Fálkinn - 03.05.1946, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNQ/VU
LEftNfcURNIR
Góða drottningin
mjög reiður. — Af hverju gerðir
l>ú þetta? spurði hann. — Nú vil
ég ekki hafa þig fyrir drottningu
lengur.
Og drottningunni þótti líka súrt
í brotið. hví að hún varð að fara
úr höllinni úr því að hún fékk
ekki að vera drottning'.
— Fæ ég að hafa nokkuð úr
höllinni með mér? spurði hún.
— Já, sagði kongurinn. Taktu
eitthvað sem þér þykir vænt um.
Þegar kongurinn sofnaði um
kvöldið tók drottningin dúnsæng
og vafði utan um hann. Og svo
bað hún hermennina að bera hann
í litta bæinn, sem hún liafði átt
heima í ])egar hún var stúlka.
Þegar kongurinn vaknaði morg-
uninn eftir spurði hann: — Hvar
er ég?
— Þú tofaðir að ég mætti taka
með mér, það sem mér þætti vænst
um, og mér þótti vænt um þig.
Þá gugnaði kongurinn. Og svo
fluttu þau í liöllina aftur.
S k r í 11 u r
Einu sinni var gamalt maður, sem
var ósköi) fátækur. En hann átti
duglega og góða telpu. Og einu sinni
sagði telpan við hann:
—• Farðu í höllina, pabbi, og'
spurðu konginn hvort hann vilji
ekki gefa okkur svolítinn jarðar-
skika, svo að við getuin sett þar
niður kartöflur og fengið eittlivað
að borða.
Og gamli maðurinn fór í liöll-
ina, og kongurinn var góður og
gaf honum stóra skák.
Og einu sinni þegar liann var að
vinna i kálgarðinum sínum rak liann
skófluna í gullskrín. En ])að var
ekkert lok á þvi. Karlinn fór með
]iað heim tii sín og sagði við dóttur
sína:
— Mér finnst að við ættum að
gefa konginum skrínið, úr því að
hann var svo vænn að gefa okkur
skákina.
— Nei, ekki skaltu gera það,
sagði telpan. Því að ef kongurinn
fær loklaust skrín, þá heldur hann
ef til vill að við séum að pretta
sig og höfum haldið lokinu sjálf.
En karlinn skeytti ekki Jjví sem
telpan sagði og fór beina leið í
höllina til að gefa konginum skrín-
ið. Kongurinn þakkaði fyrir en
spurði hvar lokið væri.
— Það var ekkert lok á þvi, sagði
maðurinn.
— Hafi skrínið verið þar, þá hcfir
lokið verið þar, sagði kongurinn.
— Farðu nú undir eins og sæktu
lokið.
— En gamli maðurinn sagðist
ekki hafa fundið neitt lok.
— Ætlarðu að pretta mig, sem
liefi verið svo góður við þig, sagði
kongurinn. Og svo lét hann her-
menina sina taka manninn og læsa
hann inni í hallarturninum.
— Þarna skaltu dúsa þangað lil
þú segir mér, hvar lokið er! sagði
konungurinn.
— — — — Einn daginn þegar
hermennirnir komu með mat handá
karlinum, sagði hann: — Hvers-
vegna gerði ég ekki eins og telpan
mín vildi?
— Hvað var það, sem lnin vildi?
spurðu hermennirnir.
— Hún sagði að ég ætti ekki að
gefa konginum skrínið, úr því að
ekkert væri á því lokið.
Hermennirnir fóru til kongsins
og sögðu honum frá þessu.
— Færið þér með þessa stúlku,
sagði konungurinn. — Eg vil tala
við liana, því að hún er auðsjáan-
lega greind. En segið henni að lnin
megi ekki vera í neinum fötum
þegar liún kemur í höllina. En
hún má heldur ekki koma nakin.
Og svo má hún livorki koma gang-
andi, akandi eða ríðandi. Og ef
hún getur ráðið fram úr þessu skal
hún verða drottningin mín!
Hermennirnir fóru til stúlkunnar
og skiluðu boðunum frá kóngi.
Stúlkan fór nú fyrst úr öllum
fötunum. Svo tók lnin stórt sil-
unganet og vafði því utan um sig.
Þá var lnin fatalaus en ekki nakin
samt. —• Svo náði lnin í hest og
hnýtti endanum á netinu í taglið
á honum. Og svo lét hún liestinn
draga sig í höllina.
Kongurinn var glaður þegar hann
sá stúlkuna. — Þú ert bæði dugleg
greind og góð, sagði hann. Og nú
kaltu verða drottning mín.
Og svo var gamla manninum
leppt úr turninum og hann var
viðstaddur þegar dóttir hans var
;erð að drottningu.
Eftir nokkra daga reið kongur-
inn út með hermennina sína. I
sama bili komu nokkrir karlar að
höllinni með eldivið. Sumir höfðu
uxa, sem drógu viðinn, og sumir
voru með hesta. Og einni merinni
fylgdi folald. Meðan þeir voru að
afferma viðinn hljóp folaldið inn
á milli uxanna. Og þegar karlarn-
ir liéldu heim vildi sá, sem átti
folaldið, fá það aftur.
— Það er mitt folald, því að
það fór til uxans míns, sagði ann-
ar.
Þegar kongurinn heyrði að þeir
voru að rifast spurði liann um
ástæðuna. Og þá sagði uxakarlinn
að hann ætti folaldið.
— Þá er folaldið að fara með þér,
sagði kongurinn.
En hryssan var svo döpur er hún
missti folaldið. Og daginn eftir fór
maðurinn, sem átti hryssuna, til
drottningarinnar.
— Þú ert svo góð drottning, að
þú vilt eflaust hjálpa mér, sagði
hann. Hryssan mín fékk ekki að
lialda folaldinu sinu. Hvað á ég að
gera? Kongurinn sagði að uxakarl-
inn ætti folaldið.
— Fáðu þér stórt net, sagði drotn-
ingin. Og þegar kongurinn ríður
næst út með hermennina sína. Þá
skaltu l'ara á torgið og láta eins
og þú sért að veiða.
Karlinn gerði það. Og þegar kong-
urinn spurði hann hvað hann væri
að gera, svaraði hann.
—■ Eg er að veiða, sagði karlinn.
— Ekki geturðu veitt á þurru
landi, sagði kongurinn.
— Víst get ég það. Þegar uxi
getur eignast folald, þá getur mað-
ur fiskað á þurru landi líka.
Kongurinn spurði liver hefði sagt
honum að svara svona.
— Það gerði drottningin, sagði
karlinn.
Þá reið kongurinn heim og var
— Bara að ég vissi, hvernig ég
gœti látiff kaffiskammiinn endast?
— Eltu þennan vagn þarna, segi
ég — /
— Þetta er hann Bill, bölvaður
bjáninn, — liann heldur að ég sé
meff stelpuna hans.
Jens hefir verið tekinn fastur,
grunaður um íkveikju. Verjandi hans
kemur i steininn lil að tala við
hann.
- Það væri gott, el' þér gætuð
fært fram sannanir fyrir því, að
þér hafið ekki komið þarna nærri.
Gelið þér ekki nefnt neinn, sem
sá yður um það leyti, sem kviknaði
i húsinu?
— Nei, Guði sé lof!
Leikarinn: — Herra minn, mér
er sagl að þér hafið í gær, i sam-
kvæmi sem talaði um að ég væri
mikill listamaður, andmælt því. Er
])etta rétt?
— Nei, ég hefi aldrei verið í sam-
kvæmi, sem hefir talað um að þér
væruð listamaður.
Faffir: - Hvernig stóð á því,
Mummi lilli, að þú félsl núna aftur
á prófinu?
Mummi: — Það kom nú bara til
af því að þeir héldu próf.
Lítið þér á Stína, hérna liefi ég
safnað saimui myndum af öllum
þeim, sem ég skulda. Athugið ]iér
nú myndirnar vel, og ef einhver |iess
ara manna spyr eftir mér, þá mun-
ið að segja að ég sé ekki heima!
— Eg mætti konunni þinni á
götunni um daginn. Hvernig í ó-
sköþunum liefir þú efni á að láta
hana ganga í svona dýrri loðkápu?
Eg keypti hana upp á krít og á
ekki að borga hana fyrr en eftir
þrjá mánuði.
— En hefirðu efni á að borga
hana þá?
Nei, en þá verður orðið svo
lieitt í veðrinu.
— Talar maðurinn minn nokkurn-
líma í svefni?
Nei, hann hara liggur og bros-
ir, skömmin sú arna.
Við liátið eina hjá prússnesku
hirðinni var leikinn þjóðsöngurinn:
„Eg er Prússi, liekkið þið liti
inína?“
Hertoginn af Anholt-Köthen sneri
sér að Friðrik Wilhelm IV. og
sagði: — En hvað ég öfunda yðar
liálign af að eiga svona fallegan
söng!
— Þér getið notað hann og sung-
ið hann svona: „Eg er Köther
(seppi), þekkið þið litinn á mér?“
svaraði konungurinn.