Fálkinn - 22.02.1946, Blaðsíða 8

s
F Á L K I N N
SÁNDOR hunyady:
ÁST OG HREYFILBILUN
Borðið var dúkað á svölun-
um — silfur og kristall en lit-
auðugt, ódýrt postulín, Hús-
bóndinn settist til borðs, votur
í hárinu og í baðslopp. Hann
gerði sig hátíðlegan og sagði:
Afsakið, dömur mínar og
herrar. Hefir nokkur nokkuð
að athuga við klæðaburð minn?
Enginn hafði það. Gamli
greifinn settist, feitur, votur og
rauðdílóttur á hörund eftir
kalda steypuna. Það brakaði
í garðstólnum undir þessum
hundrað og tíu kílóum.
Kitty, heimasætan, kom í síð-
um buxum og livítri skyrtu.
Greifafrúin, móðir hennar,
tók vindlinginn út úr munnin-
um, setti upp gleraugun og at-
hugaði útganginn, á Kitty .
— Farðu í pils, Kitty.
Kitty andæfði: — Hversvegna
ertu alltaf að nöldra útaf þessu,
mamma? Það er svo þægilegt
að ganga svona.
Hún settist ofur tilgerðarlega
og krosslagði fæturna. Öklarn-
ir á lienni voru ljómandi falleg-
ir. Grannir og sólbrenndir.
— En það getur einliver kom-
ið, svaraði greifafrúin hátt,
einhversstaðar innan úr reykjar-
mekkinum af vindlingnum.
Þau litu öll út á þjóðveginn,
yfir blómabeðin i garðinum.
Þar flögruðu fiðrildin letilega
í sumarhitanum, vegurinn lá
í júlírykinu fyrir handan
bliðið.
— Áttu kanske von á ein-
hverjum? Það hefir ekki verið
nokkurt iífsmark með síman-
um í dag. Nei, það kemur áreið-
anlega enginn hingað til að
trufla svefninn hérna á heim-
ilinu.
Greifafrúin, — þetta var at-
gerfis kona — var nú ekki viss
um það.
— Hvernig væri að við fær-
um til Lulus i kvöld?
— Lulu táknaði annað óðal,
sem var þrjátíu til fjörutíu
kílómetra undan. Þangað var
ágætur vegur. Þau höfðu oft
ekið þangað á hálfum þriðja
tíma. Það var þó alltaf hægt
að síma þangað! Ef þau færu
klukkan sex, mundu þau koma
þangað á réttum tíma. Og um
miðnætti yrðu hestarnir búnir
að hvíla sig. Og þú gætu þau
verið komin í rúmið klukkan
þrjú.
Kitty leist vel á þetta. Það
voru alltaf gestir hjá Lulu.
Hver veit nema það yrði dans-
að? — Og svo var það líka
hagræði útaf fyrir sig, að hugs-
ast gat að vakað yrði til morg-
uns.
En nú fór greifafrúin að hafa
aftur á. Fjórir timar i vagni —
það var vafasöm ánægja. Og'
hún fór að velta því fyrir sér
livort það borgaði alla þessa
fyrirhöfn að fá að rabba dá-
litla stund við Lulu. En þá
fór hún að hugsa um spilin.
Greifafrúin elskaði bridge. Hún
varp öndinni létt — hún var
á krossgötum tveggja mögu-
leika.
Grannur piltur stóð allt í
einu upp af stól á svölunum.
Hann var óvandlega klæddur
— skyrtan opin í hálsinn, bræk-
urnar ópressaðar og blettótt-
ar. Hárið ógreitt, en drengur-
inn annars aðlaðandi og fullur
af fjöri og lífi eins og lirein-
ræktaður úrvalshvolpur.
— En ég þá? Ottí frænka
hefir gleymt að ég liefi bifreið-
ina mína liérna. Eg þarf ekki
annað en athuga hana ofurlítið
og þá get ég hæglega ekið þrjá-
tíu kílómetra á rúmum klukku-
tíma.
Geifafrúin gaut grunsemdar-
augum til piltsins. Hann var
frændi hennar. Sumargestur —
og þó eiginlega ekki alveg. —
Hann taldist til fjölskyldunnar,
en var samt sem áður það mik-
ið karlmenni í augum frúar-
innar, að hún taldi, að dóttur-
inni stafaði yfirvofandi hætta
af honum. Það byrjaði með því
að greifinn komst á snoðir um
eitthvað. Gamli aðalsmaðurinn
var ekki málugur, nei, alls ekki;
og hann vildi ekki gera neiít
veður út af þessu. En það gus-
aðist bara út úr honum alveg
óviljandi, einu sinni þegar frúin
heyrði:
— Eg er hræddur um að það
sé eitthvað á milli krakkanna.
Eg sá ekki betur en að þau
kysstust í garðinum i rnorg-
un.
Upp frá þeirri stundu um-
hverfðist liin elskulega frænka
í afbrýðisama norn. Hún sagði
ekki neitt, því að hún taldi það
ekki samboðið virðingu sinni.
En hún liafði strangar gætur á
unglingunum.
Þetta var ekki gaman fyrir
systkinabörnin. Á sælutímabil-
inu áður en grunur greifafrú-
arinnar vaknaði, voru þau vön
að hittast á einhverjum leyni-
legum stað, minnst tíu sinnum
á dag, til þess að kyssast, og
gæla livort við annað. En nú
var ómögulegt að liafa neinn
leynifund. Greifafrúin var allt-
af á stjái með rjúkandi vind-
linginn í munninum og sauma-
körfuna í hendinni. Og miss
Boyd, vindþurrkaða, enska
kenslukonan hafði tekið að sér
að njósna fyrir greifafrúna.
Ungu hjónaleysin gátu ekki
talað eitt orð saman í trúnaði.
í livert sinn, sem annað þeirra
leit á hitt gátu þau lesið úr
hvors annars augum spurning-
arnar: — Hvað hefir komið
fyrir? Hvað eigum við að gera?
Hvernig fer þetta?
En svona ferðalag gæti ef
lukkan væri með gefið þeim
færi. Eða þá að eitthvað nýtt
kæmi til sögunnar — enginn
gat giskað á. Og nú grolibaði
drengurinn af gamla Fordinum
sínum — hóstandi blikkdós,
sem var háfætt eins og folald.
Kitty tók í sama strenginn. —
Eg skil ekki hvað þú ert lirædd
við, mamina! Lutzi er bráð-
fimur ökumaður.
Lutzi bætti við, skrambi i-
bygginn: — Eg vann önnur
verðlaun í kappakstrinum i
fyrra!
Greifafrúin mældi piltinn
með augunum, ekki laus við
grun:
— Þú ekur nú bara útaf með
okkur!
Svo þagði hún. En undirmeð-
vitund hennar starfaði af kappi
og varð allvel ágengt — hún
sá fallega hákarla í spaða og
ljómandi góð, liárauð hjörtu. .
— Jæja, úr því að þið viljið
þá er best að við förum. Hún
sneri sér svo að manninum sín-
um: — Ætlar þú að koma líka?
Gamli greifinn svaraði liirð-
mannlega:
— Eg vil milclu heldur vera
heima, góða mín. Og liann liugs-
aði með ánægju til súrmjólkur-
disksins síns, krossgátunnar og
þess, að úr því að hann yrði
einn heima þá slyppi hann við
að klæða sig.
Ferðin var skemmtileg. Sam-
kvæmið líka. Þau dönsuðu, þau
spiluðu bridge. En það var
sama hvernig systkinabörnin
fóru að; þau fengu aldrei tæki-
færi til að gera neitt án þess
að aðrir sæju. Greifafrúin hafði
nánar gætur á öllu, jafnvel
þarna i annara manna húsum.
Hún neyddi Lutzi til að spila
bridge við sama borðið og hún
var sjálf, meðan Kitty var að
dansa eftir granimófónmúsik
inni í borðstofunni, þar sem
rýmt liafði verið til á gólfinu.
Þau þökkuðu fyrir sig rétt
eftir lágnættið. Lutzi ók blikk-
dósinni sinni upp að forstof-
unni og setti svo upp stóra
hanska.
— Komdu og setstu fram í
lijá mér, Kitty!
Þau andvörpuðu bæði. Það
er stundum í mannlífinu að
mæðurnar eru kvalræði, hugs-
aði Kitty með sér. Gamla lcon-
an bröllti upp í bifreiðina. —
Þjónarnir breidiu hlýjuvoð yf-
ir hnén á henni. Við fætur
hennar settu þeir þrjá kassa
af kartöflusalati, það var sér-
grein frú Lulu að búa til kart-
öflusalat, — og þetta var end-
urgjald fyrir gjöfina, sem gest-
irnir böfðu liaft með sér —
umslag með stjúpmóður blóma-
fræi.
Litli Fordinn skjögraði niður
trjágöngin, frá aðaldyrunum og
niður á veginn. Ivitty sneri sér
við til að veifa til vinafólksins
síns, sem stóð á svölunum og
beið eftir því að ljósin á bíln-
um kæmust í livarf er hann
beygði við.
Tungsljós var ekkert, en þetta
var heiðskír og hlý nótt, sem
varð dýpri og dimmari af stjörn
um, er voru í svo miklum
fjarska. Þarna var engin sál á
kílómetra svæði. — Bara litli
tæringarveiki lireyfillinn, sem
hóstaði sig áfram af kappi, upp
og ofan sofandi ásana.
Kitty sagði ekki neitt. Hún
var fokreið við allt og alla. Hún
var lielst á því, að ef Lutzi
hefði ekki verið sá erkiklaufi
að láta negla sig við spila-
borðið, liefði þau getað dans-
að saman, og þá hefði eigi verið
alveg óliugsandi að þau hefðu
getað laumast út á svalirnar
eða í eittlivað afdrep.
Greifafrúin var að hugsa um
livað hún liefði verið sniðug,
GAMANSAGA