Fálkinn - 22.02.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Mickey Rooney oy fyrrv. kona hans. Þau urðu leið hvort
á öðru og skildu skömmu eftir giftinguna. Allt samkvæmt
Hollywood-tísku.
þegar hún gerði stóraslemm í
þriðja skiftið.
Allt í einu stöðvaðist vagn-
inn — að því er virtist alveg
upp úr þurru, og Lutzi skreidd-
ist út.
— Hvað er að? spurði greifa-
frúin. Það var auðheyrt að hún
var skelkuð.
— Augnaþlik, nú skal ég at-
huga það, svaraði pilturinn og
var hinn státnasti. Og svo gekk
hann rangsælis kringum vagn-
inn.
Nú, þegar bifreiðin hafði
stöðvast og hreyfillinn þagði
varð næturkyrrðin fullkomin,
en þá heyrðist tíst í tittlingum
og froskum. Torfur af mýi sá-
ust í ljósinu frá hifreiðinni.
Þefur af bensíni og brunnum
málmi sveið í nösum.
— Sprungið? spurði Kitty for-
vitin.
— Nei, það er bara eitthvað
að hreyflinum — eða hemlun-
um, kanske. Hann lyfti upp hlíf-
inni og fór að glugga í hreyfil-
inn. Hann slökkti á ljósunum
til að spara strauminn, og
kveikti á ofurlitlum kertisstúf,
sem hann liélt yfir bílnum. —
Hann var á einlægu iði, rahn-
sakaði allt. Tók verkfærin und-
an sætinu og lét eins og ekkert
væri. Skorðaði tjakkinn undir
bakásnum og fór að lyfta bíln-
um.
— Eigum við að fara út?
spurði Kitty, og fór út á samri
stund. Hún stóð þarna og horfði
á frænda sinn þar sem hann
var að bardúsa við bílinn. Og
greifafrúin fór að bæra á sér
lika. En pilturinn vafði hana
vandlega inn í teppin og sjöl-
in aftur.
— Það er best að þú sitjir
þarna kyrr, Ottí frænka. Það
er svo mikið af froskum á veg-
inum.
Þetta var satt. Greifafrúin
leit á hann með þykkjusvip. —
Hve langan tima lieldurðu að
þetta taki?
— Það getur dregist upp í
hálftíma, sagði pilturinn. Og
svo breiddi hann frakkann sinn
á veginn milli upphækkaðra
afturhjólanna, lagðist og hvarf
undir bílinn, svo að ekki sáust
nema skankarnir upp undir
mjaðmir útundan. Svo kallaði
hann: — Kitty, viltu gera svo
vel og halda fyrir mig ljósinu?
Kitty tók kertið, lagðist á
hnén á frakkann og skreið
svo innundir bílinn til Lutzi.
— Hvað er að?
Hann hvíslaði blítt inn i eyr-
að á henni: — Ekki nokkur
hlutur.
Og svo kyssti liann hana á
hálsinn, kyssti hana á, mjúkan
hnakkann og hörundið, sem
ilmaði af dýrindis vellyktandi.
—- Þú ert ljómandi sniðug-
ur, Lutzi! hvislaði hún. Og svo
lét hún liann kyssa sig á nef-
broddinn.
Eftir tveggja vikna óslitið
liungur lágu þau loksins þarna
hlið við hlið á ólireinum frakk-
anum milli afturhjólanna, beint
undir löppunum á gömlu norn-
inni, sem sat i, öllum umhúðun-
um i aftursætinu. Þau gátu
heyrt að hún andvarpaði.
En varlega urðu þau að fara
að öllu. Eftir þrjá snögga hung-
urmettaða kossa stóð Kitty upiJ
og fór að álialdageymslunni í
framsætinu. Lutzi orgaði neð-
an úr undirdjúpunum: Náðu í
skrúflykil!
— Skrúf lykilinn ?
Hann herti ofurlitið á skrúfu
með annari hendinni og tók ut-
an um Kitty með hinni. Svo
komu fimm litlir kossar. Og
svo hringferð kringum bílinn
aftur.
Greifafrúin var orðin reið:
— Fari allt, sem bíll heitir, til
fjandans!
Lutzi lést vera gramur. —
Þetta liefir maður upp úr því
að vera að nota svona gömul
rægsni! sagði hann.
En það var ekki alveg laust
við að hann hefði dálítið sam-
viskubit, — því að bíllinn lians
var sama sem nýr, — hann var
saklaus, velviljaður, fórnfús,
skjólveggur sem tækni nútím-
ans hafði veitt ungum elskend-
um.
Nú varð mikill gauragangur:
hamarshögg og barsmið, skrúf-
anir og tilfæringar. Nóttin var
hlý og lieið og augnalokin á
greifafrúnni urðu þung þegar
á leið. Ilún hnipraði sig í horn-
inu á sætinu, rétti úr fótunum
og reyndi að láta fara vel um
sig. Hún neyddist beinlínis til
að sofna þarna í fuglakvakinu.
Og greifafrúin féll í væran
svefn, eins og gamlar og ein-
faldar konur eiga svo auðvelt
með að gera, ef þær eru ekki
vanar sviksamlegu athæfi að
næturþeli. Kitty labbaði hægt
kringum bílinn og kom aftur
til piltsins. Hún lagðist niður
á frakkann aftur.
— Mamma sefur! sagði hún
ofur hljótt.
— Þá er ekki vert að vera
að eyða kertinu, svaraði pilt-
urinn, og slökkti á þvi í snatri.
En einmitt í sama hili kom
lögregluþjónninn, hann János
Kovács-Kis hjólandi framhjá;
hann var á sinni næturlegu eftir
litsferð. Með riffilinn i ól yfir
öxlina og heiðurspeningana í
mjóu handi á bringunni. Þetta
var alvarlegur, skeggjaður mað-
ur á fimmtugs aldri. Hanafjaðr-
irnar blöktu á hjálminum hans
þegar hann jók hraðann á reið-
hjólinu. Augu lians, sem voru
vön myrkrinu, uppgötvuðu bíl-
inn, sem stóð þarna á vegar-
brúninni. Þau tvö, er voru und-
ir bílnum roðnuðu og depluðu
augunum þegar ljósið frá reið-
hjólinu glamraði í augunum
á þeim. En þeim gafst ekki tími
til að verða hrædd, því að þau
heyrðu hina rólegu bassarödd
hins kurteisa manns, sem notuð
er þegar sýna þarf nærgætni.
— Afsakið, ég hélt að eitt-
hvað væri að?
Og János Kovács-Kis rann á-
fram á lijólinu, tiginn og göfug-
mannlegur. Ljósið frá litla ljós-
kerinu hans hvarf út í busk-
ann eins og eldfluga.
Iðnaður
nútímans framleiðir ýmsar vörur,
sem eru svo fíngerðar, að þær sjást
ekki með berum augum. Þannig er
búinn til platínuþráður, sem er svo
fingerður, að hann er ekki nema
sem svarar einn tuttugasti af manns-
liári á þykkt, og ekki liægt að sjá
hann nema í stækkunargleri. Hann
er notaður í lömpum í ýmsum næm-
um raftækjum. Af svona þræði
mundu 7125 kílómetrar ekki vega
nema eitt kíló. Og það mundi kosta
50 miljón krónur.
Plugmaður einn,
sem var á flugi frá Texas til Ar-
kansas varð fyrir einkennilegu at-
viki. I þúsund metra hæð sá liann
loftstein — glóandi smáhnött, sem
bláhvitt Ijós stafaði frá. Bjóst hann
við að rekast á þennan eldibrand,
en svo fór þó ekki.
Frumleg framreiðsla.
Á borðum maliarajahsins af G'wa-
lior er matarframreiðslan með frum-
legu móti. Lítil rafmagnsjárnbraut
liggur eftir endilöngu borðinu; er
hreyfivagninn úr skíru silfri og
dregur hann sjö körfur á lijólum.
Teinarnir eru úr silfri og liggja á
borðinu, en það er kringlótt. Þeg-
ar einhver snertir eina körfuna
staðnæmist lestin, meðan gesturinn-
er að ná sér i það sem liann óskar,
en heldur svo áfram liringferðinni.

Joan Leslie skemmtir sér vel í þessum skrítna félagsskap.