Fálkinn - 22.02.1946, Blaðsíða 10

10
PÁLKINN
YNS/tU
LE/&N&URNIR
Gullroðið
Einu sinni var prins ríðandi úti
i skógi. Hann kóm að vatni og
nam staðar þar til þess að láta
hestinn drekka. En í vatninu var
hafmey, og þegar hún sá prinsinn
langaði hana að ná i hann til sín
og láta hann vera hjá sér í höll-
inni liennar. Og svo synti hún upp
að' landi.
— Yiltu koma og búa í höllinni
minni? sagði hafmeyjan.
— Nei, það vil ég ekki, sagði
prinsinn, — ég vil fara heim til
pabba og mömmu.
En þá varð hafmeyjan reið, og
þegar prinsinn iagðist á bakkann
til þess að fá sér að drekka, tók
hún í hann og dró liann ofan í
vainið. Og svo breytti hún honum
i gullfisk.
— Ha, hæ, nú skaltu verða fiskur
þangað til þú vilt koma og leika
þér við mig í höllinni minni, sagði
hafmeyjan.
— Það vil ég aldrei, sagði prins-
inn, — því að þú ert vond!
En hún hló bara. Og aumingja
prinsinn synti og lét sér leiðast.
En einn daginn kom lítil telpa
niður að vatninu til að veiða. Þeg-
ar prinsinn sá liana synti liann
til hennar, stakk upp hausnum og
sagði: — Góða, komdu ofan í vatn-
ið og hjálpaðu mér!
— Þú ert skrítinn fiskur, að geta
talað, sagði telpan.
— Eg er ekki fiskur. Ef þú liopp-
ar ofan í vatnið þá getur þú bjarg-
að mér.
En nú varð telpan hrædd. —
Eg þori ekki að hoppa í vatnið,
sagði hún. Og svo tók liún stein
og kastaði á gullfiskinn og liann
sökk.
En í þvi að telpan var að hlaupa
burt sá hún að fiskurinn kom upp
úr vatninu aftur og þá vorkenndi
telpan honum og beygði sig til að
taka liann upp. En það var þá bara
roðið af fiskinum, sem flaut á vatn-
inu. Það var svo fallegt að telpan
tók það heim með sér og sýndi
pabba sínum það. — Eg held að ég
fari í kaupstaðinn með þetta fallega
gullroð og gefi konginum það, sagði
telpan. — Hver veit nema hann
gefi mér þá föt í staðinn.
Og svo setti telpan roðið í körfu
og fór inn í bæinn. Á leiðinni
mætti hún mörgu fólki, sem var
svo vel klætt og glaðlegt.
— Hvert ætlið þið og hvers-
vegna eruð þið svona glöð? spurði
telpan.
— Veistu ekki að prinsinn, sem
hefir verið týndur svo lengi, er
kominn heim til pabba sins og
mömmu. Og nú eru allir boðnir í
veislu i höllina, sem vilja! sagði
fólkið. — Ætlarðu ekki að koma
lika?
—■ Eg á engin spariföt, sagði
telpan. — En ég ætla í liöllina og
gefa konginum þetta gullroð, og
þá fæ ég lcanske föt.
Og svo opnaði hún körfuna og
sýndi gullroðið.
í sama bili kom vagn og út úr
honum ljóta hafmeyjan, sem hafði
breytt prinsinum í fisk. Þegar liún
sá gullroðið þreif hún það af telp-
unni og ók burt.
Þetta þótti telpunni sárt, því að
nú gat hún ekki farið í höllina.
Og svo settist hún á stein og fór að
gráta.
Þá kom lítill dvergur til liennar
og sagði: — Vertu ekki leið yfir
þessu, ég skal hjálpa þér að komast
í liöllina.
Og svo tók liann i höndina á
lienni og þau gengu gegnum skóg-
inn.
Þau komu að læk og þá sagði
dvergurinn:
— Dýfðu fótunum i lækinn og
sjáðu svo hvað verður!
Það gerði telpan. Og nú sá hún,
að hún var með gullskó á fótunum.
Svo gengu þau áfram, en þá fór
að rigna. Stórir dropar komu á
kjólinn hennar og liún reyndi að
hrista þá af sér.
— Gerðu það ekki, sagði (Lverg-
urinn, — og þá skaltu sjá!
Eftir dálitla stund var fallegur
kjóll orðin úr dropunum. Þá tók
dvergurinn fram spegil, svo að
telpan fékk að sjá, hve falleg hún
var.
— Nú geturðu farið í höllina
eins og hinir, sagði dvergurinn.
Og telpan fór. Þegar hún kom
þangað var fullt þar af fallegum
telpum í fallegum fötum. Og Ijóta
nornin, sem gat breytt sér í haf-
mey, var j)ar líka. Því að hún ætlaði
að ná í prinsinn i vatnið aftur,
og gera hann að gullfiski eins og
áður.
— — — En þegar prinsinn sá
Iitlu telpuna fór liann til hennar
og spurði liana livar liún geymdi
fallega gullroðið. — Ef ég fæ það
ekki verð ég að fara aftur til Ijótu
kerlingarinnar í vatninu! sagði
hann.
Telpan sagði honum eins og salt
var, að nornin hefði hrifsað það
af henni. Hann tók sér þetta nærri
og það gerði konungurinn og drottn-
ingin líka, því að þau vildu ekki
missa hann.
— Hvað eigum við að gera? sagði
konungurinn.
— Já, hvað eigum við að gera?
sagði drottningin.
Þegar fólkið settist við að borða
settist nornin rétt hjá prinsinum. —
Eg hefi gullroðið sagði hún, svo
að nú verður þú að koma með mér
Kartöfluuppskera Adamsons.
S k r ítl u r
— Iíún er uíst vaxin upp úr kjóln-
um sinum..........
— Sko, hljómsveitarstjóri, hörpu-
lcikarinn virðist hafa brotist út!
— Jú, mér ])ykir það leilt, for-
stjóri, en hún mamma litur alltcf
eftir mér, fyrstu dagana, sem ég
er í nýju starfi.
— Eg ætla að kasla honum í
sjóinn, Gissur, mig tekur svo sárt
að sjá hryggðina í augunum á hon-
uns.
aftur. Og svo sýndi hún lionum
gullroðið i töskunni sinni.
En undir borðinu skannnt frá var
dvergurinn, sem hafði hjálpað telp-
unni. Og þegar hann sá roðið í
töskunni, steig liann á tána á norn-
inni.
— Æ, sagði nornin og svo missti
hún töskuna.
Dvergurinn var ekki seinn á sér
og greip töskuna á lofti og hljóp
fram i eldhús og fleygði henni í
eldin, svo að hún brann til ösku.
Þá umhverfðist nornin. En prins-
inn og konungurinn og drotning-
in urðu glöð. Og litla telpan líka.
Því að nú gat nornin ekki náð
prinsinum aftur. Hún varð að fara
ein. En telpan varð eftir í höllinni
hjá prinsinum.