Fálkinn - 23.06.1944, Blaðsíða 9

F Á L IC I N N
9
augnablik. . . . henni fannst ó-
geðfellt að fara á veitingahús
með ungum manni, sem hún
ekki þekkti betur. En það var
heldur ekkert gaman að sitja
ein heima í allt kvöld.... og
úr því að Rudy stóð svona á
sama um hana, að hann kom
ekki aftur — þá — >—
— Jú, þakka yður fyrir, sagði
hún brosandi.
— En þegar hún kom heim
aftur um kvöldið þá iðraðist
hún nú samt eftir að hafa skil-
ið við Rudy í vonsku, og svo
símaði hún til lians. En Rudy
var alls ekki í neinum sáttar-
hug.
TJ"VER var þessi ungi maður,
■*■ sem þú ókst með hálftíma
eftir að jeg fór? spurði hann.
En hann minntist ekkert á, að
hann hefði komið aftur með
stóran rósavönd til þess að biðja
liana fyrirgefningar „fyrir hönd
hundsins síns“. — Og hvers-
vegna gastu ekki eins vel sagt
mjer hreinskilnislega, að þú
ætlaðir út með öðrum manni,
í stað þess að gera þetta veður
útaf kjólnum til þess að fá
átyllu til að losna við Inig?
— Þetta var enginn fyrirslátt-
ur. Jeg liefi ekki hugmynd um,
að Gordon Blyton ætlaði að
koma. . . . hann var með skila-
boð frá mömmu sinni. Jeg hefi
aldrei sjeð hann áður.
— Ekki hætir það úr skák.
Jeg hjelt þú færir ekki út með
karlmönnum, sem þú hefir aldr-
ei sjeð áður.
— Heyrðu, Rudy, við erum
ekki gift. . . .
— Nei, og verðum það liklega
aldrei. Jeg vil eiga konu sem
jeg get treyst. Og svo skelti
hann heyrnatólinu á.
Metu fannst því líkast og
henni hefði verið gefið utan-
undir. Þetta tók út yfir allan
þjófabálk. Þarna símaði hún til
hans til þess að eyða þykkju,
og þá var hann ósvífinn.
Hún fleygði sjer á legubekkinn
og fór að gráta, örvæntingar
harmagráli, svo að hana sveið
fyrir lijartarótum. Hún sat
heima allan sunnudaginn, ef
ske kynni að Rudy tæki sig á,
en hann gerði ekki vart við sig.
Og um kvöldið grjet hún sig í
svefn.
TVÆETA sat við hliðina á Gor-
-!■*■*■ don, sem ók út úr borg-
inni á fleygiferð. Allt í einu kom
hún auga á lítið klunnalegt
kvikindi, með allof stuttar lapp-
ir og alltof löng eyru, sem vapp-
aði eftir veginum. Tohby! Hvað
er hann að gera hjerna? Og er
hann einn. . . . eða var hann
með Rudy?
— Stansið þjer, sagði hún og
lagði höndina á handlegg Gor-
dons.
Gordon hægði á sjer og Meta
kallaði liátt á Tobby. Hann þekkti
undir eins röddina, sneri við að
bilnum og gjammaði af gleði.
Gordon snarstansaði, en samt
rakst •bíllinn á hundinn.
Tohby rak upp væl og lá á
veginum eins og dautt hræ.
Meta tók viðbragð og þaut út
úr vagninum.
— Tohby, sagði hún kjökr-
andi — Aumingja Tohhy litli.
Hún tók hann upp. Blóðið
rann af einni löijpinni á hon-
um niður á ljósan sumarkjól-
inn hennar. En Toby var ekki
dauður, þvi að nú glennti hann
upp augun og reyndi að sleykja
hana.
— Aumingja bjáninn þinn,
Tobby, sagði hún og klappaði
honum. — Hvernig datt þjer í
hug að vera að vepjast hjerna
á veginum.
Gordon var kominn út úr
bílnum og kom til hennar. —
Hvað er eiginlega um að vera?
sagði liann ergilegur. — Hvaða
meining er í því að taka þenn-
an sldtuga hund upp. Við skul-
um halda ófram.
Nú kom gömul kona hlaup-
andi út úr garði og tók fram í:
— Varð hann undir bílnum,
veslings garmurinn, sagði hún
vorkunsamlega. — Skelfing held
jeg að eiganda hans taki það
sárt.
— Er Rudy. . . . jeg á við. . . .
er eigandi hans hjer á næstu
grösum? spurði Meta og náði
ekki andanum.
— Já, hann situr í garðinum
bak við húsið þarna og er að
matast .... nú skal jeg fara
með hundinn til hans.
— Nei — nei, það er best að
jeg geri það sjálf. . . . biðið þjer
ofurlitla stund eftir mjer, jeg
kem strax, bætti hún við og
sneri sjer að Gordon.
— Kemur ekki til mála, svar-
aði hann reiður. — Jeg hlusta
ekki á svona viðkvæmnisvol út-
af einum hundi. Látið þjer
hundinn eiga sig og komið þjer
nú.
— Nei, jeg þekki hundinn.
Einn af .... kunningi minn á
hann.
— Nú hvað um það. Getur
hann ekki hirt um hundinn
sjálfur? Komið þjer nú.
— Nei, ekki fyrr en jeg hefi
skilað hundinum.
Meta horfði rólega á Gordon
Nú gat hún ómögulega skilið
hvernig hún hafði getað fengið
sig til að vera með honum úti.
Það lá við að henni liefði þótt
hann vera laglegur. En hann
var blátt áfram ljótur, þegar
augun voru köld og hvöss eins
og núna.
— Förum við undireins eða
förum við ekki? spurði hann.
— Jeg fer ekki, svaraði Mela
rólega.
Áður en Gordon var kominn
af stað var Meta kominn út í
garðinn við veitingakrána. Kjóll-
inn liennar var útataður í blóði
og hatturinn kominn út í ann-
an vangann. Það var synd að
segja, að hún væri frýnileg. En
augun ljómuðu þegar hún horfði
á Tobby, sem hún var með í
fanginu.
Hún fór beint að borði Rudys.
— Meta hrópaði hann, spratt
upp og gekk á móti lienpi.
Nú sagði Meta frá, en Rudy
lilýddi hrifinn á liana. Og Rudy
sagði líka frá, og Meta hlustaði
hugfanginn á hann — um öll
þessi skiftin, sexn hann hafði
verið á leiðinni til hennar. . . .
en þrisvar hefði hann sjeð gula
bílinn hans Gordon standa við
dyrnar hjá henni.
Og Tobby hlustaði. Hann
skildi ekki bops í því, sem sagt
var, en hann skildi betur hreim-
inn i röddum þeirra. ... og
þennan hreim kunni hann vel
við.
Tobby hafði fengið að liggja
í kjöltu Metu, eftir að hún hafði
bundið vasaklútnum sínum um
löppina á honum.
— Legðu Tobby þarna á bekk-
inn, sagði Rudy óþolinmóður.
— Jeg get ekki komist að því að
kyssa þig almennilega meðan
þú situr með kvikindisflónið.
— Reyndu að segja það aftur:
kvikindisflónið, sagði hún hvasl.
— Var það ekki honum að
kenna að við urðum óvinir?
sagði Rudy.
Meta kinkaði kolli. — En það
var líka lionum að þakka, að
við fundum hvort annað aftur.
Og svo beygði hún sig yfir
Tobby — og kyssti Rudy
í arás á Hamborg.
Þegar breskar flugvjelar vörpuðu 2300 smálestum yfir Ham-
borg á einni nóttu í fyrra, hafffi aldrei veriö gerff stærri loft-
árás i veraldarsöguiuii. En nú hafa tekiff að ,,tiffkast hin breiff-
ari spjótin". Hjer sjest ein af þeim flugvjelategundum, sem
Bretar nota einna miest til árása sinna, en þaff eru Stirling
sprengjuflugur, fjörgra hreyfla.
flthugið!-----------------------------
Vikublaðið Fálkinn er seldur í lausasölu í
öllum bókabúðum og mörgum tóbaksbúðum,
kaffistofum og brauðsölubúðum. Snúið yður
þangað, eða beint til afgreiðslunnar, þegar
yður vantar vinsælasta heimilisblaðið.-
Uikublaðið „Fálkinn"------------------