föstudag.
Nú sá hún mann á veginum. Ætli
það sje Norton? Nei. Þetta var
Kemp póstur. Hún beið. Pósturinn
kom. Hann leitaði í töskunni sinni.
Tók þar tvö- brjef og rjetti henni.
„Hafið þjer, ungfrú Patmore, heyrl
hinar miklu frjettir?“
Hún hristi höfuðið. „Þá skal jeg
segja yður jiær, því þær flytja yður
von um gróða. Fjelag nokkurt í
London hefir keypt allar jarðir hjer
umhverfis og ætlar að byggja garð-
ræklarþorp. Þetta er geysimikið land
sem fjelagið hefir þegar náð i. Það
hefir keypt báðar jarðirnar, sem
liggja að landareign yðar. Þeir koma
því bráðlega til þess að fala yðar
spildu. En þjer skuluð ekki selja
ödýrt. Þessir karlar eiga nóga pen-
inga!“
Nancy varð alveg utan við sig
við að lieyra þetta. Iiún liafði heyrL
þessu fleýgt, en vissi ekki hvort það
var satt fyrr en nú. Ef þær gætu
selt háu verði, þá væri fátæktin þar
mcð úr sögunni hjá þeim mæðgun-
um.
Hún þakkaði póstinum fyrir gleði-
tiðindin og hljóp ipn til móður
sinnar til þess að segja henni þess-
ar góðu frjettir.
Annað brjefanna var reikningur,
hitt var frá Forster. Hann skýrði
frá að kauptilboð liefði verið sent
til sín. Hann hafði sett mjög hátt
verð á eignina, þar sem hann vissi
að þær upp á síðlcastið væru eltki
óðfúsar að selja. Hann bað Nancy
að mæta á skrifstofu sinni daginn
eftir og undirrita samninginn, því
að ekkert vit væri í að hafna þessu
tilboði.
Næsta dag fór Nancy í besta kjól-
inn sinn. Móðir hennar gekk með
henni lit að hliðinu, og veifaði í
kveðjuskyni. Dóltir hennar var falleg
stúlka. Rauði hatturinn fór henni
vel. Sú aldraða var ánægð.
Hr. Forster var á skrifstofunní, er
Nancy kom þangað. Og kaupandinn
stóð úti í horni eins og í hálfgerð-
um felum. En Nancy þekti hann
strax. Það var Roger!
„Má jeg leyfa mjer að kynna ykk-
ur,‘ mælti Forster. Herra Norton,
hluthafi í fjelaginu og ungfrú Nancy
Pátmore.“
Nancy hneigði sig, en lienni
kólnaði um hjartarætur. „Hann“
hafði þá verið á veiðum eftir land-
eignum fyrir fjelagiö. Hafði svo
af meðaumkvun ráðlagt henni að
selja ekki strax. Hún þurfti ekki á
meðaukvun hans að halda. Hún ósk-
aði, jafnvel, að hún hefði selt fyrir
lágt verð sem henni fyr var boðið.
Og hún hafði álitið hann fákænan
og einmana, eins og hún var sjálf.
Norton sá svip hennar og talað.
fált.
Nancy undirritaði samninginn,
þakkaði hr. Foster, kinkaði kolli til
Nortons og hraðaði sjer út á göt-
una og gekk í áttina til áætlunar-
bílsins. Alt í einu var Roger kominn
að hlið hennar og sagði: „Eruð þjer
mjög reiðar við mig?“
„Já,“ svaraði Nancy kuldalega.
„Eruð þjer vissar um að jeg eigi
það skilið? — Jeg hefði getað spar-
að fjelaginu peninga, ef jeg hefði
ekki viljað koma drengilega fram við
yður. Jeg mátti ekki segja yðut
sannleikann, vegna hinna hluthaf-
anna. En jeg mátti gefa yður góð
ráð.“
Hann var svo aumingjalegur, að
hún fyrirgaf honum. Hann sagði
satt. Og hann var ábyggilega góður
drengur. En húh at ekki gleymt því,
að hann var ekki fátækur, lieldur
forstjóri mikils fyrirtækis, sem gat
ausið fje í allar áttir, keypt jarð-
eignir og bygt hundruð húsa.
„Keyptuð þjer blóm mín af með-
aukvun með mjer?“
„Jeg ætlaði að minnast á það, En
megið þjer eyða fimm mínútum, þá
skal jeg sýna yður hvers vegna jég
keypti blómin.“
Nancy fylgdi honum undrandi að
gömlu húsi, sem lá í útjaðri bæjar-
ins. Hann opnaði garðhliðið og fór
með hana bak við húsið, en þar
lá blómagarðurinn. Þarna sá Nancy
öll sín blöm skinandi fögur í sól-
skininu.
„Hjer sjáið þjer, mælli hann,“ að
jeg keypti ekki blðm yðar af með-
aukvitn, heldur til þess að láta þau
lifa. Jeg hefi kontið mjer hjer upp
blómagarði handa einu konunni i
heiminum, sem jeg hefi augastað á.
Iíf hún aðeins fengist til þess að
setjast ltjer að. Þetta er í nágrenrii
við lieimkynni hennar og vina og
ættingja. Hvað segið þjer uni þetta
mál? Þjer eruð þessi eina kona,
sem mig langar til að setjist lijerna
að?“
Nancy hugsaði nú ekki um að
Roger var ríkur, hún' horfði aðeins
á blómin, sem hún unni meira en
öllu öðru.
„Hvað jeg segi?“ ansaði hún.
„Jeg' segi þetta, jeg vil gefa besta
viðskiftavini mínttm öll min blóm,
sjálfa mig — alt.“
Enginn var í garðinum, sem sá
hin hamingjusömu hjónaefni, nema
fuglarnir.
En þeir sögðu ekki frá þessari
trúlofun.
Það ltafa einhverjir aðrir gert.
eyðír
óhretn-
tndum
íljótt og
vel
heldur
timbri
blettalausu
v IM
hremsar
án þess
að rispa
VIM
VIM
hreinsar
best eld-
húsgogn
ier orugi Iljot-
wirkthremsiduftj
um getur veuö erlitt
1 Vim svo vert er að
i það.
X V 410, 4-786
A LF.VER PRODUCT i
ThEDdúr ArnasDn:
TÓNSNILLINGAR
LÍFS OG LIÐNIR
Scharu/enka
1850—1874
Hann hjet fullu riál'hi Franz Xttver
Scharwenku og var fæddur í Sám
ter (skamt frá Posen) i Austnr-
Prússlandi 6. janúar 1850, þár séiri
faðir lians var byggingameistarj.
Snémma bar á lónlistargáfu hjá hon-
um, en í Samter voru lítil skilyrði
til að þroska þá gáfu, að minsta
kosti ekki á þarin liátt, serii þessit
snillingsefni var þörf. Þó mun ha’rtn
hafa fengið sæmilega undirstöðtí-
tilsögn í pianóíeik þar. Én árið 1802
flutti Scharwenka-fjÖlskyldan til Ber-
linar og var honum (og Ludwig
bróður lians) veitt inntaka í „Kuí-
laks Akademí“ þar sétri hann naut
tilsagnar ágætra kennara, fyrst og
frémst í píanóleik, svó og i ýmsrim
öðrum greinum. Hann tók svó Öruní
framförum, að löngu áður en hárin
hafði lokið nánií í þessum tónlistar-
skóla var Iiann orðinn kunriur rrieð-
al tónlistarunnenda í Bérliri, fyrir
pianó-leik 'sinn, og jafnvel tórismiðár
lik'a. Hann köm fráiri í fyrstá sinri
á opinberum hljómleikum i'Berlin
1809. Að loknu námi. var hann ririi
liríð kennari við KuIIáks-skólariri,
eða til ársins 1873, en þá var hann
kallaður til .herþjónustu.
Að lokinni , herþjónustunni lágði
liann upp í hljómleikaferðálág 'og.
var brátt viðurkendur seiri ágætur.
píanóleikari, og til þess tekið, hvérsu
fáguð væri leikni lians. Tónsmíðar
lians hlutu einníg mjög vinsamlegar
dóma — og enn var Scharwenka
ungur maður. Árið 1877 .fiutti hann
liinn fyrsta píanó-„konsert“ sirin (i
b-moll óp. 32) á móti þýskra tóri-
listarmanna í Hanover. Þessi kon-
sert var leiltinn í Krystaí-höllinni í
Lundúnum 27. okt. sama. ár (Ed-
ward Dannreuther), — og sjálfur
flutti hann verið þar 1879.
Scliarwenka var á sífeldum ferða-
lögum til ársins 1881 og óx hróðrir
hans með liverju ári bæði fyrir tóri-
smiðarnar og þó sjerstaklega fýrir
hínn snildarlega píanóleik. í oktö-
ber 1881 stofnaði hann svo tónlist-
arskóla og hafði ráðið til hans Valið
kennaralið, þar á meðal bróðör
sinn, jiann sem fyrr ér nefndur. En,
árið 1893 sameinaðist þessi skóli
tónlistarskóla Klindworlhs, og var
sú nýja stofnun síðar nefnd „Klírid-
worth-Scharwenka Konservatorium“
og voru Scharwenka bræðurnir
stjórnendur, Robitschek hljómsveit-
arstjóri var framlcvæmdarstjóri en
Xaver Scharwenka rektor eða aðal-
kennari.
Árið 1891 var þess farið á leít við
Scharwenka að hann stofnaðí eins-
konar útbú af skóla sínum í New,
York, og hefðí .persónulega eftírlít
Frh. d bls. 11.