Fálkinn - 16.11.1945, Blaðsíða 12

12
PÁLKINN
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
því. Hún vildi vera ein með sínar glöðu
hugsanir.
Hún fór því strax út úr liúsinu og hljóp
út i garðinn, þvert yfir grassléttuna að
hinu hrörlega hliði við veginn, sem lág'
til skógarins.
Þar stansaði hún og kastaði mæðinni.
Kinnar hennar voru rjóðar og" augu henn-
ar ljómuðu af gleði og ánægju. Henni
fannst hún aldrei liafa verið í jafn góðu
skapi og þennan sólbjarta sumardag.
Hún lagðist flötum beinum í grasið og
blómin, og sólin verndi likama hennar.
Hún fann þrótt æskunnar ólga í æðum
sér og í hjarta hennar bærðust hlýjar til-
finningar til alls og allra.
Við bugðu á veginum sá hún í rauðmál-
að kirkjuþakið. Eftir fáar ldukkustundir
mundi hún ganga i þessa kirkju og bind-
ast Erik því bandi, sem aldrei yrði slitið.
Það fór um hana ljúfur unaður. Hún varð
að klípa sig lil að trúa því að hún yæri
vakandi og að þetta væri ekki aðeins
draumur, lieldur uppfylling vona hennar.
Bara að íiún hefði komist lijá því, að
láta séra Emanúel gifta sig, hugsaði hún.
Það mundi erfitt að komast í það hátiða-
skap, sem hún vildi við þetta tækifæri,
undir ræðu lians. En það var ógerningur
að ganga fram hjá lionum. Hann myndi
aldrei fyrirgefa þeim Erik, ef þau fengju
annan presl til að gefa sig saman.
Ingu leiddist mjög að fjölskylda Eriks
skyldi ekki verða viðstödd brúðkaupið,
en Erik virtist liggja það í léttu rúmi.
Við neyðum það ekki, hafði hann sagt.
Það er sjálfrátt hvað það gerir; getur kom-
ið ef það vill, annars verið fjarverandi.
Hún hafði lieldur ekki ennþá farið i
fleiri heimsóknir að læknisbústaðnum. Frú
Brenner hafði ekki boðið fram neinn vin-
skaparvott ennþá, og Erik vissi, að hann
myndi engum gera greiða með því, að hjóða
Ingu aftur þangað heim.
Já, hið nýja heimili, mitt eigið heim-
ili, sagði Inga upp úr þurru og starði bros-
andi upp í bláan sumarhimininn. Orðin
hljómuðu svo undarlega í eyrum hennar.
Aldrei hafði hana dreymt slika dýrð. Fall-
ega gula húsið þeirra og husgögnin, sem
Erik hafði keypt eftir hennar.vali! Þetta
var dásamlegra en svo að hægt væri að
trúa því.
Allt var tilbúið á heimili þeirra.
Hún hafði hafnað því að fara brúð-
kaupsferð, fyrst og fremst af eftirvænting-
unni að geta sem fyrst tekið til starfa inn-
an veggja síns eigin heimilis. f öðru lagi
fannst henni það of mikið lagt í kostnað,
jiví stofnun heimilisins kostaði mjög mikið
fé á hennar mælikvarða.
Að vísu liafði Erik há laun hjá olíufélag-
inu, sem hann vann hjá ásamt Tommy
bróðir sínum. Auk jjess hafði liann feng-
ið álitlega fjárhæð hjá móður sinni á 25
ára afmæli sínu, og liann fullyrti að hann
hefði efni á því að fara í brúðkaupsferð
umhverfs jörðina. En liún kaus heldur að
fá að vera heima. Að minnsta kosti vildi
hún ekki fara í meira en viku ferðalag.
Meðan Inga lá þarna í grasinu i heimi
drauma sinna, barst henni fótatak til eyrna.
Iíún reis upp og sá mann koma gangandi
eftir veginum. Þetta var roskinn maður
með gleraugu í ljósgráum yfirfrakka og
með ljósan hatt á höfðinu. I frakkahorn-
inu bar hann blóm. Hann gekk ofurlítið
lotinn og hár Iians var lekið að grána.
Inga stóð upp og kippti kjólnum niður
fyrir hnén.
Maðurinn gekk til hennar og ávarpaði
hana.
— Þelta er prestsetrið, er ekki svo? Eg
kom gangandi frá járnbrautarstöðinni, en
af því að ég er liér ókunnugur þá. . . .
— Já, þetta er prestsetrið, greip Inga
fram í og tók kveðju hans brosandi.
Alll i einu greip hana grunur:
Það var eitthvað i augnaráði mannsins,
sem minnti á Erik, eitlhvað sem. . . .
— Eg er Inga Ileller, sjrstir séra Eman-
úels Heller, sagði liún i fáti og horfði eftir-
væntingarfull á manninn.
— Eruð þér Inga! mælti maðurinn. —
Eg er Per Brenner læknir, faðir Eriks,
bætti liann við og þrýsti hönd liennar inni-
lega. — Eg er feginn, að ég skyldi hitta
yður aleina hér, svo við getum ræðst við
i næði. Erik veit ekki að ég fór hingað
og jiað er enginn, sem hefir grun um j>að.
Eg gat ekki hugsað mér annað.
— Það var fallega gert af yður að koma,
Brenner læknir. Þetta mun ekki gleðja Erik
minna en það gleður mig, sagði Inga og
augu liennar ljómuðu af ánægju.
Læknirinn tók undir hönd henni og þau
fóru að ganga um í garðinum og ræða
sín einkamál eins og væru þau gamlir
kunningjar.
Ingu féll Brenner læknir mjög vel í geð.
Hann var jafn elskulegur og hlýlegur við
hana og frú hans hafði verið henni kulda-
leg.
— Mér leiðist að ég skuli liafa komið af
stað ófriði milli Eriks og móðir hans, sagði
Inga eftir nokkrar samræður. — Það var
j)ó ekki ætlun mín, ég vona að þér trúið
því, Brenner læknir.
— Það veit ég mjög vel, væna mín,
sagði læknirinn. — Konu minni fellur j)að
illa, að hún fékk ekki að vera með i ráðum
í konuvali Eriks. En j)ó að ég sé eklci
búinn að þekkja yður lengi, veit ég að
Erik hefir valið sér góða stúlku og nú get
ég af heilum hug óskað lionum til ham-
ingju, þegar vígslunni er lokið.
— Eg var lieldur aldrei liræddur um að
Erik mistæki sig neitt í þessu efni; hann
er greindur og hefir skarpa dómgreind.
Eg veit að hann hefir verið mjög lánsam-
ur.
— Eg er það líka, svaraði Inga g'laðlega.
En nú er ég víst búin að gleyma mér. Eg
verð að fara heim. Þér komið með og' heils-
ið upp á bróður minn!
— Séra Emanúel! sagði Brenner læknir
og leit brosandi til Ingu.
Já, bróðir minn er dálítið undarlegur,
bætti liun við hlægjandi. Þér megið ekki
taka hann alltof hátíðlega. Eg á við að
þér megið ekki móðgasl af framkomu hans.
Hann kemur dálítið kynlega fyrir, ekki síst
við ókunnuga. Ilann vill fræða og siða alla,
og láta menn taka tillit til kenninga sinna.
—- Það er ástæðulaust fyrir yður, Inga,
að bera kvíðboga fyrir samkomulagi okk-
ar, ég skal vera auðmjúkur við liann, sagði
Brenner læknir brosandi. En þegar ég liefi
hitt hann, ætla ég að ganga spölkorn aftur
mér lil skemmtunar, veðrið er svo gott.
Eg hefi sjaldan tækifæri til lystigöngu, og
hefi því bara gott af j)ví nú.
Þegar fólk býst til að ganga til kirkju,
mun ég koma, en þér skulið ekki geta um
komu mína við Erik. Eg vil gjarnan koma
honum á óvart. Og nú skulum við ganga
inn til „fræðimannsins“ og sjá hvort ég get
nokkuð af honmn lært.
Séra Emanúel var ekki lítið undrandi,
þar sem hann stóð vi'ð gluggann, og' sá
Iivar ókunnugur maður gelck við hlið Ingu
upp garðinn. Ilann stóð eins og þvara og
rýndi á manninn og þegar Inga kallaði
glaðlega til lians kipptist hann við, en átl-
aði sig brátt og setti sig í virðulegar stell-
ingar og heilsaði komumanni hæverkslega
og kynnti sig og bauð honum síðan inn
eftir að hann vissi hver liann var.
— Eg gal heldur ekki trúað því, mælti
séra Emanúel, að ekkert af tengdafólki
Ingu vildi vera viðstatt brúðkaupið. Það
gleður mig unglinganna vegna, brúðlijón-
anna á ég við, að þér skylduð koma.
Eg má bjóða yður vindil? Þetta er mín
beslu tegund. Hann rétti vindlakassann að
lækninum, en Brenner afþakkaði boðið
brosandi.
— Þökk fyrir, ég vil ekki reykja núna.
Eg ætla að ganga áfram úti í góða veðrinu
um stund, en svo kem ég aftur, þegar
komið er að þeim tíma, sem á að fara í
kirkju. Yerið þér nú sælir á meðan.
— Yerið þér sælir, sagði séra Emanúel
og fylgdi lækninum til dyra.
Hann stakk vindlakassanum undir liend-
ina og létti sýnilega við það, að sér skyldi
sparast einn hinna tólf ágætu vindla, sem
hann átti eftir.
Þegar séra Emanúel kom inn aftur,
kallaði hann á konu sína og sagði henni
frá komu læknisins og þeim afleiðingum
sem hún hefði í för með sér. Nú yrði ein-
uin manni fleira til borðs hjá þeim í
kvöld og að sjálfsögðu mundi það gera
rugl i reikninginn.
Eg skil ekki livernig ég á að gela
staðið ein í þessu öllu saman, mælti frú
Ileller önuglega. — Inga hefir ekki rétt
mér hjálparhönd í allan dag; og þó er
allt þetta tilstand hennar vegna.