Fálkinn - 26.05.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Annað hvort þeirra
varð að deyja
Saga frá París
— Má jeg eklci fá þá ánægju
að aka yður heim? Þjer náið
tæplega í leigubíl í þessu veðri?
Raymond Briant, rithöfundur,
hafði veitt því eftirtekt, að liin
fagra Evelyn Tliorpe var að húa
sig til hrottferðar. Hann hafði
kvatt húsmóðurina í skyndi. —
Hann langaði til þess að kynn-
ast Evelyn.
Hún svaraði: — Þakka yður
fyrir hr. Briant. En jeg bý fyrir
utan borgina. Það er löng leið.
Það var dynjandi rigning.
Hann flýtti sjer út að bifreið
sinni. Og eftir fáar mínútur
hafði hann ekið að dyrum höfð-
ingjaseturs Madame van Loones.
Þarna hafði hann i boði frú-
arinnar sjeð Evelyn í fyrsta sinn.
Evelyn kom og flýtti sjer inn í
bílinn. Þau óku um rennvotar
götur Parísarborgar.
— Madame van Loone er mjög
elskuleg, mælti hún.
Hann svaraði: — Já, og ágætis
gestgjafi. En jeg skil það ekki,
að hún, sem er svo menntuð,
skuli þola öll þessi svonefndu
skáld í návist sinni. Það er
hryllilegt. Það ætti að banna
þeim að lesa þennan „samsétn-
ing“ sinn í annara áheyrn. Eins
og til dæmis kvæði það er þessi
Floriot las. Það mátti ekki aum-
ara vera.
Hún horfði á hann og mæíti:
— Er dómur yðar upi stjettar-
bræður yðar ekki óþarflega
harður, hr. Briant?
Hann mælti: — Fyrirgefið frú
Thorpe. Jeg er ekki ljóðskáld.
Jeg er blaðamaður og rithöfund-
ur.
— Mjer skildist á Maríu van
Loone, að þjer væruð af móður
hennar talinn ljóðagerðarsnilling-
ur. Jeg var steinhissa á því, að
þjer lásuð ekkert upp eftir yður.
Hvort eruð þjer meiri blaða-
maður eða skáld?
— Jeg fengi minna efni til
þess að skrifa um ef jeg væri
ekki blaðamaður, svaraði hann.
— Já, einmitt það. Þjer veljið
efni er yður berst úr lífinu, og
skrifið bækur um það. T. d.
glæpi, skilnaðarmál og þess-
háttar.
— Þjer hafið góðan slcilning
á þessu, þó að þjer aldrei hafið
fengist við þessi störf, svaraði
hann.
Hann varð að stöðva bifreið-
ina vegna þess að götunni var
lokað í bili. Götuljósið fjell á
Evelyn. Hún var fögur. Honum
hitnaði um hjartaræturnar.
— Störf yðar eru ábyggilega
spennandi, mælti hún hægt.
Virðist yður það ekki leiðin-
legt að skapa ekki sögupersón-
urnar sjálfur?
Nú var gefi merki um að bill-
inn mætti halda leiðar sinnar.
Hún leit á hann með nokkurri
þykkju
— Jeg veit ekki, sagði hann.
— Jeg er fljótari á þennan hátt.
Og tíminn er peningar.
— Auðvitað, svaraði hún. Og
hún var á fremsta hlunn með að
segja að það væri all óviðfeldið
að nota ávirðingar manna til
þess að græða fje á.
— Semjið þjer einkum ástar-
sögur?
— Nei, jeg sem mestmegnis
glæpasögur. Jeg hefi mestan
áhuga fyrir þeim. Og í þeirri
grein er úr mestu að moða. En
vitanlega er ást og sterkar ástríð-
ur að finna í sögum mínum.
Hjer í Frakklandi standa flest
afbrot í sambandi við ástarmál.
Hann sá að það fór hrollur
um hana.
— Já og nei. Hún hló hryss-
ingslega. — Það er ef til vill
umhugsunin um að ást verður
oft ástæða til glæpaverka, sem
snerti mig ónotalega. Það er
voðalegt, að menn gkuli vera
svo veikbyggðir að láta of sterk-
ar tilfinningar bera sig ofurliði.
— Það er satt. En af ást erum
við í lieimin borin. Eðli vort
og tilfinningar eru húsbændur
vorir. En þjer verðið að viður-
kenna að það >Tði leiðinlegt ef
allt mannkjmið væri dygðugt og
rjettlátt. Já ef til vill. En það er
aðeins ímyndun að ætla að svo
verði.
— Þjer eru ábyggilega svo
kvenleg að þjer getið ekki hugsað
yður, að nokkur persóna dræpi
aðra af hatri eða afbrýðissemi.
Ef þjer elskuðuð mann mundi
ást yðar aldrei þverra eða líða
undir lok. Jafnvel þótt hann
berði yður og væri glæpamaður.
Jú, jú þetta er rjett. Jeg er svo
mikill sálfræðingur að jeg sje
þetta. Þjer eruð sjaldgæf. —
Hún lagði höndina á liandlegg
hans.
— Hjer bý jeg. Þetta er hreiðr-
ið mitt.
Hann stöðvaði bílinn við hlið-
ið. Húsið var nær hulið vegna
trjágróðurs.
— Erum við komin alla leið ?
— Já, við vorum fljót, mælti
hún.
— Jeg vildi gjarnan frjetta
meira um störf yðar. En þjer
verðið að lofa mjer tvennu: að
þjer ritið ekki um okkur bók,
og hitt er að þjer álitið það ekki
óviðeigandi að jeg býð yður
inn. Þjer eruð vafalaust svo
laus við sjervisku að þjer teljið
það ekki athugavert að drekka
te eða whisky með mjer einni.
— Jeg þakka, þjer eruð einnig
sálfræðingur. Jeg óskaði eftir
þessu tilboði með sjálfum mjer.
— Þjónustumeyjan hefir frí í
kvöld, sagði frúin er þau voru
komin inn í húsið og farin úr
yfirhöfnunum. — Jeg verð því
sjálf að ganga um beina. Hvað
má jeg bjóða yður? Hann litaðist
um mjög hrifinn. Allt er svo
smekklegt. Augu þeirra mættust
og hún roðnaði lítillega. - Þakka
- stamaði hann. — En hvað þetta
er inndæl stofa.
— Nei, nei, verið nú ekki
skáldlegur. Setjist þarna og reyk
ið ef yður þóknast, og liugsið
um hvaða bækur eða viðburði
þjer ætlið að segja mjer frá. Jeg
verð að fara og setja ketilinn
yfir eldinn. Viljið þjer kex? . .
Hún fór fram í eldhúsið, eftir
að hann hafði hælt henni i'yrir
hve fallega hún talaði frönskuna.
Honum fannst hún alltaf
girnilegi’i og girnilegri. Eiginlega
vildi hann gjarnan fá hana
fyrir konu. Hún var fögur, kven-
leg, menntuð, greind, viljastei’k,
ekki Ijettúðug, eins og margar
konur eru. Hún hlaut að vera
efnuð. Um það báru vott klæði
hennar, skartgripir og heimili.
— Jæja, sagði hún um leið og
hún kom með skutil og kökufat
á, er hún setti á borðið. Hjer
eru kökur. Þjer þurfið ekki að
óttast hið hvita duft sem á þeim
er. Það er hveiti. Og það finst
ekki hragð af því eftir að kökur-
ar liafa verið smurðar með
smjöri.
— Þetta er skrítið brauð. En
hragð þess er ágætt, mælti hann
er hann hafði borðað köku.
— Það er heilnæmt, sagði hún
og settist á móti honum. Segið
mjer frá síðasta skáldverki
yðar. Eða nennið þjer því ekki?’
— Jú, jú, það sem jeg nú fæst
við, eða liefi á prjónunum verð-
ur mest spennandi af öllu því,
sem jeg hefi ritað eða samið. Og
jeg vil einmitt fá álit yðar um
það hvernig jeg á að haga mjer
í þessu efni. — En góði minn,
jeg hefi enga hæfileika til þess
að gefa yður ráð.
— Jeg vil fá álit yðar.
— Svo, jeg skal þá vera hrein-
skilin og svo útásetningasöm
og mjer er auðið.
— Jeg hefi fengið afar spenn-
andi efni. Það er morðmál —
eiturmorð. Það var drýgt fyrir
tveim árum. En það varð aldrei
nægilega upplýst. En nú hefi
jeg sönnunargögnin. Jeg verð
sem löghlýðinn borgari að fara
til lögreglunnar. En jeg ætla
jafnframt <ið skrifa sögu um
þetta. Þetta er ágætt efni. En
jeg veit ekki livort heppilegra
er að rita söguna áður en jeg
geri lögreglunni viðvart, eða
eftir að hún liefir fengið að vita j
allan sannleikann.
Þetla er spurning sem jeg hefi
ekki ennþá svarað.
Henni brá, eins og hún hristi
einhver óþægindi af sjer.
— Yður finnst ef til vill skrít-
ið að jeg skuli vilja slá mjer
upp á svo hryllilegum glæp?
— Já, í sannleika sagt, sagði
hún og horfði líkbleik á lit út í
loftið. — Fyrirgefið mjer. Við
skulum tala um eitthvað annað
skemtilegra, mælti hann, þó að
honum þætti afar gaman að
ræða þetta mál.
—- Nei, nei, jeg verð að venja
mig við að tala um þvílik mál,
svaraði hún brosandi. — Segið
mjer nánar um þetta.
— Jæja, þetta var hygginn
morðingi. Það var kona, og hún
var sýknuð vegna ónógra sann-
ana. Hún myrti mann sinn.
Þetta morð vakti mikla athygli
fyrir tveimur árum. Þessi frú
Arthur Lockdale drap mann
sinn mjög lævíslega. En hún
var sem sagt sýknuð og erfðl
hinar mildu eignir lians..
Briant var með hugann við morð
ið og sá ekki live frúin stirnaði
og kreysti augun aftur, er hún