Fálkinn - 15.02.1946, Blaðsíða 6

6
P Á L K I N N
Maðurinn, sem veit allt
um kjarnorkusprengjuna
- LITLA SAGAN -
Ást við fjrrsta sfn
Eftir M. S.
Eftir að hafa fengið fimm hrygg-
brot á minna en tuttugu mínútum
tókst Eliot Price loksins aö fá
rauðhærðu stelpuna til að ganga
með sér út á svalirnar.
— Heitið þér Rita? spurði liann.
— Rita Gage?
— Já, svaraði hún lilæjandi. —
Eg man ekki til að við höfum ver-
ið kynnt.
— Trúið þér á ást við fyrstu
sýn?
Hún starði á hann. -— Þetta var
undarleg spurning?
— Svarið þér! sagði hann þráa-
fullur.
Hún sá dimmt andlitið á honum,
alvarlegt í tunglsljósinu, og það
lá við að hún yrði hrædd.
— Eg. ... ég veit ekki. Hvers-
vegna spyrjið þér?
— Yegna þess að ég eiska yður.
Eg veit að yður finnst þetta flóns-
lega sagt. Þér vitið ekki einu sinni
hvað ég heiti. Eg heiti Eliot Price.
Einhverntíma skuluð þér verða
konan mín.
Rita komst i uppnám. Aldrei
hafði nokkur maður leyft sér að
tala svona við hana. Hún var ekki
nema nítján ára. Tveimur vikum
síðar fór hún með foreldrum sín-
um til Flórída í bílferð. Þriðja
kvöldið héldu þau kyrru fyrir við
Southern Pines. Eftir miðdegisverð-
inn á gistihúsinu rakst hún á Eliot.
Hann virtist hafa verið að leita að
henni.
— Er það sem mér sýnist? hróp-
aði liún, — og ég sem hélt að þér
væruð í New York!
— Eg var það, en svo frétti ég að
þér hefðuð ekið suður, og þá elti
ég .... Eg vildi vera viss um að
þér hefðuð ekki gleymt.
— Gleymt? át Rita eftir. —
Gleymt hverju?
Þremur vikum síðar, þegar Rita
kom niður i baðfötunum í Miami
-— fann hún Eliot sitjandi þar.
— Mér tókst að útvega mér hálfs-
mánaðar frí, sagði hann afsakandi.
— Svo ég fór hingað til að hitta
yður.
— Þetta er sú mesta frekja, sem
ég........
— Þér — þér hafið víst ekki
orðið ástfangin — af neinum öðrum
meina ég.... vonandi?
— Sei, sei, nei, það er flónslegt
að verða ástfangin.
Hann horfði rannsóknaraugum á
hana. — Takið þér aldrei neitt í
alvöru?
—- Eigið þér við að ég ætti að
taka yður alvarlega? hló hún.
Hann svaraði ekki, — þóttist að-
eins sæll og lieppinn að fá að
vera nærri henni. Þau átu miðdegis-
verð saman. Daginn eftir var hann
horfinn.
Rita var að hugsa um hann. Hún
var nú talsvert upp með sér yfir
því hve hrifinn hann var af henni.
En svo hætti hún að hugsa um hann,
en hugsaði um George Richards í
staðinn. Það var kátur og skemmti-
legur piltur. Foreldrar lians ætluðu
að verða samferða Ritu og henn-
ar fólki á heimssýninguna, og þar
ætluðu þau að hitta George.
En áður en George kom, skaut
Eliot upp enn einu sinni. Rita hafði
nærri því gleymt honum, en þótti
auðvitað gaman að sjá hann aftur.
— Eg liefi legið veikur, sagði
hann. — Þér liafið vonandi ekki
orðið ástfangin?
Rita beit á jaxlinn.
— Er það George Richards?
spurði hann.
— Þekkið þér hann?
— Hann er engin fyrirmynd. Þér
verðið aldrei sæl með honum.
Svo kom George Ricliards. Eftir
viku fór Rita að skilja, hversvegna
Eliot var lítið um hann. Henni þótti
vænt um þegar foreldrar liennar
afréðu að fara vestur.
Á leiðinni til Arizona var hún
að hugsa um Eliot. Hún braut heil-
ann um, livort hún mundi nokkurn-
tíma sjá hann aftur? Hversvegna
hafði hún látið hann halda, að
sér þætti vænt um George?
Þau stóðu við i E1 Tóvar í sex
daga, án þess að hún yrði vör
við Eliot. Rita var í slæmu skapi,
en hún vildi ekki kannast við það
fyrir sjálfri sér, að þetta stafaði
af því, að undarlegi ástfangni mað-
urinn var hvergi nálægur.
Eitt kvöldið fór hún í göngu til
þess að skoða eitt fegursta nátt-
úrufyrirbrigði veraldarinnar, Grand
Canyon. Hún sat þar grafkyrr, yfir-
buguð af jiessari tignarlegu sýn.
Þá heyrði lnin fótatak. Án þess
að hún liti við vissi hún fyrir víst
að þetta var Eliot. Hann kom og
settist hjá henni.
—• Þér hljótið að halda að ég
sé ekki með öllu mjalla, að elta
yður svona á röndum, sagði liann
eftir dálitla stund. En ég vildi að
þér mynduð eftir mér. Og ég vissi
að einliverntíma mundi sá tími
koma að þér hugsuðuð dálítið al-
varlega til mín, og þá langaði mig
til að vera nærri.
— Þetta hefir verið svo róman-
tískt og spennandi, sagði hún.
— Eruð þér ástfangin af nokkr-
um ennþá? spurði hann.
Hún kinkaði kolli. Augu hennar
ljómuðu þegar hún leit út í sjón-
deildarhringinn, þar sem sólin var
að hverfa, eins og glóandi, rauður
hnöttur. Svo sneri hún sér að hon-
um.
— Þetta er svo yndislegt að mað-
ur getur ekki skilið það eða skýrt
það, hvíslaði hún.
Eliot horfði fast í augu henni og
skildi. Hann laut fram og tók hana
í faðm sér.
Sovjetríkin
hafa beðið aljjjóða-lijálparsamband
hinna sameinuðu þjóða, UNRRA,
um 700 miljónir dollara til hjálpar-
og endurreisnarstarfsemi í Sovjet-
Rússlandi.
/V/V/V/V/V
Sir John Amlerson
Sir John Anderson er maðurinn,
sem veit allt um nýju sprengjuna.
Þegar tilraunirnar byriuðu með
þetta geigvænlega vopn var hon-
um falið að samræma allar rann-
sóknir, sem sérfræðingarnir höfðu
með höndum, viðvíkjandi orku-
lausn frumeindanna. Og nú þeg-
ar stríðinu er lokið og farið verð-
ur að beisla orku frumeindanna í
þágu friðsamlegra starfa, mun sir
John koma við þá sögu! Hann hefir
sem sé verið skipaður formaður
nefndar þeirrar, sem hefir þelta
mál með höndum í Bretlandi.
Fáir menn í opinberri stöðu hafa
sætt jafn miklum árásum i blöðun-
um og sir John Anderson. Þær lióf-
ust jiegar hann var ráðunautur
landstjórans i írlandi um; 1920 og
héldu áfram 1932, er hann varð
fylkisstjóri í Bengal.
Það yrði of langt mál að tíunda
allar þær stöður, sem sir John hefir
gegnt í þau 03 ár, sem hann hefir
lifað, svo að hér verður a.ðeins
stiklað á þvi stærsta. Að loknu liá-
skólanámi i Edinborg og Leipzig
varð þessi skoti starfsmaður ný-
lendustjórnarinnar og sendi hún
hann til Nigeriu. í fyrri heimsstyrj-
öldinni gerði Lloyd George hann að
vararáðherra í siglingaráðuneytinu
og fól honum að fá ný skip í skarð-
ið fyrir þau, sem Þjóðverjar sökktu.
Hann leysti það starf svo vel al'
liendi, að hann var gerður að sir
eftir stríðið.
Eftir veru hans í írlandi, en þar
tók liann þátt i því að bæla niður
uppreisnir Sinn-feinn, varð hann
fastur vararáðherra innanríkismála-
ráðuneytisins í sainfleytt tíu ár.
Ráðherrar og vararáðherrar koma
og fara, en fastir vararáðherrar
sitja, eins og landritarinn gerði liér
á landi meðan það embætti hélst.
Þeir eru öllum hnútum kunnugic
og starfa í kyrrþey. Á þeim árum
var enginn maður spurður eins mik-
ið og sir John Anderson.
Eftir þessa eldraun var liann
sendur til Bengal og gerður fylkis-
eða landstjóri þar. Nú varð hann
frægur fyrir það, að enginn maður
varð fyrir eins mörgum hanatil-
ræðum og hann, enda var hann
kallaður „lifandi skotskífa hryðju-
verkamanna". Þegar liann kom til
Bengal logaði allt þar í uppreisn
og ofstopa, enda var óáran mikil
í atvinnumálum. Sir John svaraði
þessu með því að beita lögreglunni
miskunnarlaust. En liann beitti ekki
eingöngu harðneskju. Hann liófsl
lianda um stórfelldar framkvæmdir
til að bæta úr atvinnuleysi og jafna
misrétti, sem fyrirrennarar hans
höfðu látið viðgangast. Þegar liann
fór frá Bengal var meiri friður þar
en verið hafði i marga áratugi,
og stjórn sir Johns var kölluð
„stjórnarfarslegt meistarastykki af
bestu tegund.“
.Bengalsbúar gerðu i fyrstu allt,
sem í þeirra valdi stóð til þess að
drepa landstjórann, en þ'rátt íyrir
ÖIl tilræðin fékk sir John aldrei
skrámu. Alvarlegasta tilræðið var
gert 1934 í Darjeeling, en þangað
liafði sir Jolin farið ásaint ungri
dóttur sinni til þess að vera við-
staddur kappreiðar. Fjórir menn
ruddust að stúku lians og skutu úr
skambyssum sínum á þau feðgin úr
fárra metra fjarlægð, en þau sakaði
ekki. Tilræðið vakti afar mikla
gremju, jafnvel í indverskum blöð-
um, ]ivi að Bengalbúar voru farnir
að sjá að sir John var þarfur mað-
ur og aðdáunarverður, þó Breti
væri.
Skömniu eftir að hann kom aftur
til Bretlands, 1937, var liann kos-
inn á þing fyrir skosku háskólana,
eftir Ramsay McDonald, og liaustið
1938 varð hann loftvarnaráðherra.
Nú hófust blaðaárásirnar á ný. Ráð-
herra, sem stjórnar loftvörnunum og
flytur miljónir manna nauðugar af
lieimilum sínum, eignast marga um-
vandara. En í september 1943 varð
hann fjármálaráðherra eftir sir
Kingsley Wood, og kom flestum það
á óvart.
Frnmhald ú bls. li.
°&AI3o(uri