Fálkinn - 26.05.1944, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
- LITLfi -
Kringum
jorðina
einn í seglbáti. Tomerson og konu
hans fanst þetta beinlínis fáránlegt.
Smásaga eftir Hor. Winslow
HENRY Tomerson forstjóri sat við
skrifborðið með stóran vindil
í trantinum. Svo var barið og hann
urraði: — Kom inn. . "
Ungur maður kom inn. — Nú eruð
það þjer, Carr? Komið þjer nær.
— Þjer vilduð tala við mig, hr.
Tomerson?
— Já, fáið þjer yður sæti, Carr.
Carr settist — ekki á stólbríkina
heldur hagræddi hann sjer í stóln-
um. Hann var ungur og þróttmikill
og auðsjeð á honum, að hann skorti
ekki sjálfstraust. Tomerson var um
það bil tvöfalt eldri, með poka undir
augunum, undirhöku og ístru. En
samt var eitthvað líkt með þeim —
skær, blá augu og sterklegar hend-
ur. . . .
— Heyrið þjer, Carr. Þegar ein-
hver segir upp vistinni hjá okkur
eftir margra ára starf, erum við
vanir að, hm.... að tala við þá.
Er yður um geð að segja mjer hv.ers-
vegna þjer ætlið að fara frá okkur?
— Nei, herra Tomerson. Jeg ætla
að fara kringum jörðina á seglbát.
— Hvað verðið þjer margir í ferð-
inni? spurði Tomerson forviða.
— Jeg ætla að fara einn.
— Hvað segið þjer? Eruð þjer vit-
laus. Aleinn á seglbáti. Og hver
kostar þetta. Hafið þjer fengið arf?
spurði Tomerson og spratt upp.
— Nei, en jeg hefi dregið saman
3000 krónur síðustu átta árin. Mig
hefir alltaf iangað til þess að sjá
heiminn.
Tomerson lagði frá sjer vindilinn
og fór út að glugga. Skömmu síðar
tók hann vindilinn aftur, tottaði
hann rösklega og settist í stólinn
sinn......
— Hm.... þjer eruð tuttugu og
fjögra. Jafngamall og jeg var þegar
jeg giftist.... og byrjaði hjerna í
fyrirtækinu. Nú er jeg öllu ráðandi
hjer. Jeg ætlaði mjer að verða það,
Carr. Jeg vissi, að jeg mundi enda
í þessum stól, og ljet enga örðug-
leika fá á mig.
— Jeg get ekki hugsað mjer að
lifa alla æfina í kyrrsetum á skrif-
stofu, svaraði Carr. — Mig hefir allt-
af langað til þess að ferðast.
— Jeg hefi heyrt talað um bjálfa
eins og yður, en aldrei sjeð þá fyrr.
Kringum jörðina á smákænu. Það
er sjálfsmorð, skiljið þjer það, mað-
ur? Kunnið þjer að haga seglum
á bát?
— Já, dálitið kann jeg.
— Dálitið, dæsti Tomerson með
fyrirlitningu, -r En reynsla yðar á
ólgandi sjó er sennilega miðuð við
stöðupoll eða baðker.
Ungi maðurinn brosti kurteislega.
— Jæja, ekki er hún nú alveg svo
lítil, hr. Tomerson. — Jeg hefi siglt
á Michiganvatni i sumarleyfinu minu
síðustu árin, á smábát, og á Hvítar-
vatni......
— Þjer haldið þá að þjer sjeuð
sjóinaður, sagði Tomerson og varð
allt í einu ákafur. — Þjer haldið að
gutl á stöðuvatni geti kennt yður
að sigla um höf. Er yður ljóst, að
þjer ætlið að farga 10 skemtilegustu
árum yðar? Þjer eruð vitlaus.
Carr varð hissa er liann sá hve
húsbóndi hans varð ákafur. En hann
hjelt áfram hinn rólegasti: — Nei,
fyrstu þrjá mánuðina ^ptla jeg að
slaga fram og aftur með Ný-Eng-
landsströnd til þess að venjast sjón-
um. Svo ætla jeg að fá vanan mann
til þess að hjálpa mjer til þess að
smíða nýjan bát. — Þetta skal allt
takast.
— En þjer getið ekki komist kring-
um linöttinn án þess að vita eitthvað
í siglingarfræði og þessháttar.
— Siglingarfræði og allt þess-
háttar getur maður lært á þurru
landi, svaraði Carr. — Jeg tók eins-
konar stýrimannspróf í Chicago i
sumar.
rT,3MERSON stóð upp. Tottaði vind-
ilinn og þrammaði um gálfið.
Þjer ætlið vist að leggja á Atlants-
hafið fyrst?
— Nei, jeg ætla að fara mjer
liægt. Sigla fyrst suður með Flor-
ída og um Mexicoflóa og vestur um
Panamaskurðinn. Þá mun jeg hafa
kynnst bátnum minum svo vel að
jeg get hætt mjer út á Kyrrahaf, og
tekið stefnu á Ástraliu. Reyndar
veit jeg ekki hvort jeg geri það. Það
kvað vera afar fallegt á Suðurhafs-
eyjunum: Havaij, Marshalleyjum,
Karólínu og hvað þær nú heita,
allar þessar eyjar. Og svo að slaga
þaðan upp til Filippseyja, Kina,
Indo-Kína og til Singayore, — það-
an vestur með Indlandsströndum,
um Rauðahaf, Sues og Miðjarðarhaf,
og vestur yfir Atlantshaf. Eða þá
að jeg fer gömlu leiðina, suður fyrir
Góðrarvonarhöfða og þaðan til
Argentínu.
Tomerson dæsti, rjetti úr sjer og
sagði: — Hafið jjjer athugað, að
svona ferð tekur mörg ár?
— Jeg geri ráð fyrir tíu árum,
svaraði Carr rólega.
—Og þjér munuð hafa keypt
yður sjókort, siglingartöflur, sex-
tant, kompás og annað?
— Já, jeg hefi það allt.
Tomson færði stólinn sinn nær
Carr, studdi höndunum á hnjen,
horfði fast á unga manninn og sagði:
— Heyrið þjer mig Carr. Jeg er svo
gamall að jeg gæti verið faðir yðar,
og mig langar til þess að gefa yður
góð ráð. Látið þjer yður ekki detti
þessi vitleysa í hug. Hrúgið saman
þessu dóti, sem þjer hafið keypt,
hellið yfir það steinolíu og brennið
það. Hafið þjer aldrei heyrt talað
um skýstróka og taifuna.
Carr kinkaði kolli og brosti. En
Tomerson hjelt áfram: — Það þarf
ekki nema einn til þess að gera út
/af við yður. Og vitið þjer um blóð-
kreppusóttina á Kínaströndum? Vit-
ið þjer að enn eru sjóræningjar þar?
Hafið þjer nokkurntíma heyrt hvað
það er að koma inn í þúsundmílna
langa ládeyðu á hafinu og eiga ekki
vatn um borð — deyja úr þorsta?
Carr kinkaði enn kolli og brosti.
Tomerson hristi höfuðið og hjelt
áfram: — Jæja, segjum nú að ferð-
in takist. En er yður ljóst, að þá
hafið þjer sólundað tíu bestu ár-
unum af æfi yðar? Að þjer siðar
getið aldrei unað við að halda kyrru
fyrir, heldur verðið þjer alltaf að
leita að nýjum æfintýrum.
— Já, jeg hefi hugleitt þetta, sagði
Carr alvarlegur. — En jeg ætla að
hætta á það samt.
Nú fór að síga í Tomerson. —
Heyrið þjer Carr — okkur líkar vel
við yður hjerna í versluninni. Hætt-
ið nú við þetta heimsklega áform
og þá skal jeg sjá um, að þjer fáið
betri stöðu hjerna. Jeg skal hækka
kaupið yðar um 25% strax í dag.
— Því miður, herra Tomerson,
jeg get ekki....
— Heyrið mig, Carr. Simpson er
forstöðumaður deildarinnar, sem þje
vinnið í, og hann hættir, með full-
um launum eftir þrjú ár. Ijf þjer
verðið hjer áfram, fáið þjer stöð-
una hans.
— Þakka yður fyrir, en jeg get
ekki sagt já.
— Jæja Carr. Þjer hafið afráðið
og ákvörðun yðar verður ekki aftur
tekin. En þá verð jeg að segja yður
eitt enn. Bak við djörf áform hvers
manns eru áhrif frá góðri konu.
Carr kinkaði kolli. — Jeg veit að
jeg er kallaður „non-stop Tomerson“
vegna þess að jeg læt aldrei nokkurn
mann stöðva áform mín. Og jeg
ætla að trúa yður fyrir því, að allt,
sem mjer hefir vel tekist, á jeg kon-
unni minni að þakka. Það er liún,
sem hefir knúð mig áfram.
— Hún hlýtur að vera yndisleg
kona.
Tomerson ljet sem hann heyrði
þetta ekki, en hjelt áfram: — Nú
hafið þjer ákveðið að sigla kringum
hnöttinn, Carr. Jeg hefi tekið eftir
að þjer leikið oft tennis, og eruð
með Ethel Laughlin, dóttur aðal-
bókarans hjerna.
— Já, sagði Carr. — Oft.
— Ethel er yndisleg stúlka, íþrótta-
kona, leikur tennis og syndir ágæt-
lega. Dansar eins og engill. Þykir
yður vænt um hana, Carr?
— Já, afar vænt.
— Giftist henni þá og takið hana
með í ferðina. Hún styður yður.
Hún tekur stýrið þegar þjer eruð
þreyttur. Og ef yður lendir saman
við mannætur á Nýju-Guineu, þá
P R T T I
1843 - 1919.
ítalska söngkonan Adeline Patti
(Adela Juana María) var ein ai
hinum glæsilegu söngkonum 19. ald-
arinniar, síðust í röðinni en frægust
þeirra allra, þó að erfitt sje að
vísu að dæma á milli þeirra, því að
þær eru hver annari frægari og feg-
urri, og glæsilegri söngkonur.
tekur hún aðra byssuna og notar
hana.
Ungi máðurinn hnykklaði brún-
irnar. — Jeg þakka yður ráðið, hr.
Tomerson, en — þetta er ekki hægt.
Jeg get það ekki.
— Þjer meinið að þjer viljið
það ekki, sagði forstjórinn.
—- Jeg álít að það sje öruggast
að fara einn.
— Jæja, Carr, ráðið þjer sjálfur,
þverhausinn. Jeg skal ekki reyna
frekar að fá yður ofan af þessari
vitleysu. Farið þjer bara — druknið
þjer eða deyið úr hungri. Farið
þjer hvert á land sem er, fyrir mjer.
En stigið aldrei framar fæti yðar
inn fyrir þessar dyr.
Klukkan hálfþrjú um nóttina vakti
frú Tomerson manninn sinn.
— Hvað gengur að þjer, Henry,
spurði liún ergileg. — Má maður ekki
sofa í friði. Þú stynur og dæsir og
byltir þjer fram og aftur. Hefirðu
tapað fje, eða hefirðu tapað í golf
á móti honum Smith?
Tomerson sneri sjer á hliðina og
muldraði. — Bull.
— Nei, Henry, þjer tekst ekki að
leika á mig Jeg hefi ekki sjeð þig
svona æstan siðan sumarið sem við
giftumst — þegar jeg fjekk þig til
þess að brenna sjókortin og allt hitt
dótið.
— Hvað ertu að blaðra?
— Þú veist það vel. Reyndu ekki
að telja mjer trú um, að þú hafir
gleymt því, sem skeði í júní þá,
þegar við hittumst í fjörunni við
Cape Cod. Þá hefir þú látið þjer
detta í liug það hrjálæði að sigla
kringum hnöttinn á smákænu. —
Og eftir að við giftumst léstu þjer
detta í hug að tæla mig í þessa
ferð með þjer. Drottinn minn....
hvað jeg get hlegið að þessu eftirá.
— Þú sagðir ekki einu sinni,
heldur margoft, að þú ætlaðir að
koma með mjer. Það væri svo æfin-
týralegt, tók Tomerson fram í og
var gramur.
— Ef ung stúlka á að komast í
hjónabandið, góði Henry, þá verð-
ur hún að lofa öllu hugsanlegu,
sagði frú omerson. — Annars
hefir þú enga ástæðu til að kvarta
yfir, að jeg fjekk þig til þess að
staðfesta ráð þitt — í fleiri merkingu
en einni. Jeg þykist geta gortað af
því, að jeg liafi alltaf brugðið heil-
hrigðri skynsemi fyrir mig..........
Tomerson andvarpaði — — —
og dró yfirsængina upp yfir höfuð.
Adeline Patti var dóttir ítalsks
söngvara, Salvatore Patti (1800-’69)
og kounn hans Caterina Barilli, sem
var þekkt söngkona á Ítaliu, — og
l'æddist Adeline i Madríd 19. febr.
1843. Hún var kornung þegar farið
var að veita henni tilsögn i söng,
og aðeins sjö ára gömul, þegar hún
söng fyrst opinberlega, með hljóm-
sveit, i New York, en þar í borg
stjórnaði faðir hennar um nokkurt
skeið hinni ítölsku óperu. Frá því
Frh. á bls. 11.
Thzadór fírnasDn:
Merkir tónsnillingar
/