Fálkinn - 23.11.1945, Síða 8

8
PÁiKINN
H. Handkin:
Röddin í útvarpinu
Saga tveggja nútímasálna, viðkvæm, sönn og átakanleg.
— Öll ung hjón geta margt af henni lært. —
TÓMATAR og fiskur, kaffi,
brauð og smjör. . . . Tóm-
atar, fiskur og brauð,
lnigsaði L'illv Ramsén með
an hún tróðst fram bjá stéttar-
systrum sínum, sem streymdu
eins og fljót í mörgum álum út
úr stórverslununum i aðalgötu
New York. Þetta var klukkan
fimm síðdegis, skrifstofutíminn
útí, frítíminn að byrja. Ja - svei!
Kanske hjá öðrum, en ekki hjá
henni. Það voru tómatar, fisk-
ur og' brauð. . . .
Henni tókst að fá afgreiðslu
í grænmetisbúð. Svo kom að
fiskinum — og öllu hinu. Það
tók sinn tíma.
Klukkan var sex þegar hún
kom heim. Svo að hún liafði
ekki nema hálftíma til að búa
til miðdegismatinn —- Jolin
kom heim í síðasta lagi kl.
kortér fyrir 7 og hann vildi
ógjarnan bíða eftir matnum.
Og svo var það að hún hafði
ekki haft tíma til að þvo upp
í morgun. Nú jæja, hún gæti
gert það meðan kartöflurnar
væru að soðna. Hún í'lýtti sér
að setja upp eldhússvuntuna
og svo hringdi síminn.
Það var maðurinn hennar. .
— Halló, Lilly — það er ég.
Eg ætlaði bara að láta þig vita,
að hún mamma kemur með
mér í miðdegismatinn i dag.
Við komum eftir hálftíma. Við
fáum víst eittlivað aukalega..?
— Aukalega? Heyrðu, John,
það verður enginn tími til þess
— og ég er iirædd um að fisk-
urinn verði lítill líka. Eg keypti
bara handa tveimur. En.......
— Skrepptu þá út og kauptu
i viðbót! Það hlýtur að vera
hægt. . Við sjáumst eftir Iiálf-
tima!
Hún lagði frá sér símatólið
og leit á klukkuna.
Nei, hún hafði ekki tíma lil
Jtess að fara út og kaupa meiri
fisk. Annars var hún svo þreytt
að hún íiafði enga matarlyst.
Og svo tengdamamma — rétt
einu sinni!
Hún setti kartöflupottinn yfir
eldinn og fór að þvo upp,
hreinsa fiskinn, taka til saladið
og leggja á borðið. Leit aftur
á klukkuna — kanske yrði hún
búin i tæka tíð samt. . . .
Dyrabjöllunni var hringt. Það
var John. Hann liringdi þó að
hann hefði lykil sjálfur — það
var hægara. Lilly flýtti sér að
þurrka af höndunum á sér,
strauk hárið og flýtti sér að
opna.
John var ólundarlegur.
Það er laglegt að láta okkur
standa hérna og bíða, þegar
maður hefir unnið allan dag-
inn á skrifstofunni og kemur
þreyttur heim! sagði hann.
— Afsakaðu en ég átli svo
annrikt, svaraði liún.
Hann vék til liliðar fyrir
stórum skugga. Það var frú
Ramsen tengdamamma, sem
lagði það á sig að kyssa tengda-
dótturina.
— Hirtu ekki um Jivað Jolm
segir, Lilly, sagði hún. — Hann
er svo þreyttur eftir langan
vinnudag,' veslingurinn.
En ég þá, hugsaði Lilly, sem
vinn allan daginn á skrifstof-
unni þó að ég sé gift, og liefi
svo húsmóðurstörfin i ofaná-
lag.
Það var eins og John liefði
lesið hugsanir liennar. Hann
sagði ofur vingjarnlega:
— Bíddu hæg, Lilly, þangað
til skriður er kominn á versl-
unina - það er orðið talsvert
betra núna en var fyrir miss-
iri — og nú skaltu sjá till
Þegar Lilly hvarf aftur fram
í eldhúsið fór liann inn í dag-
stofuna og opnaði útvarpið.
Það var Iians yndi. Og svo fór
hann að útmála fyrir móður
sinni, live stórfenglegt það yrði,
þégar sjónvarpið kæmi líka.
— Finnst þér þetta ekki góð-
ur hátalari, mamma?
En mamma lieyrði ekki hvað
hann sagði. Hún stóð í eld-
húsdyrunum og var að líta yfir
allt-. "
— Þér finnst belra að sjóða
kartöflurnar með hýðinu, Lilly?
sagði hún.
— Eg hafði ekki tíma til að
afhýða þær, tengdamamma.
— En þið eigið heima svo
nærri skrifstofunni þinni.
— Eg losnaði svo seint i dag,
húsbóndinn þurfti að láta mig
skrifa bréf á síðustu stundu,
og ....
— Maður á aldrei að vinna
yfir skrifstofutima.
Æjá, það var auðvelt fvrir
tengdamömmu að segja það.
Hún liafði aldrei unnið á skrif-
stofu, hugsaði Lilly, en hún
sagði ekki neitt.
— Þetta er skrambi lítið eld-
lms, liéll frú Ramsen gamla
áfram. — Hversvegna fáið þið
ykkur ekki stærri íbúð? Það er
ekki erfitt að fá laglegar í-
búðir með góðu eldhúsi fýrir
það sama, sem þið borgið liér!
— Eg get ekki átt lieima
lengra frá skrifstofunni en
þetta. Jolm mundi áreiðanlega
ekki þykja gott að verða að
bíða eftir miðdegismatnum....
— Þú ættir að þvo stórþvott-
inn þinn sjálf, Lilly.
— .Tá — ef ég befði tima til
þess.
Lilly liristi bara höfuðið. Það
voru auðsjáanlega engin tak-
mörk fyrir kröfum þeim, sem
hægt er að gera tíl tengdadætra.
Þegar .Tohn gat setið i makind-
um og hlustað á útvarp, varð
hún að stoppa sokka og bæta
föt. En það þýddi ekki að minn-
ast á þetta —- bún hafði blátt
áfram hvorki tíma né þrek til
að rökræða það.
Hún bar inn matinn.
— Gerðu svo vel, John. Mat-
urinn er tilbúinn.
En Jolin var eins og bergnum-
inn af dægurlaginu í útvarp-
inu. Lilly tók liattinn hans af
stól og lieng'di hann út í and-
dyrið. Svo settist hún þreytl og
með liöfuðverk við matborðið.
Ilún sá að tengdamamma
mældi dúkinn með augunum.
-— Eins og ég sagði áðan,
Lilly, þú ættir að þvo sjálf.
Þvottahúsin gera það svo illa.
Sjáðu hvað dúkurinn er ó-
bragglegur!
— Þó að ég reyndi að þvo
sjálf þá liefi ég engan stað til
að þurrka þvottinn á, tengda-
mamma, sagði Lilly og varð
að kalla til þess að orðin
Iieyrðust yfir gjallandann í út-
varpinu.
— Góða barn, eins og þú gæl-
ir ekki strauað liann, þangað tíl
hann verður þurr. Það gerði
maður í mínu ungdæmi.
Hvernig sem því var nú var-
ið — hún varð alltaf að* liafa
síðasta orðið.
Loks kom John og settist við
borðið.
Fiskur, sagði hann — ég'
vil ekki fisk! og svo ýtti hann
frá scr diskinum.
Það er svo langt síðan við
hofum haft fisk, sagði Lilly og
beil á vörina. Ef tengdamamma
hefði ekki verið viðstödd, liefði
hún áreiðanlega farið að gráta.
— Borðaðu nú fiskinn þinn!
sagði móðir hans. — Hann
hefði kanske verið betri soðinn
en steiktur — en borðaðu hann
nú samt. Hann er góður.
Jolm nartaði i fiskinn. Lillv
snerti varla við sínum diski.
En frú Ramsen gamla át með
bestu lyst.
Eftir miðdegisverðinn settist
John aftur við útvarpið, en
móðir hans settist í hæginda-
stólinn og blundaði yfir dag-
blaðinu.
Lilly vakti hana með. kaff-
inu tveir bollar á skutli.
Hún ætlaði að hressa sig á
sínum eigin bolla meðan hún
væri að þvo upp.
En þegar hún kom fram i
eldliúsið varð hún svo lasin.
Hendurnar skulfu eins og í
köldukasti. En hún var ekki
veik. Bara svo skelfing þreytt.
Hún fann að hún mundi missa
fyrsta diskinn, sem hún snerti
á — og þá mundi tengda-
mamma undir eins koma fram.
En að sitja þarna inni undir
allri aðfinnslunni og meinleg-
um ráðleggingum það þoldi
liún ekki í kvöld. Hún læddist
inn í svefnherbergið eftir öðr-
um kjól og fór í liann i bað-
klefanum. Svo fór hún fram
í ganginn og í kápuna.
Þá heyrði hún rödd manns-
ins síns innan úr stofunni.
— Ertu að fara út, Lilly?
hrópaði hann undrandi.
Já, sagði liún, ég ætla að
ganga ofurlitla stund. Eg þarf
hreint loft.
— Loft? át liann eftir, eins
og hann væri að tala um pól-
ferð.
— Já, svaraði hún, ég ætla
að ganga svolitla stund.
Tengdamamma hraut svo
hátt að hún yfirgnæfði útvarp-
ið.