Fálkinn - 01.03.1946, Side 9

F Á L K I N N
9
um að sjá í dag, sagði Anlonetti
upp úr eins manns hljóði.
— Eg vona að það vei’ði
gamanléikur en ekki sorgar-
leikur, svaraði ég, og leit ósjáll'-
rátt á Lenormand. Hann stóð
kippkorn frá okkur. Varir lians
bærðust, en ekki heyrðist orð.
Eg held að liann hafi verið að
biðjast fyrir.
I sama bili lieyrðist í bjöll-
unni og hertoginn kom inn.
— Miðdegisvei’ðurinn er til
reiðu, lierrar mínir, sagði hann.
Við fórum fram í forskálann
aftur og í sama bili kom Eula-
lie niður stigann.
Hún liefði vel getað vei’ið af
Borgia-ættinni, þarna sem hún
kom í viðhafnarkjólnum. Hún
var svo yfii’jai’ðnesk að fegui’ð,
að ekki var liægt að hafa af
henni augun. Hertoginn lineigði
sig, bauð henni arminn og við
gengum á eftir þeim inn í borð-
salinn.
Miðdegisverðurinn var frábær og
ekki bar neitt óvenjulegt til tið-
inda. Eg hnaut aðeins um eina
spurningu, sem liertoginn lagði fyr-
ir Eulalie.
— Hafið þér nokkurntíma hitt
ungan ítala, sem heitir Marchese di
Marignano, í París, madame? spurði
hann.
— Já, svaraði Eulalie eftir dá-
litla þögn. — Eg man óljóst eftir
honum. Laglegur ungur maður. Ör-
lög lians urðu víst raunaleg. Fyrir-
fór hann sér ekki?
Þegar miðdegisverðinum var lok-
ið stóð hertoginn upp með glas i
hendi.
— Madame, áður en við flytjum
okkur að kaffinu, vil ég biðja yður
að skáia við mig. Þetta er minnis-
verður dagur í lífi minu. Það liitt-
ist svo á að það er líka afmælis-
dagur manneskju, sem mér jxótti
vænt um. Madame — herrar minir,
viljið þér drekka skál þessarar
manneskju með mér?
Euialie horfði undrandi á hann.
— En, herra hertogi, hvernig fóruð
þér að koma$t að jxví? Jafnvel vin-
ir mínir vita ekki að það er af-
mælið mitt í dag!
— Skál, Madame! Hertoginn lyfti
glasinu til hennar og brosti. —
Megi gæfan ávalt fylgja yður!
Við stóðum allir upp, meira að
segja Lenormand, sem braut glasið
sitt um ieið og han'n setti það frá
sér. Eulaiie brosti og kinkaði kolli.
Eg sá að hún var undireins komin
í liertogafrúarskap.
Við fórum inn í næstu stofu.
Gamall bryti opnaði þunga liurð-
ina fyrir okkur.
— Ljómandi er þetta falieg stofa!
sagði Euiaiie.
— Það gleður mig að yður þyk-
ir svo, svaraði iiertoginn. — Þetta
er dómsalur forfeðra minna. Hann
ýtti fram hægindastól með lxáu
baki handa henni. — Gerið þið svo
vel, herrar mínir, hélt hann áfram.
Eg hefi sent þjónana burt. Eftir
dálitla stund skal ég sýna ykkur
.Borgia-dýrgripina.
Við skenktum okkur kaffi og
líkjör. Eulalie átti bágt með að
leyna því, hve óþolinmóð hún var.
Loks hvarf hertoginn bak við
vegghlíf, sem skifti stofunni í tvennt
og kom aftur með útskorið skrin,
sem liann opnaði með þungum
lykii.
— Kæri hertogi, á ég að fá að
velja það, sem ég vil helst?
— Vitanlega. Að réttu lagi eigið
þér allt þetta.
— Að réttu lagi? Hún starði for-
viða á hann. '■— Hvað eigið þér við?
— Eg á við það, madame, að þér
eruð eiginkona, eða ekkja Marchese
di Marignano.... Þessir dýrgripir
eru yðar eign, og ég afhendi yður
þá liérmeð í votta viðurvist.
Nú varð grafhljótt í herberginu.
— Marchese di Marignano, sagði
Eulalie með áherslu á hverju orði.
-—■ Já, Marcliese di Marignano.
Þcð var afmælisdagurinn hans, sem
við vorum að halda hátíðlegan. . .
Hann var sonur minn. Hann mun
hafa gleymt að segja yður það,
þegar hann giftist yður. Við vor-
um ósáttir i þá daga. Þér munuð
ekki vilja neita því, að þið hafið
gifst?
— Jú, auðvitað. Þetta er alger
fjarstæða.
— Þá leyfið þér kanske að ég
sýni hjúskaparvottorðið. — Herrar
mínir, þekkið þið þessa rithönd?
spurði hann og rétti fram skjal.
Við þekktunx allir rithönd Eulalie
og þögðum.
— Gott og vel, sagði Eulalie. —
Eg meðgeng. Þetta var fljótræði,
sem ég iðraðist undir eins eftir —
og síðan liefi ég reynt að gleyma
því......
— En aðrir liafa betra minni
en þér, madarne.
— Herra hertogi. Þau bönd, sem
bundu mig syni yðar hefir dauðinn
slitið. Viljið þér gera boð eftir
vagninunx mínum? Ekki það? Þá
fer ég út sjálf og tala við bifreiðar-
stjórann minn.
— Hurðin er læst, svaraði her-
toginn stutt.
Villiers stóð upp og skundaði til
liertogans.
•—• Herra hertogi, ég mótmæli.
Þér getið ekki neytt madarne til
að vera liér áfram gegn vilja sin-
um!
— Hægan, hægan, ungi maður,
sagði hertoginn og brosti. — Dyrnar
verða opnaðar, en við þurfum að
útkljá áríðandi mál fyrst. Herrar
mínir, hélt liann áfram, — þið
gegnið allir mikilsverðum stöðum,
og jafnframt eruð þið fulltrúar
þriggja þjóða. Með öðruin orðum
besti dómstóllinn, sem ég gat kvatt
saman með litlurn fyrirvara. Eg
hefi alvarlega ákæru á liendur konu
Marcliese di Marignano. Sjálfur ætla
ég að vera ákærandinn, en bið yður
að vera dómstóll? Eg skal ekki hafa
óþarfa málalengingar. Málið er svona
vaxið:
— Sonur minn var liðsforingi.
Fyrir tveimur árum var hann send-
ur í leynilegum erindum til París.
Honum hafði verið trúað fyrir
mikilsverðum leyndarmálum, sem
vörðuðu land lians. í París var hann
svo ólieppinn að hitta þessa konu,
sem nú er ekkja hans. Hann bað
hennar og fékk jáyrði.
Þrátt fyrir gifurlegar tekjur ma-
dame — þrátt fyrir alla hina forriku
aðdáendur hennar — var madanxe i
skuldunx og lánardrottnarnir voru
orðnir eftirgangssanxir við hana. Út-
lendur njósnari komst að þessu.
Iíann sneri sér til madame, og það
leikur enginn vafi á hvernig til-
boð það var, sem liann gerði henni.
Eg hefi í höndum bréf frá henni
til sonar míns. í þessu bréfi skrifar
liún, að svo framarlega sem hún
fái ekki að lesa ákveðin skjöl, sem
hún viti að hann liafi undir hönd-
um, vilji lxún ekki sjá liann fyrir
sinum augum framar. Og ég liefi
einnig annað bréf, frá nxanni, sem
er viti sínu fjær af ást. . .. í þessu
bréfi trúir hann lxenni fyrir leynd-
armálinu.
Næsta málskjalið er hjúskapar-
vottorðið. Og svo er eitt skjal enn.
Það er undirskirfað E. Þar stendur,
að erlent ríki lxafi nú undir hönd-
um leyndarmál sonar nxíns.
Madame er mannþekkjari. Hún
vissi að sonur nxinn mundi aldrei
framselja liana — lieldur mundi
liann fórna sinu eigin lífi. Og liún
sá rétt. Herrar mínir! Eg ákæri
lxérmeð konu Marchese di Marignano
fyrir að hafa stolið æru sonar míns
og jafnframt óbeinlínis liafa átt sök
á dauða lians!
— Það er lygi! sagði Eulalie ró-
lega.
— Hafið þér ekkert annað að
segja? sagði hertoginn jafn rólegur.
— Nei, nema aðeins að dyrnar
séu opnaðar.
— Augnablik. Iíerrar mínir, þið
skuluð fá að sjá sannanirnar. Þetta
er játning undirrituð af Moran, öðru
íxafni Louis Golin, enn öðru nafni
Fritz Knap. Hún er dagsett í París.
— Þetta er nóg, tók Eulalie fram
i. — Eg gat ekki vitað, að þér
liefðuð þetta plagg, bætti hún við
og yppti öxlum.
Við önduðum djúpt. Villiers var
líkastur því og það væri að líða
yfir hann. Lenormand virtist ekki
vita sitt rjúkandi ráð og Antonetti,
Voltarini og Desxxiaret voru graf-
alvarlegir. Þeir voru vandir að virð-
ingu sinni og annara.
— Herrar mínir, sagði hertoginn.
— Þið liafið lieyrt játningu ákærðu.
Það losar mig við að biðja um á-
lit yðar.
— Eg játa að ég er sek, tók Eula-
lie fram í. — En ég sé ekki að þér
hafið nokkurn rétt til að fella dóm
yfir mér.
— Eigi að síður verð það ég,
sem ákveð refsingu yðar. Það er
gömul regla innan þessarar fjöl-
skyldu. Madame, Þér hafið rænt
lífi sonar míns. Eg er miskunnsam-
ari en þér. Eg ætla ekki að svifta
yður lífi.
Hún brosti til lians, en það var
hættulegur glampi í augunum.
— Sannast að segja þreytið þér
mig, lxerra hertogi. Þér liafið ekkert
vald til að svifta mig neinu.
Hún lyfti fallegu höfðinu eins og
drottning.
— Yður skjátlast, madame. Eg
liefi vald til að svifta yður ærunni.
Hvert orð, sem liefir verið sagt hér
i dag, liefir verið skráð. Lítið þér
á hérna! Hann dró vegghlífina til
hliðar og þar sáum við nýtísku
hljóðritara. — Og þessi vitni, hélt
hann áfram, eru heiðursmenn, jxeir
eru reiðubúnir til að undirskrifa
hvert orð, senx hljóðritarinn hefir
skráð. Madame, játning yður verð-
ur birt í öllum blöðum, í Róni,
París, Berlin, London, New Yrork.
Og það þolir enginn —- jafnvel ekki
frægð yðar.
Hún lirökk við. í fyrsta sinn sá
ég nú að hún fölnaði, og það kom
kvíði franx í augum hennar.
— Það.... það getið þér ekki
gert, stamaði hún. — Allir jxessir
herrar eru vinir minir. Enginn
þeirra mun undirskrifa þetta. Hún
leit í örvæntingu á okkur hvern eftir
annan, en augu hennar staðnæmdust
við Lenormand. —• Louis! lxrópaði
hún, þér skrifið ekki undir —
þér, sem hafið svarið að þér elsk-
ið mig!
Eg hefi aldrei séð neitt eymd-
arlegra en þennan slöttólf, þegar
lxann nxeð skelfingarsvip i augun-
um afneitaði konunni, sem liann
liafði elskað svo innilega.
Hún leit á Villiers, Antonetti, Volt-
arini, Desmaret. . . . Andiltin voru
hörð og bærðust ekki. Þegar hún
leit á mig sneri ég mér undan.
— Eins og þér sjáið, madame,
sagði hertoginn. — Þessir lierrar
eru heiðursmenn og liafa eliki glat-
að sómatilfinningu sinni eins og
þér hafið gert.
Nú varð Eulalie allt í einu köld
og sneri sér aftur að efninu.
— Skilyrði yðar? spurði hún
stutt.
— Sönxu skilyrðin, sem í margar
aldir hafa verið sett konum í okk-
ar ætt, þegar þær liafa drýgt glæpi.
Þér verðið samstundis að ganga í
klaustur.
Eulalie hrökk við en hló svo
borginmannlega.
— Þér gerið að gamni yðar,
herra hertogi.
— AIls ekki, madame.
— Eg neita að ganga i klaustur.
— Þá verð ég því miður að opin-
bera öllum heiminum fólskuverk
yðar, og til að elta yður stað úr
stað með ítarlega lýsingu á glæp
yðar og knýja yður út i örvæntingu
og örbirgð.
— Þér verðið að gefa mér nokk-
urra daga unilxugsunarfrest.
— Þér fáið eina mínútu til að
hugsa yður um. Þér verðið að und-
irrita þeta skjal skilyrðislaust. —
Hann rétti henni pappirsörk: —
Hér stendur að þér afneitið lieim-
inum, af frjálsum vilja, og að þér
beiðist inntöku í klaustur hinna
hvítu nunna. Eða kjósið þér lield-
ur að vottarnir undirriti liitt skjal-
ið?
Hún starði á lxann augnablik. Svo
greip hún sjálfblekunginn og skrif-
aði nafnð sitt á blaðið.
— Jæja, herra hertogi, eruð þér
þá ánægður?
— Fyllilega. Þér hafið að minsta
kosti þá huggun, að þér verðið
undir vernd fjölskyldunnar. Prior-
iixnan er frænka mannsins yðar!
— Sparið yður allt gaman, herra
hertogi. Nú gerið þér máske svo
vel og opna dyrnar?
— Ekki þessar dyr, madame!
sagði hann og brosti óhugnanlega.
— Þér munuð aldrei fá að ganga
unx dyrnar, sem liggja út i syndum
spillta veröldina. Sannast að segja
lxafði ég búist við að saixiviska yð-
ar mundi ráða yður til að taka
þetta skref, og ég liefi séð fyrir
að þér getið byrjað hið nýja líf
yðar þegar i stað.
Hann svifti nú öðrum hluta vegg-
hlífarinnar til liliðar, og þar sátu
Framh. á bls. Ih.