Fálkinn - 04.01.1946, Blaðsíða 13

PÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 567
Lárétt skýring:
1. gramm, 12. lita, 13. þor, 14.
skaut, 16. þrír samhljóSar, 18. ó-
hreinka, 20. þrír eins, 21. þvarg,
22. draup, 24. hás, 26. tveir sam-
hljóSar, 27. áriS áSur, 29. bundn-
ar, 30. skáld, 32. skiptir niSur, 34.
reiS, 35. fugl, 37. skip, 38. ónefnd-
ur, 39. verslunarmál, 40. ungir, 41.
gylta, 42. tvíhljóSi, 43. ruggir, 44.
mjög, 45. tveir eins, 47. ónefndur,
49. flani, 50. guð, 51. kvalir, 55.
úttekiS, 56. orku, 57. óvinur, 58.
guð, 60. fæSa, 62. sker, 03. skáld,
64. kraftur, 66. háS, 68. spýja, 69.
stjórnar, 71. óskar, 73. á lítinn, 74.
eySisandur.
Lóörétt skýring:
1. Rólegs, 2. hlaupið, 3. frumefni,
4. leiðsla, 5. mann, 6. skrafað, 7.
annars, 8. rómv. tala, 9. ósamstæS-
ir, 10. skipstjóri, 11. gljái, 12. fleyt-
ur, 15. fyrirliSar, 17. gamalmennis,
19. afrekiS, 22. meSal, 23. þraut,
24. lausnir, 25. sjór, 28. keyr, 29.
hvað, 31. skessa, 33. bókstafur, 34.
kindina, 36. forsetning, 39. blása,
45. hola, 46. tónn, 48. iSin, 51. von,
52. samhljóðar, 53. á kompás, 54.
efni, 59. vatnsfalls, 61. beiti, 63.
jór, 65. gin, 66. óhljóS, 67. loftteg-
und, 68. lieiSur, .70. tveir eins, 71.
utan, 72. frumefni, 73. tveir sam-
hljóðar.
LAUSN Á KROSSGi NR. 566
Lárétt ráðning:
1. Herbertsprent, 12. úlfa, 13. for-
ir, 14. Haag, 16. tól, 18. kút, 20.
frú, 21. v.d. 22. bar, 24. liál, 26.
am., 27. tómar, 29. merar, 30. gá,
32. kaffæring, 34. LI, 35. stó, 37. RG,
38. la, 39. los, 40. hurt, 41. eg, 42.-
dd, 43. kúst, 44. ana, 45. GY, 47.
SO, 49. ati, 50. Na, 51. sumardaga,
55. AM, 56. kimar, 57. slapp, 58. al,
60. far, 62. agi, 63. LL, 64. nef,
66. áll, 68. KEA, 69. skro, 71. aldin,
73. Geir, 74. súkkulaSigerS.
Lóörétt ráöning:
1. HlóS, 2. efl, 3. Ra, 4. ef, 5. rok,
6. trúS, 7. sit, 8. pr, 9. eh, 10. naf,
11. tara, 12. Útvegsbankans, 15.
gúmmístimplar, 17. lamar, 19. kárna,
22. bók, 23. rafgeymar, 24. heild-
sala, 25. lag, 28. RF, 29. Mr., 31.
átuna, 33. ær, 34. losta, 36. óra,
39. lúa, 45. gumar, 46. ár, 48. ógagn,
.51. Sif, 52. ar, 53. DS. 54: api,
59. leks, 61. alda, 63. leiS, 65. frú,
66. áll, 67. lið, 68. ker, 70. Ok, 71.
au, 72. Ni, 73. GE.
Það var síðari hluta dags, í rökkurbyrj-
un, er hún kom heim, að þjónustustúlkan
tilkynnti henni, að Brenner lælcnir væri
staddur í stofu og væri búinn að bíða
hennar i hálftíma.
— Tengdafaðir! Inga horfði óltaslegin
og spyrjandi á Brenner lækni, er hún kom
inn til lians.
Hann sat álútur í einum stólnum og
buldi ajidlitið í höndum scr. Það var eitt-
hvert vonleysi í svip hans, eittbvað svo ör-
magna og dapurlegt við útlit hans, sem
fyllti hana ótta.
— Tengdafaðir! endurtók liún, þegar
iiann virtist ekki taka eftir lienni. Hún
gekk rakleitt til hans, áður en hún létli
af sér kápunni og lagðist á bnérí fyrir fram-
an hann. Tengdafaðir! Hvað hefir lcomið
fyrir ?
— Ó, ertu komin Inga. Eg átti lílca von
á því að þú kæmir. Eg er kominn hingað
til að leita mér næðis og friðar. Eg þarf að
fá ofurlitla ró og hvíld. Þú fyrirgefur mér
þó að ég hafi sent drenginn upp; ég gat
ekki haft hann Itjá mér núna. Taugar mín-
ar eru í ólagi, það hefir ver-ið erfiður dag-
ur lijá mér í dag.
Andlit læknisins var fölt og þreytulegt
og Ingu virtist bann liafa elst um mörg ár
frá því hún sá liann síðast.
— Segðu mér allt, sem þér býr í brjósti,
sagði hún næstum móðurlega. Þú veist að
við Erik viljum ltjálpa þér með allt, sem
við getum gert fyrir þig.
— Því miður held ég . að enginn geti
hjálpað mér í þessu efni, svaraði Brenner
læknir. Það, sem kvelur mig, er hugsunin
um það, að hneykslið skuli þurfa að bitna
á ykkur; mig tekur það sárt. Sjálfur get
ég borið það. En það ert þú og Erik, sem
ég er að hugsa uin, ......já, og svo auð-
vitað konan mín. Hun getur áreiðanlega
aldrei fyrirgefið mér, getur ekki skilið það.
Ef til vill er það heldur ekki von. . . . við
stöndum svo fjarri livort öðru.
— Veslings tengdafaðir minn, sagði Inga
og stóð upp og lagði kápuna frá sér á
stól. Síðan gekk hún að skáp og tók út úr
honum vínflösku og rétti lækninum glas.
— Ðrekktu þetta, sagði hún. Það styrk-
ir'þig.
Brenner læknir tæmdi glasið og þakkaði,
en bún færði stól að sæti hans og settist
hjá honum og' tók blíðlega í liönd hans.
— Segðu mér nú bvað livílir þér svo
þungt á hjarta, sagði Inga stillilega. Trúðu
mér fyrir ábyggjum þínuin.
— Já, ég skal seg'ja þér frá þvi, sagði
læknirinn og stundi mæðulega. Eg finn
þörf lijá mér lil að ta'Ia við einhvern um
þetla, sem skilur mig, þó að það sé ef til
vill barnalegt af mér. En taugar mínar eru
svo spenntar. Eg befi verið ákærður, það
verða réttarhöld i máli mínu. Eg liefi fram-
ið óleyfilegar læknisaðgerðir; ákæran á
bendur mér er rétt og ég’ hefi heldur ekki
Iiugsað mér að þræta. I fyrsta lagi mundi
það ekki þýða fyrir mig og i öðru lagi vil
ég það ekki, því að ég vil standa ábyrgð á
gerðum mínum.
Hann andvarpaði aftur mæðulega, en
Inga sat þögul til að trufla hann ekki í
frásögninni.
— Það liafa komið til mín fjölmargir
kvenmenn, liélt hann áfram. Komið til mín
og beðið mig um að framkvæma fóstureyð-
ingar, en ég befi neitað því i flestum til-
fellum, en þó eru til undantekningar l'rá
þvi. Þeim fáu, sem ég hefi hjálpað, hefi ég
hjálpað af brýnni nauðsyn, að mínu álili.
Mér er það ljóst, að lögin taka ekki slíka
málafærslu til greina. Eg liefi neitað fjölda
stúlkum, sem hafa liaft i heitingum við mig
um að fyrirfara sér, ef ég yrði ekki við
bæn þeirra. En það eru stúlkur, sem ég
tók ekki alvarlega, og vissi að ógnanir
þeirra og kveinstafir voru innantómt og
léttúðugt blaður. Það er hægt að slcynja
innstu hugsanir flestra kvenna, og lijá sum-
um sér maður ásetning þeirra og örvænt-
ingrí í augnaráðinu, í augnaráði, sem segir
mörgum siunum meira en flóð af fleypur-
yrðum.... þá, já, þá er það, sem maður
finnur ábyrgðartilfinningu bjá sjálfum sér,
ef maður slekkur síðasta vonarneistann i
sál þeirra. Það er ekki dómur almennings,
sem þessar veslings stúlkur eru að koma
sér undan með því að koma sér lijá því
að geta barn í lausaleik. Það er oftast af
allt öðrum rótum runnið. Sem betur fer
liefir þú ekki séð svörtustu hliðar lífsins,
Inga mín. Eg þarf ekki að skira þetta í
einstökum atriðum; ég læt nægja að segja
þér frá einu dæmi, til þess að þú fáir ofur-
litla liugmynd um hve erfitt það er á stund-
um að draga markalínu milli þess, sem
manni finnst rétt og r-angt að gera, en í
minum augum er ekkert syndsamlegt við
það, sem ég' liefi gert í þessu efni. Síðasta
tilfellið, sem ég ælla að segja þér frá, var
þegar tuttugu og' tveggja ára stúlka lieim-
sótli mig. Hún var vonlítil um að ég mundi
vilja hlýða á erindi hennar, erí livaðst hafa
ákveðið að reyna þessa siðustu úrlausnar-
leið. Eg kannaðist við þessa stúlku, frá
því ég liafði slundað hana eitt sinn á
sjúkrahúsinu. Þá liafði ég kynnst lífskjör-
um hennar nokkuð. Nú leil bún alls elcki
út fyrir að vera liðlega tvítug, heldur mið-
aldra kona. Andlit hennar var ellilegt og'
bar merki örbirgðar og illrar ævi. Eg sá
að hún hafði lifað óheilbrigðu lífi, eins og
svo margar óhamingjusamar stúlkur, sem
leiðast út á skuggabrautir tilverunnar. —
Hún hafði búið með manni síðustu árin,
sem var spilltur af drvkkjuskap og annari
óreiðu. Ol't bafði hún reynt að losna frá
honum, en nú fyrst bafði henni tekist það,
en það var of seint; nokkru síðar varð liún
þess vör að bún var þunguð.
Eg vil ekki fæða þetta barn, sagði