Fálkinn - 10.03.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
FREDRIK NEBEIj:
Ei tt 11101*41 —
tvær játning:ar
fiTTA er nærri því eins og i
gamla daga, sagöi Van Wert,
fulltrúinn lijá opinbera ákærandan-
um, háðslega.
Bent Grove var ekki fyllilega
vaknaður ennþá. „Það er víst um
]jað,“ sagði liann. „Það er víst um
það.“ Fyrir tveimur árum hafði
hann sjálfur verið fulltrúi opin-
hera ákærandans, ungur maður,
sem framtíðin blasti við. Eftir að
hann hafði uppgötvað ýmiskonar
spillingu og svik þar á skrifstof-
unni spáðu allir honum glæsilegri
framtið. En svo varð hann allt í
einu að biðjast lausnar frá starf-
inu og nú var hann málaflutnings-
maður og varð að liafa sig allan
við að hafa í sig og á.
„Annars er það ekki alveg eins
og í gamla daga,“ sagði Van Wert.
„Þá voruð það þjer, sem voruð að
kryfja mig, en nú er það jeg, sem
ber upp spurningarnar. Við meg-
úm víst koma inn?“
Grove leit framlijá honum og á
tvo .lögreglpþjóna, sem stóðu á
hak við liann úti á ganginum.
Hann þekti annan þeirra, það var
Adler sakalögreglumaður.
„Mjer þykir leitt að þurfa að
vekja yður svona,“ sagði Wert háðs-
lega.
Grove settist upp og svaraði engu.
Hann horfði á lögreglumennina tvo,
sem löhh'uðu um svefnherbergið
og inn baðklefann, gægðust inn
i klæðaskápinn og undir rúmið.
Síðan ransökuðu þeir stofuna, eld-
húsið og búrið.
„Þetta er gott,“ sagði Van Wert
við þá. „Þið getið heðið niðri.“
Adler leit kuldalega á húshónda
sinn. Svo sagði hann: „Afsakið ó-
næðið herra Grove,“ og gekk hægt
úf úr herberginu á eftir stallhróð-
ur sínum.
Van Wert rendi augunum yfir
dökkgrænan gólfdúkinn, heygði sig
og tók upp hvítt tuskuslitur og
lagði það í öskubakkann. „Þjer
skiljið víst ekki að hverju jeg er að
gá,“ sagði hann. Svo settist hann
og tók upp vindlingaöskju.
„Nei,“ sagði Grove.
Van Wert bauð honum. „Vind-
ling?“ spurði hann. En Grove hristi
höfuðið. Van Wert kveikti i vind-
lingi. „Jeg er að gá að Júliu Glif-
ford,“ sagði hann. „Hafið þjer sjcð
hana nýlega?“
„Nei.“
„Hvenær sáuð þjer hana síðast?“
„Fyrir nálægt mánuði síðan.“
Van Wert hugsaði sig um sem
snöggvast. „Hafið þjer sjeð mann-
inn sem hún er skilin frá, nýlega?“
„Nei.“
„Vitið þjer að' hann er kominn
i bæinn?“
„Nei.“
„En það er hann nú,“ sagði Van
Wert. „Og jeg get líka sagt yður
að hann er dauður.“
Grove horfði á hann. Fyrir tveim-
ur árum hafði Osvald Glifford ver-
ið rekinn af skrifstofu Grove vegna
drykkjuskapar.
,-,Hversvegna sögðuð þjer mjer
þetta ekki strax?“
„Maður reynir að segja sorg-
arfrjettir sem gætilegast.“
„Mjer er þetta engin sorgarfrjett,“
svaraði Grove.
„Er það ekki?“ spurði Van Wert
með hlíðri langlundarrödd. „Eruð
þjer viss um það. Það ætti þó svo
að vera. Hann fanst dauður á heim-
ili Juliu Glifford.“
Grove hallaði sjer aftur á bak
og andaði djúpt að sjer. Hann var
allt í einu orðinn glaðvakandi. —
„Hversvegna hjelduð þjer að hún
væri hjerna?“
„Hún leitaði húsaskjóls hjá yður
eitt kvöld fyrir tveiinur árum?“
Grove horfði fast í augun á hon-
um. „Gerið þjer svo vel og talið
dálítið skýrar!“. sagði liann.
Van Wert hló: „Gott og vel, herra
málaflutningsmaður. Osvald Glif-
ford fanst myrtur í ihúð fyrverandi
konu sinnar fyrir tveimur tímum,
nálægt klukkan hálf tólf. Fólkið í
íbúðinni á hæðinni fyrir ofan
heyrði að eitthvað var mölvað niðri
— síðan kom á daginn að það voru
diskar — nálægt klukkan ellefu.
En svo liðu tuttugu minutur þang-
að til að því skildist að eitthvað
alvarlegt væri á seiði. Það vakti
húsvörðinn og hann fann Glifford
liggjandi á eldhúsgólfinu. Adler og
Hanson komu á vettvang og Adler
símaði lieim til mín. Einn leigjand-
inn í húsinu, sem kom heim ná-
lægt klukkan ellefu, rakst á Júliu
Glifford og var hún þá að fara út
úr dyrunum hjá sjer. Getið þjer nú
gert yður hugmynd um aðstæðurn-
ar?“
Grove horfði á liann og síðan
út um gluggann. Hjartað harðist
i hrjósti hans.
„Jeg liefi þegar komist að raun
um,“ Jijelt Van We.rt áfram, „að
þjer komuð heim stupdarfjórðungi
fyrir ellefu, svo að þjer hafið sönn-
un fyrir sýkn yðar. Getið þjer gisk-
að á hvar Julia Gliffonl muni vera?“
Grove hristi höfuðið án þess að
líla á hann.
„Jæja, einhvernvegi nn höfum
við upp á henni.“ sagði Van Wert
og stóð upp og hneppti að sjer frakk-
anum. Hann gekk liægt og hugsandi
fram að dyrunum og opnaði. „Ef
þjer viljið þiggja heilræði, þá skuluð
þjer ekki hlanda yður í þetta mál,“
sagði hann. „Frúin hefir komið
yður nægilega í bohba einu sinni.‘
Svo fór hann út og skellti hurðinni.
Hálftíma síðar fór Grove inn á
veitingahús, sem var opið alla nótt-
ina og leit á klukkuna yfir fram-
reiðsluhorðinu. Hún var ííu mín-
útuf gengin i þrjú. Hann hað uiii
kaffiholla og drakk liann sykur- og
rjómalausan. Svo fór hann inn í
símaklefann á horninu á veitingá-
salnum og símaði til Edvards, hróð-
ur Júliu. Þar var ekki svarað og
símaði hann þá í Park 1892.
„Greta — er Júlia þarna?“ spurði
hann óðamála.
„Júlia — hvernig |>að? Nei
hvern tala jeg við?“
„Bent Grove.“
„Greta, lieyrðu er Júlia ekki
hjá þjer? Þjer er óhælt að svara.
Jeg hringi úr sjálfsala."
„Bent, jeg sagði að — jeg var að
enda við að segja að — “
„Jeg kem til þín að vörmu spori,“
sagði hann og lagði tólið á.
Hann flýtti sjer út á götuna og
náði í bifreið. Greta Lindberg,
eldri systir Júliu opnaði dyrnar
þegar hann hringdi bjöllunni, og
hann gat sjeð á andliti hennar að
hann liafði getið sjer rjett til.
„Hvar er liún?“ sagði hann.
„Bent, liún — liún grátbændi mig
um að segja ekki að hún væri
hjerná.“
„Hvar er hún?“
"LJÖN sat inn i stofunni —• hún
var enn fölari en hún átli
vanda til, fanst honum. Grove heils-
aði henni rólega og ljct eins og
ekkert væri um að vera. Hún livisl-
aði er liún spurði: „Hvernig hefir
]iú komist að því?“
„Van Wert sagði mjer það.“
Það heyrðist ekki nokkurt hljóð
frá Júliu, en liún tók háðum liönd-
um fyrir augun. Greta settist þegj-
andi, eins og liún væri hrædd um
að trufla einhvern. „Hvað sagði
hann?“
„Að einn al' leigendunum hefði
sjeð Júliu koma út úr íbúðinni í
sömu svifum og Osvald var myrtur.“
Júlia starði út í bláinn. „Þú hefð-
ir ekki átt að koma hingað, Bent.
Þú mátt ekki blanda þjer i þetta
inál.“
Hreimurinn í rödd hennar var
svo vonlans að honum rann kalt
vatn milli skinns og hörunds. Hann
hugsaði: Ef hún hefði gifst mjer,
ef hún liefði viljað falla frá þeirri
hugsun að hún hafði eyðilagt fram-
tíð mína með því, þá hefði þetta
aldrei komið fyrir. „Það stoðar ekki
hvað þú segir, Júlia. Jeg verð
hjerna.“
Hann færði stól til hennar, settist
og tók uin báðar hendur liennar.
„Þeir koma og rannsaka hvort
þú sjert hjerna,“ sagði hann ró-
lega. „Þú verður að vera við því
húin. Segðu mjer, Júlía. Opnaðir
þú fyrir honum?“
Hún liristi höfuðið.
„Hvernig komst hann þá inn?“
„Hann hlýtur að liafa haft lykil
— síðan við bjuggum saman.“
„Hann hafði engan rjett lil að nota
hann. Hvað gerði hann? Kjeðist
hann á þig?“
Varir hennar titruðu, svo leiftr-
aði skelfingin úr augunum á henni
og hún stóð upp og gekk út að
dyrunum. Greta stöðvaði haiia og'
lijelt henni. „Júlia — Júlia! sagði
hún hiðjandi.
„Slepptu mjer!“ hrópaði Júlía.
„Jeg vil ekki tala um það. Jeg get
ekki talað um það. Jeg átti hendur
mínar að verja. Hann hafði engan
rjett til þess að koma. Hann....“
Nú var hringt. Grove leit upp.
„Það er best að þú opnir, Greta,
sagði liann.
AJLER sakamálafulltrúi kom inn
í stofuna. Hann var mjög alvar-
legur. Leit snöggvast á Grove án
þess að breyta um svip, svo snjeri
hann sjer að Júliu. „Frú Glifford?"
spurði hann.
Hún kinkaði kolli. Stóð kyrr og'
heit á vörina.
„Lögregluna langar lil ]>ess að
leggja fyrir yður nokkrar spurn-
ingar á stöðinni."
„Ekki annað, Adler?“ — spurði
Grove.
„Nei, ekki annað. Við höfum náð
í bróður hennar og hann hefir með-.
gengið að hafa myrt Glil'ford.“
Greta fór að gráta. En augu Júliu
skutu gneistum. „Hann segir það
ósatt. Það var jeg sem myrti hann.
Hann braust inn til mín og jeg drap
liánn.”
Adler horfði alvarlega á hana.
„Gáfuð |ijer honuní glóðarauga fyrst
frú? Og eru þeir eftir yður mar-
hlettirnir sem cru á kinnunum og
kjálkunum á honum?“ Hann færði
sig nær henni, tók um hendurnar á
henni og horfði á þær. „Nei, frú,
það er ekki hægt með þessum hönd-
nm.“
Hún kipti að sjer höndunum i
ákafa. „Jeg veit hest hvað jeg geri
sjálf,“ sagði hún reið.
„Vitaníega," sagði Adler kurteis-
lega. „Kvikmyndahúsið þarna rjett
lijá yður lauk sýningu rjettum fiuim
minútum yfir klukkan ellefu, og
dyravörðurinn sá yður fara út af
sýningunni ])á. Hávaðinn heima
hjá yður heyrðist ldukkan ellefu.
Það er ekki minna en fimm mín-
útna gangur heim lil yðar. Svo að
þjer hafið fullkomna fjarverusönn-
un. Viljið þjer nú ná i kápuna
yðar, frú Glifford?“
Grove fór með Júlíu fr’am í and-
dyrið. „Hvað hefir gerst?“ spurði
liann.
„Edvard hróðir minn kom heim
lil mín og bað mig um að mega nota
ritvjelina mína dálitla stund, og
svo fór jeg í kvikmyndalnisið. — •
Þegar jeg kom heim lá Osvald á
gólfinu frami i eldhúsi með gal-
opin, starandi augu. Edvard var
farinn. Jeg reyndi að sima lil hans
en fjekk ekki neitt svar.“ Hún þreif
í handlegginn á Grove. „Bent, það
er liklegt að jeg sleppi betur en
hann, heldur þú l>að ekki?“
„Svo það er þessvegna, sem þú
tókst á þig sökina?“ sagði liann.
A JLER fór með Grove inn í litla
•**■ skrifstofu og sagði :■ „Við
getum heðið hjérna inni meðan
fulltrúinn yfirheyrir liana. Fáið