Fálkinn - 10.03.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
L
BEDRBES SinEHOn

Flæmska búðin
„Húji er dálítið afundin á svipinn,“ sagði
forstjórinn. “en betri einkaritara verður
ekki á kosið. Hún vinnur bókstaflega tvegg-
ja manna verk: liefir á liendi allar brjefa-
skriftir og bókhaldið jafnframt.“
„Hefir liún verið lengi hjá yður?“
„Tíu mánuði.“
„Er liún gift?“
„Nei, nei. Það er nú eitthvað annað. Það
er eini gallinn á lienni — livað liún fyrirlít-
ur karlmennina. Það var lijer einu sinni
að viðskiftavinur minn kom liingað til min
og reyndi að glettast við hana, en þá leit
bún svoleiðis á liann að hann fór i hrulck-
ur. Þjer hefðuð átt að sjá það. .. .“
„Hún kemur hingað stundvísleega klukk-
an átla á morgnana og stundum fyrr.......
Jeg lield að hún hljóti að vera útlendingur,
því að hún talar með ofurlitlum útlendum
hreim. En hún er þannig gerð, að maður
forðast helst að spyrja hana margs. .. . “
„Væri yður nokkuð á móti slcapi að jeg
fengi að tala nokkur orð við liana?“
„Síður en svo. Nú skal jeg kalla á hana
undir eins.“
„Nei, mjer þykir vænna um að mega tala
við liana inni í skrifstofunni hennar.“
Maigret gekk inn um dyr með glerrúðu
í hurðinni. Þar tók við lítið skrifstofuher-
bergi og vissu gluggarnir á því út í portið,
þar sem alt var fult af flutningabifreið-
um. Og' liúsið skalf af umferð þungra öku-
tækja, sem í sífellu voru að koma og fara,
eftir strætinu — Rue Poissonniére.
Anna var þögul og róleg — jafn róleg og
þegar hún hafði hallað sjer fram á borð-
ið hjá húsbonda sínum —- jafn róleg eins
og hún hafði verið, þeegar Maigret kynnt-
ist henni. Hann vissi að hún var tuttugu
og sjö ára núna, en allir hefðu getið sjer
þess til að hún væri yfir þrjátíu ára, ef
þeir hefði reynt að geta til um aldur henn-
ar. Henni hafði farið aftur. Frískleikinn
liafði horfið úr andlitsdráttum hennar og
hörundslit.
Eftir nokkur ár mundi hún verða talin
miðaldra. Og nokkrum árum þar á eftir
mundi hún vera orðin talin gömul mann-
eskja.
„Hvernig liður bróður yðar?“ spurði Mai-
gret.
Hún starði fram án þess að svara, og
fitlaði við blekþurkuna sína.
„Er bann kvæntur?“
Hún svaraði engu en kinkaði kolli.
„Er hann hamingjusamur?“
Við þá spurningu komu loks tárin,
sem Maigret hafði vænsl.
„Hann er farin að drekka .... Marguerite
á barn i vonum.“
Það var eins og bún lireytti út úr sjer
orðunum. . . . eins og henni findist, að Mai-
gret ætti sökina á þessu.
„Starfar hann að lögfræðinni?“
„Hann stofnaði málaflutningsskrifstofu,
en lionum vegnaði elcki vel í því. Nú hefir
Iiann ráðið sig í stöðu í Reims, en þar fær
liann ekki nema þúsund franka á mánuði“.
Hún þerraði á sjer augun i sífellu, eða
öllu lieldur — hún strauk fast um þau með
ákefð ekkans.
„En María?“
„Hún dó viku áður en hún átti að gerast
nunna.“
Nú liringdi símabjallan og það var gjör
ólík rödd, sem svaraði, þó að það væri
einnig rödd Önnu. Og svo dró bún eins og
ósjálfrátt, að sjer pappírsblokk og tók upp
blýant.
„Já, herra Worms. . . . Áreiðanlega.....
Annað kvöld.... Jeg skal síma um þetta
undireins. .. . Meðal annara orða: við höf-
um sent yður brjef viðvíkjandi þessum
I.
Húsið stóð efst á HÆÐINNI
Af hjallanum fyrir framan það
var dásamlegl útsýni yfir Flórens;
á bak við húsið var gamall garður, með fá-
einum blómum, en fögrum trjám, klippt-
um sortulyngsviðarrunnum og dálitlum
helli, þar sem svöl ujjpspretta seitlaði með
silfurtærum hljóm, úr haganlega gerðu
gnægtahorni. — Flórenskur aðalsmaður
hafði látið reisa hús þetta einhverntíma á
sextándu öldinni, en niðjar hans, sem glat-
að höfðu eignum sinum, seldu það nokkr-
um Englendingum, sem nú höfðu leigt það
Mary Panton um stundarsakir. — Þótt her-
bergin væru mjög rúmgóð, vítt til veggja
og hátt til lofts, voru þau engin gimöld og
liúshaldið var ekki sjerlega erfitt, því að
eigendurnir höfðu skilið eftir þrjá af þjón-
um sínum lijá henni. Húsið var búið vönd-
uðum, gömlum húsgögnum; þau voru að
ullarkaupum. Jeg er hrædd um, að það haíi
komið fram ein eða tvær kvartanir í sam-
bandi við það.... Nei, jeg má ekki vera
að því núna. Það er ítarlega skýrt frá þessti
í brjefinu ......“
Svo sleit hún samtalinu. Húsbóndi lienn-
ar stóð i dyrunum og horfði á þau Maigret
og Önnu á víxl. Maigret varð honum sam-
ferða inn á skrifstofuna hans.
„Sagði jeg yður ekki þetta? .... Hún er
ráðvönd eins og sólin, og eins og liún væri
að keppa í þeirri grein. . . . Þjer getið sagt
mjer það á augnabliki, er það ekki?“
„Hvar á hún heima?“
„Jeg get ekki sagt yður heimilisfang henn
ar i svipinn. En jeg veit að hún á heima
á einskonar kvennalieimili, sem eitthvert
fjelag rekur. ... En. . . . nú fer jeg að verða
liræddur. Þjer megið ekki segja mjer, að
þjer hafið haft saman við liana að sælda
áðui’, sem embættismaður í yðar stöðu. Mjer
þætti lítið gaman að því að liafa einkaril-
ara, sem hefði komist í kynni við glæpa-
lögregluna. . . . “
„Þjer skuluð ekki gera vður áhyggjur út
af því,“ svaraði Maigret hægt og rólega.
„Mjer kom það ekkert við.“
Og svo bætti bann við í fjörlegri tón:
„Jæja, þá er það þessi seðill — hafið þjer
fundið hann?“
En um leið og hann var að hlusta á fram-
kvæmdastjórann hlustaði Iiann betur með
liinu eyranu á það, sem sagl var í næsta
herbergi. Hún var komin í símann aftur.
„Nei því miður, herra minn. Hann er ekk-
viðlátinn eins og stendur. Það er Anna, sem
talar. Jeg held að jeg geti sagt yður alll
um þetta mál.. . “
Aldrei framar frjettist neitl af Gustave
Cassin á Etoile Polaire. ENDIR.
vísu fremur fá, en það var einhver stíll yfir
öllu. Miðstöðvarhiti var enginn í liúsinu, og
þegar Mary kom þangað í lok marsmánað-
ar, var enn mjög kallt i veðri, en Leonard-
arnir, eigendur hússins höfðu látið útbúa
baðberbergi, og jók það mjög á þægindin.
Nú var kominn júní, og Mary varði mest-
um bluta dagsins, þegar hún var heima á
svölunum, þaðan sem þök og turnar Flor-
ensborgar blöstu við augum hennar, þá var
hún og ofl í garðinum fyrir ofan húsið.
Fyrstu vikurnar, sem liún dvaldi þarna,
varði hún miklum tíma til að skoða liið
markverðasla; hún átti margar ánægjuleg-
ar morgunstundir í Assizi og Rargello. -
Hún skoðaði kirkjur og ráfaði um göm-
ul stræti, en i seinni tíð fór hún sjaldan til
Florens, nema þá til að neyta hádegis-
eða miðdegisverðar með kunningjum sín-
um. Hún ljet sjer nægja að reika um garð-
inn og lesa hækui', en ef liana langaði til
Ný framhaldssaga:
Húsiið a hæðiimi.
Eltir W. Nomerset Iflaugliam.