Fálkinn - 16.11.1945, Blaðsíða 10

10
*' Á L K I íí N
VNGfflf
LE/&N&yftNIR
Ah Ling og drekinn
l>að, sem ég œtla að segja ykk-
ur núna, skeði fyrir mörguni ár-
iim, og |)að gerðist í undarlegu
Iandi, sem lieitir Kína.
Langt inni í landinu átti fjöi-
skylda heima, fátælct fólk, sem var
sívinnandi — bæði maðurinn, kon-
an og börnin — öll nema Ah Ling.
„Það fer illa fyrir þér á lífsleið-
inni,“ sagði mamma hans oft,“ þú
ráfar um í leiðslu eðá leikur þér,
líttu á bræður þína, eða systur
l)ínar, þau eru öll iðnari en þú!“
En það dugði ekkert að jagast,
því að Ali Ling var alltaf að hugsa
um það sama. og gat ekki annað
en hugsað: Hann vildi fljúga!
„Skilurðu ekki að mennirnir geta
ekki flogið!" sagði eldri bróðir
hans, sem hann var að segja frá
þessu einu sinni, „við liöfum enga
vængi og erum of þungir!“
„En iíttu nú á — ofurlítil silki-
pjatla getur flogið,“ sagði Ah Ling
og lét pjötluna flögra i loftinu,
„ef hún væri nógu stór, og ef ég
héldi fast i hana þá....“
,,....og ef goðin vildu gcfa þér
svolitla vitglóru — þá gætirðu ef
til vill orðið að manni!“ sagði
bróðir hans, og skipaði honurn
að fara að vinna á rísakrinum.
En einn daginn hafði Ah Ling
uppgötvað nokkuð, senr hann var
hreykinn af. í þá daga var ekki
auðvelt að ná i pappír, en liann
náði í nokkrar næfurþunnar silki-
pjötlur, og saumaði þær á bambus-
reyr og — já, þetta var í rauninni
lyrsti flugdrekinn, og það var Ah
Ling, sem fann hann.
Snemma morguns fór hann út tij
að reyna hvort hann gæti flogið.
Hann hafði feiigið stóra rjúpu af
seglgarni, því að hann var hræddur
um að missa þennan fallega dreka,
ef hann hefði ekki taumhald á hon-
um.
Honum gekk ekki vel að láta
liann lyfta sér, en loksins komst
hann upp á lagið og nú lék liann
sér að drekanum, þangað til pabbi
hans kom út og sá hann.
„Aldrei hcfi ég' nú séð annað
eins!“ sagði gamli maðurinn, „hef-
ir þú veitt einlivern furðufugl?“
Svo útskýrði Ah Ling hvernig í
öllu lá, og öll fjölskyldan horfði
efins á hann, eins og hún vissi
ekki livort hann væri prakkari eða
ofviti.
„Bara að þetta séu ekki galdr-
ar,“ andvarpaði amma hans, „við
höfum galdramann hérna í grend-
inni, karlinn í hvíta postulínsturn-
inum.“
Hinumegin við ána, þar sem eng-
inn mátti koma, var undurfagur
garður og í lionum miðjum gnæfði
turn úr skínandi postulíni, með
gullnum bjöllum, sem hringdu þeg-
ar vindurinn bærði þær.
Þar bjó galdramaðurinn mikli,
eða svo hélt fátæka fólkið, og allir
voru hræddir við hann.
En nú fékk Ah Ling að láta drek-
ann sinn lljúga í næði, sérstaklega
snemma á morgnana. Og einn dag-
inn kom harin auga á stúlku, sein
stóð í opnum glugga, efst í postu-
línsturninum.
Hún veifaði til hans í sífellu og
Ah Ling þóttist vita, að liún vildi
að hann léti drekann fljúga til sín.
Það tókst nú ekki, lengi vel, en
loks flaug liann alveg fast við turn-
inn, og stúlkan gat gripið i hann.
Þegar hún sleppti aftur sá Ling að
eitthvað lafði við hann —- eitthvað
hafði verið bundið við hann.
Þegar liann dró hann til sín aft-
ur sá hann að þetta var lítið bréf,
en hann gat ekki lesið það, svo
lærður var. hann ekki. Því að í
kínversku eru yfir þúsund bók-
stafir, svo að það er enginn hægð-
arleikur fyrir börn að læra þá
alla.
En liann sagði föður sínum frá
þessu og fékk honum bréfið, en
gamli ^maðurinn fór með það til
lærðasta mannsins í næsta kaup-
stað, það var sprenglærður mandar-
in, eða fræðimaður.
Mandarínarnir eru tignustu menn-
irnir í Kíná, cins og prófessorar
og ráðherrar hjá okkur.
Ah Ling fékk að fara líka, og
hann bar drekann sinn undir hend-
inni. Þetta var hátíðlegt ferðalag
fyrir þá báða, og þeir voru í bestu
fötunum sínum, og faðir Ah Lings
hafði með sér stóran blævæng,
því að í Kína notar ekki aðeins
kvenfólkið blævængi heldur karl-
mennirnir líka.
„Nú verður þú að segja hinum
hávelborna mandarín frá öllu, sem
þú hefir upplifað," sagði faðirinn,
„og mundu að hneigja þig djúpt fyr-
ir honum, j)ví að mandaríninn er
ógurlega tíginn maður.“
Loks komu þeir inn lil hans,
þarna sat hann í hásæti sínu og
bandaði blævængnuin, þvi að hon-
um var heitt, og þreyttur var hann.
„Eg kæri mig ekki um fleiri
gesti,“ sagði þessi höfðingi, „með-
an dóttir mín ér horfin — hið
mönduleyga lotusblóm — hefi ég
ekki þrek til að husta á bænir ann-
ara. Komið þið með dóttur mína,
þá skal ég hlusta á ykkur!“
„En ef til vill er hérna boð frá
lotusblóminu!" sagði faðir Ah Lings
hæverskur og gekk fram. „Ef liinn
háeðla herra leyfir, ætlar sonur
minn að segja frá því, sem fyrir
hann liefir komið.“
„Tala þú!“ sagði mandaríninn,
„en ef það er ekki boð frá dóttur
minni mun ykkur iðru að hafa
tafið mig!“
Ali Ling hneigði sig djúpt og
gekk frám, sagði svo frá því, sem
fyrir hann hafði komið og rétti
mandaríninum bréfið, en hann las
það þegar. Svo spratt liann upp
og sagði:
„Lotusblómið er í fangelsi lijá
galdramanninum i postulínsturnin-
um, sendið strax liermenn til að
frelsa hana. Galdramaðurinn er
ekki heima, skrifar lnin og það
verður að ná í hana áður en hann
kemur aftur!“
„En heyrðu!“ sagði hann svo og
sneri sér að Ah Ling, „sýndu mér
þennan undarlega fugl, sem hún
talar um í bréfinu, en sem flaug
með bréfið frá henni!“
Elskaii mín, vertu viöbúiiui að
heyra miklar oy yleðilegar fréttir
— við verðum bráðum að faru að
leita okkur að stœrri íbúð.
ar
„Það er ekki fugl, hæstvelborni
herra,“ svaraði Ah Ling og lineigði
sig aftur. „Það er — ég veit ekki
hvað ég á að kalla það — en
flugdreka kalla ég það nú samt —
og hérna er hann!“
Svo sýndi liann mandaríninum
drekann sinn og höfðinginn skoð-
aði hann í krók og kring.
„Láttu hánn verða fyrirmynd,
sem aðrir geta smíðað eftir. Héðan
í frá skulu allir drengir leika sér
að flugdrekum, það er ekki gott
að segja að hvaða gagni það get-
ur orðið.“
Hermennirnir frelsuðu lotusblóm-
ið. Ah Ling og faðir hans fengu
raustaarlég verðlaun og upp frá
þessu fóru allir drengir að leika
sér að flugdrekum — enginn veit
livaða gagn getur orðið að þvi.
Sumir hafa það fyrir sið að
lileypa úr byssu í brúðkaupum.
Ung stúlka, sem var viðstödd slikt
brúðkaup, spurði einn skotinann-
inn livað þetta ælti eiginlega að þýða.
— Vitið þér það ekki, svaraði
skyttan. — Nú er stríðið byrjað!
Það er leiðiiilegt, góða mín,
en ég á að fara út í kvöld og kem
ekki heim i nótt.
- Get ég verið viss um ]iað?
Hjón fóru i brúðkaupsferð Og
fóru í gistihús í Bergen. En ár-
maðurinn vildi ekki láta þau fá
herbergi. Þegar maðurinn spuvði
hversvegna, fékk liann þetta svar-
— Þér vitið það vel, hr. Nielsen
að það er ekki leyfilegt að liafu
kvenfólk með sér í herbergin.
— En þetta er konan mín, sem
með inér er! sagði Nielsen.
—■ Hm! sagði ármaðurinn.
Það segið -þér í livert skifti,' sém
þér komið hingað.
„Eg skal segja yður, fröken, að
lœknirinn minn hefir nefnilega ráð-
lafft mér að forðast allar geðs-
hrœringar."
t----------------------------------------------
S k r í 11 u r.
• -*
-----------------------------------------------1