Fálkinn - 22.02.1946, Blaðsíða 6

6
r i L K 1 M N
- LITLA SAGAN -
Æ,
Matthildur
Eftir V. M.
Frá því að Matthildur var lítið
forvitið barn, og þangað til hún var
komin á settan aldur og orðin
tuttugu og eins árs, liafði allt, sem
hún hafði komið nœrri fengið á
sig gullinn Ijóma Midasar konungs.
Hún lærði að spila á fiðlu eins
og listamaður og þýða rússnesk
ljóð á skammlausa ensku. Hún átti
ekki erfit með neitt.
Auk þess var hún svo gædd silki-
mjúku, gljáandi, gullljósu liári, stór-
um, bláurn augum, sentimetra löng-
um hvarmahárum og gyðjuliörundi.
Náttúran hafði í sannleika verið
gjöful við Matthildi. En þessar gáf-
ur höfðu því miður holl áhrif á
hina rómantísku hlið lífs hennar.
Þrungin ástarjátning blind-ástfang-
ins ungs manns fékk oft þetta snið:
Joe: — Elskan inín, þú ert svo
falleg, svo yndisleg. Eg tigna þig.
Þú ert svo gáfuð og svo góð. Þú
ert allt, sem nokkur maður getur
óskað sér, svo....
Matthildur, sem hefir setið graf-
kyrr með dreymandisvip í falleg-
um augunum, andvarpar af unaði.
En einmitt þegar Joe er að komast
að kjarnanum í erindi sínu, —
Matthildur, viltu verða. ... þá rétt-
ir hún út liöndina, tekur penna-
skaft og æpir. — Þarna kom það!
Svo hripar hún hjá sér lausn á
efnafræðilegri ráðgátu eða eittlivað
liesskonar, á pappírsblað. Joe hverf-
ur, freyðandi af vonsku.
Veslings Matthildur! Gáfnaleiftr-
in hennar komu alltaf yfir liana
þegar verst gegndi, og lnin liafði
engin tök á að ráða við þetta. —
Henni skildist, að hún væri dæmd
til að lifa sínu lífi i einverunni.
Það átti fyrir lienni að liggja að
halda áfram að ráða gátur fyrir
Einstein, vinna úr gerficfnaformúl-
um, hjálpa til að reka smiðshögg-
ið á fjarsýnina og sjónvarpið. Hún
gat ekki gert sér nokkra von um,
að fá nokkurntima að njóta heim-
ilislífsins með manni og börnum.
En einn daginn þegar lnin fjarhuga
var að blaða í vikuriti, rak lnin
augun i auglýsingu:
Dr. David Linton, sálnalæknir
opnar stofu sina liinn 7./9.
Matthildur varð fyrsti gesturinn
hjá dr. Linton. Það var bágt að
segja hvoru var órórra innanbrjósts,
sjúklingnum eða lækninum.
— Hvernig líður yður? spurði
hann.
Matthildur sagði lionum alla ævi-
sögu sína i einni striklotu.
— Hvað á ég að taka til bragðs,
læknir? sagði hún svo að lokum.
— Þér verðið að venja yður á
að láta yður mistakast eitthvað,
svaraði hann. — Reynið með ein-
hverju móti að lenda í ógöngum!
Matthildur sperrti upp eyrun,
jiakkaði fyrir sig og fór. Hún fylgdi
fyrirsögn læknisins eins nákvæm-
lega og liún gat. Skrifaði einhverja
endemis-langloku í stað ljóðrænu
kvæðanna sinna og sendi liandritin
til ritstjórans. Ilún málaði mynd
með hræðilegustu litum, sem henni
gátu dottið i hug og sendi hana
svo málverkalistdómara, samdi tón-
verk, sem ómögulegt var að nokk-
ur hljómelskur maður gæti hlýtt
á.
— Nú hefi ég gert nákvæmlega
eins og læknirinn hefir skipað
mér, lnigsaði hún með sér.
Viku síðar kom liún aftur til dr.
Linton.
— Ó, æ, herra læknir! hrópaði
hún. — Eg liefi fengið tvö bréf. .
Þetta tókst ekki. Listdóinarinn hrós-
ar hinum nýja, frumlega stil mínum,
og tónlistardómarinn segir að ég
sé að vekja til lífsins alveg nýja
stefnu í tónlist.
Dr. Linton reyndi að hugga liana.
— Við skulum biða þangað til
þér heyrið eittlivað frá vikublað-
inu, og gera nýja tilraun ef það
bregst.
Tveimur dögum síðan kom liún
másandi til læknisins:
— Dr. Linton! Nú skuluð þér
heyra hvað hefir slceð! Blaðið seg-
ir að handritið sé fyrir neðan all-
ar hellur! Er það ekki yndislegt?
Hún ljómaði af sælu. Það var
rélt komið að honum að faðma
hana að sér, en rankaði við sér
á síðasta augnabliki — það væri
ekki sæmandi, að læknir færi að
gæla við sjúklinginn sinn í við-
talstímanum.
Morguninn eftir fékk Matthildur
nýtt bréf. Hún þaut til læknisins
eftir að lnin hafði lesið það. Tár-
in hrundu niður kinnarnar á henni.
Ungfrú Matthildur Darrington:
Af misgáningi sendum við
gður i gær hréf, þar sem við
höfnuðum tilboði gðar. Við
biðjum gður að afsaka þetta
og leggjum hérmeð ritlaun
fgrir söguna. Olckur væri
mjög kært að fá fleiri sögur
frá gður.
Virðingarfgllst
W. Drown, ritstjóri.
Æ, Matthildur! andvarpaði lækn-
irinn. Þetta er ólæknandi sjúkdóm-
ur. — En ........... mér væri það
ekki á móti skapi að fá tækifæri
til að athuga sálarlíf yðar og liug-
renningar í lengri tíma.... utan
viðtalstimans. Gætum við ekki byrj-
að með að fara og dansa á ein-
hverjum skemmtilegum stað í kvöld?
Hún leit glettnislega til lians,
hló og svaraði undirgefin:
— Það er ekki nema sjálfsagt,
læknir!
Naglahlífar
sem hægt er að leggja yfir neglurn-
ar á fingrunum, og sem falla alveg
að þeim, hafa lengi verið notaðar
af skrifstofu- og verslunarstúlkum,
sem vilja hlífa sinum eigin nögl-
um við sliti.
Theodór Árnason:
Merkir tónsnillingar
Nelchmr
F. 1890.
Líklega liefir enginn Norðurlanda-
söngvari átt jafn glæsilegan listaferil
og danski hetjutenórinn Lauritz
Melchior, en hann er fæddur i
Kaupmannahöfn hinn 20. mars 1890,
en dvelur nú í New York og nýtur
þar mikillar virðingar og visælda.
Söngmenntun sína hlaut hann að-
allega í Kaupmannahöfn, en síðan
í Þýskalandi. Að loknu námi á
Kgl. óperu-skólanum þreytti liann
frumraun sína í Kgl. leikhúsinu í
Kaupmannahöfn 1913 og var þegar
vel fagnað, enda hafði hann þá þeg-
ar mikla rödd og glæsilega og þótli
tilvalinn að syngja hlutverk í Wagn-
ers-óperum. Hefir svo verið jafnan
síðan, að hann hefir flesta sigra
sina hlotið fyrir fagran og glæsi-
legan söng í óperum Wagners og
hefir sungið aðal tenórhlutverkin í
þeim öllum i flestum helstu
óperuleikhúsum heims. Á meðan
hann var við dönsku óperuna, söng
hann þráfaldlega við ágætar undir-
tektir víðsvegar i stórborgum Þýska-
lands og í Covent Garden í Lund-
únum var honum jafnan vel fagnað.
Þar þreytti hann frumraun sína í
hlutverki Siegmunds, sumarið 1924,
og hefir síðan verið kvaddur þang-
að margoft til þess að syngja
Wagner-hlutverk. En i New York
liefir hann dvalið langdvölum og
aflað sér mikilla vinsælda þar,
sem meðal annars má marka á því,
að hann hefir verið kjörinn lieið-
ursforseti Richards Wagners-sam-
bandsins í Bandarikjunum.
Það er, meðal annars, mjög dáð
hjá Melchior sem söngvara, hvílíkt
feykna þol hann hcfir. Mælt er að
aldrei verði vart nokkurrar þreytu
hjá honum er liann syngur hin
erfiðustu og lengstu hlutverk, og
sé söngur hans í lilutverkum Sieg-
munds og Siegfrids jafn hressileg-
ur síðast og fyrst á hverju leik-
kvöldi. Um meðferð hans á lilut-
verki Tristans (i Tristan og Tsolde)
Lauritz Melchior.
er þess getið í nýjustu útgáfu af
Grove’s tónfræðilexikon, að hana
megi telja með svo miklum ágætum
að þar sé Melchior tvímælalaust í
fremstu röð söngvara ef ekki allra
fremstur, ekki aðeins að því er
snertir raddfegurð og raddmagn,
lieldiir og hvað stórbrotinn leik
snertir.
Melchior vandar að jafnaði mjög
meðferð teksta og öðrum söngv-
urum fremur og er öll framkoma
hans hin virðulegasta og tígulegasta.
Nú er ekki svo að skilja, þó að
Melcliior hafi mikla frægð lilotið
fyrir Wagner-hlutverk, að hann
hafi ekki reynt fleira. Hann hefir
sem sé einnig sungið fjöldann allan
af tenórhlutverkum í ítölskum óp-
erum og gert þeim ágæt skil. Og
er einkum til þess tekið að hon-
um láti vel að syngja Othello Verdis.
En söngstíll lians er þó jafnan
fyrst og fremst þýskur.
Melchior hefir lilotið margt heið-
urslitla og merkja. Hann var sæmd-
ur titlinum „I4gl. hirðsöngvari“
af Kistjáni tíunda, riddari er
hann af Danebrog og riddari hinn-
ar frönsku lieiðursfylkingar. En
hann er Wagner-dáandi og þess-
vegna þykir honum ekki hvað síst
heiður að þvi, að vera heiðurs-
forseti Wagners-sambandsins i U.
S. A.
7
I spurningar
1. Eftir livern er lagið „Ó, Guð vors lands“?
2. Eftir hvern er lcvæðið „Man ég grænar grundir“?
3. Hvenær var Skotland innlimað í England?
h. í lwaða landi er hlaðið „Pravda“ gefið út?
5. Hvað er einn mgriameter margir metrar?
6. Hvað heitir forsætisráðherra Portugal?
7. Hvenær fæddist Beethoven?
Svör á blaðsíðu 14.