Fálkinn - 16.11.1945, Page 11

FÁLKINN
11
- LiTLfl snBnn -
A. W.
Ekkl er allt
gnll sem glóir
DACHEL PARKER stóö við bæj-
ardyrnar og var að hugsa mál-
ið. Það var ekki nema sjaldan,
sem hún komst í langferðir núna,
síðan farið var að skammta bens-
inið. En hérna á þessum bæ benti
allt í þá áttina, að ýmislegt fémætt
væri að finna. Húsið virtist miog
gamalt og' vandað, en var hiiis-
vegar svo illa við haldið að gera
mátti ráð fyrir að eigendurnir,
sem eflaust kunnu ekki að verð-
leggja muni sína, yrðú fegnir
hverjum dollarnum, sem bærist upp
í hendurnar á þeim aukalega.
Langt og hvasst nefið á henni
var að vísu aðalsmerki allra Park
eraniia, en liún hafði skilið eftir
gleraugun sín í bílnum og gal
ekki hugsað sér að þessir fátæku
aumingjar á þessum afskekkta bæ
nnindu geta þekkt hana aftur sem
eiganda hinnar kunnu forngripa-
verslunar i borginni.
Hún barði að dyrum. Gráhærður
maður opnaði dyrnar. Hann var
i ópressuðum brókum og skyrtan
velkt. Hann starði á hana bláum
ærlegum augum. Gott kvöld, sagði
hann.
—- Gæti ég fengið lánaðan síma
hjá yður? sagði liún. Eg er lirædíi
um að það verði orðið dimml
áður en ég kem í borgina, og þá. .
—• Auðvitað! svaraði liann kurt-
eislega og hneigði sig og' bauð henni
að ganga inn.
Þau gengu inn i stofu, lieldur
dimma en með gömlum húsgÖgn-
ujn. — Gerið þér svo vel að fá
yður sæti og kasta mæðinni. Eg
lieiti Pearson. Ezra Pearson.
— Eg heiti Parker, ungfrú Park-
er, sagði hún smeðjulega.
GLUGGAHLERARNIR voru aftur
og lnin sá illa, en samt leit
hún rannsóknaraugum kringum sig.
Hjartað sló liraðar er liún kom aug't
á hlut einn i gluggakistunni. Hún
fiktaði við töskuna sína.
— Eg hel'i símanúmerið skrif-
að, sagði lnin. — En ég' gteymdi
gleraugunum! Hún flutti sig nær
glugganum og laut yfir lampann.
Þetta var gamall grútarlampi! Tit
þess að sannfærast um að hún sæi
rétt, fór tuin fyrst að tata varlega
uin lampann. — Eg liefi ekki séð
svona lampa siðan ég var barn!
— Ekki það? Það er ekki mikið í
liann varið! svaraði bóndinn.
— Hann hefir verið tengi i ætt-
inni, geri ég ráð fyrir?
— Nei, ég bý hér einn. Það er
eiginlega skritið því að þetta liefir
alltaf verið barnarík ætt. Eg á tólf
systkin.
— Einmitt það. Svona lampar
voru liafðir í gluggunum, svo að
mennirnir á sjónum skyldu rata
heim. Hann brennir víst olíu?
— Nei, ég nota hann aldrei. Ef
það væri ekki af þvi að ég komst
yfir hann með svo skrítnu móti þá
hefði ég fleygt honum upp á loft
með öðru drasli fyrir Jöngu.
— Eg þekki verslun i borginni,
sem kannske vill kaupa liann, sagði
Racliel. Eg gæti liaft hann með
mér, seni jiakklæti fyrir lánið á
símanum.
— Síminn! Jú, rétt var nú það.
Hann stendur þarna.
ACHEL lést liringja í númer.
Þegar því var Jokið reyndi
hún að gera út um verslunina
sem fljótast. — Má ég ekki gera
greiða á móti með því að taka
tampann með mér? Eg er viss um
að ég get fegið 3 dollara fyrir
hann. Ef ekki, þá ber ég fúslega
tapið sjálf.
— Þakka yður fyrir, svaraði
Ezra. En það eru ekki peningarn-
ir. Það er bara þetta að ég komst
yfir hann með svo einkennileeu
Maðurinn, sein liefir liaft meira
að gera undanfarin sex ár en nokk-
ur aiinar maður í veröldinni, á fri!
Bresku kjósendurnir gáfu lionum
það í sumar, og þó tor því fjarri
að hann bæði um það. Hann vildi
sjáifur ekki fá sér fri fyrr en Jap-
anir liefðu iátið i litla pokann. Nii
hafa þeir gert það og Ghurchill
getur verið ánægður og tekið sér
fri með góðri samvisku. Hann ætl-
ar að vera í Ástraliu og Nýja Sjá-
landi í vetur, sér til liressingar.
Um engan mann hefir verið talað
jafn mikið undanfarin ár og Cliurc-
hill. í frumskógum Afríku, kjarr-
lendum Ástralíu, á sporvögnum í
New York, i tjöldunum inni í Þórs-
mörk og i hliðum Himalayafjalla
tiefir verið talað um hann, jafn
kunnuglega og í kránum í London.
Að visu hefir liklega verið talað
um hann með þvi meiri aðdáun,
sem fjær dró manninum sjálfum,
en allir hafa talað um hann eins
og þeir þekktu liann. Þeir hafa
fytgst með honum þegar liann átli
erfiðast og þegar sigurinn er unn-
inn gleðjast allir með lionuin.
Leonard Winston Spencer Churc-
liill er fyrir nokkru orðinn sjö-
tugur, en hann lætur ekki á sjá.
Hann getur unnið fram undir morg-
un, og á eftir situr hann uppi i
rúminu þegar svo ber undir, étur
liálfa rjúpu, reykir stóran vindil
og talar um alla heima og geima.
Stundum er hann orðhvass, svo
að fólk hrekkur við, en sá sein
eignast vináttu lians á hana æfi-
langt, og Churchill skannnast sín
ekki fyrir að gráta við útför lians,
svo allir sjái, éins og liann gerði
þegar lord Moyne var myrtur í
Egyptalandi. Hann kann líka allar
kunnustu gamanvisur, sem sungnar
liafa verið siðan fyrir 1890. Noel
Coward er einn af vinum lians.
Aðalæfingin i leiknum „Við skul-
um ekki vera slæmir við Þjóð-
— Já, maður getur talið einföld-
ustu liiuti, sem dýrmæta fjársjóði,
þegar svo ber undir, sagði Rachél.
sem vissi hvernig hún átti að haga
sér. — En ég á kunningja, sem á
alveg svona iampa. Hann mur.di
eflaust vilja borga tiu dollara fyr-
ir þennan!
— Mér hafa verið boðnir fimmtán
sagði Ezra, en ég seidi liann ekki
' samt.
Nú gleymdi Raciiel allri varkárni.
Tuttugu dollara! sagði hún og opu-
aði töskuna. Ezra klóraði sér. —
Jæja, lampinn er ekki þess virði,
en ef þér eruð viss um að geta
sélt liann þá.......
Hann sá hana þramma sigri lirós-
andi niður að bílnum, með lamp-
ann í btaðapappír. Hló vandræða-
lega, tróð peningunum i veskið
og yppti öxlum. Hann hafði
ekki sagt ósatl orð. En þegar hann
þrátt fyrir fylgiseðilinn „Grútar-
lampi — 10 dollarar“ hafði upp-
götvað að þetta var venjulegur olíu-
lampi, keyptur lijá Parkers kæroi
liann sig ekki um að eiga hann.
verja“ fór frain í betri stofunni
hjá Churchill.
Þessi fæddi hermaður, sem jafn-
framt er tilfinningamaður, er einn
þeirra fáu, sem fólk bíður til að
sjá, fyrir utan þinghúsið. Hann get-
ur verið ráðríkur svo mjög að hann
virðist ruddalegur. Og þeir sem
ekki þekkja liann geta lialdið að
hann sé snobb.
Fyrir striðið var Churchill fræg-
ur fyrir ritsnilld sína, mikill ræðu-
maður og' málari, sem ávalt þver-
neitaði að selja nokkra mynd. í
þá daga áleit fólk, sem talili sig
hafa vit á stjórnmálum, að liann
væri búinn að vcra, þvi að dýrustu
laun stjórnmálamannsins höfðu far-
ið fram lijá lionum. Þetta fólk til-
nefndi meira að segja daginn, sem
endi liefði verið bundinn á stjórn-
málaferil lians. Það var þegar liann
var á eintali við Edward VIII, sem
þá var að segja af sér. Hann skír-
skotaði til skilnings og umburðar-
lyndis. Hann var með tár i augun-
um þegar hann stóð í Neðri mál-
stofunni daginn eftir. Þá tók eng-
inn í streng með lionum nema
Breiulan Bracken, sem ávallt liefir
Hafið engar áhyggjur af
blettum, hreinsið þá með
VIM
Setjið svolítið VIM á deigan
klút, skolið síðan.
Sjáiið Iwe fagur og hreinn
vaskurinn er orðinn, öll ó-
hreinindi og blettir á bak
og burt.
VIM
eyðir blettum og óhreinind-
um fljótt og vel.
X-V 441-7dö
stutt Ghurchill í síðustu fimmtán
ár, og best þegar þeir stóðu einir
uppi. •
Með árununi liefir hann orðið
álútari, og handleggirnir virðast
lengri. Það er eins og hann leggi
alla orku sína í að hola sér áfram
með liausinn fram. Þessi ár hefir
liann einu sinni sést ganga upp-
réttur. Það var við litför Dudley
Pounds aðmiráls. Þá gekk liann
teinréttur á undan líkvagninum og
fólk sá, að hann var í rauninni
ekki lágur vexti. Þá sást að hann
gat gengið hermannlega.
Enda var hann fæddur liermaður.
á barnsaldri liefir hann iiklega
átt fleiri tindáta en nokkur annar
drengur, þeir voru nefnilega sög-
unnar menn og sagan er Churc-
liill alft. Hann elskar sögu og licf-
ir gaman af að skrifa sögu og get-
ur ekki annað en skapað sögu.
Fáir hafa orðið fyrir jafn mikl-
uin vonbrigðum í opinberu lifi og
Churchill. Og persónulegu móllæti
hefir hann líka orðið fyrir, en
hann hefir aldrei látið slíkt á
sig fá til lengdar, enda er viljinn
sterkur ekki siður en kroppurinn.
Þessi bróðursonur hertoga hefir
orðið að þræla mikið. Peningaá-
hyggjur liafði hann lengi. Sem ung-
ur liðsforingi liafði hann ckki
efni á að iifa i tískuleti ungra fyr-
Framhald á bl. lb.
Winston Clinreliill