Fálkinn - 04.01.1946, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Hann gat óspurður farið út og
glainrað á strengjaspil skemmt-
analífsins. Frjálsari en nokknr
piparsveinn. Hann gat drukkið
og svallað fram í birtingu, ef
hann vildi og engin móðguð
Ivaty mundi sitja og bíða sár-
gröm eftir honum heima. Ef
liann vildi, gaeti iiann nú leikið
sér að kúlunum á græna klæð-
inu lijá McCluskey, ásamt liin-
um hávæl'u vinum sínum, þang-
að til morgunroðinn fengi raf-
magnsperurnar til að fölna. —
Hjónabandsblekkirnir, sem bon
um höfðu fundist svo erfiðir
þegar lífið varð leiðinlegt, voru
allt í einu brostnir. Ivonan bans
var farin!
Joe Perkins var enginn meist-
ari í að rannsalca sinar eigin
tilfinningar. En þarna sat liann
nú í sinni Katy-lausu stofu —
fjórum sinnum fimm metra -—
og nú skildi hann allt í einu
ástæðuna til allrar eymdarinn-
ar. Hann skvldi að Katy var
blátt áfram orðin ómissandi
fyrir hann — hún var lífsham-
ingja bans. Tilfinningar bans
fyrir henni, senr höfðu vaggast
í svefn við deyfingu liins reglu-
bundna beimilislífs, vöknuðu nú
harkalega til lífsins aftur, er
hún bvarf honum svo skyndi-
lega. Hefir það ekki verið lam-
ið inn í okkur bæði með préd-
ikunum, málsbáttum og' dæmi-
sögum, að við kunnum ekki að
meta fuglakliðinn fyrr en hann
er borfinn, og að enginn veit
bvað átt befir fyrr en misst
hefir? Hefir þessu ekki verið
lamið inn í okkur með öðrum
óskáldlegri bætti líka?
— Eg er þorpari! sagði Joe
Perkins. — Eins og ég liefi far-
ið með bana Katy! Eg fer út
á hverju kvöldi. Spila billiard
og rabba við strákana, í stað
þess að sitja beima bjá bless-
uninni minni. Og svo verður
liún, veslings auminginn að sitja
alein heima og skemmta sér
eftir þvi, sem hún getur. Þú ert
þorpari Joe Perkins, já, það
ertu! En nú ætlarðu að bæta
fyrir alll þetta! Bara að hún
komi heim bráðum. Framvegis
ætla ég að fara út með henni
á kvöldin, svo að hún fái dá-
litla tilbreytingu líka. Og ég
er liættur við McCIuskey — héð-
an í frá og til eilífðar!
Já, þarna var bærinn -— borg-
in — fyrir utan dyrnar bans
og hrópaði til hans að hann
skyldi koma og taka þátt í leik
hans og skemmtunum. Og hjá
McCluskey spiluðu gömlu kunn-
ingjarnir billiard og vonuðust
eftir spennandi leik. En livorki
blómum stráður vegur syndar-
innar né gljáandi billiardkúl-
urnar gátu freistað liins iðrandi
Perkins og tælt bann út. Það
dýrmætasta sem hann átli, það
sem hann hafði hálfvegis fyrir-
lilið og að fullu gleymt að meta
var liorfið honum. Og bann
saknaði þess! Ekta tár runnu
niður kinnar hans. Þegar hún
kæmi aftur skyldi alll vera
öðruvísi. Þá skyldi hann bæta
fyrir allt, sem liann liafði for-
sómað. Hvers virði var eiginlega
lífið án hennar?
Dyrnar lukust upp — og inn
kom Katy með ferðatöskuna í
hendinni. Jói góndi á hana, mál
laus af undrun.
— Ó, en hvað það er indælt
að vera komin heim aftur!
sagði hún. — Þetta var ekkert
alvarlegt, sem gekk að möinmu.
Sam kom á stöðina og sagði að
kastið hefði liðið lijá undir eins,
eftir að þau liöfðu síínað til
mín. Svo að þá fannst mér best
að fara lieim aftur með næstu
lest. Æ, livað mig langar i kaffi-
sopa!
Það var enginn sem Iieyrði að
það ískarði í vélum þegar í-
búðin til vinstri á 8ju liá'ð í
Frogmore breytti um gír og
komst í fyrra liorfið aftur. Og
svo ók bringekjan á nýjan leik.
— — — Joe Perkins liafði
litið á klukkuna. Hún var 15
mín. yfir átta. Hann greip hatt-
inn sinn og leit lil dvra.
— Það væri fróðlegt að vita
bvert þú ætlar núna! sagði
Katy önug.
— Eg ætla rétl að lita inn
til McCluskey, svaraði maður-
inn bennar. Eg ætla að spila
einn billiard við kunningjana.
Með hershöfðingja á bakinu.
Breskur hershöfðingi, sem hef-
ir herstjórn á hendi einhversstað-
ar i Biirma, er borinn ijfir lækj-
arsprœnu af einum liinna afri-
könsku undirmanna sinna.
O. Henry
„I don’t -want to go home- in the
dark“. Þetta er eins og viðlag i
dægurfluguljóði, enda er það líka.
Hitt er gleymt, en þessi hending
geymist, því að þetta voru síðustu
orð O. Henry, áður en hann dó.
Hver var O. Henry? Hann var
höfundur litlu sögunnar hér að fram-
an og um 300 annara frásagna,
styttri og lengri, um litilf jörlegt
fólk og örlög þess, en skrifaðar af
þeirri snilld að Jiær skipa O. Henry
í fyrstu röð amerískra höfunda.
Hann var skapandi liinna svonefndu
„sliort slory“ og einu sinni dreymdi
hann um að geta skrifað sltáldsögu
•—• róman, en af einhverjum ástæð-
um byrjaði hann aldrei á þessari
sögu, þó að nóg væri efnið.
O. Henry er dulnefni — réttu
nafni liét liann William Sidney
Porter og fæddist í Greensboro,
Norður-Garolínu árið 1862. Móður
sina missti hann ungur og ólst upp
hjá frænku sinni. Fimtán ára gam-
all fór hann í lyfjahúð en hælti þar
og fór til Texas.
Hann fékk smástarf á opinberri
skrifstofu og kynntist ungri stúlku,
sem síðar strauk að heiman til að
giftast honum. Þau lifðu sælu lijóna-
bandi þangað til O. Henry missti
starfa sinn. En bráðlega fékk liann
stöðu i banka og þá hófst mótlætið
fyrir alvöru. Bankanum var stjórn-
að af léttúð og O. Henry látinn bera
ábyrgð á sjóðþurrð og sakaður um
að hafa stolið úr eigin hendi.
Áður en málið var tekið fyrir
fór hann til New Orleans, vann þar
hafnarvinnu um tíma, fór svo til
Honduras og þar kynntist Iiann
bófanum A1 Jennings og var með
flokki hans um tíma. Þegar liann
kom aftur frétti hann að kona bans
væri veik ög fór liann þá til liennar.
Hún dó 1897 og árið eftir var O.
Henry dæmdur í fimm ára fangelsi.
Hann sætti vægri fangameðfeíð og
skrifaði fjölda af sögum í fang-
elsinu. Hann slapp eftir þrjú ár og
var orðinn frægur liöfundur. Rit-
launin fóru síhækkaridi, en hann
hirti lítl um peninga og lijálpaði
öllum, sem til hans íeituðu.
Siðustu æfiárin var hann veikur
maður. Hann dó einn júnímorgun
1910.
Hver íann:
KAFBÁTINN?
Hugvitsmenirnir fóru snemma að
glíma við Jiað viðfang'sefni, að
smiða skip, sem gætu siglt í kafi
og ráðist óséð að óvinum sínum.
Þannig bauð Fulton bæði Frökkum
og Bretum að smíða lianda lieim
kafbát, en boðinu var elcki sinnt.
Það er írlendingurinn Jolin P.
Holland, sem er höfundur kafbáts-
ins. Hann Inigsaði sér þetta skip
sem drápsvél fyrst og fremst, eins
og Fulton. Hann hataði England
eins og flestir írlendingar gerðu
í þá daga, og hafði liugsað sér
að kafbáturinn gæti orðið tæki til
að útrýma flotavekli Englendinga.
Fór liann nú til Ameríku og fékk
stuðning hjá írskum sjálfstæðis-
mönnum þar, en tilraunir lians mis-
tókust flestar og var'ð bann að
athlægi. Loks tókst honum að
smiða kafbát, árið 1898, og keypti
Bandaríkjaflotinn hann. Bretar fóru
nú að veita málinu athygli og
keyptu sérleyfi til að smiða kaf-
báta eftir fyrirmynd Hollands. —
Báturinn, sem hafði átt að gera út-
af við yfirráð Breta á liafinu,
varð nú merkur þáttur í sjóvekli
þeirra. Siðán liafa margvíslegar
umbætur verið gerðar á kafbátun-
um, og aldrei liefir það sést eins
vel og i beimstyrjöldunum tveimur
hve skæðir Jieir cru. En l>að eru
Þjóðverjar en ekki .Bretar, sem hafa
beitt þessu vopni mest.
Á Djöflaey,
hinni illræmdu sakamannanýlendu
Frakka við Guyanastrendur, og sem
meðal annars varð fræg í sam-
bandi við Dreyfus-hneykslið, liður
föngunum svo illa, að Jiað líða að
meðalali ekki nema fjórtán klukku-
stundir milli Jiess að einhver reyn-
ir að strjúka þaðan. Fjórðungur
strokumannanna sést aldrei aftur
á Djöflaey — annaðhvort farast
þeir á flóttanum eða tekst að fá
frelsið.
,,Þess er krafist af háttvirtum áhorfendum, að Jjeir hafi gát á tilfinningum
sínum, og forðist óspektir, Jiótt gangur leiksins gefi kanske tilefni til sliks.“