Fálkinn - 23.11.1945, Page 12

12
F Á L K I N N
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
Mér liefir alltaf þótt mjög vænt um
liabba, en aftur á móti verið fremur kalt
til mömmu frá því er ég var lítill dreng-
ur, þótt undarlegt megi virðast. En ég sá
snemma, að lmn var pabba ekki góð, og
síðar vissi ég að liún leit niður á hann,
skammaðist sín fyrir bann. Ástæðan til
þess, að hún giftist honum liefir aðeins
verið augnabliks ást, sem hana hefir jafn-
an iðrað siðan.
Hinsvegar dáir liann mömmu og þykir
alltaf vænt um hana, þó að liann fj'rir
löngu sé hættur að vænta sér neinnar
bamingju í hjónabandinu.
Mamma litur alltaf svo stórt á sig. Hún
getur aldrei gleymt því ríkidæmi, sem
bún ólst upp við, en pabbi var aðeins
unglir og óreyndur læknir þegar þau
kynntust.
Hún viðurkennir ekki, að liann hafi unn-
ið sig í það mikla álit, sem hann nýtur
nú, með dugnaði sínum, ég liefi oft heyrt
liana segja, að liann befði aldrei komist
það sem hann er, án sin, en það er ekki
rétt.
Auðæíi mömmu, sem pabbi hefir þó
aldrei viljað notfæra sér, eru raunverulega
orsök ógæfu lians. Pabbi skal vera vel-
kominn á heimili okkar, Inga, hann á það
skilið.
— Eg skal gera það sem ég get til þess
að hann hafi ánægju af því að heimsækja
okkur, svaraði Inga og það komu tár i
augu hennar. Eg veit að mér þykir vænt
um liann; ég vissi það strax þegar ég sá
hinn góðlega svip hans.
Þannig vissi ég að ])ú myndir 'svara.
Mig liefur lengi langað til að segja þér frá
þessu, en mér þykir svo erfitt að tala um
]>að. Þér finnst ])að kanske undarlegt, að
ég skuli einmitt tala um ])etta nú, á brúð-
kaupsdegi okkar, en mér fannst pabbi svo
einmana, þegar við ókum burt frá honum;
ég veit þú skilur mig. Eg vil að hann verði
þátttakandi í bamingju okkar, strax frá
byrjun. Eg sá, að hann var ánægður með
þig, sem konu handa mér, og það er mikið
atriði fyrir mig.
Erik þrýsti Ingu fast að brjósti sínu.
— Elsku konán mín, livislaði bann.
Ertu viss um að þú elskir mig svo Iieilt,
að enginn skuggi af ótta né kvíða komist
oð sál þinni?
— Eg veit að ekkert getur skilið okkur,
Erik; livað sem f-yrir kemur, svaraði hún
og lagði höfuðið að öxl bans.
— Nei, ekkert, því ást okkar er einlæg.
Við svíkjum hvorugt ])að heit sem við höf-
um gefið. Og nú erum við á leið heim;
heim til okkar eigin heimilis, þú og ég.
— Já, svaraði hún og það lék sælubros
um varir bennar.
Mínir fegustu draumar bafa ox-ðið að
veruleika i dag, en ég hafði aldrei trúað
að þeir rættust og það befðu þeir heldur
ekki gert, befði ég ekki fundið þig, hvísl-
aði hún lágt.
III. KAFLI.
Það er áreiðanlegt, að þetta er ekki
eintómur bugarbui’ður, sagði Inga Brenner,
sem stödd var i lækningastofu tengdaföð-
ur síns, og var að setja upp hanska sína.
Skyndilega tók hún þá ofan aftur og sett-
ist brosandi í einn stólinn.
Veistu það, hélt hún áfram, að það er
ekki meira en svo að ég trúi þessu. En
það er með öðrum orðum ekki nokkur vafi?
Nei, enginn vafi, sagði Brenner lækn-
ir og leit góðlega til hennar. — Þú ert glöð,
Inga?
Glöð! rödd hennar titraði ofui’lítið. -
Eg á engin orð til að lýsa hamingju minni.
Eg gæti faðmað allt að mér, en ég vil byrja
á þér!
Hún spratt upp og tók utan um háls
Brenners læknis.
— Eg veit að Erik ræður sér ekki fyrir
gleði þegar bann heyrir þetta. Ef það
verður drengur, skal liann bera nafn þitt.
— Ilvað lieldur þú, að séra Emanúel
segði við því, spurði læknirinn hlæjandi.
Þú leggur þó ekki til að við létum
liann heita Emanúel? sagði Inga. — Nei,
hann verður látinn heita Per eins og þú,
Per er fallegt nafn.
-— Eg vil — nei, nú má ég ekki tefja
þig lengur, það bíða þin svo margir. —
0 tengdafaðir, ég béll að brúðkaupsdagur
minn væri liamingjuríkasti dagur ævi
minnar, en þessi dagur tekur honum fram.
Eg á ekki skilið alla þá gæfu, sem mér
hefur fallið í skaut. Við Erik höfum ekki
lifað saman einn einasta gráveðursdag enn-
þá; það hafa allt vei’ið unaðslegar sól-
skinsstundir. Hamingjan ber mig á hönd-
um sér.
— Sólai’geislinn minn, sagði Brenner
læknir og klappaði bliðlega um kinn Ingu.
Væri Erik þér ekki góður, ætli hann lika
mér að mæta. — En nú skalt þú fara, við
sjáumst aftur í kvöld, og getum síðar
spjallað saman í einrúmi.
— Já, það er líka rétt, svaraði Inga.
Við eigum að koma til ykkar. Eg vildi
heldur að við gætum verið heima lijá okk-
ur Erik, en það er ekki hægt, tengdamóð-
ir mín rnyndi leggja það illa út ef við
kæmum ekki. Hún lagði hendurnar um
háls tengdaföður síns á ný.
- Afi, hvíslaði bún. — Þú mátt fara að
venja þig við þelta orð. Eg veit þú verður
góður afi.
Þegar Inga kom út á götu, staðnæmdist
hún um stund og litaðist um. Henni virtist
allir brosa til sín, fólk, sem var í önnum
í vei’slunuhum og talaði um nálægð j()I-
anna, og börnin sem ljómuðu af ánægju.
Allt var þrungið af belgiblæ.
Hún gekk í leiðslu án þess að gera sér
grein fyrir livert liún fór; fékk olnboga-
skot og var stjakað til og frá af þeim, sem
fram hjá henni gengu, en hún varð þess
ekki vör. Levndarmál hennar fyllti hana
óumræðilegri gleði. Hún staðnæmdist fyr-
ir utan spegilglugga og skoðaði sig í bon-
um.
Ef þér þurfið að mála á yður snjáldr-
ið, stúlka góð, skuluð þér gera það lieima
Iijá yður en ekki lxérna, brópaði geðvond-
ur burðarkarl með fangið fullt af pökkum,
því að hún stóð í vegi fyrir honum. Hún
brosti góðlátlega til bans.
Atti bún að segja Erilc strax frá þessu,
eða var hyggilegra að biða með það? bugs-
aði hún.
Jú, best myndi að bíða, minnsta kosti
þangað til þau væru búin að vera heima
bjá foreldrum hans. Ef til vill mundi Erik
draga það úr að hún færi í samkvæmið
ef hann vissi hvernig ástatt var fyrir henni.
í þá fjóra mánuði, sem liðnir voru frú
brúðkaupi þeii’ra Eiúks, liafði hún aðeins
öi’sjaldan komið til tengdamóður sinnar,
og aldrei fengið neitt séi’lega hlýjar mót-
tökur, þótl frú Brenner létist geta liðið
liana.
í þessu boði myndi Sylvía Williams á-
reiðanlega vera. Andlit Ingu myi’kvaðist
við liugsunina. Henni var alltaf kvöl í þvi
að vera í nærveru liennar.
Sylvía gerði sér að vísu far um að reyiia
að sýnast alúðleg, en þó duldist engum að
hún gat ekki þolað Ingu. Það duldist held-
ur engum að hún bar enn sama liug til
Ex-iks og áður, þiútt fyrir giftingu lians.
Samt sem áður var Inga ekkert afbrýð-
issöm, og bar þar einkum tvennt til. í
fyi’sta lagi vissi hún að Erik var ekkert
hrifinn af Sylvíu og var fremur í nöp við
liana, og í öðru lagi fannst henni ómak-
legt af sér að vera með blandnar liugs-
anir um hann.
Ilún liafði ekki ástæðu til að vantreysta
Erik. Hún vissi, að Sylvía sóttist ennþá eftir
honuni, en liann sagði henni hreinskilnis-
lega frá því og hún vissi að hann var sér
einlægur.
Þegar Inga hafði gengið í hálftíma, tók
liún sér leigubifreið og bað að aka sér
heim. Henni fannst bún vera orðin mjög
mikið eftirlætisbam. Fj’rir hálfu ári hefði
hana ekki grunað að hún myndi iðulega
taka leigubifreiðar til að aka með sig, en
nú var þetta næstum orðinn daglegur við-
burður. Þetla hafði Erik komið henni upp
á. Hún lifði nú orðið við nýja siði. Var
komin í ólikt umhverfi og átti orðið marga
nýja vini og henni fannst furðu gegna
hversu fljótt hún hafði vanist þessu öllu.
Hún lifði nú í fyllsta máta mjög ólíku
lífi við það sem lxún bafði átt á prests-
setrinu.
Inga hafði nokkrum sinnuni heimsótl
séra Emanúel og konu hans eftir brúð-
kaup sill og einnig bafði þeim nokkrum
sinnum skotið upp á heimili hennar og
undrast mjög allt sem þau höfðu séð þar,
já, næstum hneykslaðist yfir heimilislialdii
hennar. En bak við sleggjudóma frú Heller