Fálkinn - 15.02.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
gullhylkið sitt og bauð vindling.
En liún hristi höfuðið. „Þakka
yður fyrir, ég reyki ekki.“ Það
vottaði fyrir brosi á vörum
hennar.
Ný öniurleg þögn. Þetta ætlaði
ekki að verða eins eins gaman
og ráð hafði verið fyrir gert. En
Doggj' liélt áfram glensinu.
— Jæja, það er þá best að við
förum, ungfrú le Brun. Við
megum þá eiga von á yður
annað kvöld. Og — enn einu
sinni — lijartanlegar þakkir
fvrir þennan undursamlega leik
yðar!
Hún brosti liæverkslega þegar
þeir fóru.
Morguninn eftir var hringt lil
Finlay læknis og spurt hvort
hann gæti komið í sjúkravitj-
un til ungfrú le Brun, i lítið
matsöluhús í Kirkjugötu 7.
Hann fór þangað undir eins;
hann var forvitinn en sneypt-
ur um leið.
Þetta hlýtur að liafa verið
skráð á andlit hans þegar hann
kom inn, því að Letty le Brun
brosti hughreystandi lil lians.
Verið þér ekki svona rauna-
legur, sagði hún. — Mig lang-
ar til að tala við yður. Eg fékk
að vita bver þér eruð. Þér voruð
sá eini, sem ekki skopaðist að
mér.
Hún lá í rúminu og bafði
kringum sig ýmiskonar smádót,
sem liún átti auðsjáanlega sjálf
— ljósmynd í emalílögðum
silfurramma, kristallsglas með
ilmvatni, litla franska ferða-
klukku, sem var farin að láta
á sjá, en var auðsjáanlega vönd-
uð. Yfirleitt bar herbergið vott
um góðan smekk, þótt fátæk-
legt væri — og það var benni
að þakka.
Hún bað liann að fá sér sæti.
Svo hallaði hún sér aftur á
koddann og sagði lágt: — Eg
ætla að biðja yður að segja
mér, hve langt ég á eftir ólifað.
Hann varð svo undrandi á
svipinn að hún brosti, áður en
hún hélt áfram: — Eg er með
berkla. Má ég biðja yður um
að hlusta í mér lungun, og
segja mér alveg eins og er, bve
lengi ég get lifað.
Ilann var sárgramur sjálfum
sér. Hann hlaut að liafa verið
blindur, að liafa ekki séð þetta
fyrr. Þarna voru öll einkennin
— roðinn i kinnunum, megurðin
og stutti andardrátturinn. Nú
fékk hann líka skýringu á
þreytunni, sem liafði einkennt
leik hennar kvöldið áður. Hann
stóð upp og tók hlustunarpíp-
una án þess að segja orð. Hann
flýtti sér ekki við skoðunina,
þó að liann sæi þegar hvernig
öllu var háttað. Hægra lungað
ekki annað en séð það, en lél
ekki á neinu bera.
— Einu sinni var Veuve Cli-
quoit mitt uppáhald, sagði hún
rólega. — En það er orðið
langt síðan ég hefi drukkið
kampavin.
—- Nei, bíðið þér nú hæg'.
Listakonur eins og þér drekka
alltaf kampavín, sagði Doggy.
En hún svaraði jafn rólega og
áður:
—- Mér er sama þó að ég
smakki það. — Þetta er reglu-
lega gott. Já, ég var oft á veit-
ingahúsum í gamla daga. —
Hjá lionum Romano og Gatti. .
Doggy hló, nú fór að verða
gaman. — Var það þegar þið
sýnduð yður í London?
— Já, það var í London.
— Þér hafið auðvitað leik-
ið i betri leikjum en þessum,
ungfrú Brun ?
— Nei, ég hefi aldrei leikið
í leikriti fyrr. Eg söng í ó-
perum. ....
Nú tók í lmúkana. Ópera!
West engdist af hlátri.
— Afsakið þér, mér svelgdist
bara svolítið á. Þér voruð að
tala um óperur, var það ekki,
ungfrú le Brun?
Hún horfði rólega á liann.
— Hættið að kalla mig þessu
bjánalega nafni. Eg heiti réttu
nafni Grey. Letter Grey, sem
er mjög algengt nafn í Ástralíu,
var alveg ónýtt og það vinstra langt síðan mér befir verið en þaðan er ég. Og undir því
mikið skemt. Hann þagði enn boðið í lcvöldverð. nafni söng ég.
um stund, er skoðuninni var — Já, en skiljið þér ekki..? Nú varð þögn. Jackson var
lokið. — Jú, en ef þeir hafa gaman alltaf hreykinn af minni sínu
Þér skuluð ekki vera af því, þá er það velkomið. og hafði öll fræg nöfn í höfð-
hræddur við að segja mér Svona er lifið.... ekki annað inu. — Letter Grey? Þér ætlið
sannleikann. en eintómt glens. víst ekki að telja oklcur trú
— Þetta verður kanske liálft Þegar hann fór, sagði hún: um að þér séuð Letter Grey?
ár, sagði hann vandræðalega. — Eg vona að við hittumst í — Þér þurfið ekki að trúa
Hún horfði raunalega á kvöld. því fremur en þér viljið.
liann. — Þér eruð allt of nær- Hún 'var i liuga lians allan — En Letter Grey var fræg.
gætinn. Þér meinið víst fimm daginn og um kvöldið hittust Hún kom frá Ástralíu til að
til sex vikur. þau. Veitingahúsið lokaði eigin- syngja i Covent Garden. Hún
Ilann svaraði ekki. Alda með- lega klukkan ellefu, en Doggy söng „Isolde“, „Aida“, „La Bo-
aumkunar reis í honum. Hann sern þekkti alla liafði fengið heme“. Vann stórsigur í „Ma-
horfði á hana og reyndi að úrvals kvöldverð í einum litla dame Butterfly“. Fyrir tiu ár-
gera sér grein fyrir, hvernig salnum. Þetta var vistlegt her- um var hún frægasta söngkon-
þetta þjáða andlit liefði litið út bergi með fallegum gólfdúk. an í London.
einu sinni. Hún var alls ekki í einu horninu var píanó. Fin- — Og nú' situr liún hér, sagði
gömul, það var sjúkdómurinn lay kom snemma, en hinir létu hún. — Svona er lífið.
en ekki árafjöldinn, sem bafði ekki standa á sér heldur. Jackson starði tortrygginn á
gert liana ellilega. Augun voru — Dandini! hrópaði Doggy hana: — Hún gat sungið. En
undurfögur. Hún lilaut að liafa með hrifningu. — Þarna kemur þér komið ekki upp nokkrum
verið fríðleikskona einu sinni Dandini! tón.
— og smekkvís var hún líka. — Þið hafið aldrei lieyrt mig
Og nú lék hún í lélegum bend- Hún var í dökkblárri dragt syngja, sagði liún með fyrir-
ingaleik með 7. flolcks leik- og leit betur út en áður. litningu. Hún leit til Finlay. —
flokki og var höfð að skopi af Þau settust þegar að borðum. Læknirinn getur sagt ykkur
smábæjarpeyjum eins og Doggy Fyrst fengu þau ljómandi hversvegna ég hætti að syngja.
og lians nótum. góðan kaldan mat, svo kjúkl- En nú langar mig til að syngja
Án þess að vilja segja það, inga og tungu í lilaupi. Doggy fvrir ykkur! Hún var eins og
þá sáust hugsanir lians af þess- tók upp kampavínsflösku og drottning, sem talar við skríl-
um orðum: — Þér þurfið ekki helti í glasið lijá Letty le Brun. inn.
að hugsa um boðið í kvöld. Eg — Þér drekkið auðvitað óoggy og West störðu á liana
skal annast það. kampavín, ungfrú! Hann depl- og göptu. Hún opnaði píanóið.
— Auðvitað kem ég. Það er aði augunum til West. Hún gat Framh. á bls. lk.