Fálkinn - 03.05.1946, Blaðsíða 13

FÁLKINJ
13
KROSSGÁTA NR. 584
Lúrétt skýring:
1. Tíni, 4. farnar, 10. tilvera, 13.
prentsmiðja, 15. frosin, 16. nióla, 17.
fugla, 19. separ, 21. grískur bókstaf-
ur, 22. ar, 24. þvertré, 26. fegurst-
ur, 28. knýja, 30. spjótshluta, 31.
greinir, 33. ósamstæðir, 34. gruna,
36. keisari, 38. timi, 39. titrar, 40.
lagardýr, 41. íþróttafélag, 42. lim,
44. sníkjudýr, 45. tveir eins, 46. fé,
48. tímabila, 50. hress, 51. svikar-
inn, 54. syngi, 55. svar, 56. flug-
bótur, 58. ræfilinn, 60. fressið, 62.
hLjómir, 63. fiskinn, 66. bjáni, 67.
eldsneyti, 68. sund, 69. ræða.
Lóðrétt skýring:
1. Safnaði, 2. sog, 3. syllur, 5. slá,
6. guð, 7. færar, 8. frumefni, 9. svar,
10. mýkri, 11. nónar, 12. skip, 14.
iligresi, 16. götóttu, 18. vísindagrein-
in, 20. jólasvein, 22. skolla, 23. sór,
25. smádýr, 27. óreiðu, 29. æskir,
32. betur, 34. mann, 35. sár, 36.
birta, 37. eldstæði, 43. maður, 47.
kjóninn, 48. spira, 49. hell, 50. nægði
52. greinir, 53. hest, 54. auða, 57.
kona, 58. export, 59. nothæf, 60.
sór, 61. fljót í Afríku, 64. eyða, bh.,
65. öðlast.
LAUSN Á KROSSG. NR. 583
Lúrétt rúðning:
1. Skafl, 7. flesk, 11. dríl'a, 13.
Osram, 15. Mg, 17. ótal, 18. staf, 19.
KA, 20. mak, 22. ar, 24. ám, 25. sag,
26. Aral, 28. móral, 31. fala, 32. i'los,
34. men, 35. fell, 36. gat, 37. TT,
39. kó, 40. tak, 41. þjóðflokk, 42.
álf, 45. ól, 46. ku, 47. alt, 49. álar.
51. und, 53. rúða, 55. þrot, 56. eigra,
58. takk, 60. rag, 61. Ok, 62. FF, 64.
lin, 65. ur, 66. Elin, 68. slot, 70. RÖ,
71. gylla, 72. malar, 74. kláði, 75.
dunar.
Lóðrétt rúðning:
1. Summa, 2. AD, 3. fró, 4. lita, 5.
mal, 6. SOS, 7. Frarn, 8. laf, 9. em,
10. kraga, 12. farm, 14. stál, 16. garfa,
19. kalla, 21. kalt, 23, greifingi, 25.
salt, 27. Lo, 29. óm, 30. an, 31. Fe,
33. stjór, 35. fákur, 38. tól, 39. kok,
43. lórar, 44. flog, 47. aðal, 48. lakir,
50. at, 51. Ul, 52. Dr„ 54. út, 55.
þrusk, 56. ekil, 57. afla, 59. knörr,
61. olli, 63. fold, 66. eyð, 67. nag,
68. smó, 69. tau, 71. gá, 73. RN.
að mér af peningum, mundi ég liafa ein-
hver ráð með það, en. . . .
En þér vitið að ég vil það ekki! sagði
hann brosandi. Og ég get ekki skilið, að
þér þurfið að liafa samviskubit út af því
þóll ég héldi áfram að hjálpa yður, meðan
þér þurfið þess með.
En nú get ég hjargað mér sjálf, það
horfði allt öðru vísi við, á meðan Per lifði,
sagði Inga. Eg vildi láta allt eftir honum
siðustu stundirnar. En nú skulum við
kveðjast, það er það besta fvrir okkur bæði.
Kveðjast fyrir fullt og allt? spurði
liann titrandi röddu. Eigið þér við það,
Inga?
Er það ekki besl léttast fvrir yður ?
spurði hún alvarlega.
Hann þagði um stund, svo kinkaði bann
kolli. — Ef til vill, sagði hann. — Eg
ímynda mér að þér hafið rétt fyrir yður. Eg
skal ekki framar koma i veitingahúsið til
vðar, eða heimsækja j'ðui-, en ef j)ér breyt-
ið nokkurntíma um skoðun, þá. . . .
Það geri ég ekki, svaraði lnga. — Mér
snýsl aldrei liugur framar, Stiller.
Verið þér sælir og liamingjan fylgi
yður. Eg vona að þér finnið þá gæfu sem
yður dreyniir um, og sem þér trúið á að
þér munið öðlast.
Þökk, sagði Inga með skjálfandi róm.
Þökk fyrir allt, sem þér hafið gert fyrir
mig.
Eg veit ekki livoru okkar ber fremur
að þakka, ég býst við, að það sé fremur ég,
sagði hann og horfði dapurlega en góðlega
til hennar. Eg liefi lært nokkuð, sem
ég þurfti að Iæra. Þér hafið kennt mér að
bera virðingu fyrir konum, og framvegis
mun ég vera varfærnari i umgengni við
þær. Eg hel'i alltaf litið konur sem leikföng
fvrir karlmennina, haldið að allar væru
svipaðar, og ef lil vill, Iiagað mér sam-
kvæmt því stöku sinnum. En hin djúpu von-
brigði, sem ég ljefi nú orðið fyrir, liefi ég
vissulegá verðskuldað. Hefði ég komið ó-
kurteislega fram við vður, Inga, liefði ég
aldrei getað fyrirgefið sjálfum mér, og ég
mundi fyrirlíta mig. í upphafi kunnings-
skapar okkar, Iiefðuð þér liaft ástæðu til
að hata mig, en nú á ég þó áfram vináttu
yðar.
Allt lífið skal ég hugsa til yðar með
aðdáun og hlýju, svaraði lnm og tárin hlik-
uðu í augum hennar. Viljið þér vera svo
góður að útvega mér bifreið heim. Nú
ætla ég að fara.
XVII. kafli.
Inga gekk meðfram Tjörninni.
Það var sunnudagsmorgunn og loftið var
ferskt og svalandi. Unga fólkið brunaði
fram og aftur á skautum um ísinn og naut
auðsýnilega vel hins ágæta og sjaldgæfa
skautafæris. Frá unglingunum heyrðust há-
værar og glaðai- raddir, allir virtusl ánægð-
ir og frjálslegir í hinum hressandi morgun-
svala, og Inga staðnæmdist um stund til
þess að horfa á hið ærslafulla æskufólk á
ísnum.
En lengi gal hún ekki dvalið þarna. Skó-
sólar hennar voru þunnir orðnir og henni
vaj'ð kalt á fótunum og' liana næddi í gegn-
um kápuna.
Mánuður var liðin frá því að hún hafði
skrifað hið örlagaríka bréf til Eriks, en
hún hafði ekki fengið neitt svar frá hon-
um ennþá. Á hverjum degi síðan hafði hún
vonast eftir bréfi, og þótt henni væri farin
að þvkja biðin löng, var hún ekki enn von-
laus um að fá bréf frá Erik.
Henni fannst það hlyti að koma, og enda
þótt það brygðist vissi hún nú, að hún
myndi bera sömu ásl til Eriks og áður. Það
var nú liðið meira en hálft ár frá þvi að
liann hafði skrifað henni, en henni fannst
einhver innri rödd livisla því að sér, að
vera þolinmóð ennþá, og að allur ótti henn-
ar væri ástæðulaus. llún trúði þessari rödd.
Samt sem áður vissi hún að allir — t. d.
Kittv og Egill Stiller — mundu brosa góð-
látlega yfir bjartsýni hennar, en hún lét
það ekkert á sig fá.
Hún hafði ekki séð Egil Stiller frá því
kvöldið, sem hún liafði kvatt hann heima
hjá honum. Vinskapur þeirra Ivitty hafði
líka kólnað ögn eftir það. Kitty leit svo á,
að þá hefði Inga gengið fram hjá besta
tækifæri, sem henni hefði boðist, og sem
luin sjálf hefði unnið að með ráðum og
dáð, og þar með liefði Inga lílilsvirl hennar
gerðir i þessu máli. Inga brosti er henni
varð hugsað til hinna einfeldnislegu hugs-
ana en réttlátu reiði Kittyar, og um álcúr-
ur þær, sem lúm hafði hlotið hjá henni.
En hún vissi jafnframt að Kittv mundi ekki
langrækin og mundi taka sig i sátt aftur,
þegar frá liði.
Samt sem áður saknaði hún heimsókna
hennar á kvöldin. Eina manneskjan sem
hún umgekkst nú, var ungfrú Violeta, en
oft hafði hún andvökunætur fyrir liana,
því Violeta gat aldrei að sér gert að leiða
umræðurnar að Per, og skildi ekki að með
því ýfði hún upp illa gróið sér i lijarta Ingu.
Gömlu konuna, sem Inga hafði fyrrum
leigt hjá, hafði hún nú ekki heimsótt í
langan tíma; hún hafði ekki viljað verða
þar fyrir nýjum vonbrigðum, með því að
leila þangað bréfs frá Erik. Hún vissi að
ef hún fengi sent hréf þangað myndi gamla
konan koma því til sin. En þennan morgun
var hún allt i einu gripin óstjórnlegri löng-
un til þess að fara þangað og fullvissa sig
einu sinni ennþá.
Hún gat látið svo, sem hún hefði geng-
ið þar framhjá af tilviljun, og þvi dott-
ið í hug að lita inn. Og án þess að hugsa
sig frekar um fór hún upp i sporvagn á-
leiðis þangað, sem gamla konan bjó.
Gamla frúin kom til dyra, þegar Inga
hringdi bjöllunni, og rak upp stór augu
þegar hún sá hver komin var.
Kæra frú Brenner, sagði hún um
leið og lnm bauð henni inn. Eg var
farin að halda, að ég mundi aldrei sjá
yður framar. Skelfing erúð þér fölar og
illa útlítandi, hélt hún áfram. Það er
eins og þér hafði verið veikar.