Fálkinn - 10.03.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNG/fll
US&NbURNÍft
Alfurinn sem ekki gat
falið sig
ÍGAMLA DAGA var krökl af alls-
konar kynjaverum lijerna í ver-
öldinni, — eins og þú veist, risum
og dvergum, tröllum og nornum,
jólasveinum og úlfum og margskon-
ar öSrum iýÖ.
En nú er allt þetta horfiö e'ða aö
minsta kosli hefir lryskið falið sig
svo vel, að það er skélfing erfitt að
finna það. En stundum frjettist þó
eitthvað af því, og hjerna skal jeg
segja ykkur söguna af álfinum sem
ekki gat týnst.
Hann hjet Hopsi og var kátur,
feitur og hnellinn álfastrákur, sem
var eins og aðrir álfar og gat gerl
galdra og sjónhverfingar ekki síður
en þeir.
— Já, og svo er hann líka svo
duglegur að hjálpa okkur i skógin-
um sögðu skógarálfarnir. — Hann
hýr svo vel um litlu laufblöðin á
haustin í brúnu hnúðunum, að það
er hœgt að geyma þau þangað til að
vori, og liann hjálpar blómunum til
þess að vaxa upp úr moldinni.
— Og hann kennir gauknum að
gala og næturgalanum að syngja, —
sagði lítil og lagleg álfamær, — já,
hann Hopsi er duglegur.
— En hann getur bara ekki falið
sig, sögðu þeir svo allir og' hristu
höfuðið. — Það er merkilegt, hvað
skyidi koma til þess?
Nú veistu það líklega að álfar og
huldufólk og þesskonar verur geta
falið sig undireins og mannlegt auga
lítur á þá. Þess vegna er það, sem
fullorðið fólk segir, að huldufólk
og álfar sjeu ekki til — það sjer það
nefnilega ekki. En það er oft, sem
álfarnir eru ekkert liræddir við
börn, svo að þeir flýta sjer ekki að
gera sig ósýnilega þó að litill dreng
ur eða telpa kom auga á þá. Þess-
vegna vita börnin oft ofurvel, að þau
hafa sjeð álf, jafnvel þó að þeir
fullorðnu segi, að þetla hafi ekki
verið annað en steinn, sem birtan
hafi fallið einkennilega á
En að álfur geti alls ekki gerl
sig ósýnilegan — það tók tngu tali.
Hugsum okkur ef einhver maður
finndi svoleiðis álf, og vildi ekki
sleppa honum aftur.
— Það er nokkuð sem heitir gripa-
safn, sagði gamall og vitur jóla-
sveinn, sem hafði verið i bænum í
mörg ár. — Þar raða mennirnir
allskonar skritnum hlutum, sem þeim
finnst vera skritnir — þar eru bæði
steinar og gömul vopn, kistur og
bátaj-, drykkjarhorn úr gulli og
silfurker — liugsum okkur ef þeir
næðu í hann Hops og settu hann
innan um allt þetta.
Hopsi skalf af hræðslu við til-
hugsunina — liann vildi heldur
vera frjáls og leika sjer i skóginum
við kunningja sína. Svo flýtti liann
sjer að lítilli tjörn, skamt frá og
fór að æfa sig i að gera sig ósýni-
legan; en hann varð sí og æ vand-
ræðalegri því að hann sá alltai'
spegilmynd sína í tjörninni — og
þá var hann ekki horfinn á meðan.
1V"J 'J VAR konungur í landinu í þá
' daga, og hann átti litla dóttur
sem liafði alist up'p við mikið eftir-
læti. Annars var þetta allra besta
skinn, og það gerir ekki svo mikið
til jjó maður alist upp við dálæti
ef maður er góður og vel innrættur.
Hana tangaði svo skelfing mikið
til þess að sjá álf, og hún sagði föð-
ur sínum frá þessu — það var það
eina sem liana langaði í í afmælis-
gjöf.
— Þessa ósk skalt þú fá uppfyllta
svo framariega sem jeg get, sagði
kongurinn. Og svo Ijet liann undir-
eins auglýsa, að sá, sem gæti sýnt
prinsessunni reglulegan lifandi álf,
skyldi fá glæsileg verðlaun.
Nú komu skilaboð til álfakonungs-
ins, að mannakonungurinn hefði
lofað háum verðlaunum hverjum
þeim, sem gæti sýnt dóttur lians
reglulegan álf. En álfakongurinn og
ráðgjafar lians góndu liver á annan
og SÖgðll
— Kanske mannakongurinn vilji
gefa okkur engið stóra, mýrina og
skóginn fyrir handan fjallið? Það
yæri inndæll staður ef að við fengj-
um að eiga hann í friði svo að eng-
inn týndi blóm þar eða færi á veið-
ar, eða kæmi þangað syngjandi og
trallandi — ef að við fengjum að
hafa þennan stað fyrir okkur sjálfa
þá væri það ljómandi gott.
— Við skulum senda álf undir
eins, svo að prinsessan geti sjeð
hann, sagði kongurinn. Og svo var
það gert.
En þvi miður liurfu álfarnir,
sem sendir voru, svo fljótt — þeir
gátu blátt áfram ekki verið sýni-
legir nema augnablik. Og þá fór hún
að gráta og sagði:
— Það var ekki svona, sem jeg
vildi sjá þá — jeg kæri mig ekkert
um það. Jeg vil sjá álfinn almenni-
lega, en ekki í svip.
— Já, þið fáið ekki engið og mýr-
ina og skóginn nema þið gerið eins
og dóttir min segir. sagði maniia-
konungurinn, og það þótti áfunum
ekki gaman.
Hopsi vissi ekkert um þetta, því
að hann var atllaf að æfa sig í að
hverfa, en loksins kom einhver og
sagði honum livað var á seiði. Og
nú flýtti Hopsi sjer til konungsins
og ráðgjafanna.
— Herra konungur! kallaði Hopsi.
— Jeg get gert það. Jeg get sýnt
mig prin^essunni eins Jengi og
hver vill.
—AJveg rjett, sagði kongurinn, .
það getur þú. Farðu þá og gerðu
það. Ef þú færð engið. mýrina og
skóginn fyrir, ])á skal jeg gera þig
að ridara af skjaldbökuorðunni og
þú mátt ríða henni hvert sem þú
vilt.
Hopsi hljóp af stað og þegar að
prinsessan sá hann varð luin svo
hrifin, að kongurinn gaf álfunum
ailt, sem þeir báðu hann um. Hopsi
varð líka að lofa prinsessunni að
koma ol't og heimsækja hana, og það
gerði liann.
Upp l'rá þeim degi var Hopsi
altaf á þönum milli fólks, sem lang-
aði til þess að sjá álfa. Og þess-
vegna er það trúlegt, að ýmsir seg-
ist hafa sjeð álfa. — En þegar spurt
er livar hann sje þá er hann liorf-
inn aftur.
Því að Hopsi verður að hlaupa
lieimsendanna á milli - allsstaðar
eru börn, sem langar til að sjú
hann, og altaf er Hopsi í góðu skapi
því að hann er eini álfurinn, sem
aldrei hverfur.
— Hvað ertu búinn að veiða
marga? spurði ungur maður svert-
ingja, sem stóð á árbakkanum með
veiðistöng. Svertinginn svaraði:
— Ef jeg næ í þennan, sem jeg
er að eltast við núna, og svo tvo í
viðbót, er jeg búinn að fá þrjá.
S k r í 11 u r.
_______________________i
— Mikið á melurinn leiðinlega
daga. Hann er í loðkápum allt sum-
arið, en á baðfötum á vetrum.
- Hvernig fór með manninn,
sem reyndi að falsa nafnið þitt á
ávísun?
— Hann var sendur í skoðun til
geðveikralæknis.
o
— Er óliætt að trúa þjer fyrir
leyndarmáli?
— Vissulega. Jeg er þögull eins
og gröfinn.
— Jæja, mjer bráðliggur á tuttugu
krónum.
— Vertu rólegur. Jeg skai táta
eins og jeg hafi ekki heyrt það.
Ef eg' gæti bara gifst ein-
hverri ríkri stúlku, mundi jeg ekki
hafa neinar peningaáhyggjur fram-
vegis.
—Hversvegna gerir þú það þá
ekki?
- Af því að konan mín mundi
setja allt á annan endan ef jeg
gerði það.
— Þú.þekkir hann stóra Brand
slátrara. Hvað heldur þú að liann
vegi?
— Það get jeg ekki giskað á. —
Segðu mjer það!
— Hann vegur kel.
—■ Hvernig fór hann Friggi að
tapa öllum peningunum sínum. Á
forgangshlutabrjefum?
— Nei, á forgangshlutastúlkum.
—Þegar jeg fæ inflúensu kaupi
jeg flösku af wisky við henni, og
eftir klukkutíma er hún farin.
—. Það er stuttur tími til að losna
við inflúensu á.
— Nei, ekki inflúensan. Það er
flaskan sem er farin.
Jeg á afar sjafdgæfa byssu,
sem einu sini var i eigu Snorra
Sturlusonar.
— En það voru engar byssur
til i tíð Snorra Sturlusonar.
— Þessvegna er hún líka svo
sjaldgæf.
— Hvgð Ijet hann Pjetur ríki
mikið eftir sig þegar hann dó?
— Allt sem hann átti. Hann tók
ekkert með sjer.
— Svo að þjer hafið unnið yður
neðan frá og upp úr.
— Já, jeg byrjaði sem skóburst-
ari en er nú hárgreiðslumaður.
— Hversvegna er það ómögu-
legt fyrir konur að verða Band-
aríkjaforseti?
— Vegna þess að til l>ess að verða
forseti verður maður að vera rninst
þrjátíu og fimm ára gamall.
— Þú segir að liann liafi afar
mikið sjálfstraust?
— Já, liann leysir ineira að segja
krossgáturnar með jienna og lileki.
Haltó Nonni. Ertu að veiða?
Nei, jeg er að drekkja maðki.
„Þjer ljúgið svo klaufalega,“ sagði
dómarinn við ákærða, “að jeg ráð-
legg yður í mestu einlægni, að fá
vður lögfræðing til aðstoðar."
Skrambi er jeg nú illa staddur.
Mig vantar tilfinnanlega fimtíu krón-
ur og jeg get ekki lnigsað mjer hvar
jeg eigi að fá þær.
— Það þykir mjer vænt um að
lieyra. Jeg var hræddur um að þú
hefðir hugsað þjer að fá þær hjá
mjer.