Fálkinn - 04.01.1946, Side 10

10
F Á L K I N N
YMGStl!
Svartagaldur - og hvítur
FaÖir Georgs átti stóra jörð ná-
lægt Victoria Nyansa, stærsta stö'öu-
vatninu í Afríku. Einu sinni hafði
Georg farið til Nairobi, sem er
stærsta borgin þarna, og þ.egar liann
kom heim frélti liann að Páll frændi
hans væri lagstur veikur.
,,En það var ekkert að honum
þegar ég fór,“ sagði Georg.
„Nei, en hann er mikið veikur
núna. Hann er með verki og get-
ur varla hreyft legg eða lið, og
svo er liann svo hræddur: Og lækn
irinn veit ekkert hvað að lionum
gengur,“ sagði faðir hans og and-
varpaði. Hann horfði á drenginn,
sem var fjórtán ára og sagði svo
hikandi:
„Wamba heldur að það séu galdr-
ar. Páll frændi átti í einhverju
þrasi við svertingjana meðan þú varst
burtu. Þeir höfðu stolið einhverju
og hann refsaði þeim. Og nú held-
ur liann að emhver þeirra liafi
hefnt sín með svartagaldri.“
,,Wooddoo?“ sagði Georg blístr-
andi.
„Já, einmitt með -woodoo. Þorp-
arinn hefir gert liann veikan með
göldrum. Svertingjarnir búa til
rnyndir af þeim, sem þeir viija
vinna mein og stinga svo nálum
gegnum myndina og þylja særing-
ar yfir. Og þá verður maðurinn,
sem myndin er af, veikur.“
Georg kinkaði kolli. Hann hafði
heyrt margar skritnar sögur um
woodoo bantú-negranna.
„Trúir þú þessu?“ sagði hann.
„Hverju á maður að trúa? í
Afríku er það ótrúlegasta trúlegt.
En livernig sem það nú er eða ekki
er, þá fer Páli frænda síversnandi.
„Eg ætla að fara að heimsækja
hann.“
„Já, gerðu það drengur minn.“
Georg fór til frænda sins og hann
var verulega þungt haldinn. Síðan
talaði liann við Wamba og fleiri af
vinnufólkinu. Allt var það sann-
fært um, að Páll frændi hefði orð-
ið fyrir göldrum, og að hann mundi
deyja ef ekki væri hægt að létta
af honum göldrunum. Fólkið var
svo sannfært um þetta, að Georg
fór að trúa þvi líka.
„Eitthvað verður maður að gera,“
hugsaði liann með sér. „Við verðum
að bjarga Páli. Eg ætla að reyna
að komast fyrir hver það er, scm
veldur þessu.“
Hann spurðist nú fyrir og komst
að þeirri niðurstöðu, að ekki gæti
verið nema um sex af svertingjun-
um að ræða, nefnilega þá, sem Páll
hafði hegnt fyrir þjófnað. En hvern
þeirra? Georg var lengi að hugsa
um hvernig hann ætti að fara að,
og svo lagði hann á ráðin. Meðan
hann var í Nairobi hafði hann lært
ýinsar sjónhverfingar, og nú ætlaði
liann að nota sér þær.
Daginn eftir sendi hann eftir
þessum sex og bað þá um að koma
í skálann til sín. Þeir settust flöt-
um beinum, tortryggnir og hræddir
við dyrnar. Þeir vissu að eitthvað
var i vændum — en hvað?
Georg liafði staðið og beðið eftir
þeim. „Þið vitið að ég hefi verið
að lieiman um stund,“ byrjaði liann
„Eg var hjá frægum særingamanni
og lærði allskonar galdra. Nú skal
ég sýna ylckur dálítið af því, sem
ég lærði. Sjáið þið þennan vasa-
klút. Það er ekkert í honum, eins
og þið sjáið.“
Svo lék Georg ýmsar listir með
vasaklútnum og töfraði fram fjölda
af smáflöggum. Svertingjarnir liorfðu
á liann undrandi og hræddir. Georg
lék fleiri listir og þeir urðu enn
meir forviða.
Nú hélt Georg að rétti tíminn
væri kominn. Hann brýndi raust-
ina.
„Meðan ég var hjá særingamann-
inum sagði hann mér að einn af
ykkur hefði gert woodoo á Páli.
Eg veit hver það er. Eg hefi galdr-
að svo, að liann hefir páfagauks-
fjöður á nefinu núna.“
Einn af svertingjunum þuklaði
strax á nefinu á sér og Georg vatt
sér að honum. „Það ert þú sem
gerðir ]iað!“ sagði hann. „Eg veit
það. Og minir galdrar eru sterkari
en þínir. Eg ræð þér til að hætta
göldrunum undir eins. Annars skal
ég galdra krókódíl ofan í magann
á þér, sem étur allt innan úr þér.“
Svertinginn hljóp á burt, örvita
af liræðslu. Daginn eftir var kof-
inn lians tóniur. Þar stóð eftir leir-
krukka, sem mörgum nálum hafði
verið stungið i. En nálarnar höfðu
verið dregnar út og holurnar
fyltar.
Sama daginn varð Páll svo hress
að hann komst á fætur.
Norskur Amerikumaður er kom-
inn heim til ættjarðarinnaír og
finnst heldur lítið um það sem
■hann sér. Allt svo iítilfjörlegt og
óverulegt.
Honum verður gengið upp í skóg
og hittir þar mann, sem er að
aka heim timburhlassi. — Hm,
ekki er þetta beisið timbur lijá
þér, lasm. — Svon spýtnarusl not-
um við fyrir tannstöngla í Am-
eríku!
— Jæja, segir bóndinn og spýtir
um tönn. — Það er víst þessvegna
sem þið eruð svona miklir í kjaft-
inum.
Adamson uerðnr fyrir vonbrigðum.
Skrítlur
„Eg er að fura í ferðalag. Þér
hafið víst ekki bursta, sem nota
má sem hár-, skó-, rak-, fafa- og
íc,'inbursta?“
„Nú getum við ekki gerl meira,
fgrr en á morgun, frá mín góð.
Gasskammturinn er búinn.“
Hann: — Hvernig líst þér á
þessa hugmynd, að karhnennirnir
eigi að læra húsmóðurstörf og mat-
seld?
Hún: — Hún er ágæt. Þá mundi
kvenfólkinu þykja matur i að apa
eftir þeim.
„Antoníus, gefðu nr. 7 ærlegun
skell á brettiðt“
. .Ást og auður.
Þau höfðu verið fremur fálát
um sinn hvort við annað, en nú
var sáttadagurinn kominn og þau
föðmuðust.
— Ó, Arthur! sagði hún. —-
Geturðu fyrirgefið mér hvað ég
hefi verið vond við þig upp á
síðkastið?
— Vitanlega elsku tryppið mitt!
sagði Arthur. — Eg er ekkert reið-
ur við þig. Eg hefi sparað 140 krón-
ur þennan tima, sem við höfum
verið saupsátt.
— Hann afi minn féll fyrir
sverði við Waterloo.
— Hann afi minn féll fyrir
byssukúlu í Boulogneskóginum.
— Og hann afi yninn féll fyrir
sígaunastelpu í Búdapest.
Hún, við manninn sinn, sem
kemur heim úr hófi: — Veistu
að klukkan er þrjú að morgni,
Andrés?
Hann: — Já, eins og ég viti það
ekki! En hvaða dagur er í dag?