Fálkinn - 12.11.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9

^6'
í
i
FLUGVALLARGERÐ í FLYTI.
I>a<) er ekki allsstaðar, sem liœgt er að láta (lugvallargerð
taka marga mánuði og vanda vel til verksins. Þar sem inn-
rásarherir koma að landi er mikið undir ]>vi komið, að flug-
vjelar liðsins fái að kalla samtímis einhverja bækistöð. Nú er
sjávarströndin víða nokkurnveginn sljett, svo að ekki þarj
annað en að rgðja btirl hnullungagrjóti og hinsvegar afstýra
því, að vjelarnar sökkvi of djúpt niður í sandinii, vegna þess
hve gljúpur hann er eða smágerður og Ijettur. Til þessa nota
fíandamenn þá aðferð í stríði, að leggja virnet ofan á sandinn,
og gefst þetta mætavet. Vjelarnar sökkva ekki í, og jafnvel
þó að sandnrinn sje. laus í sjer. —- Itjer sjásl hermenn við þess
konar flugvallargerð i fjörunni við C.ape Passero á Sikilég.
Það hitnaði meir og meir í ykk-
ans elskan mín, að vera hjá
mjer í nótt. Það er hvort sem
er orðið svo framorðið, að okk-
ur er hvílclin fyrir bestu.“
Þáð varð þögn. Jeg gnísti
tönnum. Ilvað átti jeg til bragðs
að talca? Bara að hún ljeti nú
ekki eftir þjer og bölvaðri frekj-
unni í þjer, þá gæti jeg komið
með afsökun. En ef hún ljefi nú
eftir þjer, þá var jeg illa stadd-
ur! Kossarnir smullu. Þeir fóru
að lála i eyrum mjer, eins og
marglileypuskothvelUr. Jeg vissi
það vel, að þú ætlaðir þjer að
vinna hána með ástaratlotun-
um. „Þú ert sniðugur, karl
minn,“ hugsaði jeg', „en jeg vona
að hún sjái við þjer.“
,Svona nú, töfradísin mín.
Farðu nú úr kápunni og konidu
inn með mjer,“ sagðir þú svo
fleðulega, að jeg beit á jaxlinn.
„Já, þetta er rjett. Nú skal
jeg hengja hana hjerna á stól-
inn,“ heyrði jeg þig segja, kunn'-
ingi. „Svona, komdu nú inn í
svefnherbergið, ástin mín.“
Hverl þó í ....... Jeg lientist
fram af legubekknum og þreif
húfuna. Hjer voru góð ráð dýi'.
Að stökkva út um gluggan var
ómögulegt. Þetta var á annari
hæð og gangstjett undir. Jeg
hefði steindrepið mig, hefði jeg
stokkið! En ráðinu var eins og
hvíslað að mjer: Þú skríður
undir legubekkinn og bíður þar,
þangað til þau eru sofnuð, þá
læðist þú út. Og jeg fram-
kvæmdi þessa bansettu vitleýsu.
Jeg skreið eins innarlega og
jcg komst, breiddi ábreiðuna vel
fyrir framan bekkinn, setti húf-
una undir höfcjðið og beið svo
átelcta. Það mátti ekki tæpara
standa! Jeg heyrði ykkur ganga
inn. Þið voruð þögul, eins og
þið væruð að ganga til hinstu
hvílu! Það færi nú fallega, ef
jeg alt í einu færi að hnerra af
þessn djeskotans ryki, sem safn-
ast hafði undir bekkinn án
hindrunar frá kerlingunni, sem
tók til í herberginu þínu. Jeg
luigsaði ekki hlýtt til liennar
og kæmist jeg lifandi — ja, eða
dauður — úr þessu horngrýti,
skyldi jeg tala nokkur vel val-
in orð við liana! Skór ykkar
skullu tómir á gólfið — 1 —2
— 3 —4. Svo heyrði jeg fataþyt.
Þið genguð sæmilega rösklega
fram í því að afklæða ykkur.
„Viltu ekki slökkva ljósið,
vinur?“ sagði unnustan blíðlega.
„Ertu feimin!“ svaraðir þú
gletnislega.
„Já,“ svaraði liún og þið bló-
uð bæði. En jeg varð þess þó
var að þú slöktir. Nú fanst mjer
heldur vænkast ráðið. Þið fær-
uð varla að vaka lengi í myrkr-
inu. — Hana, þar fór annað
upp í rúmið; það brakaði í
gormunum. Svona, nú þar bylt-
isl liill upp i. Þið hagræduð
ykkur. Kossar og auðvitað faðm-
lög. - Nú Jdutuð þið hjúin, að
sofna bráðlega i saklausri ást-
arsælu.
Nei -— ekki alveg. Nú fyrst
virtist tungan losna við öll ást-
arböiul. Ykkur virlist vist ekki
ástin vera nógu yndisleg, nema
hún líka brytist fram í allskon-
ar ástarorðum, sem full væru
af ljómandi líkingum um blóm,
engla og annað þess konar. -
Þessu lijelduð þið áfram, — að
því er mjer virtist — óratíma.
En svo þótti mjer lieldur fara
að brenna við þessi ástarorð-
grautur ykkar, þegar unnustan
fór að tala um mömmu sína
og öll þau ósköp, sem hún
myndi segja. í fyrstu voru sam-
ræðurnar mjög blátt áfram, en
jeg lieyrði það þó, að það fór
að síga í þig, kunningi. — Þú
fórst að spyrja hana, hvort liún
elskaði þig ekki meira en svo,
að hún þyldi ekki nokkur ávit-
unarorð fyrir það, að liafa not-
ið nokkurra stunda í næði með
þjer. Þetta sagðir þú mjög ró-
lega. Hún svaraði þvi, að
mamma sín vissi enn þá ekki
fyrir vist, að liún ætlaði að gift-
ast þjer. Þá fórst þú drengur
minn, að derra þig og tala um
tómlæti unnustu þinnar, að vera
nú að tala um þessa smámuni.
ur. Og skollakorninu sem jeg
var nokkuð kaldari! Mig lang-
aði lielst til þess að kasla legu-
bekknum af mjer og skamma
ykkur rækilega og skipa ykkui
að þegja. Rimman barðnaði.
Þið fóruð að byltast í rúminu,
svo að gormarnir veinuðu ang-
istarlega undan misþyrming-
unni. Alt í einu lieyrði jeg
að annað vkkar stökk fram úr
rúminu og ædcli að slökkvaran-
um. Það var liún.
„Mjer dettur ekki i hug að
vera lengur hjá þjer. Þú erl
dóni! Þú elskar mig eklci. Þú
vilt aðeins njóta blíðu minnar!
Þú vilt bara fullnægja þínum
dýrslegu Iivötum,* sagði hún
reiðilega, en þó snöktandi. Þú
þagðir. Bölvuð gungan! Hvort
jeg hefði ekki svarað henni, el'
jeg befði verið í þínuni sporum!
Hún fór að klæða sig. Þú þagð-
ir, já og jeg varð ekki var við
að þú hreyfðir þjg. Svitinn bog-
aði af mjer. Þetta ætlaði að
verða skemtilegf! Ó, þú veslings
aumi maður! Þú ætlaðir víst
ekki fleiri tilraunir að gera til
þess að fá liana til að vera hjá
þjer. Jú, bíðum við!
„Imma, ætlarðu að gera —
þetta?“ — O-o-nú kannaðist
jeg við stúlkuna! — „Imnia mín
elsku bjartað mitt, þú inátt eklci
fara frá mjer svona,“ sagðir þú
aumingjalega. En sú karl-
menska. Þú áttir að rjúka fram
úr rúminu, þrifa liana i faðm
þjer, lcyssa Iiana karlmannlega
og vita livort þú ekki gætir með
því móti sannfært hana. Nú,
þú varst rola og lásl rólegur
ja, það er nú reyndar ekki vísl.
Hversu innilega æstur var jeg
ekki. Nú opnaði liún hurðma
og fór fram. — Hana nú! Þar
vissirðu loks af því að þú liafð-
ir lappir, drengur! Þú slöksl
fram úr rúminu og æddir á
eftir henni. En það var um
seinan. Jeg heyrði að hún skclti
aftur ytri liurðinni. Þú komst
inn aftur, gekkst nokkra slund
fram og aftur um gólfið og það,
sem þú tautaðir var lílt skilj-
anlegt. En ]iað, sem jeg skildi
af því, vil jeg ekki niðast á
])renlurunum með að „setja“.
Loks slöktir þú ljósið og kastað-
ir þjer stynjandi upp í rúmið.
Þar byltirðu þjer, eins og við-
])olslaus sængurkona. Þjer leið
heldur báglega. Okkur leið báð-
um þrælslega illa — þú bafðir
að vísu betri hvilu en jeg. Þú
vissir ekkert af því, að undir
legubeknum þínum lá góðkunn-
ingi þinn endilangur og leið lík-
amlegar pínslir. Þetta var nú i
raun og veru broslegt.
Við vöktum lengi. Loks varð
jeg þess þó var, að þú varst
sofnaður. Jeg reyndi limina.
Allir voru þeir meira og minna
sáraumir. Jeg mjakaði mjer
hægt undan bekknum og skreið
fram i dagstofuna. Þar stóð jeg
snögt á fætur, þrýsti luifunni á
höfuðið, þreif siðan um luirðar-
húninn og opnaði. Um leið óg
jeg lokaði hurðinni nokkuð
harkalega, heyrði jeg þig kalla:
„Imma!“ Auminginn, þú hjelsl
víst að unnustan hefði sjeð sig
um liönd og væri komin aftur!
Hvört þú hefir sofið mikiö
það sem eftir var nælurinnar,
skal jeg láta ósagt. Jeg flýtti
mjer heim, fokvondur vfir því
að hafa eytt kvöldinu svona
ómannlega. Síðan hefir þetta
atvik legið þungt á samvisku
minni og er þess valdandi, og
jeg liefi ekki látið þig sjá mig
síðan, kunningi. En nú hið jeg
afsökunar á þvi, að jeg hafi ef
til vill með mínum illu liugs-
unum — þar sem jeg lá liálf-
kraminn undir leguhekknum
— orðið þess valdandi, að þið
komust í þessa illkynjuðu mis-
vægis hugar-„stemningu“. Jeg
vonast til þess að jeg fái fyrir-
gefninguna skriflega á morgun.
Jeg óska ykkur innilega til ham-
ingju og vona það fastlega, að
þið i framtíðinni lifið aldrei
slíka óróanótt, það er að segja
ósamlvndisnótt.