Fálkinn - 04.01.1946, Blaðsíða 8

8
P Á L K I N N
O. Henry:
Joe Perkins kemur heim.
Áttugasta og fyrsta gata! —
Gex-ið svo vel að rýma fyrir
þeim, sem ætla út! vældi vagii-
stjórinn í bláa einkennisbún-
ingnum.
Hópur af ríkisborgarasauð-
fénaði valt út á götuna og ann-
ar valt inn. Ding dang! Gripa-
vagnar L-lestarinnar á Mánhatt-
an þutu af stað með braki og
brestum. Og mr. Joe Perkins
slangraði niður þrepin frá stöð-
inni ásamt liópnum, sem hafði
verið hleypt út um leið og hon-
um.
Hann rambaði lieim á leið,
hægt og bítandi.
Hægt og bitandi — því að
liann var hættur að vænta
nolckurs góðs í daglega lífinu.
Maður, sem hefir vei’ið giftur
í tuttugu ár og býr i leigxxhjalli,
getur ekki vænst nokkurra ó-
væntra gleðitíðinda af foi’sjón-
inni. Og þarna sem hann labb-
aði nú í hægðum sínum heim-
leiðis, þá sá liann alveg fyrir
það senx koma mundi á næst-
unni:
Hún Katy mundi flýta sér
að taka á móti honum í gang-
inum og gefa honum koss með
varastiftis- og karamellubragði.
Síðan mundi liann hengja af
sér frakkann og setja sig á
rykfrían, steinsteypuharðan dí-
van og taka fram kvöldblöðin.
Næst kæmi svo röðin að sínx-
skeytunum og orustunum í
Mansjúríu, þar senx andstæð-
ingarnir reyndu eftir bestu getu
að slátra hverir öðrunx nxeð
glamrandi og bráðdi’epandi rit-
vélum. Miðdegismaturinn mun
að öllum líkindum verða laps-
kássa, salad með algerlega ó-
skaðlegri en lika algerlega
bragðlausri sósu, rabarbara-
grautur og loks lítil krukka
af jarðai’bei’jasultu, sem stokk-
roðnaði fyrir ábyrgðina, senx
tekin var á ggeðum hennar á
miðanum á glasinu, að lxún væri
eingöngu gerð úr ósviknum á-
vöxtum. Eftir matinn mundi
konan sýna honunx tíglateppið
með nýju bótinni, sem ísmað-
urinn hafði klippt handa henni
neðan af liálsbindinu sínu. —
Klukkan hálf átta mundu þau
bæði fara að bi-eiða dagblöðin
út yfir öll húsgögnin, svo að
gipsið, senx dytti niður úr loft-
jnu eyðilegði þau ekki. Á þess-
um tíma fór nefnilega digri
maðurinn á hæðinni fyrir ofan
að æfa Mullerskei’fið, áður en
hann tæki á sig náðir. Á mín-
útunni klukkan tuttugu mundu
Hicky 'Og Mooney, atvinnulausu
svertingjaleikai’arnir á III. liæð,
við hliðina á honum, fá vægt
vitleysiskast, og nxundu hlaupa
í hring í stofunni sinni, í þeirri
trú að Hammerstein agent væri
að elta þá uppi með sýningar-
tilboð, senx gæfi af sér finxnx
hundruð dollara á viku. Síðan
mundi gamli piparsveinninn,
sem bjó i kytrunni fyrir hand-
an húsagarðslioluna, fara að
kvelja lífið.úr flautunni sinni.
Sjálfvirku gasljósin í stigan-
um mundu fara að ósa eitri.
Þetta ós hafði gaman af að
safnast sanian efst í ganginum.
Svo mundi húsvörðurinn fleyg-
ja finxm krökkunum hennar
frú Zanowitaki frá öskutunn-
unni, en þau gátu hvei-gi ver-
ið nema þar. Og konan, sem
liafði vei’ið gift og skilin ótelj-
andi sinnum, mundi tritla nið-
ur stigann i kampavinsgulum
sokknunum sínum og líma miða
með nýjasta frúarnafninu sínu
á bi’éfakassann við bjölluna. I
stuttu máli — kvöldið nxundi
ganga sinn vanalega, vissa gang
í öllu Frogmore-lixxsinu.
Joe Pei’kins vissi með óbif-
anlegu öruggi, að svona nxundi
það fara og alls ekki öðruvísi.
Hann vissi ennfrenxur að hann
sjálfur — ldukkan kortér yfir
átta nxundi liei’ða upp hug-
ann og grípa battinn sinn —
og að konan hans nxundi segja
þóttalega:
— Það væri gaman að vita
hvert þú hefir hugsað þér að
fara?
— Eg ætla bara að skreppa
til McCluskeys, mundi hann
svara. Til þess að reyna einn
billiard við gömlu félagana.
Þettá hafði samámsaman orð-
ið föst i’egla. Og eftir svo sem
tvo tíma kom hann aftur. —
Stundum var Katy þá liáttuð
og svaf á sitt græna eyra. En
svo sat hún líka stundum uppi,
reiðubúin til að bræða burt
í deiglu bræði sinnar þann
snefil forgyllingar, sem enn var
eftir til skrauts á stálhlekkjum
hjónabandsins. Öllu slilcu á
g'uðinn Amor einhverntíma að
standa skil á, þegar hann einn
góðan veðurdag rekst á fórn-
arlömb sin ixr Frogmore-húsinu.
— En í kvöld, á sama augna-
blikinu senx Joe Perkins steig
yfir þröskuldinn, upplifði liann
algera lífs-venjubreytingu frá
því sem verið bafði. Þarna var
engin Katy til að taka á móti
honum og gefa honum rauðan,
sætan og sykraðan koss. í lxer-
bergjunum þremur var allt á
rúi og stúi. Garmarnir lxennar
voru þarna liátt og lágt. Skór
á miðju gólfi, krullutöng, hár-
spennur, xnorgunkjólar og púð-
urpelsar, lá allt í einum
hrærigraut livar senx litið var.
Þetta var svo ólíkt konunni
hans. Meðan liugurinn var að
falla niður í núll starði liann
dapur á greiðuna, sem enn hélt
dálitlu af hinum brúnu lokkum
hennar nxilli tannanna. Hún
hlaut að hafa flýtt sér óvenu-
lega mildð. Þvi að venjulega
var lxún mjög passasöm með að
liirða allt það lxár, sem rotnaði
af lxenni að geynxa það i bláu
krukkunni á arinhillunni, í von
um að það nxundi einhverntíma
endurfæðast.
Á gasstjakanum á veggnum
liékk samanbrotin pappírsörk
á mjög áberandi stað. Joe Per-
kinks greip hana. Þetta voru
nokkrar línur frá konunni lxans
og hljóðuðu svo:
„Kæri Joe: — Eg hefi fengið
símskei/ti og hún mamma er
ósköp veik. Eg verð að fara
með lestinni kl. b.30. Bróðir
minn ætlar að sækja mig á stöð-
ina. Það er köld kóteletta í
kæliskápnum. Eg ætla bara að
vona að það sé ekld andatepp-
an, sem hún hefir fengið. Fáðn
mjólkurmanninum 50 cent. í
fyrravor var hún svo skelfing
eftir sig eftir hana. Gleymdu
ekki að síma á gasstöðina útaf
mælinum. Heilu sokkarnir þínir
eru í efstu skúffunni. Eg skrifa
aftur á morgun.......
/ mesta flýti
þín Katy.
í þessi tvö ár, sem liann og
Katy höfðu verið gift, liöfðu
þau ekki verið fjarverandi
hvort fi-á öði-u eina einustu
nótt. Hann las bréfið aftur án
þess eiginlega að grípa inni-
haldið. Það var algei’ð upp-
reisn frá liinum venjulega þaul-
troðna slóða hjónabandsins,
svo að hann tók andköf þegar
hann fór að hiigsa unx þetta.
Yfir þvert stólbakið liékk
treyjan hennar með rauðu díl-
unum. Hún var svo ömurlega
tónx og formlaus. Hún var vön
að vera í lienni þegar hún var
að nialla nxatinn. Iiún hafði
fleygt af sér fötunum — svo
mikið hafði lienni legið á! —
Lítill pappírspoki með uppá-
halds karamellununx hennar lá
þarna ólxi’eyfður með gúmnxí-
bandi utan um. Dagblað lá á
gólfinu. Það var gat á því, þar
sem bi’au taráætlunin hafði ver-
ið. Allt i stofunni bar þess vitni,
að það sem mestu varðaði var
horfið á burt — að lífið og sál-
in var liorfin. Joe Perkins stóð
innan unx þessa dauðu . hluti
og var svo einkennilega dapur
og hugsandi.
Svo fór hann nú að reyna
að taka til eftir hana, eins vel
og hann gat. í hvert skifti sem
hann snerti við einhverju fata-
plagginu af lienni, þá fór
skjálfti uixi hann, eins og liann
kendi einhverskonar skelfingar.
Hann hafði aldrei lagt þá spurn
ingu fyrir sjálfan sig hvernig
sér mundi líða ef lxann missti
Katy. Ilún var orðin svo fast-
ur liður í tilveru hans, að liann
gat eiginlega helst líkt henni
við loftið, sem hann andaði að
sér. Það var nauðsynlegt, en
maður gei’ði sér ekki sérstak-
lega grein fyrir því. Og nú var
hún horfin! Fyrirvaralaust. Var
horfin svo gersanxlega allt i
einu, að það var lílcast að hún
hefði aldrei verið til. Auðvitað
var þetta ekki nenxa i nokkra
daga, i mesta lagi eina viku,
eða kanslce tvær, en honum
fannst eins og sjálfur dauðinn
Iiefði bent á lians dyggu en ó-
meðvituðu baráttu!
Joe sótti köldu kótelettuna
fram í skápinn, hitaði sér kaffi
og settist að hinni einmanalegu
kvöldnxáltíð sinni, augliti til aug
litis við liið ósvil'na vottorð unx
hreinleika j arðai’berj asultunnar
Meðal horfinna lífsins gæða sá
hann allt í einu fyrir sér aftur-
göngu af lapskássu og salad
með skósvertusósu íxieð nxikl-
unx gljáa. Heinxili hans var í
uppnámi. Inflúeixsa tengdanxóð-
ur Iians lxafði lióstað því í ó-
tal tætlui’. Eftir þessa ömurlegu
máltíð settist hann við glugg-
ann og góndi út.
Hann liafði ekki einu sinni
rænu á að kveikja sér í sígar-
ettu. Fyi’ir xitan öskraði borgin.
Hún lokkaði hann til þess að
taka þátt í dansi sínunx og dára-
liætti. Hann átti nóttina sjálfur.